Parus major

/

-Θα πάρω τη σκέψη σου μαζί μου

ντύμα για να σου πω: αν πάω και γυρίσω αδειανός θα σε αναζητήσω πάλι

μισοψέμα, μισοϋπόσχεση, κι ο όρκος που έχω δώσει στο νησί 

ο μόνος που θα με πονέσει ν'αθετήσω.

Η γυναίκα που αναβόσβησε σαν πλάνο πολεμικό ανάσκελη στο δάσος

οι χίλιοι μικροί θάνατοι που πεθαίνει ο φίλος μου ο Μ. απ'τη δουλειά του

το δάσος της ήτανε κοντά του, κι εκείνη μόλις άφηνε πίσω την ακαμψία

-Θα σε σκέφτομαι και θα προσπαθώ να σε βοηθήσω με το δικό μου τρόπο

ντύμα για να μου πει: θα είμαι εδώ για σένα. Πάντα και στα κρυφά

η θλίψη του βραδιού είναι μια αναποδιά και ξέπλυμα του πεδίου. Βλέπω

καθαρά: δεν έχει σημασία. 

-Έχω να προσευχηθώ πολύ για τα δικά μου λάθη κι άλλου κανενός. Αυτή

ήταν η κυρία που είχε βαλθεί να ταξιδεύει από μέλλον σε μέλλον, απ'το

Φλένσμπουργκ στη Σαμοθράκη κι έπειτα στη Σητεία. Μαντεύω πως δε θα'πεφτε

στα γόνατα παρά μόνο για να δώσει αλλιώτικη μαρτυρία, πιο γερή. Μα πάλι

τι εξουσία να είχα πάνω στην προσευχή της; Ήμουν ως το λαιμό στα περασμένα.

Δε με είχε τόσο πολύ θελήσει, όσο θέλησα εγώ να την κυλήσω κάτω απ'τα σωθικά μου.
Όχι από φτώχεια, μα απ'τη συμπάθεια που κρατώ για τη βραχύβια αγωνία. 

-Σ'αγαπώ. Αυτή είσαι εσύ, τα μαργαριτάρια σου στ'αυτιά, μισόγυμνη στο

βραδύ, απόκοσμό σου σπίτι. Σε πιάνω απ'τα λαγόνια φτερά, κι από κάτω ψηλαφώ
πολύχρωμα κοράλλια στα νεφρά σου. Έξω γυρίζει τούμπα η παλίρροια, εδώ κανείς μας δε γερνά.
Αυτή είναι κι η αδικία.

/

das Meer hat Mutter umgebracht
schließlich dien ich's auch gut

eine Frage fragt er nur, beim Gebet
Seh ich die Watten wieder, Gott?

/