© 2008 - 2017


-

Archiv

Blogger news

Blogger templates

 

+

Umblättern

Kategorien

 

Περί ποιητικής

Το basslauf είναι το αποτέλεσμα μιας ανθεκτικής παθολογίας. Δεν είναι ποίηση. Είναι η απορροή ενός νευρασθενικού. Ήταν ένα από τα σκοινιά που με συνέδεαν με τη βάρκα. Έκλεισε 9 χρόνια, όσα και η ψυχασθένειά μου. Μια πρόποση. Εις ίασιν ψυχής και σώματος.

Правда не зависит от вашей воли

Του έπιασα το χέρι ενώ ακροαζόμουν την αορτική. Ο άχρηστος καρπός του με βρήκε απροετοίμαστο. Έσκυψα από πάνω του επίορκος και τον ρώτησα φοβάσαι; και είπε όχι.
Αυτό έγινε το χάραμα.

Το πρωί με φώναξαν στο 3-69 για σπασμούς. Μπήκα μέσα κι ήταν στα λογικά του αλλά το σώμα τον γελούσε. Το στόμα του δεν άνοιγε αλλά μέσα απ'το σάρκινο χαντάκι μούγκριζε πονάω, πονάω, τα μάτια του δεν άνοιγαν αλλά έκλαιγε ολόκληρος άντρας ολόκληρο ερείπιο. Έσκυψα από πάνω του επίορκος και του είπα μη φοβάσαι εγώ είμαι εδώ. Σε μισό λεφτό δούλεψε το στεντόν κι έμεινε σέκος. Είχα σχολάσει από μισή ώρα. Τον άφησα στους επόμενους, φόρεσα τα πολιτικά, άναψα τσιγάρο και έφυγα για το σπίτι.



Για αυτούς που μένουν


φεύγω πρώτος για να μην προλαβαίνει κανένας να με παρατήσει
κανένας κανείς

1/3
με δυο φγιορδ στ'όνομά μας
και το 7-11 στην Χόλμπεργκσπλαςς
το τρέμουλο του κομοδίνου απ'το τραμ
το πάρκο με τ'αγάλματα
τα παγωμένα γάντια

έτριβες τις βλεφαρίδες σου στις δικές μου
κι αυτό ήταν ένα κάτι ψιλό απ'όλο το τρίψιμο που ρίξαμε εκείνη την εποχή
οι γκόμενές μας ζηλεύουν ακόμα

2/3
τι που δεν έχω πει και θα'ρθει τώρα
σ'έπιασα κορόιδο στο μπλατζά κι έκανες το σταυρό σου
αν ο Θεός έδινε μια θα μου'κοβε τα χέρια αλλά για δες 
μόκο
και τώρα δεν ξέρεις αν πιστεύεις

3/3
το αλάτι στο δέρμα σου τρίμμα γυαλί
οι στάλες στα μάγουλά σου νάζια στο μαντολίνο
το είπες όπως το είπε ο Galeano miedo de morir / miedo de vivir
από το στόμα σου στο αίμα μου
ανήκεις σε όλες μου τις αισθήσεις

Περί αλυπίας

Πτερόεσσες ψυχές 
οι δέκα κράσεις της δυστυχίας

βοήθεια θα πει ένα άσπιλο στόμα
ένα παραπάτημα και μπλουμ στη μούργα του καλοκαιριού

όλο το δηλητήριο όλη η στάχτη των νεκρών 
αδειάζει σ'εκείνο το πηγάδι

και τώρα
ανάσκελα γυμνός και στο μαρτύριό σου

χαζεύεις τα παροδικά σκοτάδια τα σμήνη τα μεταναστευτικά ώσπου να κοιμηθείς.

Η πονηριά στο πρόσωπό σου το εξομολογητήριο των ματιών σου τα δάχτυλα των χεριών σου τα δέκα ακρωτήρια του πάθους οι πρώτες ύλες του κορμιού αναχωρούν για άλλα μέρη, αναχωρούν για τη σιωπή. Από τον πάτο του ωκεανού και την αμμώδη κρέμα το μόνο που με φτάνει είναι το σσσσ-σσσσ, σσσσ-σσσσ των σπλάγχνων των ναυτίλων. Μια αιώνια αναίμακτη ηρεμία πέρα από τις αγωνίες της ζωής και του θανάτου, πέρα από την απελπισία στο καρδιοχτύπι, πέρα απ'ό,τι δένει τα πλάσματα στον κόσμο από τους αστραγάλους. Με τις βροχές σε πίνει ένα κρυφό σιφώνι στο πηγάδι και από Σεπτέμβρη δε σε είδα, δε σ'έπιασα, δε σε φίλησα ποτέ. Να μην ξαναγυρίσεις.