tag:blogger.com,1999:blog-928771897387286182024-03-16T16:33:51.970+01:00Basslaufημερολόγιο ενός νευρασθενικούTree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comBlogger654125tag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-24044971151711461682024-03-16T16:26:00.002+01:002024-03-16T16:33:18.868+01:00Είμαι δικός του<p style="text-align: justify;">Το Νέξανς Αουρόρα είναι αγκυροβολημένο απέναντι απ'το σπίτι. Το μπουμπουνητό του ρελαντί κάνει τα τζάμια να δονούνται. Το γουργούρισμα του θηρίου, ένα από τα χέρια της θεραπευτικής. Ο ζεστός βόμβος βοηθάει το αίμα στο ταξίδι του.</p><p style="text-align: justify;">---</p><p style="text-align: justify;">Ανάσκελος στο εξεταστικό κρεβάτι βλέπω τη Λένα πίσω από το παραβάν που ανεμίζει. Είναι μια στρογγυλή Δανέζα με μεγάλα τρυφερά μάτια που μοιάζει μονίμως έγκυος. Έχουμε δουλέψει πολλές νύχτες μαζί στην ανάνηψη. Είναι ισόβια υφιστάμενη, δε θέλει ν'ανελιχθεί. Με βλέπει κάπως ντροπαλά. Είναι ανήσυχη. Είμαι παραδομένος. Ξέρω πού πηγαίνει η υπόθεση.</p><p style="text-align: justify;">Περνάω τη νύχτα στο θάλαμο του πέμπτου δίπλα στο ελικοδρόμιο. Συνήθως έρχονται 3-4 ελικόπτερα τη βάρδια, αλλά αυτές τις μέρες έχει αδιαπέραστη ομίχλη. Ακούω την εκπομπή της Λ. στο ράδιο. Δεν πονάω τόσο. Η μουσική με νανουρίζει. Η νυχτερινή νοσοκόμα με το τσεμπέρι περνάει κάθε δίωρο και παίρνει ζωτικά, κάθε φορά η ίδια στιχομυθία: -<i>Ήρθα να πάρω ζωτικά. -ΟΚ. -Πώς αισθάνεσαι; -ΟΚ. -Ωραία.</i></p><p style="text-align: justify;">Ο Νέμποσα περνάει κατά τις δέκα. <i>Φ. εσύ αποφασίζεις. Θες ή δε θες να χειρουργηθείς; -Άσε το καζίκι, εγώ είμαι ασθενής. -Θέλω να έχω την ενθουσιαστική σου συγκατάθεση. -Κόψε με σε παρακαλώ. -Από πού στην Ελλάδα; -Σαλονίκη. -Σαλονίκη! Και τι δουλειά έχεις εδώ; Γιατί έφερες και την καημένη την Ν. εδώ στη μιζέρια; Με πήρε η Ν., μου λέει, να χειρουργήσεις τον άντρα μου. Λέω άη στο καλό! Κάθε χρόνο κατεβαίνουμε Τριστινίκα! Το μέρος μου στον κόσμο. Δουλεύω όλο το χρόνο για εκείνες τις 4 βδομάδες στο Έθνικ, στον ήλιο, αραχτός. Δε μείνατε κάτω; Γιατί; Η Ν. όλο για τη Χαλκιδική λέει. Ιερισσός, όλο για την Ιερισσό. Να μπούμε χειρουργείο με τη Ν. και να μην ακούσω για τη Χαλκιδική, κάτι θα έχει συμβεί. Η γυναίκα μου τα ίδια. Την ξέρεις τη γυναίκα μου, τη Μ.; -Την ακτινολόγο; -Ναι! -Λέμε, να ήμασταν στην Ελλάδα, δε θα πηγαίναμε πουθενά. Έστω, στη Σερβία. Εδώ; Πφφφ... -Σκατά καιρός. -Σκατά όλα, Φ. Σήκω να πάμε Σαλονίκη, ναι; Θα σε χειρουργήσω τώρα. Θα περάσει η αναισθησιολόγος και θα σε περιμένω κάτω. </i>Ο Νέμποσα μοιάζει με τον πατέρα σου, για τ'ανάθεμα.</p><p style="text-align: justify;">Ο Π. με κατεβάζει στον ημιώροφο. Του λέω <i>Ήρεμα τις λακούβες </i>και κάθε φορά που πλησιάζουμε σε διαχωριστικό στο πάτωμα σχεδόν σταματάει. Έξω από το χειρουργείο 05 με παρκάρει, ρίχνει ένα ζευγάρι παντόφλες Αντίντας στο πάτωμα που εμφάνισε από το πουθενά και βάζει το πόδι του κόντρα για να τις φορέσω. Μπαίνω στο χειρουργείο, ξαπλώνω στο τραπέζι. Είναι όσο σκληρό και άβολο το φανταζόμουν όλα αυτά τα χρόνια. Η εργαλειοδότρια με ρωτάει <i>Τι προφορά είναι αυτή. Είσαι Ολλανδός; </i>Κάνουμε ψιλή κουβέντα ενώ η βοηθός της αναισθησιολόγου μου ματσαλιάζει τις φλέβες.</p><p style="text-align: justify;">Η αναισθησιολόγος μου ρίχνει προνάρκωση και ροκουρόνιο. Ακούω από το μόνιτορ πως κάνω ταχυκαρδία, <i>Σκέψου κάτι ωραίο, σκέψου κάτι ωραίο, </i>μου λέει η βοηθός ενώ με μπουκώνει με τη μάσκα, και σκέφτομαι τον Άλμπερτ μοντέλο σε κατάλογο του ΙΚΕΑ και ξεραίνομαι. Το σκοτάδι είναι τυλιγμένο γύρω από ένα κουκούτσι, εκεί που ρήχυνε η αναισθησία, ακούω κάτι επιτακτικό στις φωνές τους, ακούω τη φωνή του Νέμποσα αλλά πιο πολύ ακούω τη φωνή της αναισθησιολόγου, ακούω εργαλεία, τότε θυμόμουν τι λέγανε, τώρα δε θυμάμαι πια.</p><p style="text-align: justify;">Στον όροφο της ανάνηψης πια, πάλι ένα κουκούτσι, -<i>Κλαίει; -Πονάει. -Θα σου δώσω κάτι για να μην πονάς. -Πονάς; -Λίγο, </i>λέω, εμφανίζεται ένα χάπι και ένα ποτήρι, -<i>Δε μπορώ να πιω, </i>και εκείνη την ώρα κάτι με ζεσταίνει στον πήχη και ξεραίνομαι εκ νέου. Όταν ξυπνάω βλέπω έναν χοντρό που έχει ναυτία και προσπαθεί να σηκωθεί, ακούω μια γριά που ροχαλίζει, το κρεβάτι δίπλα μου είναι άδειο, βλέπω τη στάση των νοσηλευτριών, από την οποία περνάω και τις γνέφω κάθε πρωί.</p><p style="text-align: justify;">---</p><p style="text-align: justify;">Μετά το χειρουργείο είμαι σχεδόν διεγερτικός. Όταν μπαίνεις στο θάλαμο, βρίζεις. Γιατί είμαι τόσο χλωμός, πόσα εμέλ με άφησαν οι μαλάκες να αιμορραγήσω, κοιτάς τους επιπεφυκότες και το μέσα του στόματος, <i>Άντρας είσαι εσύ ή χαλασμένο αυγόκομμα; </i>Ο Άλμπερτ μου φέρνει σούπα από το συσσίτιο και μισό λίτρο κόκκινο χυμό. Τα βάζει στο τραπεζάκι, το ρυθμίζει να μου είναι σωστό στο ύψος. Σκεπάζει το ποτήρι και του φυτεύει μεταλλικό καλαμάκι που βγάζει από την τσέπη του. Στέκεται δίπλα μου και περιμένει. <i>Θα φας; -Ναι. -Να σε βοηθήσω; -Όχι. -Θα φάμε μαζί. </i>Κάθεται στην πολυθρόνα με το υποπόδιο, βγάζει ένα σάντουητς με το γκρίζο σουηδικό ψωμί και τρώει. Γεμίζει ψίχουλα τη μπλούζα του. Τρώω απροσδιόριστη σούπα. Είναι αρμυρή. Διηγιέμαι την εμπειρία μου και με ακούτε σαν να ακούτε τη θεία λειτουργία. Μετά κόβω βόλτες στο τμήμα φορώντας τα σπορτέξ σαν παντούφλες και με το άσπρο πετσετέ παντελόνι των δανέζικων απολυμαντηρίων να σέρνεται. Βλέπω την αντανάκλασή μου στη τζαμαρία που κοιτάει προς το υδραγωγείο. Μια θολή γραμμή. Με οδηγείς στο σαλόνι και με καθίζεις στο πιάνο. <i>Παίξε. -Τι; -Ό,τι γουστάρεις. </i>Παίζω το Hist, hvor vejen slår en bugt. Ήταν από τα πρώτα τραγούδια που έμαθα στο πιάνο όταν ήμουν ακόμα παιδί, ίσως έξι ή εφτά. Οι στίχοι αιωρούνταν κάτω από τα πεντάγραμμα στα δανέζικα, και σε παρένθεση στα γερμανικά. Είναι ένα ποίημα του παρθένου H.C. Andersen. Είναι από τα λίγα έργα που θυμάμαι τους στίχους έναν-έναν. Στο τέλος λέει </p><p style="text-align: justify;">moder klapper barnets kind,<br />se, hvor sødt det sover ind,<br />drømmer om de engle smukke<br />i sin lille, pæne vugge.</p><p style="text-align: justify;">η μητέρα χαϊδεύει το μάγουλο του παιδιού,<br />δες πόσο γλυκά αποκοιμιέται<br />ονειρεύεται τους όμορφους αγγέλους<br />στην ωραία μικρή του κούνια.</p><p style="text-align: justify;">Sove ind σημαίνει αποκοιμιέμαι, σημαίνει και πεθαίνω. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ πριν, αλλά το σκέφτομαι τώρα.</p><p style="text-align: justify;">---</p><p style="text-align: justify;">Η νυχτερινή νοσοκόμα το βράδυ είναι εκείνη η μικρή κοκκινομάλλα. Τραβάω το κόκκινο καλώδιο ενώ χορεύω από ρίγος, έρχεται, μου φέρνει θερμοφόρες, τις βολεύω στις μασχάλες, κάθεται στο πλάι μου. <i>Είσαι κι εσύ ένας από εμάς, </i>λέει, -<i>Τι; </i>Είμαι βραχνός σαν σκυλάς σε δημόσια υπηρεσία ένα πρωί Δευτέρας.<i> -Τα μαλλιά. Έχω κάνει τέσσερα χειρουργεία. -Γιατί; -Προβλήματα με τους ουρητήρες. Ο γενικός γιατρός μου είχε πει πως αν δεν είχα αυτά τα μαλλιά ίσως να ήταν πιο εύκολα. -Ναι, γαμώ τα γονίδια, ε; -Ναι. </i>Μου χαϊδεύει το χέρι που είναι ελεύθερο από γραμμές, πολύ απαλά, τα δάχτυλά της είναι πολύ ζεστά και ενυδατωμένα, εγώ είμαι παλιά περγαμηνή.</p><p style="text-align: justify;">---</p><p style="text-align: justify;">Όταν πιάνει η πρωινή βάρδια, η Λ. σπεύδει να ξεκινήσει τη γύρα από μένα, δεν αφήνει τις βοηθούς. Είναι ασθενής μου στα εξωτερικά, έχει ρευματοειδή αρθρίτιδα. Έρχεται και μου λέει για το γόνα της. Είναι σαν πεπόνι. <i>Θα στο ταχτοποιήσω από Δευτέρα. -Α, μπορεί να περιμένει! Πρώτα να γίνετε καλά γιατρέ. Αλλά να όταν ανεβαίνω τις σκάλες πονάει. Δεν ήξερα πως ήμασταν γείτονες! Μένω δυο πολυκατοικίες δίπλα από εσάς. Αλλά θα μετακομίσω σε ισόγειο, για το γόνατο, και για τους αστραγάλους. Για να μην πονάνε. -Μμμ.</i></p><p style="text-align: justify;">Έχω ένα τουμπανιασμένο περίεργο μπακάκι με έξι ράμματα, ο αφαλός είναι μελανιασμένος, η προποφόλη με έκαψε στη φλέβα και το δεξί χέρι είναι ανώδυνο μόνο σε ουδέτερη θέση. Βλέπω πού με άρπαξε ο Νέμποσα, έχω μελανιές από τις δαχτυλιές του στο δεξί μου μπούτι. Δε θέλω να ξέρω τι έγινε και χρειάστηκε να μ'αρπάξει έτσι. Τώρα που ξεθύμανε η δεξαμεθαζόνη είμαι άψυχος σαν εκείνους τους ξερακιανούς γέρους με τις δαιδαλώδεις νοσηλείες που βλέπω μερικές φορές στη δουλειά. Ο ιδρώτας μου μυρίζει σαν φαρμακείο. Το στόμα μου είναι πληγιασμένο. Ό,τι με ακουμπάει με πονάει.</p><p style="text-align: justify;">Η Λ. με ξεντύνει και με βοηθάει να πλυθώ. Δεν είχα παρατηρήσει πόσο σωματώδης ήταν. Το νερό με πονάει. Κλαίω μέσα στο μπάνιο δίπλα στην αναπηρική χέστρα και τα πόμολα για τους αβοήθητους. Η Λ. μου πιάνει τον ώμο για συμπαράσταση. Με ντύνει, μου δίνει ένα κουτί με χάπια με τις ημερομηνίες και τις ώρες. Ξέρω πως την επόμενη φορά που θα τη δω στα εξωτερικά, θα κάνουμε σαν να μη συνέβη τίποτα.</p><p style="text-align: justify;">---</p><p style="text-align: justify;">Το σύστημα από όλες τις πλευρές του. Το έχω δει και με έχει δει, κάθε δίπλα και πτυχή, κάθε κρυφή πληγή, στο φως και στο σκοτάδι. Είμαι δικός του. Από τα χρόνια τα φοιτητικά, τις νύχτες των χειρουργικών μαχών, τις νύχτες της ανάνηψης, τις Κυριακές της μοναχικής επίσκεψης στην κλινική των σπανίων νοσημάτων, τα ΤΕΠ, τα εξωτερικά, το σημείο καμπής στο MODT. 7, τα γιατρεία της παραμεθορίου, τα γιατρεία εν πλω, το γραφείο της εκκλησίας αντί γιατρείου, από τη μονάδα της καρδιολογικής στη νευρολογική του μεγάλου πανεπιστημιακού, τώρα στη χειρουργική, από εύελπις νεαρούλης, αλύγιστος εκπαιδευόμενος, αντρωμένος ειδικός και εξαντλημένος άρρωστος, κι όσο κι αν το κρύβω πίσω από εκείνη τη βραδεία ψυχρότητα, τρυφερός θεράπων και τρυφερός θεραπευόμενος. Όχι κύκλος, όχι γραμμή, αλλά πότε το ένα, πότε το άλλο, κάποτε και όλα μαζί. Δεν υπάρχουν σύνορα. Υπάρχουν συμβάσεις και οι συμβάσεις είναι για να σε ταλαιπωρούν, όχι για να τις πιστεύεις.</p><p style="text-align: justify;">---</p><p style="text-align: justify;">Το Νέξανς Αουρόρα είναι αγκυροβολημένο απέναντι απ'το σπίτι. Το μπουμπουνητό του ρελαντί κάνει τα τζάμια να δονούνται. Το γουργούρισμα του θηρίου, ένα από τα χέρια της θεραπευτικής. Ο ζεστός βόμβος βοηθάει το αίμα στο ταξίδι του. Κάνω μικρές βόλτες στο διαμέρισμα. Εσύ φτιάχνεις λίστα και ο Άλμπερτ εκτελεί το μενού, διαφορετικό φαΐ μεσημέρι και βράδυ. Μου δίνεις φάρμακα, δεν εμπιστεύεσαι κανέναν. Κοιτάς με μεγάλη σοβαρότητα μέσα στον αφαλό μου. Στέκεσαι έξω από το μπάνιο και με ρωτάς αν χέζω. <i>Χέζεις; </i>σα να με ρωτάς <i>Βρέχει; </i>Το βράδυ μου στρώνετε τις πετσέτες και τα μαξιλάρια και με βάζετε να ξαπλώσω σαν να είμαι το σκήνωμα του Αγ. Ιωάννη του Ρώσου στο Προκόπι. Ο Άλμπερτ μου βάζει και μου βγάζει τις κάλτσες διαβαθμισμένης συμπίεσης και από πάνω τις κανονικές κάλτσες. Σήμερα βούρτσισα τα μαλλιά. Τράβηξα μια χούφτα από τη βούρτσα αλλά αντί να πέσει στον κάδο έπεσε στο πάτωμα. <i>Άλμπερτ. Οι τρίχες από τη βούρτσα έπεσαν στο πάτωμα, </i>απολογητικά. Έρχεται γρήγορα και τις ρίχνει στον κάδο. Κάθομαι στην τυρκουάζ πολυθρόνα. <i>Δε φτάνω το βιβλίο, </i>απολογητικά.<i> </i>Μου φέρνεις το βιβλίο ενώ μιλάς στο τηλέφωνο. Βλέπω τα λουλούδια στην πίσω αυλή απέναντι. Κλείνω τα μάτια. Το Νέξανς Αουρόρα μου μιλάει οπως η μάνα στο παιδί της από το Hist, hvor vejen slår en bugt.</p><p style="text-align: justify;"><i>---</i></p><p style="text-align: justify;">Hist, hvor vejen slår en bugt<br /><span style="font-size: x-small;"><span>Tekst: H. C. Andersen, 1829<br /></span><span>Melodi: J. C. Gebauer, 1846</span></span></p><div style="text-align: justify;"><br />Hist, hvor vejen slår en bugt,<br />ligger der et hus så smukt -<br />hist, hvor vejen slår en bugt,<br />ligger der et hus så smukt,<br />væggene lidt skæve stå,<br />ruderne er ganske små,<br />døren synker halvt i knæ,<br />hunden gøer, det lille kræ,<br />under taget svaler kvid're,<br />solen synker og så vid're.</div><div style="text-align: justify;"><br />I den røde aftensol<br />sidder moder i sin stol -<br />i den røde aftensol<br />sidder moder i sin stol,<br />kinden luer dobbelt rød,<br />barnet har hun på sit skød,<br />drengen er så frisk og sund,<br />æblekinden rød og rund,<br />se, hvor hun i spøg ham banker<br />på de søde pusselanker!</div><div style="text-align: justify;"><br />Katten står og krummer ryg,<br />men forstyrres af en myg -<br />katten står og krummer ryg,<br />men forstyrres af en myg,<br />barsk han den med poten slår<br />og igen som hofmand står,<br />moder klapper barnets kind,<br />se, hvor sødt det sover ind,<br />drømmer om de engle smukke<br />i sin lille, pæne vugge.</div>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-3091600297237029362024-03-04T20:34:00.006+01:002024-03-04T20:41:43.324+01:00 “I want to rise so high that when I shit I won’t miss anybody.”<div style="text-align: justify;"><div>“I want to rise so high that when I shit I won’t miss anybody.”</div><div>W. Gass</div><div><br /></div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Κάθομαι σε μια μεσοκαμπίνα, στενή και μακρυά, που έχει μια πόρτα στην κάθε πλευρά. Δυο δρασκελιές από τη μια πόρτα στην άλλη για να πας από το διάδρομο του μηχανοστασίου στους πίνακες. Στην καμπίνα είναι ένας πάγκος και δυο καρέκλες, νέον λάμπες για φως. Πρέπει να είναι ήδη μεσημέρι. Ο Βάουν μπαίνει από την πόρτα για το διάδρομο του μηχανοστασίου. Είναι ξερακιανός και τα μαλλιά του στέκονται πάντα όρθια. Αλλά τώρα έχει ξαφνικά μια μεγάλη μπάκα, λες και είναι γκαστρωμένος, με τα αδύνατα ίδια χέρια και πόδια σαν κλαδιά. Είναι μούσκεμα στον ιδρώτα. Το κούτελό του είναι γεμάτο μικρές πέρλες. Εκείνη την ώρα παίρνω είδηση πως οι λαμαρίνες μέσα στη μεσοκαμπίνα είναι κι αυτές γεμάτες μικρές πέρλες. Όλα είναι ιδρωμένα. Σταγόνες κυλάνε γρήγορα από το διαχωριστικό στον πάγκο και μουλιάζουν τα χαρτιά μου. Αναρωτιέμαι πότε γκαστρώθηκε ο Βάουν. Είμαι σίγουρος πως τον είδα εχτές στο βραδινό χωρίς τη μπάκα. Στέκεται εκεί ανάμεσα στις δυο πόρτες και με κοιτάει. Μου τείνει ένα πατσαβουριασμένο βιβλίο. </div><div style="text-align: justify;"><i>-Είναι τα προγράμματα για τα δρομολόγια των ελικοπτέρων.</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-Τι θέλεις να τα κάνω;</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-Κοίταξέ τα όσο προλαβαίνεις.</i></div><div style="text-align: justify;">Ξεφυλλίζω το πατσαβούρι και ο Βάουν μετράει τα λεπτά και ολοένα και ιδρώνει. Δεν ξέρω τι δουλειά έχει ο Βάουν με τα δρομολόγια των ελικοπτέρων. Δεν ξέρω γιατί πρέπει να τα δω και γιατί με ενδιαφέρουν. Ούτε δική μου δουλειά είναι.</div><div style="text-align: justify;">Τελικά τραβάει το βιβλίο και μου βάζει μια αρμαθιά κλειδιά στη χούφτα.</div><div style="text-align: justify;">-<i>Θα μου τα δώσεις όταν συναντηθούμε αργότερα.</i></div><div style="text-align: justify;">Φεύγει ξανά προς το διάδρομο του μηχανοστασίου. Εγώ κάθομαι περίεργα ξερός μέσα σ'εκείνη τη λαμαρινένια χαραμάδα που είναι μούσκεμα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">-</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ένας χλωμός ήλιος μου ζεσταίνει το αυτί και τη μισή μούρη, από το παράθυρο βλέπω τα τέσσερα φουγάρα μιας φορτηγίδας του Σλουμπερζέ. Στο περβάζι βλέπω μια αρμαθιά κλειδιά. Σηκώνομαι απ'το κρεβάτι θορυβημένος. Τα κλειδιά είναι εκείνα που ονειρεύτηκα πως μου έδωσε ο Βάουν. Ανάμεσά τους κρέμεται και ένα μπρελώκ που έχει τη δανέζικη σημαία και τ'όνομά του.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού. Τα πόδια μου είναι μουδιασμένα μέσα στις κάλτσες και το πάτωμα είναι σαν βαμβάκι. Προσπαθώ να θυμηθώ γιατί έχω τα κλειδιά, αλλά το μόνο που θυμάμαι είναι αυτό το ηλίθιο όνειρο. Ο Βάουν δεν έφυγε μαζί μου στις 26, είχε άλλες δυο βδομάδες. Πότε θα συναντηθούμε;</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Σηκώνομαι, φτιάχνω ένα τσάι. Γράφω μήνυμα στο Βάουν <i>έχω τα κλειδιά σου. </i>-<i>Καλά θα κάνεις να τα έχεις! -Πότε τα θες πίσω; -Τι σε χτύπησε; Όταν γυρίσω. </i>Θέλω να τον ρωτήσω αν έχει πετάξει μπάκα αλλά κρατιέμαι. Για καλό: μετά από δυο γουλιές συνέρχομαι.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">-</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Φεύγω από το νοσοκομείο νωρίς. Το ποδήλατο έχει φούητ και είμαι με τα πόδια. Το σπίτι είναι στη νοτιοανατολική άκρη της πόλης, πέρα από το γκέττο, σε μια γειτονιά γέρων. Κατεβαίνω στο υπόγειο. Στη γωνία που μου είπε κάτω από έναν σάπιο φεγγίτη λιμνάζει σε μια λακκούβα ένα δάχτυλο νερό. Το μαζεύω με τη μαλαστούπα στον κουβά. Τον αδειάζω στη σιφωνότρυπα στο κέντρο του υπογείου. Βάζω μπρος τον εξαερισμό. Παίρνω τη μαλαστούπα και ανεβαίνω πάνω. Τη βάζω με το κεφάλι πάνω ακουμπιστά έξω από την είσοδο. Βλέπω το γυμναστήριο δίπλα στην κουζίνα: έχει και κωπηλατικό μηχάνημα. Δε μου κακοπέφτει. Ποτίζω τις δαμιάνες και τα άλλα φυτά που δε θυμάμαι πώς τα είπε αλλά φαίνονται διψασμένα. Ανοίγω ένα παράθυρο. Παίρνω ένα βιβλίο από το έπιπλο της τηλεόρασης που μοιάζει παιδικό. Είναι για τα φαρόπλοια της Βόρειας Θάλασσας, από το μαγαζί του μουσείου. Κάθομαι στην πέτσινη πολυθρόνα και ξεφυλλίζω. Έχει συννεφιά αλλά το σπίτι είναι ζεστό. Σκέφτομαι τα παλούκια που έχουν καταπιεί οι συνάδερφοί μου στο νοσοκομείο και μετά σκέφτομαι το Βάουν σε αντιπαραβολή. Ίσως να είμαι η αλεπού και να το κάνω γι'αυτοπαρηγορία, ίσως και να είναι αλήθεια: έκανα καριέρα στο να είμαι παραταίρι. Όταν έμπαινα στη σχολή φανταζόμουν πως θα γινόμουν κάποιος σαν τον Τσέχωφ, αλλά οι εποχές έχουν αλλάξει, κι εγώ δεν ακολούθησα ποτέ. Ένα ηλίθιο απολίθωμα. Αυτά τα χρόνια γίνεσαι γιάπης ή λαντζέρης με καθαρό γιακά, και έγινα λαντζέρης, ήταν πιο κοντά στο πρότυπο που είχα μικρός. Τώρα ακρίβυνα για λαντζέρης και βρήκαν πιο φτηνούς. Η πρόταση ήταν να αναλάβω τα βαριά περιστατικά της πνευμονολογικής που είναι απελπιστικά υποστελεχωμένη, και η απάντησή μου ήταν όχι. <i>Δεν έχεις την πολυτέλεια να είσαι τόσο επιλεκτικός, </i>είπε ο διευθυντής. -<i>Έχω την πολυτέλεια να φύγω. -Αν είναι έτσι, τότε ναι. Δε θα σε κρατήσω με το ζόρι.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><br /></i></div><div style="text-align: justify;"><i>-</i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Βάουν με βρήκε με τη μούρη μες στα χέρια να λιβανίζω το δίσκο με το κίτρινο ρύζι του Φιλιππινέζου, δίπλα στο ξεχασμένο χειριστήριο του πλέηστέησον 3 στην τραπεζαρία, δεν τον πήρα είδηση ώσπου ένα κολλώδες χέρι μου τράβηξε τον αγκώνα, ετοιμάστηκα να βρίσω αλλά τον είδα ειλικρινά ανήσυχο. <i>Είσαι καλά; -Καλά. -Προβλήματα στο σπίτι; -Όχι, με το νοσοκομείο. -Τι; Μήνυση; -Δε μου ανανεώνουν το συμβόλαιο. -Και τι; Τι έχει το 21 μέσα 21 έξω; Αφού τον περισσότερο καιρό χασομεράς και πληρώνεσαι. -Αλήθεια είναι. -Εγώ να σου πω, σε προτιμώ από το Νορβηγό. Μας πρήζει το παπάρι κάθε φορά. Όταν ο Χ.Α. έκοψε το δάχτυλο τον έστειλε πίσω. -Για ένα δάχτυλο; -Δε μπορούσε να το ράψει, είπε. Ήταν λεπτό χειρουργείο. Ο Γ. τον ρώτησε πώς έγινε και ο Χ.Α. πηγαίνει απέναντι για το δάχτυλο, ενώ όταν ο Χ.Π. έκοψε το δικό του, τον κράτησες εδώ. -Τι είπε; -Πως έχετε διαφορετική προσέγγιση. -Εντάξει, καλός είσαι για παρηγορητής. -Θέλω να έρθω απέναντι να τους χέσω. Θέλω να τους χέσω όλους. Από τότε που χώρισα, θέλω να χέσω όποιον γνωρίζω. -Γι'αυτό κυκλοφοράνε χεσμένοι οι μαθητευόμενοί σου; -Ναι, αυτούς τους χέζω με ειδική αφιέρωση. </i>Με χτύπησε στην πλάτη πατ-πατ. Φάγαμε παρέα, πολιτισμένοι, και δεν ξανάβαλα τη μούρη μες στα χέρια.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Την Κυριακή πριν φύγω με βρήκε στη μεσοκαμπίνα. Μπήκε από την πόρτα του μηχανοστασίου λερωμένος και ιδρωμένος σαν ανθρακορύχος. Είχε το 8/8, ήταν πάνω στην αλλαγή, και θα έχανε τη νύχτα ταινίας (Τρανσπόρτερ 2). Στην πλατφόρμα πολλοί δουλεύουν μια βδομάδα 12 ώρες πρωί, μια μέρα 8 και 8 με κενό 8 ανάμεσα και μετά μια βδομάδα 12 ώρες βράδυ και ούτω καθεξής. Μου είπε για το φεγγίτη στο υπόγειο που μπάζει. Μου είπε για τη δαμιάνα και τα άλλα φυτά που δε θυμάμαι πώς τα είπε. Μου είπε πως έχει γυμναστήριο στο δωμάτιο δίπλα στην κουζίνα. Τον κοίταξα καχύποπτα. Με λυπόταν τόσο, ώστε να θέλει να μου αναθέσει εργοθεραπεία; Με έβλεπε χωρίς πονηριά. Απλά με έβλεπε - δεν έμοιαζε να με λυπάται. Μου έβαλε την κλειδαρμαθιά στη χούφτα. Ήταν τόσο ιδρωμένος που η υγρασία του ιδρώτα του ακτινοβολούσε στα εκτεθειμένα μέρη μου όταν με πλησίασε. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">-</div>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-81699396491711445572024-02-14T20:11:00.000+01:002024-02-14T20:11:17.162+01:00Like a suicide king with a knife in his crown<div style="text-align: justify;">Το διατρητικό κρύο που φέρνουν τα δάχτυλα του θανάτου όταν μου πιάνει τον ώμο με πονάει σύγκορμο σαν στιγμιαίος νευρόπονος, είναι μέρος της ιεροτελεστίας, είναι βήμα του χορού: <i>είμαι εδώ, ένα χνώτο στη σκιά σου. Είμαι εδώ για να σε πειθαρχώ. </i>Ο Θεός βρήκε σκληρό λουρί και το πέρασε σαν λάσσο. Όταν φτάσει να το τσιτώσει ώσπου να μου κόψει τον αέρα, μου θυμίζει ποιος είναι τ'αφεντικό, με την τολμηρή λαβή του, ευλογία και κατάρα να σπρώχνω και να τραβώ τη βάρκα του Βαρκάρη απ'την όχθη, επαγγελματικό προνόμιο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">-</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Θεός δεν είναι εδώ για μένα, γιατί είμαι άπιστος. Η λίμνη με το νερό από υδράργυρο έμοιαζε αβαθής και μ'έπιασε κορόιδο. Δεν ξέρω αν υπάρχει βυθός. Αν υπάρχει, δεν ξέρω αν θα προλάβω να τον φτάσω. Ο λαιμός μου φέρει την υπογραφή της διαστροφής. Η λίμνη με το νερό από υδράργυρο με έπαιξε σαν πιόνι. Ο θάνατος μου πιάνει τον ώμο και με κόβει όπως το καλό τσεκούρι στο ικανό χέρι κόβει το κούτσουρο, σαν βούτυρο, σαν αφράτο παχύ ψάρι.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">-</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η θηλιά και το σκοινί, ο φόβος της αμαρτίας, το κυνήγι της ευτυχίας, ο πυρετός του χρυσού, μεταναστευτικά πουλιά, και από κάτω ευέλπιδες σωτήρες γλιστράνε στα κεριά του εσκολάρ. Αν μπορούσα μόνο να γλυτώσω από αυτό το σκοτάδι που γεμίζει τους βολβούς μου αντί υαλοειδούς, ίσως να έβλεπα την άκρη της κλωστής και το μάτι της βελόνας, ίσως να έβρισκα την πίστη. Αλλά πνίγομαι στο αίμα μου, δεν πνίγομαι επειδή μου λείπει ο αέρας.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">-</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Όπερ και το σωστό. Η ασφυξία είναι πικρή για τιμωρία και δε μ'εξυπηρετεί. Θέλω τις καρωτίδες μου να είναι ψίθυρος και τις σφαγίτιδες κλειστές. Θέλω να πέσω στα γόνατα. Είμαι άπιστος αλλά αφοσιωμένος. Θέλω να προσευχηθώ. Όχι στο Θεό. Ο Θεός δεν είναι εδώ. Θέλω να προσευχηθώ σε σένα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">-</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: right;">I was poison</div><div style="text-align: right;">heart full of canines, head full of voices</div><div style="text-align: right;">whole life trying to quiet 'em down</div><div style="text-align: right;">like a suicide king with a knife in his crown</div><div style="text-align: right;">hounds at bay, but they just won't stay</div><div style="text-align: right;">true friendship in a tugboat way</div><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: right;">I Bavitz</div></div>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-32784058489435532852024-02-07T10:31:00.000+01:002024-02-07T10:31:05.984+01:00The end of amnesty<div style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"></div><blockquote><div style="text-align: left;">what humiliated me / as I relived my death in that room without sunrise / wasn’t my desire for light / but my desire for more darkness.</div></blockquote><p>P Tran</p><div style="text-align: right;">Something about falling say</div><div style="text-align: right;">the barometric pressure or a knife out</div><div style="text-align: right;">of a hand</div><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: right;">and something about rising say</div><div style="text-align: right;">moon, sun, the shadow of</div><div style="text-align: right;">Saturn</div><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: right;">a grain of death with each</div><div style="text-align: right;">grain of salt, a journey across</div><div style="text-align: right;">and back</div><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: right;">but for the man overboard,</div><div style="text-align: right;">the drowned man</div><div style="text-align: right;">nothing is preparation enough.</div></div>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-34947086106288372032024-01-21T21:01:00.000+01:002024-01-21T21:01:54.389+01:00ἤ μή ποίει τό κρυπτόν ἤ μόνος ποίει<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbkhbWFKwYOUKzKyJ4X42baxi4_gVw3cd1LT1ro6mMs-kR4-ppCSYGBmffGCZr1L6yNOlhPCTzB0LNJxdo0e6cpHWH3m4v3RcEjlcd6zjsaEdJbQvpHddXlADnbp6A8quHS_BNjalFNcqo8yOUTLaJb2Pe7yOij2oY9MoKf3ST_gULMLHFbikVug/s1800/e155553.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1800" data-original-width="1350" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbkhbWFKwYOUKzKyJ4X42baxi4_gVw3cd1LT1ro6mMs-kR4-ppCSYGBmffGCZr1L6yNOlhPCTzB0LNJxdo0e6cpHWH3m4v3RcEjlcd6zjsaEdJbQvpHddXlADnbp6A8quHS_BNjalFNcqo8yOUTLaJb2Pe7yOij2oY9MoKf3ST_gULMLHFbikVug/w480-h640/e155553.jpg" width="480" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>l a s s n a c h</i></div><p></p>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-65354822863274342892024-01-19T18:34:00.001+01:002024-01-19T18:35:31.777+01:0030 + 6. Β'<div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><span> </span><i>Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς</i>... κάθε πρωί στο δρόμο για το νοσοκομείο το παιδάκι έλεγε την προσευχή στο ράδιο και εκείνη ήταν η ώρα που σκεφτόμουν την Ο., η ώρα της προσευχής. Δυο λεπτά μετά ξεκινούσαν τα Πρωινά του Τρίτου, και ο κόσμος προχωρούσε. Αυτό ήταν τότε.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><i>Θέλω να βρεθούμε. Μένω στο Κάμπινν από τις 28 ως τις 31.</i></div><div style="text-align: justify;"><span> </span>Η πόλη είναι ακατάλληλη για την Ο. Έχω ζήσει σε διάφορα μέρη της Ευρώπης και δε μπορώ να σκεφτώ πόλη λιγότερο κατάλληλη γι'αυτήν. Είναι μια πόλη νεόκοπη χτισμένη τελεολογικά στα μέσα του 1800 για να λειτουργήσει ως λιμάνι της δυτικής ακτής που λόγω γεωγραφίας και τεχνικών δυσκολιών δεν προσφερόταν ιστορικά. Είναι ένα γκρίζος λεκές στο χάρτη με πληθυσμό χαμηλής μόρφωσης που απασχολείται επί το πλείστον στη βαριά βιομηχανία και τη ναυτιλία. Όταν πρωτοήρθα εδώ, ο Ρούνε μου είπε: <i>Καλωσήρθες στην κωλότρυπα της Δανίας.</i> Και είχε δίκιο.</div><div style="text-align: justify;"><span> </span>Το Κάμπινν είναι ένα κωλοχανείο κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό. Το προτιμάνε οι δουλοπάροικοι των οφφσόρ. Πάντα στέκονται δυο τρεις αποπροσανατολισμένοι Πολωνοί έξω από την κύρια είσοδο, καπνίζοντας και ψάχνοντας ταρίφα ή μαρκέτα. Είναι στο δρόμο με τα κωλόμπαρα και τις παμπ, εκεί που τα χαράματα η άσφαλτος είναι σπαρμένη κάτουρα και φύσιγγες υποξειδίου του αζώτου.</div><div style="text-align: justify;"><span> </span>Τη σκέφτομαι όπως την είδα τελευταία φορά το '17, με τα φροντισμένα στιλπνά μαλλιά της, τα κομψά ρούχα της άλλης εποχής, τα κομψά της ποδαράκια μέσα στα τακούνια με τη μπαρέττα, να στέκεται έξω από την κύρια είσοδο του Κάμπινν, στο χιλιοφτυμένο και ξερασμένο πλακόστρωτο, δίπλα στους Πολωνούς γκαστάρμπαιτερ που γαμάνε Ταϋλανδέζες πουτάνες στα υπόγεια των μονοκατοικιών λίγο έξω απ'το κέντρο, τη σκέφτομαι και μου γυρίζει το στομάχι.</div><div style="text-align: justify;"><span> </span>Ξέρω πως είναι κακή ιδέα, όχι τόσο για μένα, αλλά γι'αυτήν. Θέλω να της γράψω να μην κάνει βλακείες και να γυρίσει στην Άλτονα αμέσως. Κάθομαι στο άδειο τμήμα με την ψωραλέα γιορτινή διακόσμηση, έχω το κινητό στο χέρι και το σκέφτομαι. Ναι, μου φαίνεται αξιοπρεπής επιλογή. <i>Lass den Quatsch. Geh nach Hause. </i>Για μια στιγμή περνιέμαι για ώριμος και υπεράνω. Αλλά δεν ήρθε ως εδώ για να μου πει πως έχω δίκιο. <i>-Tue es nur ja nicht. Bitte.</i> </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span> </span>Της έκλεισα ραντεβού στη Βασίλισσα Λουίζε. Ήταν το μόνο μέρος ανάπαυλας απ'την παρακμή που μπόρεσα να σκεφτώ. Φεύγω από τη δουλειά αργοπορημένος. Όταν φτάνω περιμένει στην πλατεία. Φυσάει έντεκα μποφόρια. Tαχτοποιεί νευρικά τα μαλλιά της. Λέω δεν πέρασε ούτε μια βδομάδα από τότε που ήμασταν εικοσάρηδες. Την ήξερα καλά, αλλά δεν την ξέρω πια.</div><div style="text-align: justify;"><span> </span>Με βλέπει με το ίδιο βλέμμα που με είδε όταν γνωριστήκαμε, με κάποια προσδοκία, συστολή και φόβο μαζί. Νόμιζα πως ήταν στρατηγική (ανάθεμα, ίσως να είναι στρατηγική) για να πατήσει πάνω σ'αυτήν την αντρική πιθηκένια δίψα για επιβεβαίωση, πως ναι, εμπνέεις αυτά που πρέπει να εμπνέει ένας σωστός άντρας. Δεν αισθάνομαι καμιά επιβεβαίωση. Με προκαλεί όπως με προκαλούσε τότε, αλλά τώρα μπορώ να το κρατήσω μυστικό. Παρότι το βλέμμα αυτό έχει τώρα από κάτω του τα εφτά χρόνια εκείνης της περίεργης συμπόρευσής μας, και τα έξι χρόνια που ακολούθησαν, δε μοιάζει να έχει αλλάξει.</div><div style="text-align: justify;"><span> </span>Δε μπορώ να καπνίσω μέσα στη Βασίλισσα Λουίζε και μου κοστίζει. Παίρνω μια σόδα. Παίρνει ένα Ρίσλινγκ.</div><div style="text-align: justify;"><span> -</span><i>Was nun?</i></div><div style="text-align: justify;"><span> </span>Μου δίνει ένα δεματάκι. </div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Für dich. Alles Gute. </i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Also, danke. </i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span> </span>Με ρωτάει για το ατύχημα (το έμαθε από τον Μ.), για τη δουλειά, αν έχω ακόμα το ίδιο αμάξι, με ρωτάει αν έχω αγοράσει σπίτι. Ζητάει να δει φωτογραφίες από την καμπίνα, από το εφημερείο, από το διαμέρισμα. Μου λέει για την ίδια της: αγόρασε το διαμέρισμα στην Άλτονα που νοίκιαζε από τη μάνα της. Δουλεύει ημιαπασχόληση στο μουσείο στην αλέα Μαξ Μπράουερ. -<i>Κοντά στο παλιό νεκροταφείο; -Ναι.</i> Η αδερφή της παντρεύτηκε κάποιον είκοσι χρόνια μεγαλύτερο από το Ντούισμπουργκ, έμεινε έγκυος, απέβαλε και χώρισε. Οι γονείς της μετέτρεψαν τον ξενώνα τους σε ερμπιμπί. -<i>Ποιος τους βοηθάει με το διαδίκτυο; -Η μαμά πήγε σε επιμορφωτικό σεμινάριο για επιχειρηματίες και τα κάνει μόνη της. </i></div><div style="text-align: justify;"><span> </span>Τελοσπάντων μετά την ψιλή κουβέντα και τη γενική ενημέρωση, μου δίνει το χέρι. Ήταν κάτι που έκανε τότε: έτεινε το χεράκι της με χάρη, για να το φιλήσω θεατρικά και μετά να το κρατήσω. Το αφήνω μετέωρο, βγάζω τον καπνό, ανοίγω το κουτί και μυρίζω. Κρύβει τα χέρια της κάτω από το τραπέζι και κάνει σαν να μη συνέβη τίποτα. Κοιτάζω το κουτί του καπνού, και συνεχίζω να το κοιτάζω ως το τέλος:</div><div style="text-align: justify;"><span> </span><i>-Συνεχίζω να πιστεύω πως πρέπει να πας σπίτι.</i></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><i>-Θα πάω στις 31 όπως είναι προγραμματισμένο. Έχω πληρώσει το ξενοδοχείο.</i></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><i>-Τι θέλεις;</i></div><div style="text-align: justify;"> <i> </i><i>-Θέλω την άλλη μεριά.</i></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><i>-Ποια είναι η άλλη μεριά;</i></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><i>-Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως είσαι παντρεμένος.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Κι όμως.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Είχες πει πως ο γάμος είναι ηλίθιος.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Είναι.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Αλλά τώρα είσαι παντρεμένος;</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Ναι.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Τώρα ο γάμος δεν είναι ηλίθιος;</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Είναι.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Τότε γιατί είσαι παντρεμένος; Αφού δεν έχετε παιδιά. Θέλετε να κάνετε παιδιά;</i></div><div style="text-align: justify;"><span> </span>Γελάω. </div><div style="text-align: justify;"><span> </span><i>-Γιατί δεν απαντάς; Θέλετε να κάνετε παιδιά; Έχεις αλλάξει δηλαδή;</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Έχουν περάσει πολλά χρόνια. Και άγαλμα να ήμουν θα είχα αλλάξει. Κι εσύ έχεις αλλάξει.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Πώς έχω αλλάξει; Θέλετε να κάνετε παιδιά;</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> -Όχι, δε θέλουμε να κάνουμε παιδιά.</span><br /></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span> -Πώς έχω αλλάξει;</span><br /></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Δεν ξέρω.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Δεν είσαι περίεργος να μάθεις;</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Όχι. </i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Γιατί;</i></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><i>-Γιατί δε θέλω.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Δε μ'αγάπησες ποτέ;</i></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><i>-Δε νομίζεις πως πρέπει να πας σπίτι; Δε σου προσφέρει τίποτα αυτό που κάνεις.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> <span>-</span></span>Δεν έχεις αλλάξει. Κι ας λες στον ίδιο σου πως έχεις. Ο τόνος σου είναι ίδιος. Η έκφρασή σου είναι ίδια. </i><i>Πάντα έτσι ήσουν. Με πατρονάριζες. Μου εξηγούσες τα πάντα σαν να ήμουν απλή στο μυαλό. Μου έδινες εντολές. Μου απευθυνόσουν σαν σε παιδί, όπως τώρα.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> -Ωραίες αρετές, άξιζαν το ταξίδι.</span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> -Αυτό θέλω. </span>Αυτό μου αρέσει.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Εντάξει, αυτό μπορείς να το βρεις εύκολα. Μπες σε ένα μπαρ, πιάσε τον πρώτο κρετίνο-</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Έχω κάνει έξι σχέσεις από τότε που χωρίσαμε. Πώς σου φαίνεται αυτό; Έχω πάει με οχτώ άντρες από τότε που με άφησες. Πώς σου φαίνεται; </i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Μου φαίνεται ΟΚ.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Δοκίμασα και το φετλάηφ.</i></div><div style="text-align: justify;"><span> </span>Γελάω.</div><div style="text-align: justify;"><span> </span><i>-Δε μπορώ να βρω κάποιον που να με κάνει να νιώθω όπως εσύ.</i></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><i>-Βρες κάποιον που να σε κάνει να νιώθεις κάτι καινούριο. Η σχέση μας δεν ήταν και τόσο καλή έτσι κι αλλιώς.</i></div><div style="text-align: justify;"> <i> </i><i>-Ήταν καλή για μένα!</i></div><div style="text-align: justify;"> <i> </i><i>-Καλή; Πήγαινε πίσω στο χρόνο και ρώτα τη νεαρότερη έκδοσή σου, που έπαιρνε τηλέφωνο και έκλαιγε από την άλλη άκρη της Ευρώπης. Έκλαιγες και έκλαιγες. Τι ήταν καλό για σένα;</i></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><i>-Ένιωθα ασφαλής,</i></div><div style="text-align: justify;"><span> </span>Γελάω πάλι.</div><div style="text-align: justify;"> <i> </i><i>-Με εκείνη την παράνοια;</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Ένιωθα ασφαλής όταν ήμασταν μαζί.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Επειδή ένιωθες ανασφαλής όλες τις άλλες ώρες.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Πάλι το ίδιο κάνεις. Δεν ξέρεις πόσο θεραπευτικό είναι αυτό για μένα.</i></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><i>-Σκέφτηκες να κάνεις ψυχοθεραπεία;</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Κάνω ψυχοθεραπεία.</i></div><div style="text-align: justify;"><span> </span><i>-Αν συμφωνήσατε πως ήταν καλή ιδέα να έρθεις να με βρεις, τότε να αλλάξεις ψυχοθεραπευτή.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> </span>-Με συμβούλεψε να σου γράψω ένα γράμμα και μετά να το σκίσω.</i></div><div style="text-align: justify;"><i> </i>Δε μιλάμε για λίγο. Έχω ανακαλύψει μια περιοχή στον καπνό που μοιάζει με κεφάλι σκύλου. Στη μια μεριά του κουτιού είναι ένα σημείο που μοιάζει με παντελόνι. Προσπαθώ να σκεφτώ, αλλά η αμηχανία μου είναι κινούμενη άμμος. Το παίρνω απόφαση, σηκώνω το βλέμμα. Η όψη της ανασταίνει κάτι μέσα μου που είναι σαν κόλλα.</div><div style="text-align: justify;"><span> </span><i>-Πάω να πληρώσω και θα φύγω. Θα πας στο ξενοδοχείο σου, θα κάνεις καμιά βόλτα... να πας να φας στο ΣΒ... α, όχι, θα είναι κλειστό για γιορτές. Τελοσπάντων, θα γυρίσεις σπίτι όπως έχεις κανονίσει. Θα αφήσεις πίσω σου αυτή τη χαζομάρα. Εντάξει;</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> -Γιατί νομίζεις πως ήρθα εδώ;</span><br /></i></div><div style="text-align: justify;"><i> -Δεν ξέρω.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><span> -Θέλεις να μείνεις μαζί μου ώσπου να φύγω;</span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span> -Όχι.</span></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span> -Φοβάσαι πως θα την απατήσεις;</span></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span> -Όχι.</span></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span> -</span>Θα με πάρεις αγκαλιά;</span><br /></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span> -Όχι.</span><br /></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span><span> -Γιατί;</span></span></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span><span><span> -Φεύγω τώρα. Να προσέχεις.</span><br /></span></span></span></i></div><div style="text-align: justify;"><span><span><span><span><i> </i></span></span></span></span><i><span><span><span><span><span> -Περίμενε... Γιατί δεν έρχεσαι για μια δυο μέρες στο Αμβούργο καμιά φορά; Να μείνεις σε μένα.</span></span></span></span></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span><span><span><span><span> -Δεν έχω δουλειά στο Αμβούργο.</span></span></span></span></span></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span><span><span><span><span><span> -Σε έχω δει. Σε είδα τον Οκτώβρη στο Πορτουγκίζενφίρτελ.</span><br /></span></span></span></span></span></span></i></div><div style="text-align: justify;"><span><span><span><span><span><span>Γελάω πάλι-πάλι αλλά ακούγεται περισσότερο σαν διαμαρτυρία.<i> </i></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span><span><span><span><span><span><span><span> </span>-Να πάρει, είναι μικρός ο κόσμος, ε;</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Πού μένεις όταν έρχεσαι; Έλα και μείνε σε μένα. </span></span></span></span></span></span></span></span></span></i><i><span><span><span><span><span><span><span>Να με πας βόλτα στο Ζκτ. Πάουλι μια νύχτα. Να βγούμε για φαγητό στο Τασκίνια Γκαλέγο. Να πάμε στο εβραϊκό νεκροταφείο την άνοιξη. Να πάμε στο βοτανικό...</span></span></span></span></span></span></span></i></div><div style="text-align: justify;"><span><span><span><span><span><i> </i>Κλαίει. Δεν είναι και έκπληξη. Αλλά εγώ είμαι μηχανή. Την παίρνω αγκαλιά, σφίγγω το κεφάλι της στο στήθος μου, αφήνεται στα χέρια μου, ξέρω ακριβώς τι εννοεί, ξέρω ποια πείνα κατευνάζω, ξέρω τι της λείπει. Με χαϊδεύει στο λαιμό. Ίσως και να ξέρει πως δεν είμαι μηχανή.</span></span></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span><span><span><span><span><span> </span><br /></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span><span><span><span><span> Στο δρόμο της επιστροφής οδηγώ με τα φώτα σβηστά μες στο σκοτάδι, ώσπου ένας γέρος στο φανάρι της Στράντμπυγκάδε κατεβάζει το παράθυρο και μου φωνάζει θα με γράψουν. Όταν φτάνω σπίτι, κάθομαι μέσα στο αμάξι σε βραχυκύκλωμα: θυμάμαι τη ζεστή φθινοπωρινή νύχτα πριν εκατό χρόνια που πήγαμε στο διαμέρισμα στην Άλτονα και την πήδηξα σκαιά σαν άγριος, ξεγελασμένος από εκείνο τον τρόπο που είχε να παραδίνεται και να υποχωρεί, έτσι γοητευτικά της πήρα την παρθενιά χωρίς να το ξέρω. Μετά με κοιτούσε φοβισμένα, λες και θα τη χτυπούσα. <i>-Τι; </i>τη ρώτησα κάνα δυο φορές, είπε <i>Ε, αφού ξέρεις. Δεν το είχα ξανακάνει., </i>και με άδειασε από στομάχι. Φυσικά, ηλίθιε. <i>-Γιατί στην ευχή δεν είπες τίποτα; -Αφού φαινόταν, τι να πω; </i>Φαινόταν αλλά εγώ ήμουν στραβός. Σίγουρα πιο στραβός από όσο νόμιζε. Ο εσταυρωμένος πάνω από το προσκεφάλι με έκαιγε στο κούτελο. Όταν την πήρα αγκαλιά είχε ένα μακάριο ύφος, και με έλεγε τρυφερά <i>mein netter schlimmer Finger </i>("το ευγενικό καθίκι"), το παρατσούκλι που της άρεσε τόσο, που έφτασε να με συστήνει έτσι. Το χέρι του Θεού που μας έφερε τον έναν απέναντι στον άλλο ήταν χέρι γεμάτο τερτίπι.</span></span></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span><span><span><span><span> <span> </span><i>Όταν σε είδα, ήταν σαν να έβαλα το πρόσωπό μου σε μια λεκάνη με κρύο νερό.</i></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span><span><span><span><span><i> </i>Όταν την είδα ήταν αργά: με είχε ήδη ερωτευτεί. <br /><span> </span>Η τρυφερότητα που μου έδειχνε με έστελνε πάντα πίσω στην πατρίδα.<br /></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span><span><span><span><span><span> </span>Μια ακριβής σύνοψη του Άμρουμ, η μειλίχια γοητεία του τόπου, ομαλή, χωρίς κοφτερές πλαγιές, χωρίς εναλλαγές, χωρίς κρυφές γωνίες. Κάποιος που ψάχνει στρείδια στα παλιρροϊκά πεδία προχωρά πάνω στη λάσπη και η λάσπη υποχωρεί. Η ζαχαρένια άμμος του Κνίπζαντ, ελαφριά σαν πνεύμα, φεύγει με τον αέρα και η γη μοιάζει ν'αχνίζει. Η ιδανική γυναίκα από τα βάθη της ιστορίας, η γη, πέφτει στα χέρια ενός κοινού άντρα, του χωρικού: αυτή θα του δωθεί, κι αυτός θα πάρει και θα πάρει ώσπου να μείνει μια πληγή. Όταν ο άντρας σταθεί να αναλογιστεί το έργο των χεριών του, θα γνωρίσει τον πόνο του λιμού. Την άνοιξη που θα'ρθει, η γη θ'ανθίσει, και οι μαργαρίτες θα φυτρώνουνε μέσα απ'τους κόγχους του κρανίου του. </span></span></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span><span><span><span><span><br /></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τη Χαμένη στα Όνειρά της την έκλεψα από έναν αληθινό ευγενή</div><div style="text-align: justify;">την κουβάλησα απ'τα πλακόστρωτα πέρα προς το δέλτα του Έλμπε</div><div style="text-align: justify;">στα σκέλια της πατρίδας</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">το μαλακό νερό της βροχής ποτίζει τις καστανιές</div><div style="text-align: justify;">στ'ακρορρίζια το χώμα γίνεται άμμος</div><div style="text-align: justify;">και εκεί αρχίζει η ακτή</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">που φεύγει λίγη λίγη με κάθε πλυμμηρίδα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">----</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Wir sind nichts, bis wir jemandem wichtig werden.</div><div style="text-align: justify;"><span><span><span><span><span><br /></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span><span><span><span>----</span></span></span></span></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span><span><span><span><br /></span></span></span></span></span></i></div><div style="text-align: justify;"><span><span><span><span><span><div>მამაო, ჩვენო, რომელიცა ხარ ცათა შინა!</div><div>მუხლმოდრეკილი, ლმობიერი ვდგევარ შენ წინა:</div><div>არცა სიმდიდრის, არც დიდების თხოვნა არ მინდა,</div><div>არ მინდა, ამით შეურაცხ-ვჰყო მე ლოცვა წმინდა...</div><div>არამედ მწყურს მე განმინათლდეს ცით ჩემი სული,</div><div>შენგან ნამცნების სიყვარულით აღმენთოს გული,</div><div>რომ მტერთათვისაც, რომელთ თუნდა გულს ლახვარი მკრან,</div><div>გთხოვდე: ”შეუნდე, - არ იციან, ღმერთო, რას იქმან!”</div><div style="font-style: italic;"><br /></div><div><div>К стопам твоим припав, о боже правый,</div><div>Я ни богатства не прошу, ни славы,</div><div>Святой молитвы осквернить не смею…</div><div>Но, благодатью осенен твоею,</div><div>К тебе прибегну я с мольбой иною:</div><div>Врагов, что нож заносят надо мною,</div><div>Прости и не ввергай в кромешный ад,—</div><div>Они не знают, что они творят!</div><div style="font-style: italic;"><br /></div></div><div><div>Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς!</div><div>Ταπεινός γονατίζω ενώπιον Σου:</div><div>δε ζητώ πλούτη ούτε δόξα,</div><div>μ'αυτά δε θα ατιμώσω την ιερή μου προσευχή...</div><div>Μόνο θα ζητήσω η ψυχή μου να φωτιστεί από τους ουρανούς</div><div>και η καρδιά μου να ακτινοβολήσει την αγάπη Σου </div><div>και για τους εχθρούς ακόμα που μου τρυπάνε την καρδιά, </div><div>Σου ζητώ: "συγχώρεσέ τους, Κύριε, γιατί δεν ξέρουνε τι κάνουν!" </div></div><div style="font-style: italic;"><br /></div><div>Ilia Chavchavadze</div></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span><span><span><span><br /></span></span></span></span></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span><span><span><span><br /></span></span></span></span></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span><span><span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfL1i1ouUwvpwO3QhibfKig6wFxHf6tcf9RlfOb_YzKPUs9ehzcDiL5yHMoB24HSmRTt4xU6UhkCizlnL5XaKScxdQEk0_FiCPnsJ03XIEXdm9mzCGFPyFBV2JKNlZDhWnjU-NDgwPc56J0Y3RfYBy985wzjmiH4JSylcgCchDmh1ylWnN0mRjOVoE/s1800/intraumenversunkn.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1800" data-original-width="1196" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfL1i1ouUwvpwO3QhibfKig6wFxHf6tcf9RlfOb_YzKPUs9ehzcDiL5yHMoB24HSmRTt4xU6UhkCizlnL5XaKScxdQEk0_FiCPnsJ03XIEXdm9mzCGFPyFBV2JKNlZDhWnjU-NDgwPc56J0Y3RfYBy985wzjmiH4JSylcgCchDmh1ylWnN0mRjOVoE/w426-h640/intraumenversunkn.jpg" width="426" /></a></div><div style="text-align: center;"><i><span><span><span><span>Unterlage: Friedrich von Amerlings "In Träumen versunken", 1835.<br />Überlagerung: O. wahrscheinlich in Zarrentin am Schaalsee.</span></span></span></span></i></div><span><br /></span></span></span></span></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span><span><span><span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSuPrdly9sukkk-Kb6w6UjEy785sa_LNBefvXuovAardkM8nGru5FxgvNV6_z5KeP9HL2ZrwGILFPWEYM-3a3K9NPDUTe8G_Q169cTDvfZkJ8ORd-TqQemmQXakoOVVifpDN3LzDCOsGjjycSpvblcUJMHl2othlE5eIS_dkJChyphenhyphen5VUxldO9ZfNfNg/s1800/stra20240107_161051-01.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1800" data-original-width="1196" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSuPrdly9sukkk-Kb6w6UjEy785sa_LNBefvXuovAardkM8nGru5FxgvNV6_z5KeP9HL2ZrwGILFPWEYM-3a3K9NPDUTe8G_Q169cTDvfZkJ8ORd-TqQemmQXakoOVVifpDN3LzDCOsGjjycSpvblcUJMHl2othlE5eIS_dkJChyphenhyphen5VUxldO9ZfNfNg/w426-h640/stra20240107_161051-01.jpg" width="426" /></a></div><div style="text-align: center;"><i><span><span><span><span>Heft mit Frederik de Wits "Planisphærium cœleste", 1670.</span></span></span></span></i></div><span><br /></span></span></span></span></span></i></div></div>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-89999933149049456462024-01-01T22:50:00.000+01:002024-01-01T22:50:00.721+01:00die Zukunft in zwei Akten<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">I.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIMpKC3bSuNOPKUwU8St5OSi8KXeLJz4I-ScMPscOrZe_NOUheIjZNdPOXD0za-yfYoAl3Gta4F8tsPZ-DhHkh5qzz8-l0eJdeKamUgDVxsUOXfIkM2vIGV09CxBBRdh4m0pZKHw88mmd86hvZMEoxKYAF1Xdk_zJ7CLY4vkxyTV2Peu22Lv51lgsD/s1800/2024-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1800" data-original-width="1196" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIMpKC3bSuNOPKUwU8St5OSi8KXeLJz4I-ScMPscOrZe_NOUheIjZNdPOXD0za-yfYoAl3Gta4F8tsPZ-DhHkh5qzz8-l0eJdeKamUgDVxsUOXfIkM2vIGV09CxBBRdh4m0pZKHw88mmd86hvZMEoxKYAF1Xdk_zJ7CLY4vkxyTV2Peu22Lv51lgsD/w426-h640/2024-1.jpg" width="426" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p style="text-align: center;">II.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinCdnN2JhrrxGmcFTPVH0E1M4goXoZJVqKZ-jqd1GRkDbO0dj028OpQSZi8ONINizZxYEEgsivrbS6xufYH40w2R9fIEBhX2KCiGPRatA9C9U87XqW9B6p_GeLYxhbbT_413BCruZwpyRgIq9BrX8vKbETfz0Yk0Z4mlavPHZXpUO3_H1v_iKfKjSG/s1800/2024-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinCdnN2JhrrxGmcFTPVH0E1M4goXoZJVqKZ-jqd1GRkDbO0dj028OpQSZi8ONINizZxYEEgsivrbS6xufYH40w2R9fIEBhX2KCiGPRatA9C9U87XqW9B6p_GeLYxhbbT_413BCruZwpyRgIq9BrX8vKbETfz0Yk0Z4mlavPHZXpUO3_H1v_iKfKjSG/w640-h426/2024-2.jpg" width="640" /></a></div><br /> <p></p><p style="text-align: center;">. . .</p>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-25195983008424847802023-12-31T13:52:00.001+01:002023-12-31T13:52:51.243+01:0030 + 6. Α'<div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div>---</div><div><br /></div><div>29.12.</div><div><br /></div><div>[...]</div><div><br /></div><div>Της έκλεισα ραντεβού στη Βασίλισσα Λουίζε. Ήταν το μόνο μέρος ανάπαυλας απ'την παρακμή που μπόρεσα να σκεφτώ. Φεύγω από τη δουλειά αργοπορημένος. Όταν φτάνω περιμένει στην πλατεία. Φυσάει έντεκα μποφόρια. Tαχτοποιεί νευρικά τα μαλλιά της. Λέω δεν πέρασε ούτε μια βδομάδα από τότε που ήμασταν εικοσάρηδες. Την ήξερα καλά, αλλά δεν την ξέρω πια.</div><div><br /></div><div>Με βλέπει με το ίδιο βλέμμα που με είδε όταν γνωριστήκαμε, με κάποια προσδοκία, συστολή και φόβο μαζί. Νόμιζα πως ήταν στρατηγική (ανάθεμα, ίσως να είναι στρατηγική) για να πατήσει πάνω σ'αυτήν την αντρική πιθηκένια δίψα για επιβεβαίωση, πως ναι, εμπνέεις αυτά που πρέπει να εμπνέει ένας σωστός άντρας. Δεν αισθάνομαι καμιά επιβεβαίωση. Με προκαλεί όπως με προκαλούσε τότε, αλλά τώρα μπορώ να το κρατήσω μυστικό. Παρότι το βλέμμα αυτό έχει τώρα από κάτω του τα εφτά χρόνια εκείνης της περίεργης συμπόρευσής μας, και τα έξι χρόνια που ακολούθησαν, δε μοιάζει να έχει αλλάξει.</div><div><br /></div><div>Δε μπορώ να καπνίσω μέσα στη Βασίλισσα Λουίζε και μου κοστίζει. Παίρνω μια σόδα. Παίρνει ένα Ρίσλινγκ.</div><div><br /></div><div>-Was nun?</div><div>Μου δίνει ένα δεματάκι. </div><div>-Für dich. Alles Gute. </div><div>-Also, danke.</div><div><br /></div><div>[...]</div><div><br /></div><div>---</div><div><br /></div><div>31.12.</div><div><br /></div><div>Οι άλλοι δουλεύουν πρωινή βάρδια και είμαι μόνος. Πέρασα τη νύχτα με πονεμένο συκώτι. Κατεβαίνω στο γκαράζ με το μπουφάν, το σώβρακο και τα γερμανικά πέδιλα. Έχει κρύο. Ο γείτονας του ισογείου καπνίζει στο κατώι. Χαιρετιόμαστε. Ξοδεύω ένα μισάωρο ταχτοποιώντας το αμάξι. Ανεβαίνω στο διαμέρισμα παγωμένος, κάνω μπάνιο, χτενίζομαι, φοράω κανονικά ρούχα και φτιάχνω τσάι. Μέτρα ενάντια στη διάλυση. Είναι η ώρα. Στο δέμα έχει ένα τετράδιο με πολυτελές ανάγλυφο εξώφυλλο που είναι αντίγραφο ενός χάρτη του πλανησφαίρου από έναν Ολλανδό χαρτογράφο του 1700. Μέσα στο τετράδιο είναι για σελιδοδείχτης μια πολύ όμορφη φωτογραφία της που είναι τραβηγμένη μαντεύω το περασμένο καλοκαίρι στο εξοχικό της οικογένειάς της στο Τσαρρεντίν. Και φωτοτυπημένα τα εξής του Leśmian, που δεν τον γνώριζα ως σήμερα, το πρώτο παράθεμα με τις σειρές αριθμημένες και σε αντιπαραβολή με το πρωτότυπο, και το δεύτερο από κάποια υποσημείωση γερμανικής μελέτης:</div><div><br /></div><div><div>The moon-hook is receding through the air,</div><div>impaled upon a chimney in the mist;</div><div>a lantern tiptoes up the darkness, where</div><div>the street dissolves in murky with a twist.</div><div>A crippled, crazy little shoemaker stares</div><div>into the nightmare maelstrom while he sews </div><div>a pair of shoes to fit the Lord up there;</div><div>His name is Boundless, if you want to know.</div><div><br /></div><div>Blessed be the trade</div><div>whose creative power</div><div>such a shoe hath made</div><div>at this silver hour!</div><div><br /></div><div>O God of clouds, o God of morning dew,</div><div>an ample hand-made gift for you have I;</div><div>you shall not stub your toes against the blue,</div><div>nor need to wander barefoot in the sky.</div><div>My spirits burning starry flares presage,</div><div>sometime within the flood of mist, that God</div><div>will always conscientiously be shod</div><div>as soon as Shoemaker enters the stage.</div><div><br /></div><div>Blessed be the trade</div><div>whose creative power</div><div>such a shoe hath made</div><div>at this silver hour!</div><div><br /></div><div>O God, you've given me a taste of living</div><div>which is enough to last me for the road;</div><div>forgive me, I'm incapable of giving</div><div>You anything but shoes — I'm poor, you know.</div><div>But even in the gloom of misery,</div><div>I know that life is really nothing but</div><div>the act of living, just like stitchery</div><div>is merely stitching — so let's live it!</div><div><br /></div><div>Blessed be the trade</div><div>whose creative power</div><div>such a shoe hath made</div><div>at this silver hour!</div><div><br /></div><div>/</div><div><br /></div><div><div>W mgłach daleczeje sierp księżyca,</div><div> Zatkwiony ostrzem w czub komina,</div><div> Latarnia się na palcach wspina</div><div> W mrok, gdzie już kończy się ulica.</div><div> Obłędny szewczyk — kuternoga</div><div> Szyje, wpatrzony w zmór odmęty,</div><div> Buty na miarę stopy Boga,</div><div> Co mu na imię — Nieobjęty!</div><div><br /></div><div> Błogosławiony trud,</div><div> Z którego twórczej mocy</div><div> Powstaje taki but</div><div> Wśród takiej srebrnej nocy!</div><div><br /></div><div> Boże obłoków, Boże rosy,</div><div> Naści z mej dłoni dar obfity,</div><div> Abyś nie chadzał w niebie bosy</div><div> I stóp nie ranił o błękity!</div><div> Niech duchy, paląc gwiazd pochodnie,</div><div> Powiedzą kiedyś w chmur powodzi,</div><div> Że tam, gdzie na świat szewc przychodzi,</div><div> Bóg przyobuty bywa godnie!</div><div><br /></div><div> Błogosławiony trud,</div><div> Z którego twórczej mocy</div><div> Powstaje taki but</div><div> Wśród takiej srebrnej nocy!</div><div><br /></div><div> Dałeś mi, Boże, kęs istnienia,</div><div> Co mi na całą starczy drogę, —</div><div> Przebacz, że wpośród nędzy cienia</div><div> Nic ci, prócz butów, dać nie mogę.</div><div> W szyciu nic niema, oprócz szycia,</div><div> Więc szyjmy, póki starczy siły!</div><div> W życiu nic niema, oprócz życia,</div><div> Więc żyjmy aż po kres mogiły!</div><div><br /></div><div> Błogosławiony trud,</div><div> Z którego twórczej mocy</div><div> Powstaje taki but</div><div> Wśród takiej srebrnej nocy!</div></div><div><br /></div><div>***</div><div><br /></div><div><div>Mein Leib, hineingezaubert in den Reigen des Seins,</div><div>vom Kopf bis Fuß von der Sonne gerührt,</div><div>kennt sonderbare Regungen und Reglosigkeiten,</div><div>die beim Singen in die Worte übergehen.</div><div><br /></div><div>Wenn sich der Abend nachts schlafen legt, </div><div>und die purpurrote Trauer mit der Dämmerung eindämmt, </div><div>schlägt Gott, wie ein vom Himmel gestürzter Wasserfall </div><div>in meine Brust, und lässt sie in die Weite erschallen.</div><div><br /></div><div>---</div><div><br /></div><div><br /></div></div></div></div></div>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-77255810769295952992023-12-27T23:43:00.001+01:002023-12-28T07:06:55.758+01:00So dunkel ist keine Nacht, dass Gottes Auge nicht darüber wacht<div style="text-align: justify;"><div>Το σκάφος στ'ανοιχτά καβάλα στις χαίτες των κυμάτων ή έτσι θέλω να το φαντάζομαι. Μάρτιος στο βόρειο Ατλαντικό, καιρός και το βελούδινο σκοτάδι της χαμηλής νέφωσης. Εδώ τα μυστικά είναι για πάντα: η μόνη γυναίκα του πληρώματος θα πέσει στο νερό και θα εξαφανιστεί μαζί με τις σταγόνες της βροχής. Είχε το τυχερό κενό ανάμεσα στα μπροστινά δόντια. Ένας Σπανιόλος την είχε σταματήσει νέα στη Ζυρίχη, την είχε πιάσει από τους ώμους και της είχε πει με μεγάλη σοβαρότητα: <i>Εσύ γεννήθηκες τυχερή! Φαίνεται στα δόντια!</i> Τα είχε όλα. Και; Η σούμα είναι πάντα ίδια. Στην κουκέτα διαβατήρια, βίζες, χαρτούρα και το σημείωμα. Το μπουμπουνητό των μηχανών, οι φάπες του νερού, ο αέρας σε ριπές, φωνές, βιαστικά βήματα στις λαμαρίνες, είναι ο κόσμος που αφήνεις.</div><div><br /></div><div>-</div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Γύρω από το δέντρο της κρεμάλας χορός από σκιές. Αφέγγαρη νύχτα, σε κάνει να νομίζεις πως όλα θα μείνουν για πάντα μυστικά. Μη γελιέσαι. Θα σκάσει το πρώτο φως, θα κρυφτούνε τα στοιχειά, και το γκροτέσκο σκηνικό θα απογυμνωθεί: στη Χ. Άππελς ένας χλωμός καμπούρης εκ γενετής μεσόκοπος αναρτημένος απ'την οξιά με τη γλώσσα πρησμένη σα γλυκοπατάτα να εξέχει στραγγαλισμένη από το μπλαβί στόμα, απροσδιόριστα ζουμιά, το σημείωμα, το πορτοφόλι με το δίπλωμα οδήγησης στην τσέπη και δυο κλειδιά. Τα φύλλα που θροΐζουν, το σούσουρο στα θάμνα, τα νύχια ενός σκυλιού στο χαλίκι, η αγκράφα του λουριού, τα σπορτέξ του αφεντικού του, είναι ο κόσμος που αφήνεις.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">-</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Λευκές λάμπες η αιώνια μέρα και μυρωδιά αλοθανίου. Τα χοντρά ντουβάρια του νοσοκομείου δεν αφήνουνε τίποτα να φύγει. Όλα φανερά αλλά μόνο εδώ μέσα. Μια θηλιά από την παροχή του οξυγόνου με το μανίκι της ιδρυματικής στολής. Τα μάτια που γυαλίζουν απ'την κούραση, τα ζεστά χέρια και το γεγονός, ένα κορμί δοκιμασμένο, κρύο με την πλάτη στη λαδομπογιά και τα πόδια ίσα ν'αγγίζουν το μωσαϊκό. Στον καρπό το έντυπο βραχιόλι με τ'όνομα και τον κωδικό. Το φύσημα της παροχής, οι βόμβοι των μόνιτορ, η μακρόσυρτη τσιρίδα του αλάρμ, τα σαμπώ που σπεύδουν πάνω στο ανένδοτο πάτωμα, είναι ο κόσμος που αφήνεις.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">-</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο χρόνος σου είναι αθόρυβος σαν κλέφτης, οι μεγάλες σου χαρές μαζέψανε στο πλύσιμο, τα ασήμαντα μαρτύρια που σε περιπαίζουν είναι σκηνικά από βουβό κινηματογράφο, στέκεσαι μόνος σε ένα άδειο δωμάτιο, η καρδιά σου παίζει τις γνωστές ριπές που προμηνύουν πως θα πέσεις ξερός, άσκηση στις αναχωρήσεις, τη στιγμή που παραιτείσαι απ'την παρτίδα σκέφτεσαι πως κάτι δεν πάει καλά, κι όμως όλα πηγαίνουν σύμφωνα με το θείο πλάνο - τα μυστικά του χειμερινού ηλιοστασίου, η παντοδυναμία της ασθενίας, το πείσμα, τα χείλη σφαλιστά, τη φωνή μου διάολε δε θα σου κάνω τη χάρη να την ακούσεις πάνω στη χασούρα! Ο ζόφος σπάει από το φως αυτών που μένουν πίσω αλλά πολλά είναι καλύτερα να μένουν στο σκοτάδι. Ο Θεός βλέπει αλλά δε μιλά. Λιποθυμάς σα γκομενίτσα και ούτε ένα λεπτό αργότερα έχεις συνέρθει, ίσα να πάρεις μια γεύση απ'το αντικείμενο μελέτης και πίσω στο θρανίο, πίσω και στη βέργα. Ο Θεός σε βλέπει και γελά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">-</div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-13614274867480597792023-11-30T13:17:00.000+01:002023-11-30T13:17:31.974+01:00Κύκλοι του Μιλάνκοβιτς<div style="text-align: right;">Μετά τη φωτιά σηκώθηκε η στάχτη</div><div style="text-align: right;">τα πόδια μέσα σε μάλλινες μπότες σαν γριά </div><div style="text-align: right;">απ'τα Μπίτολα. Και όλα έγιναν χειμωνιάτικο</div><div style="text-align: right;">απόγευμα σε χωριά που καίνε κωκ.</div><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: right;">Στο κελί ξυπνάει μια ζέστη τροπική</div><div style="text-align: right;">η τρύπα για παράθυρο κρατάει τα μυστικά αλλά</div><div style="text-align: right;">αν φέρεις το περίεργο μάτι κοντά στο τζάμι</div><div style="text-align: right;">θα τη δεις</div><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: right;">αμέθυστοι σε κάθε κανθό, βροχή στην αλυκή</div><div style="text-align: right;">και γύρω απ'τη μέση της οι κύκλοι του Μιλάνκοβιτς.</div>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-45767761864312899782023-11-04T15:58:00.000+01:002023-11-04T15:58:06.907+01:00Επαγωγή<div style="text-align: right;">09.2023 on board Esvagt H.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">-Τι σκέφτεσαι όταν τραβάς μαλακία;<br /></div><div style="text-align: justify;">-Συνήθως τίποτα.</div><div style="text-align: justify;">-Γκόμενες με αχονδροπλασία; Μίτζετ πορν;</div><div style="text-align: justify;">-Δεν τραβάω μαλακία πολύ συχνά πια.</div><div style="text-align: justify;">-Έλα, πες.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μερικές φορές σκέφτομαι εσένα. Κοντεύει εικοσαετία - είσαι η πιο ανθεκτική φαντασίωση ως τώρα.</div><div style="text-align: justify;">Μερικές φορές σκέφτομαι κάποια άσχετη που είδα στην τηλεόραση. Την κόρη του Μπόνου, για παράδειγμα. Ή την Κάριν Ντ., τη Μάγκυ Τζύλλενχωλ, τη Μάγκυ Τσανγκ. Ή και κάποια που είδα κανονικά. Τη Σάρα, ή τη δεύτερη Όλγα, ή εκείνη τη Φαροέζα που δε θυμάμαι πώς τη λένε. Και αυτό είναι φυσιολογικό, το λέει το κατεστημένο.</div><div style="text-align: justify;">Αλλά αυτό που δεν είναι πολύ φυσιολογικό, είναι που τα τελευταία χρόνια ολοένα σκέφτομαι τον Α.</div><div style="text-align: justify;">Σκέφτομαι τον τρόπο που κάποιες φορές ξαπλώνει στην πλάτη του στον καναπέ-που-γίνεται-κρεβάτι του, με τραβάει από το μπούτι ή τη ζώνη ή κάτι άλλο ανορθόδοξο, και δεν του φτάνει να είμαι από πάνω του. <i>Læg dig dog. (Ξάπλωσε ντε.) </i>και με τραβάει κι άλλο, ώσπου ξαπλώνω πάνω του σαν να είναι ανθρωπόμορφο στρώμα, και η ανάσα του αλλάζει λίγο από το βάρος μου.</div><div style="text-align: justify;">Σκέφτομαι εκείνη την περίεργη αίσθηση, που μοιάζει με την αίσθηση που έχουν τα πράγματα όταν ονειρεύομαι, όταν είμαι μέσα του και η πούτσα του είναι ανάμεσά μας, και είμαι όλος τόσο ζεστός παρά τα φάρμακα, μέχρι και τα μαλλιά μου είναι ζεστά, νιώθω σαν ανθρωπόμορφη θερμάστρα πάνω στο ανθρωπόμορφο στρώμα, και με κρατάει από τα πλευρά, και με κουμαντάρει χωρίς να μιλάει, και κάνω ό,τι μου ζητάει ώσπου να χύσει, και συνεχίζει να με κρατάει ξαπλωμένο, <i>Bliv ved, mand. (Συνέχισε ρε.) </i>και χύνω χωρίς να κουνιέμαι σχεδόν καθόλου, σαν μορμόνος.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Γράφω πολύ για τον Α. γιατί ενώ θέλω να λέω πως είμαι πια συμφιλιωμένος με αυτήν την ιστορία, είναι φανερό πως δε μπορώ να τη χωρέσω. Δεν είναι αδυναμία, αυτό είναι ευφημισμός. Είναι η μεγάλη πληγή. Αυτός ο έρωτας ήταν ένα ύπουλο σημείο καμπής και είναι και το πιο καθοριστικό πράγμα που έχω βιώσει. Με άλλαξε όσο τίποτε άλλο, με ξεγύμνωσε, με έγδαρε και δε μου άφησε ίχνος φλούδας. Ήταν η ενηλικίωσή μου. Μου είχες πει <i>Δε μπορείς να αγαπήσεις. Δεν έχεις την ικανότητα αυτή, </i>το '16, με τη σιγουριά που έχεις όταν ανακοινώνεις τα αποφθέγματά σου σαν σωστή κνίτισσα, πώς να 'ξερες τι ερχόταν; Ήμουν σκληρός και αψύς, ήμουν σαν πετσί. Δε μπορώ να αγαπήσω καθαρά, γιατί δε μπορώ να ξεχωρίσω το σώμα απ'την ψυχή. Αλλά μπορώ να αγαπήσω με όλο μου το αίμα. Ένα θηρίο δυο ή τρεις φορές πιο ψηλό και πιο φαρδύ από μένα, που πετάγεται από εντός μου σαν κύμα δολοφόνος από το πουθενά μια μέρα νηνεμίας. Αρκεί μια φευγαλαία σκέψη για να με συνοψίσει. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η ανεστίαστη ματιά που είχα κάποτε, το ευρύ οπτικό πεδίο που αποκάλυπτε πάντα περισσότερα από όσα ήθελα, τραβήχτηκε απότομα <a href="https://basslauf.blogspot.com/2021/04/modt-7.html" target="_blank">τον Απρίλιο του '21 στο MODT. 7</a>. Ήταν το χέρι του Θεού. Ξαφνικά είδα πολύ στενά μα με απίστευτη σαφήνεια, η περιφερική μου όραση θόλωσε και σκοτείνιασε. Ο κόσμος έσβησε στο παρασκήνιο, δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά αυτός, και εκείνη η βελονότρυπα μέσα από την οποία έβλεπα μου έδειξε ακριβώς ό,τι χρειαζότανε να δω.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">///</div><div style="text-align: justify;"><p>Το χέρι του Θεού φυτρώνει από ψηλά και ραίνει με ευλογίες. Η ομορφιά του κόσμου είναι στο δυϊσμό. Χωρίς αντιθέσεις το μάτι είναι τυφλό. Η πίστη φαίνεται δίπλα στην απιστία. Το χέρι του Θεού φυτρώνει από ψηλά και γίνεται δρεπάνι. Η χάμσα, η προστασία απ'το κακό. Το σκοτάδι αναβλύζει απ'το σώμα, το κακό είναι μέσα σου. Το παραμύθι που σε κάνει να κρατιέσαι με ό,τι έχεις, η φτηνή ελπίδα πως η ρόδα κάποτε θα σταματήσει να γυρίζει. Τα νύχια σου ξηλωμένα και μπηγμένα στο μαλακό χώμα, το χαρτάκι είναι στημένο έτσι ώστε να μη βγαίνει ποτέ ή έτσι λες. Τίποτα εκεί έξω δε μπορεί να σε θεραπεύσει, αλλά θα περάσεις τη ζωή σου γυρεύοντας. Είναι μοναχικό ταξίδι. Ο θάνατος είναι παιχνίδι για έναν.</p><p>Το χέρι του Θεού. Εκείνη η φωνή που χαϊδεύει το κεφάλι από μέσα, ένα κέρμα που πέφτει στο πηγάδι για ευχή. Ξυπνάς κι ό,τι σε πονάει είναι εκεί. Δεν υπάρχει λόγος για εντολές. Ξέρεις πότε ξεστρατίζεις. Ο ουρανός πλαταίνει όσο απομακρύνεσαι από τον ισημερινό. Ο αέρας αλλάζει, το νερό. Το αίμα ταξιδεύει πίσω από τους αμφιβληστροειδείς και η μέρα διαδέχεται τη νύχτα στο σφυγμό. Η αμαρτία και η τιμωρία παίζονται ταυτόχρονα. Το αθώο διάστημα της πέμπτης καθαρής, ένα ντο-σολ. Το φθίνον σώμα, το χώμα που υποχωρεί, οι βίαιες εναλλαγές από πλήμμη σε ρηχία, τίποτα δεν είναι φτιαγμένο για να αντέξει τέτοια εύρη. Από τη μια μεριά η τύχη και από την άλλη το στρατήγημα. Το χέρι του Θεού θα δέσει και θα λύσει. Δεν είναι μοιρολατρεία, είναι μια μαχαιριά που έρχεται λοξά. Οι φόβοι σου θα κρύβονται για πάντα στ'ανοιχτά. Οι εφιάλτες δεν περιμένουν να κοιμηθείς για να σε βρουν. Ο κόσμος είναι απλός, βουτιά στα άσπρα μαύρα. Να είσαι έτοιμος να λυγίσεις, να είσαι έτοιμος να σπάσεις. Το χέρι του Θεού δείχνει πού θα βρεις αυτό που ψάχνεις. </p><p>-</p><p>Αγαπημένε μου Άλμπερτ.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghHvwBMCosGy0rXKQyK1jXHRlzYn12eysNiLjNkTQLwt_D700ah3RfWU8DdgeY3EoVnbyWhEH0hB53RYbFX_g9-w9qBSXiSnC_lnQLT89XUv0y4e_V4KIn664XROtCt_kIuL7-lJQyKoZD6t87RC6UOymKZGSWn24Q8VZAmxWHzEGF996h1MWlxUHH/s935/snap.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="298" data-original-width="935" height="102" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghHvwBMCosGy0rXKQyK1jXHRlzYn12eysNiLjNkTQLwt_D700ah3RfWU8DdgeY3EoVnbyWhEH0hB53RYbFX_g9-w9qBSXiSnC_lnQLT89XUv0y4e_V4KIn664XROtCt_kIuL7-lJQyKoZD6t87RC6UOymKZGSWn24Q8VZAmxWHzEGF996h1MWlxUHH/s320/snap.jpg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p>-</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0Z377tpxHRTHsluH2wOdZA1panwSaJSCCuvmwKIbkEQJHe_vCFYVi1k017scsvT4iLnT1Q1gacdPwZmcCqd9k0Y3egPEOEXTxmZv74MyPBUGPfbPYg0xEHG3NnYvtoZHtOuZ5VUd_TNKtv26f9SifDb_xNqhT8uphWNAGBSfw9mXoTnJat3rwwon_/s740/gibran.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="735" data-original-width="740" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0Z377tpxHRTHsluH2wOdZA1panwSaJSCCuvmwKIbkEQJHe_vCFYVi1k017scsvT4iLnT1Q1gacdPwZmcCqd9k0Y3egPEOEXTxmZv74MyPBUGPfbPYg0xEHG3NnYvtoZHtOuZ5VUd_TNKtv26f9SifDb_xNqhT8uphWNAGBSfw9mXoTnJat3rwwon_/w400-h398/gibran.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Kahlil Gibran</div><br /><p><br /></p></div>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-74410039222542735412023-10-23T21:27:00.001+02:002023-10-23T21:36:16.501+02:00Balfour vs. דאיקייט<p style="text-align: justify;">Οι Εγγλέζοι είχαν ιστορικά κλίση στο παιχνίδι της αποικιοκρατίας. Σαν ένας Μίδας της σκακιέρας είναι φοβερή ικανότητα να μετατρέπεις ό,τι αγγίζεις σε πιόνια. Ό,τι δεν ήταν Ευρώπη, ήταν για τους δυτικούς terre sauvage. Και αν έπαιξαν! Με την ψυχή τους. Εμείς από την άλλη είχαμε ιστορικά ροπή στη μετανάστευση, και αυτό δεν είναι και κανένα αξιοθαύμαστο ταλέντο. Ο σιωνισμός εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί δυο μέτωπα και κάτι: αυτούς που δε γουστάρουν τους εβραίους στην αυλή τους, τους ματαιόδοξους εβραίους και τους ουτοπιστές σαν υποσημείωση. Η λαμπρή ιδέα μιας πατρίδας για τους εβραίους ήταν ισοδύναμη με το να φυτρώνουν οι αποικιοκράτες ένα τρίτο χέρι, το οποίο θα γινόταν τόσο μακρύ, ώστε να τους χώσει ως τον αγκώνα στις δίπλες της μέσης Ανατολής, την οποία είχαν κάθε επιθυμία να μοχλεύσουν. Για τους σιωνιστές ήταν δικαίωση. Ο Χερτσλ γεννήθηκε στην Αυστριακή Αυτοκρατορία και πέθανε στην Αυστρουγγαρία. Πέθανε εβραίος αλλά όχι Ισραηλινός.</p><p style="text-align: justify;">Είχε παρατηρήσει εύστοχα πως όπου μαζευόμαστε, εμφανίζονται διώκτες. Δεν ήταν παρανοϊκή καχυποψία. Είμαστε εργατικοί και όχι ηλίθιοι. Είμαστε κλειστοί και καθώς λίγοι, συχνά διαφορετικοί. Μέναμε αφοσιωμένοι στη διαφορετικότητά μας, ενίοτε με μια πεποίθηση ανωτερότητας. Δε θέλει περισσότερα για να εκλυθεί το μίσος. Η κοινωνία αρρωσταίνει από την φυσική τάξη των πραγμάτων, φτάνει να ρίξει κανείς μια ματιά στα παιδιά μιας σχολικής τάξης: ο πιο χοντρός ή ο πιο μυταρόλας ή ο αλλήθωρος, όλοι αυτοί πρέπει να τιμωρηθούν για τη διαφορετικότητά τους. Όταν ο Θρασύβουλος ο Μιλήσιος έκοβε τους πιο ψηλούς βλαστούς του σιταριού, κάπου ένα παιδί ησύχαζε ικανοποιημένο. Είναι το ΥΦΑΣΜΑ του ανθρώπου. Από αυτήν την πραγματικότητα, ο Χερτσλ ονειρεύτηκε ένα μέρος όπου θα ήμασταν εμείς τα αφεντικά. Μια επανόρθωση. Και ανοίγοντας τα ιερά βιβλία, βρίσκει κανείς και το μέρος, βγαλμένο από τα παραμύθια, όπως αρμόζει σε μια φαντασίωση. Ένας κουβάς με εβραίικο αίμα, καλά καπακωμένος, που να μη χρειάζεται να εκτεθεί στις τραυματικές καταστάσεις που συνοδεύουν τις μεγάλες διαφορές εντροπίας.</p><p style="text-align: justify;">Η ένσταση σ'αυτό το όνειρο θερινής νυκτός είναι η *דאיקייט, το να είσαι εδώ, που γεννήθηκε από την εργατική εβραϊκή ένωση (אלגעמיינער יידישער ארבעטער בונד אין), αρκετά πριν αρχίσουν οι φρίκες του Β' ΠΠ. Το να είσαι εδώ, να δουλέψεις για να στρώσεις τα πράγματα όπου βρίσκεσαι, αντί να σηκωθείς ακόμη μια φορά και να φύγεις. Είναι η εξύψωση της Διασποράς. Η εναντίωση στο σιωνισμό δεν ήταν ανέκαθεν αντιεβραϊκό "προνόμιο". Υπήρχαν και υπάρχουν εβραίοι που δεν ασπάστηκαν τις κατευθυνόμενες υλοποιήσεις της φαντασίωσης του Χερτσλ. Ο Χερτσλ είναι συνεκδοχή. Πίσω από τον Χερτσλ είναι όλοι οι κατατρεγμένοι εβραίοι της Διασποράς, όλα τα κυνηγητά και όλες οι φυγές, ο κατακερματισμός και οι δυσκολίες μιας κουλτούρας με μακρά ιστορία, είμαστε όλοι εμείς, ξεκινώντας από τα αναθεματισμένα βιβλία, ξεκινώντας από έναν περίτεχνο μύθο. Οι συνθήκες έκατσαν στο κεφάλι αυτής της μυθοπλασίας σαν σκούφος. Η דאיקייט ξεθώριασε, καθώς η μπογιά του Ισραήλ άρχισε σιγά σιγά να ποτίζει και εκείνο το πανί, όχι αδικαιολόγητα, αφενός γιατί το ήθελαν εξ αρχής πολλοί, εβραίοι και μη, η κάθε πλευρά για να εξυπηρετήσει τους δικούς της σκοπούς, και αφετέρου γιατί η πληγή που χαίνει από το Ολοκαύτωμα έσπειρε μια άλλη επιφυλακή μέσα σε κάθε εβραίο. Είναι ένα τραύμα που δεν περιορίστηκε στους επιβιώσαντες, οι οποίοι σταδιακά εκλείπουν. Είναι ένα τραύμα κληρονομικό. Τα συμβάντα εκείνα καθόρισαν τον τρόπο που γαλουχήθηκε η κάθε επόμενη εβραϊκή γενιά. Θέλει σιδερένια ραχοκοκκαλιά για να μείνεις Γερμανός στην ίδια Γερμανία δίπλα στους ίδιους γείτονες που αγκάλιασαν το ναζισμό, ή να γυρίσεις από την κόλαση για να βρεις τα υπάρχοντά σου εξαφανισμένα από τα όρνια που έμειναν πίσω. Θέλει ελαστική υπερηφάνεια για να συνυπάρχεις με το χτυκιό των αρνητών. Είναι μια τελετή ενηλικίωσης. Η αποδοχή του να είσαι άπατρις τῇ καρδίᾳ. Η ασυγκινησία. Απαιτεί κάποια ωριμότητα να διαχωρίσεις την πολιτιστική από τη θρησκευτική και από την εθνική σου ταυτότητα. Πόσω μάλλον να αποκτήσεις ταυτότητα απογαλακτισμένη από αυτόν τον αρχαίο τρικέφαλο βραχνά. </p><p style="text-align: justify;">Αυτό το πλοίο έχει σαλπάρει για πολλούς, η דאיקייט. Το Ισραήλ είναι γεγονός, ξεπήδησε από παλιές αράδες, από τα νύχια των πολιτικών, των διπλωματών και του πιστού λομπίστα, από τα νύχια κάθε ασήμαντου εβραίου που πέρασε κάποιο βράδυ ακούγοντας τις ειδήσεις σε άλλη γλώσσα απ'αυτήν που σκεφτόταν. Όλοι μαζί έπαιξαν με τα εβραίικα ψήγματα που είχαν μείνει από χιλιάδες χρόνια στην πολύπαθη περιοχή σαν να ήταν ψίχουλα στο τραπεζομάντηλο, έπαιξαν με τους μουσουλμάνους, έπαιξαν με τους εβραίους της Διασποράς, έπαιξαν με την ψυχή τους, και κάπως έτσι το Ισραήλ έγινε αιχμή. Ο Γιούσεφ αλ-Χαλίντι, κάποτε δήμαρχος της Ιερουσαλήμ, έγραφε στον Χερτσλ ως αδερφός του. Ο σιωνισμός ήταν ευγενής σκέψη και δίκαιη. Αλλά το να αναστηθούν τα αρχαία φαντάσματα στα πάτρια χώματά τους δε θα ήταν εφικτό παρά μόνο με κανόνια και πολεμικά πλοία. Στα γράμματά του φαίνεται μια απόπειρα να εμπνεύσει σύνεση. Τώρα η Διασπορά έχει άλλο χαρακτήρα, με ένα μαλακό αχυρένιο υπόστρωμα, τη γνώση πως η αλιγιά (και το Ισραήλ) είναι εκεί και σε περιμένει, αρκεί να το θελήσεις. Ο ραββίνος Β. Β. που γεννήθηκε και μεγάλωσε Αμερικάνος στη Βαλτιμόρη, έκανε την αλιγιά και τώρα ζει στο Ισραήλ. Μιλάει γίντις και εβραϊκά, όλα με αμερικάνικη προφορά, κυρίως μιλάει αμερικάνικα αγγλικά. Η κόρη του επιστρατεύτηκε στη Δυτική Όχθη και ο γιος του στη Γάζα. Οι μέρες του ξοδεύονται σε προσευχές για να γυρίσουν τα παιδιά του σπίτι ζωντανά και ιδανικά, ολόκληρα. Ο ραββίνος Β. Β. αισθάνεται και εβραίος και Ισραηλινός. Ζει το όνειρο του Χερτσλ;</p><p style="text-align: justify;">Κάτω από όλα τα στρώματα του πολιτισμού και των ιδεών, βρίσκω ξανά και ξανά κατασκευασμένα, ανώφελα παιχνίδια με τις λέξεις. Η πίστη, η θρησκεία, τα ιερά βιβλία, η γλώσσα, το γιάρμουλκε και το χιτζάμπ, τα σύνορα και τα χαρτιά. Όλα τόσο τιποτένια κι όμως τόσο ακριβά, που πληρώνονται με αίμα. Ο άνθρωπος εξαντλεί ενδελεχώς τη δημιουργικότητά του στο να εφευρίσκει τρόπους να φέρει δυστυχία. Ο άνθρωπος είναι πολύ δεινός δημιουργός δυστυχίας. Πράγμα τόσο περίεργο, αφού η ίδια η κλωστή της ζωής είναι πλεγμένη με δυστυχία. Βλέπω με τη διαχρονική εβραίικη ανωτερότητα, κοιτώντας μέσα από άθρησκα μάτια αλλά εβραίικα παρολαυτά. Πιθανώς να είναι αυταπάτη. Δεν αποκλείεται να αγνοώ κάτι σημαντικό μέσα στις έννοιες της αρετής, μέσα στα σύμβολα, στις περούκες των Χασιδίμ, στις μεζουζότ δίπλα στην πόρτα, στα σαζάζιτ, στα κρυμμένα βυζιά, στους ραββίνους, τους παπάδες και τους ιμάμηδες, στην αβασάνιστη παιδοποιία, στους ύμνους και στις προσευχές, στα πολλά πρόσωπα των πολλών μοναδικών θεών, στις πολλές σπάνιες αλήθειες, κάθε μια από τις οποίες είναι ο μόνος δρόμος... αλλά αυτήν την τιμή αρνούμαι να την πληρώσω.</p><p style="text-align: justify;">Επιμένω στη דאיקייט. Η φύση μου είναι τέτοια, είμαι παιδί της Διασποράς. Ούτε αλιγιά ούτε γεριντά δεν υπάρχει για μένα. Αλλά αν οι περισσότεροι συμφωνούσαν με τέτοιες προβληματικές απόψεις, η ιστορία θα ήταν κοντή και βαρετή, χωρίς δόξες και ηρωισμούς.</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">*doikayt</p>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-90725724007271880082023-09-02T17:28:00.000+02:002023-09-02T17:28:05.888+02:00Σκόνταψες, ε και;<p style="text-align: center;"> <span style="text-align: center;">Maybe<br /></span>there is no love on earth<br />except the one we imagine</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">A A S Esber</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">31.07</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">Στη μικρή εσωτερική καμπίνα με το εξεταστικό κρεβάτι κάθεται κάποιος που μασάει τα δόντια του. Μια σταγόνα ξένο αίμα στο ντουβαράκι. Η βιδωμένη λάμπα με το βραχίονα που κουμπώνει, το δεμένο καρεκλί, ο μόνιμος θόρυβος του μηχανοστασίου που πνίγει τη φασαρία μέσα στο κρανίο. Τρίβω το μουστάκι, βλέπω τη σκιά μου και τη βάτο πάνω στους ώμους μου στο ντουβαράκι. Ξέχασα τη χτένα στα αποδυτήρια στο λιμάνι, έχω να στρωθώ απ'την Πέμπτη, και είναι Κυριακή, αλλά δε βρισκόμαστε πια στα περασμένα χρόνια εκείνης της σεβάσμιας τυπολατρείας. Ακούω τα δόντια του Πολωνού που τρίβονται και τρίβονται γρέζι προς γρέζι, ακούω τις μηχανές, ακούω την ανάσα μου, τα εργαλεία από τα χέρια μου στο νεφροειδές και πίσω στα χέρια μου, τα δόντια του Πολωνού. <i>Θέλω να δω τσιμέντο. -Θα δούμε όλοι τσιμέντο αύριο. -Παντού τσιμέντο! Οι κήποι και τα γκαζόνια είναι πεταμένα λεφτά. Το τσιμέντο το πλένεις με το πιεστικό μια φορά το χρόνο και έχει καθαρίσει. Ούτε ζωΰφια ούτε λάσπες ούτε μαλακίες. Θέλω να δω τσιμέντο, να σου γαμήσω!</i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">Στη μικρή εσωτερική καμπίνα με το εξεταστικό κρεβάτι. Καμιά σταγόνα ξένο αίμα, έχω κάνει πάστρα. Η βιδωμένη λάμπα με το βραχίονα που κουμπώνει σβηστή, ξημερώνει Δευτέρα, το τσιμέντο έρχεται, αλλά όχι τόσο μπρουταλιστικό ώστε να καυλώσει ο Πολωνός. Σκέφτομαι το Λαρς που τρύπωσε στα ΤΕΠ πριν τρία χρόνια, ρούφηξε όσο νοσοκομειακό οινόπνευμα βρήκε και τα τίναξε στο πάτωμα του διαδρόμου του τμήματος 1. Την περασμένη βδομάδα χτύπησε το αλάρμ για ανακοπή, και όταν έφτασα στο τμήμα 1, είδα μια ξερακιανή γριά που έμοιαζε με μάγισσα πεσμένη στο πάτωμα του διαδρόμου, εκεί που τα είχε τινάξει ο Λαρς. Είχε σκουπίσει το οινόπνευμα από όλους τους γύρω θαλάμους αλλά δεν τα είχε τινάξει ακόμα. Τη διασωλήνωσα απρόθυμα και ανέβηκε στη ΜΕΘ όπου κείτεται με σηψαιμία από πνευμονία εξ εισροφήσεως. Το τι έκανα εγώ και όλοι οι άλλοι εμπλεκόμενοι δεν έχει σημασία. Δεν έχει έρθει η ώρα της. Τα πας πιο καλά με τη μοίρα αν είσαι μοιρολάτρης. Πάνω στο σκοτάδι της νύχτας πέφτει ένα μαύρο πυκνότερο, σέρνεται σαν κουβέρτα, σαν πέπλο. Πάνω στο αχτένιστο κεφάλι μου πέφτει σαν πάχνη η ανάσα του και ραίνει τις τρίχες με τρίμμα από χιόνι. Το κρύο είναι βαρύ σαν αμόνι και με ρίχνει στα γόνατα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">Έξι χρόνια πριν μια καλοκαιρινή Δευτέρα σαν κι αυτήν έπεσε η ίδια πάχνη στο αχτένιστο κεφάλι μου, και εκείνα τα ελαφριά κρύσταλλα από σκόνη κατρακύλησαν στο σβέρκο μου. Περίμενα να αλλάξει ο κόσμος, περίμενα να εξαφανιστώ. Στάθηκα προσοχή, πρόσκοπος με Κόκα Κόλα σφηνωμένη στον καβάλο και γύρω μια αόρατη ομήγυρη γελούσε. Έπειτα ένας χαζός κρότος με έστειλε κάτω στις σκάλες. Όταν έπιασα το κεφάλι και το σβέρκο μου ήταν παγωμένα και σκληρά, σαν να τα είχε τρυπήσει αστροπελέκι φτιαγμένο από χειμώνα. Ήταν η μοίρα που με κλώτσησε στ'αρχίδια, μ'άρπαξε απ'τα μαλλιά και μου'σπρωξε το κεφάλι κάτω. Δεν είναι ώρα καριολάκο. Δεν ήταν ώρα, μα το θέλησα πολύ. H παροδική ισχαιμία με έσπασε στα ευπαθή σημεία. Το οστό αρχίζει να επουλώνεται μαλακό. Ενίοτε περνάνε μήνες ώσπου να γίνει σχεδόν όπως πριν -ποτέ ακριβώς όπως πριν. Η δυστυχία είναι καλό ζουμί, ταιριάζει με το αίμα. Φεύγω, αλλά όχι κυνηγημένος.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">https://basslauf.blogspot.com/2017/07/</div>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-13946486444582035102023-08-30T12:09:00.000+02:002023-08-30T12:09:36.979+02:00Ο ελεγκτής<div style="text-align: justify;">Η ίδια ιστορία ξανά και ξανά και ξανά</div><div style="text-align: justify;">όπως οι μέρες γίνονται νύχτες και πάλι μέρες.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Έξω από το ρεγκιονάλ στέκεται ένας ελεγκτής. Στη διπλανή αποβάθρα κάνει τη μοναδική του στάση το τραίνο αστραπή. Ένας επιβάτης κατεβαίνει, διασχίζει το τσιμέντο, κοιτάζει το μπιλιέτο του και ανεβαίνει στο ρεγκιονάλ. Ο ελεγκτής τον ακολουθεί, ανεβαίνει στο πρώτο σκαλί, γυρνάει το κλειδί του στη μια και στην άλλη ασφάλεια. Δίπλα στις ασφάλειες αναβοσβήνουν τετράγωνα λαμπιά. Αυτό πυροδοτεί την κόρνα της ειδοποίησης. Τη στιγμή που τελειώνει ο ήχος, ο ελεγκτής δρασκελίζει τα δυο σκαλιά που μένουν. Οι πόρτες κλείνουν.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο επιβάτης κάθεται στη θέση του διαδρόμου απέναντι από το μικρό κουπέ του ελεγκτή. Ο ελεγκτής λέει στον άδειο διάδρομο <i>nye rejs-nde </i>με μικρό ερωτηματικό στο τέλος. Είναι Νορβηγός, τον δίνει η προφορά. Ο επιβάτης τείνει το μπιλιέτο. Ο ελεγκτής κόβει δεύτερη τρύπα στη γωνία και χάνεται στα πίσω βαγόνια.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Είναι μια μέρα σαν βγαλμένη από τον κουβά της νοσταλγίας. Όνειρο που μισοθυμάσαι όταν ξυπνάς ένα ήσυχο πρωί. Μαλακή λιακάδα, αεράκι, αγριολούλουδα στα χωράφια που είναι σε αγρανάπαυση, μια ελαφίνα τρέχει στο λιβάδι με τα δυο μικρά της, όλα χάνονται γρήγορα, όλα μένουν πίσω, το ρεγκιονάλ φεύγει δυτικά. Ο επιβάτης επιστρέφει. Στα αχτένιστα μαλλιά και στο τσαλακωμένο πουκάμισο δεν υπάρχει καμία προσδοκία.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο ελεγκτής εμφανίζεται ξανά. Κάθεται στο μικρό κουπέ. Ρίχνει μια ματιά στον επιβάτη, ο επιβάτης ρίχνει μια ματιά στον ελεγκτή. Ένα ζευγάρι φωτεινά γαλάζια μάτια και ένα ζευγάρι σκοτεινά, μια και μια πλευρά της γηραιάς ηπείρου. Ο ελεγκτής τραβάει τη συρόμενη πόρτα να ανοίξει εντελώς. Στο τραπεζάκι του μικρού κουπέ ξαπλώνει ένα κουτί σνους και ένα μπουκάλι νερό. Αφήνει τα μαραφέτια τα ελεγκτικά και βγάζει να χαζέψει το κινητό του. Ο επιβάτης χαζεύει το δικό του. Ο ένας βλέπει τον κατάλογο του μαγαζιού με ηλεκτρολογικά. Ο άλλος διαβάζει τα νέα από την Κοζμοπόλ.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ξαφνικά ο επιβάτης αφήνει το κινητό στο μπούτι και μένει ακίνητος, όπως τα άγρια ζώα στο δάσος όταν παίρνουν πρέφα τον παρατηρητή. Σηκώνει το κεφάλι, ο ελεγκτής είναι που τον βλέπει. Έχει τη μουσούδα πονηρού ζώου. Βγάζει το τζόκεϋ. Τα μαλλιά του κάθονται πειθαρχημένα χτενισμένα πίσω, πάστα από κάστανο. Τα στρώνει παρολαυτά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πλησιάζει ο επόμενος σταθμός. Ο ελεγκτής θα σηκωθεί, θα βάλει το κλειδί στις ασφάλειες της πόρτας, θα κατέβει δίπλα στο τραίνο, θα χαιρετήσει κάποιον από το προσωπικό της καθαριότητας, θα περιμένει. Το τραίνο θα ξεκινήσει πάλι, ο ελεγκτής θα κάνει τη γύρα λέγοντας <i>nye rejs-nde</i> με μικρό ερωτηματικό στο τέλος και θα επιστρέψει στο κουπέ.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Θα σπρώξει τη συρόμενη πόρτα ανοιχτή, θα πάρει το κινητό στο χέρι αλλά θα τον απασχολεί ο επιβάτης. Το τραίνο ακολουθεί την κλίση των γραμμών και η πόρτα σέρνεται μισόκλειστη. Η σιλουέττα του ελεγκτή ξεχωρίζει από τις ρίγες στο τζάμι. Φαίνεται το χέρι του που ανοίγει το κουτί του σνους, παίρνει ένα πουγκάκι, το ζουλάει αφηρημένα, το φέρνει στο στόμα. Τα δάχτυλά του είναι λιγνά και μακρυά. Η πόρτα ξανανοίγει. Ο ελεγκτής λέει <i>Så?</i> με μεγάλο ερωτηματικό στο τέλος.</div><div style="text-align: justify;"><i><br /></i></div><div style="text-align: justify;"><i>-Hva?</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-Er du norsk?</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-Nej. Hvor er du fra?</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-Budal. Trondheim.</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-Nå.</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-Men du taler norsk?</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-Det gjør jeg også. Du har vakre fingre.</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-Takk. Du har vakre øyne.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><br /></i></div><div style="text-align: justify;">Ο ελεγκτής έχει ένα ταττουάζ περιστέρι στο δεξιό τρικέφαλο, που το κρύβει το κοντό μανίκι της στολής. Ο επιβάτης έχει ένα ταττουάζ άγκυρα στον αριστερό δελτοειδή και ένα θυρεό στη νεφραμιά. Στα μαλλιά του ελεγκτή κάθεται ο ζελές κι όμως είναι μαλακά. Τα μαλλιά του επιβάτη κάνουν μπούκλες εδώ κι εκεί αλλά είναι αδρά. Η μια και μια πλευρά της γηραιάς ηπείρου. Ο ελεγκτής φιλάει απαλά, ο επιβάτης δαγκώνει πιο πολύ παρά φιλά. Ο ελεγκτής ιδρώνει εύκολα και πολύ, ο επιβάτης είναι κρύος σαν νεκρός.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Στο μικρό διαμέρισμα στο Κόλινγκ που μύριζε χώμα και υγρασία από τις γλάστρες, έβαλα την καπότα βιαστικά ενώ ο Νορβηγός με κάρφωνε με το βλέμμα, έφτυσα και ετοιμάστηκα να τον πονέσω, πάντα ήμουν έτσι στην αρχή, απότομος, ανυπόμονος, θυμωμένος σχεδόν, αλλά όταν τον τράβηξα κοντά μου και έβαλα το χέρι μου στον ώμο του, κάτι με σταμάτησε. Χάιδεψα το δέρμα του, λεπτό, κάπως σκούρο, τόσο ομαλό, χάιδεψα το λαιμό του, ψηλάφισα τον κρικοειδή, έπιασα το αίμα του που ταξίδευε βιαστικό στην καρωτίδα, και έγινα ξανά προσκυνητής, τι φοβερό δώρο, το μόνο φως ανάμεσα στα δυο σκοτάδια που αφορίζουν τη ζωή, ο Θεός με έπιασε πάλι απ'το σβέρκο, το φρένο δούλεψε καλά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">-</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div></div><blockquote><div>There was a boy</div><div>a very strange enchanted boy</div><div>they say he wandered very far</div><div>very far</div><div>over land and sea</div><div>a little shy</div><div>and sad of eye</div><div>but very wise was he</div><div>and then one day</div><div>one magic day he passed my way</div><div>and while we spoken of many things</div><div>fools and kings</div><div>this he said to me</div><div>the greatest thing</div><div>you'll ever learn</div><div>is just to love</div><div>and be loved in return.</div></blockquote><div></div><div style="text-align: right;"><a href="https://youtu.be/Iq0XJCJ1Srw" target="_blank">Nat King Cole - Nature Boy</a></div></div>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-25344137306213171762023-08-15T23:18:00.001+02:002023-08-15T23:19:18.512+02:00Ribes uva-crispa<div style="text-align: justify;">Φτάνω στο Φλένσμπουργκ αργά το απόγευμα. Βρίσκω πάρκην μπροστά στην προμενάντε. Ο Ε., μόνιμος κάτοικος της περιοχής άστεγος και πολύ σοφιστικέ, κάθεται με περιποιημένη την άσπρη κοτσίδα και καλοξυρισμένος όπως πάντα στο κόκκινο στράντκορμπ πίσω απ'το θάμνο. Το ποδήλατό του φορτωμένο με την περιουσία του σαν μικρό βουνό στέκεται δίπλα. Στο διαμέρισμα δεν είναι κανείς. Μυρίζει λαδομελάνια και καπνό. Ανοίγω τα παράθυρα πίσω μπρος για Stoßlüften, έχει ζέστη, το διαμέρισμα έχει φάτσα δυτικά και ψήνεται. Από τη μαρίνα ακούγεται το μικρό κουδούνισμα των ιστιοφόρων στην αύρα. Ξεφορτώνω ένα μισόκιλο χαρτοπεριέκτη λαγοκέρασα από τη σάκα μου. Έχουν ιδρώσει λίγο μέσα στη σακούλα. Τα βάζω σε ένα μπωλ να κολυμπήσουν σε ξύδι και νερό. Στο ψυγείο κάτω από κόκκινες πιπεριές και μοσχολέμονα ξαπλώνουν δυο Ντιτμάρσερ Μποκ. Κάθομαι στο μπαλκονάκι γυμνός απ'τη μέση και πάνω σαν συνταξιούχος, χαζεύω το δρόμο, τα πλεούμενα που έρχονται και φεύγουν αθόρυβα στο φιορδ, τα μαυροπούλια που τραγουδάνε δυνατά αυτήν την εποχή. Είναι η καλή μεριά της καλής μεριάς της πόλης, καθωσπρέπει γύρω από τη ναυτική ακαδημία και το άλσος του Όσμπεκταλ, με αρχιτεκτονικά γραφεία, ψηλοτάβανα κομμωτήρια, ακριβά διαμερίσματα και διακριτικά μπαρ, όλα ταχτοποιημένα και πολύ γερμανικά, σε αντίθεση με δυο τρία χιλιόμετρα προς τα πίσω, που όλα είναι χαοτικά και πολύ γερμανικά, με γκράφιττι και αφίσες για τα Κακά Παιδιά και την επόμενη έκθεση ερωτικών παιχνιδιών. Δεν έχω δουλέψει ποτέ στο Φλένσμπουργκ, αυτό κρατάει την πόλη άσπιλη. Όταν σουρουπώνει παίρνω τη μισοτελειωμένη μπύρα στο κομοδίνο και ξαπλώνω, με πλάνο να σηκωθώ σε κανένα μισάωρο και να εξέλθω, αλλά συνεχίζεται το μοτίβο του συνταξιούχου και τελικά φτάνει το πρωί. Με ξυπνάει ο Μ. που αφήνει τα κλειδιά επί τούτου με θόρυβο στο κομοδίνο της μεριάς μου.</div><div style="text-align: justify;">-Τι έγινε αρχίδι; Σου'δωσε άδεια το χαρέμι;</div><div style="text-align: justify;">-Πού ήσουνα γερομπινέ; Στης Κουασιμόδας;</div><div style="text-align: justify;">-Ναι, σχεδόν το κάναμε.</div><div style="text-align: justify;">Δε ρωτάω περαιτέρω. Τον έχω ακούσει να ξεστομίζει την ίδια φράση από τότε που ήμασταν έφηβοι, πάντα κάπως απολογητικά, λες και θα με απογοητεύσει που δε γάμησε την εκάστοτε γκόμενα. Δεν του σηκώνεται πάντα, είναι διαχρονικό φαινόμενο. Ο άνετος, εξωστρεφής, κάπως παράξενος γόης με τα ζεστά καστανά μάτια και τα ηλίθια αστεία, κι όμως με μια κρυφή αναστολή.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ξεντύνεται ως το σώβρακο, στρίβει τσιγάρο, πηγαίνει στην κουζίνα, <i>Haach, Prima! Stachelbeeren, bitch! </i>Επιστρέφει με μια χούφτα λαγοκέρασα. Πίνει μια γουλιά απ'τη χτεσινή μπύρα, μισοξαπλώνει στη μεριά του με το τασάκι κινέζικη κούπα, ανάβει το τσιγάρο. Ξύνει το βυζί που έχει τη ροζέττα, επισκοπεί το μπανταρισμένο μου δάχτυλο. Τρώει και καπνίζει. Έχει σακούλες κάτω από τα μάτια που μοιάζουν με ταϋλανδέζικες γαρίδες, αλλά τα μάγουλά του είναι φράπα. Μου ζουλάει το στομάχι και στάχτες πέφτουν στο σεντόνι.</div><div style="text-align: justify;">-Αδυνάτισες. ("Du hast abgespeckt.")</div><div style="text-align: justify;">-Η μάνα σου μου τρώει το φαΐ.</div><div style="text-align: justify;">Μου ρίχνει μπουνιά στον ώμο. Ζητάει τη μπύρα, πίνει και χώνει άλλο ένα λαγοκέρασο στο στόμα. Μου προσφέρει, νεύω όχι. Είναι θεόξινα, μου φέρνουν δάκρυα. Έχουμε πει τα πάντα ήδη στο τηλέφωνο και στις λοιπές τηλεπικοινωνίες αλλά θα τα περάσουμε όλα δεύτερο και τρίτο χέρι. Από τότε που γνώρισε την Κουασιμόδα δεν είναι τόσο τσιτωμένος. Η Κουασιμόδα, κατά κόσμον Μαγκνταλένα, έχει μια συγγενή ημιπληγία, που φαίνεται πιο πολύ στη μισή της μούρη. Το χέρι και το πόδι τα έχει προπονήσει και αν δεν είσαι ψυλλιασμένος δεν το παίρνεις είδηση, η μούρη της όμως είναι στραβή. Αυτή η εκ γενετής ατυχία ρυθμίζει τις προσδοκίες της: είναι σε σχέση με το Μ. από τον περασμένο Σεπτέμβρη και τον δέχεται όπως είναι και με όλα αυτά που έχει κρυμμένα κάτω απ'το χαλί, χωρίς σκηνές και δράματα. Παρότι τη λέμε Κουασιμόδα μεταξύ μας, είναι ομορφούλα, με μικρά τροφαντά χείλια, σταχτόξανθα μαλλιά, ωραίο δέρμα, στρογγυλό κώλο που πάντα ντύνει πολύ επισταμένα. Όταν πηγαίνουνε στους σινεμάδες για τις αρτχάουζ μαλακίες που κυνηγάει ο Μ., κάνει σχόλια της αρεσκείας του, είναι έξυπνη, χιουμορίστα, τρώει βιεννέζικο σνίτσελ με αγοράκι (σνίτσελ με μια αντζούγια από πάνω) και πίνει Geist από λαγοκέρασο, που είναι το αγαπημένο φρούτο του Μ. Το ελλειπές γαμήσι δεν είναι θέμα για την Κουασιμόδα, όπως δεν ήταν και για καμιά άλλη πριν απ'αυτήν. Σημεία τριβής υπήρχαν, αλλά ποτέ δεν αφορούσαν στο υποτροπιάζον μαλακό πουλί του, ίσως γιατί οι γκόμενές του ήταν πολύ απασχολημένες με άλλα, πιο επιβλητικά προβλήματα. Ο Μ. όμως από την πρώτη του σχέση επιδόθηκε σε αναζήτηση λύσης, δοκιμάζοντας κατά καιρούς ανορθόδοξες ιδέες, να μην τραβάει μαλακία για τρεις μήνες, να τρώει μπρόκολο μέρα παρά μέρα, να κάνει πιο πολλά βάρη και να κόψει τις αεροβικές ασκήσεις, τα πάντα τελοσπάντων παρά το προφανές. Κάποτε κουράστηκε, το πήρε απόφαση και η στιχομυθία βρήκε την τελική μορφή της: -<i>Ναι, σχεδόν το κάναμε. -Γιατί πάλι σχεδόν; -Ε, ξέρεις τώρα πώς είμαι εγώ.</i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πηγαίνουμε στο Ρόσσμανν, το καλό, εκείνο προς το Τάστρουπ. Ο Μ. μου παραστέκεται ενώ μυρίζω όλα τα σαπουνικά σαν αποπροσανατολισμένος κοκάκιας. Μου μιλάει για την Κουασιμόδα και τις σπουδές της στη βιβλιοθηκονομία και το μεταπτυχιακό στην ανάλυση δεδομένων. Κάνω <i>μμμ. </i>Το βράδυ πριν κατέβω, ενώ κοιμόμουν στο εφημερείο<i>, </i>είδα το Μ. και την Κουασιμόδα να πηδιούνται στο σαλόνι του και τα μελάνια λιθογραφίας του να χύνονται παντού και το ανακάτεμά τους να δίνει ένα ανοιχτό πράσινο ζουμί που πλημμύρισε το διαμέρισμα, το δρόμο, το Ζόνβικ, είδα το στόμα της Κουασιμόδας να αναβλύζει ένα αρωματικό υγρό που ήξερα πως ήτανε λικέρ από λαγοκέρασο, και τότε αυτή γύρισε προς το μέρος μου και μου έκλεισε το μάτι καθησυχαστικά. Κάποτε μια πρώην του Μ. μας είχε πει σε μια αναρχομπυραρία στο Ζανκτ Πάουλι με βαθιά αγανάκτηση <i>Δεν έχετε ιδέα από φιλία! </i>Και είχα αρπαχτεί <i>Τι ξέρει μια γκόμενα από φιλία; </i>Είχε γυρίσει στο Μ. -<i>Τι λες εσύ; Δεν είσαι φεμινιστής τώρα; -Δε θα σώσω εγώ τον κόσμο, μωρό μου., </i>και μου έκλεισε το μάτι καθησυχαστικά όπως συνηθίζει, ίσως από εκεί να το έκοψε και το επικόλλησε ο νους μου πάνω στη μούρη της Κουασιμόδας στο όνειρο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Μ. θα πεθάνει με τη ροζέττα του τετραδίου μου πάνω από το αριστερό βυζί του. Εκεί βρέθηκε το συγγραφικό μου αστέρι στο ζενίθ του, αυτός ήταν ο μεγαλύτερος αντίκτυπος που θα έχουν ποτέ αυτά τα άχρηστα κατεβατά. Όλα τα υπόλοιπα είναι υποσημειώσεις, κωλόχαρτα για σκατωμένο κώλο. Όταν είχα γράψει το πρώτο μου βιβλίο, καθίσαμε ένα βράδυ στο διαμέρισμα που νοίκιαζε στο Μπάρενφελτ, έκανε πολλή ζέστη, ήμασταν και οι δυο γυμνοί, ο καπνός καθόταν ακίνητος κοντά στο ταβάνι. Ο Μ. έκοψε τα χαρτόνια για τα εξώφυλλα στο χαμηλό τραπέζι του σαλονιού που έχει ακόμα. Ήταν πολύ περήφανος που είχα καταφέρει να γράψω ολόκληρο βιβλίο. Ράψαμε τα κουάρτα με κλωστή και βελόνα σε ένα υπόγειο εργαστήριο τέχνης και τυπογραφίας στο κέντρο. Σκάλισε τις μήτρες για να τυπώσουμε τον τίτλο, κολλούσαμε τις ράχες, τα βάζαμε στην πρέσα, ήταν στο στοιχείο του, χαιρόμουν να τον βλέπω να δουλεύει. -<i>Αλλά γιατί δεν το βγάζεις με το αληθινό σου όνομα; -Δε θέλω να πάρω ρίσκα με την πουριτανίλα. -Ντρέπεσαι παθολογικά. -Με ξέρεις ντροπαλό; -Μερικές φορές δε σε ξέρω καθόλου. Και όταν θα παίρνεις τα βραβεία, πώς θα συστήνεσαι; -Ποια βραβεία ρε καθυστερημένο;</i> Δεν καταλάβαινε. Ούτε κι εγώ καταλάβαινα. Βρεθήκαμε στο νησί αργότερα, στο παρκάκι του Löwenhöhle, ξαπλώσαμε στο γρασίδι κοντά στις ξύλινες φιγούρες. Κάποια στιγμή σοβάρεψε και είπε: <i>Διάβασα το βιβλίο σου. Είσαι πούστης δηλαδή; </i>Πάνω που ετοιμαζόμουν να επαναστατήσω άρχισε να γελάει, ε, να μη λέμε τα αυτονόητα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η κυρία Silke, η μάνα του Μ., άκουσε από κάποιον που άκουσε από κάποιον πως ο Μ. μπορεί να έχει πέσει θύμα διαφθοράς. Το αργκουμέντο; Τα βαμμένα νύχια του. Πώς δεν το είχε πάρει είδηση νωρίτερα, για όνομα. Το βουλοκέρι του εγκλήματος, κάποιος που δουλεύει με τα χρώματα, σκοτώνει χρόνο με τα χρώματα. Η κυρία Silke έκλαιγε ένα χειμωνιάτικο βράδυ πάνω από τα λογιστικά της και ρωτούσε τον εμβρόντητο Μ. πόσο φίλοι είμαστε. <i>Πόσο φίλοι είστε; </i>και τα δάκρυα ποτάμια. Ένα ανάλογο χειμωνιάτικο βράδυ ο πατέρας μου έλεγε με εκείνη την υπηρεσιακή φωνή του ψυχιάτρου ενώ η τηλεόραση έπαιζε μεταγλωττισμένη αστυνομική περιπέτεια <i>Viel wird geredet. Die Klatschtanten lassen sich darüber aus, dass ihr zu eng befreundet seid.</i> Ναι, zu eng befreundet, και όπως πάντα με ρωτούσε χωρίς να με ρωτάει. Δεν ήμασταν δεκαπέντε, είχαμε πατήσει τα τριάντα, τόσο άργησε το υποτιθέμενο μαντάτο να φτάσει στο νησί. Ο Μ. μεταχειρίστηκε τη μάνα του όπως κάνει από τότε που θυμάμαι, μισοσοβαρά μισοαστεία, σαν να είναι και λίγο χαζή. Το επόμενο βράδυ του περιστατικού πέρασα απ'το σπίτι τους, και όταν μας είδε ξανά παρέα η κυρία Silke κατάλαβε πόσο ηλίθια ήταν η φρίκη της. Ο πατέρας μου δεν ήταν ποτέ τόσο μικροαστός. Περιορίστηκε στα πρακτικά και όταν έλυσε τις απορίες του επέστρεψε στην αστυνομική περιπέτεια και στα αλατισμένα πήνατς, που του πέφτουν και τα ψάχνει στις χαράδρες του καναπέ.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Περιμένουμε στην ουρά να πληρώσω στο Ρόσσμανν. Τρίβω τα μάτια και τη μύτη και ζουμιάζω από τα αρωματικά. Ίσως και να το παράκανα. Ο Μ. κρατάει τον περίεργο πλαστικό περιέκτη με τα καθαριστικά και το κοψοχρονιά αντιηλιακό ενώ φυσάω τη μύτη μου. Κοιτάει τα πολύχρωμα αναψυχτικά στα ψυγεία κοντά στο ταμείο. Με ρωτάει κάτι αλλά δεν ακούω, για μια στιγμή νομίζω μου μιλάει δανέζικα (που δεν ξέρει).</div><div style="text-align: justify;">-Τι;</div><div style="text-align: justify;">-Αν ο Καπιτέν σου έδινε εντολή να γαμήσεις στο πλεούμενο, πόσους θα γαμούσες; Τους μισούς; Τα δυο τρίτα;</div><div style="text-align: justify;">Η μάνα και η κόρη που στέκονται εμπρός μας στην ουρά γυρνάνε και ρίχνουνε ένα μάτι και στους δυο μας, και μετά βλέπουν η μια την άλλη.</div><div style="text-align: justify;">-Κανέναν.</div><div style="text-align: justify;">-Γιατί; Δεν έχει εμφανίσιμους ο κλάδος;</div><div style="text-align: justify;">-Γιατί δεν είμαι πούστης.</div><div style="text-align: justify;">-Τον καινούριο Μ. πώς τον δικαιολογείς;</div><div style="text-align: justify;">-Εσένα πώς σε δικαιολογείς; Στην Κουασιμόδα είπες τίποτα για τον κώλο σου;</div><div style="text-align: justify;">-Τι αρχίδης είσαι! ("Was für ein Scheißkerl!")</div><div style="text-align: justify;">Σήμερα δεν είναι καζουρίτσα όπως συνήθως. Οι τόνοι ανέβηκαν και έχουμε γίνει θέαμα. Ο ταμίας με το πιο κοντό κούτελο στο Σλέσβιχ - Χόλστειν περιμένει αμήχανος. Ο Μ. είναι θυμωμένος, πληρώνει τιμωρητικά τα καθαριστικά και το κοψοχρονιά αντιηλιακό μου και δε λέει τίποτα σε όλη τη διαδρομή. Κατεβαίνει από το αμάξι και βροντάει την πόρτα. Του φωνάζω απ'το παράθυρο:</div><div style="text-align: justify;">-Wo Rauch ist, da ist auch Feuer!</div><div style="text-align: justify;">-Verpiss dich!</div><div style="text-align: justify;">-Wo Rauch ist, da ist auch Feuer, nicht wahr?</div><div style="text-align: justify;">-Hier is' nur Scheiß. Fahr vorsichtig.</div><div style="text-align: justify;">-Moin.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Όταν φτάνω σπίτι στη Δανία, μου'χει γράψει <i>das wollte ich nicht</i> και ένα κατεβατό απολογίας. Ο Μ. θα πεθάνει με τη ροζέττα του τετραδίου μου πάνω από το αριστερό βυζί του, το οποίο έχω ασπαστεί πολλές φορές, τόσες που μπορώ να τη σχεδιάσω από μνήμης. Δε μιλάω για πουστλίκια, μιλάω για τον αδερφό μου.</div>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-49036241929139888302023-06-20T23:53:00.001+02:002023-06-20T23:56:48.069+02:00Περί ομολογίας<div style="text-align: left;"><div style="text-align: center;">& is that not the holiest</div><div style="text-align: center;">love ― a love you must</div><div style="text-align: center;">survive for</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">G Abraham</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">/ </div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><div>Τ'αγγεία στα φτερά της νυχτερίδας</div><div>στα πέταλα του γερανιού</div><div>στα φύλλα της λαχανίδας</div><div>στο έσω των χειλιών</div><div><br /></div><div>το αίμα που κινεί τον κόσμο</div><div>κουβαλάει το φόβο</div><div> το θυμό τη ζήλεια την προσμονή</div><div>βάφει τις παρειές βάφει τ'αυτιά βάφει τα χνώτα</div><div><br /></div><div>ντροπή κι επιθυμία</div><div>κάτι κρυφό θαμμένο στο χώμα</div><div>με ό,τι είχα και όπως μπορώ</div><div>τα δόντια στη λάσπη τα πόδια γυμνά η γη τους ταμπούρλο</div><div><br /></div><div>αλλά επίμονη κακιά ανελέητη σιωπή στη σπηλιά</div><div>ληστεμένη φωλιά, άδειο γλαστρί, ψάλιο περασμένο λοξά </div><div>ακινησία στις πεδιάδες</div><div>το στόμα κλειστό</div><div><br /></div><div>γιατί τίποτα δεν ήταν ποτέ αρκετό;</div><div>Έλειπε μια γουλιά πικρό νερό.</div><div><br /></div><div>Έλειπε η ομολογία.</div><div>(σ'αγαπώ)</div><div><br /></div><div>/</div></div></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span> </span>Μια κοπελίτσα κάθεται με το χέρι στο στατώ, σε ένα στρωσίδι από αποστειρωμένο ντύμα. Το εξεταστήριο δε φαίνεται σωστό. Ψάχνω στο καροτσάκι των αλλαγών, αλλά όλα τα συρτάρια έχουν ηλεκτρονική κλειδαριά με τα οχτώ κουμπιά και δεν ξέρω τον κωδικό. Προσπαθώ διάφορους συνδυασμούς στο ένα ή στο άλλο καντράν χωρίς επιτυχία. Δε μπορώ να θυμηθώ. Το ένα ντουβάρι είναι όλο παράθυρα και έξω πέφτει βροχή από γύρη. Την άρρωστη την έχω ξαναδεί. Έχει ένα μικρό τατουάζ κάτω από το δεξιό βυζί. Μα δεν είναι γυμνή. Την άρρωστη την έχω πηδήξει στο παρελθόν. Δεν ήταν ποτέ δικιά μου ασθενής. Με τον καιρό τα όρια ξεπλένονται και μαζί τους ξεπλένονται και οι ηθικές μου αρχές. Δεν είναι αληθινό περιστατικό. Ρίχνω μια ματιά στο χέρι της: έχει τον αντίχειρά μου με το νύχι που μισοκρέμεται. Κάποιος έχει κολλήσει τον αντίχειρά μου στο ξένο χέρι. Εκείνη η σγουρομάλλα νοσοκόμα με το προσεκτικό βήμα κρατάει έναν δίσκο με κλαδιά. <i>Τα σύνεργα, γιατρέ. </i>Ποια σύνεργα; <i>Ποιος είναι ο κωδικός; -Τέσσερεις φορές εννιά. -Μα εδώ έχει μόνο οχτώ κουμπιά. </i>Πάνω που αρχίζω να θυμώνω, αλλάζει το σκηνικό.</div><div style="text-align: justify;"><span> Μυρίζω τις πρώτες σταγόνες της βροχής. Ο κόσμος είναι σκονισμένος αλλά ήρθε η ώρα να ξεδιψάσει. Γύρω πλανήτες από δίψα και στο κέντρο είναι μια γούρνα που θα γεμίσει με βροχή. Ο βοσκός σπρώχνει αστέρια με μια λεπτή μεταλλική βέργα στο βαθύ σκοτάδι του διαστήματος. Όλα μπαίνουν σε γραμμή. Μυρίζω τις πρώτες σταγόνες της βροχής πάνω σε ένα ηλιοκαμένο σβέρκο, πάνω σε εκείνους τους ψιλούς δελτοειδείς που έχουν σαφρακιάσει από το αλάτι. Ο κόσμος είναι μαντρωμένος. Το ορυχείο στο Στρατόνι βγάζει φωτιά, τα σκάφη έρχονται και φεύγουν φορτωμένα. Σκέφτομαι τους ναύτες που τους καίει το φορτίο αλλά δεν είναι δική μου δουλειά. Δεν είμαι στη δουλειά. Είμαι σπίτι, στο κρεβάτι. Είναι ίσως πέντε, μπορεί εφτά. Αυτές τις μέρες ξημερώνει σχεδόν από εχτές. Τέσσερεις και σαράντα ήταν η ώρα της ανατολής στο δελτίο καιρού. Μετά ως το μεσημέρι οι ώρες είναι αξεχώριστες, επίμονα φωτεινές.</span><br /></div><div style="text-align: justify;"><span> </span>Με τρίβει ένα χέρι που ξέρει ακριβώς πώς. Δεν παίρνει πολύ. Χύνω ήσυχα και ανοίγω τα μάτια. Το χέρι του είναι ακόμα γύρω απ'το καυλί μου και τα ζουμιά είναι σαν βέλο ανάμεσα στα δάχτυλά του.</div><div style="text-align: justify;">-Είσαι πολύ εύκολος. Αρκεί να ρίξεις τις άμυνές σου. Γι'αυτό σ'αγαπάω λίγο περισσότερο το πρωί. Όταν κοιμάσαι είναι η μόνη ώρα που δεν είσαι σε επιφυλακή.</div><div style="text-align: justify;"><div>-Μμμ. Τι ώρα είναι;</div><div>-Εφτά και κάτι.</div></div><div style="text-align: justify;"><span> </span>Τα αυτιά μου καίνε. Τα αυτιά μου θα καίνε περιοδικά και σε όλη μου τη βάρδια ενώ θα είμαι ο δέων επαγγελματίας. Θα τον σκέφτομαι στον τομέα Β ενώ θα οργώνω τον τομέα Γ σαν πειθαρχημένο κτήνος. Κάτω από τα άσπρα και τα μπλε θα κρύβεται το δέρμα μου απ'το πρωί, θα κρύβεται η πάλη: εγώ κόντρα σ'εμένα ερωτευμένο. Η σιωπή πρόσωπο με πρόσωπο με την ομολογία. Αυτά κι αυτά και η αγάπη του που είναι διαπεραστική σαν λεπτό ξίφος και με κόβει πέρα πέρα, μπροστά στον άνθρωπο ωχριά η μηχανή.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: center;">/</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: center;">OUT OF THE CRADLE ENDLESSLY ROCKING.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Out of the cradle endlessly rocking,</div><div style="text-align: center;">Out of the mocking-bird's throat, the musical shuttle,</div><div style="text-align: center;">Out of the Ninth-month midnight,</div><div style="text-align: center;">Over the sterile sands and the fields beyond, where the child</div><div style="text-align: center;">leaving his bed wander'd alone, bareheaded, barefoot,</div><div style="text-align: center;">Down from the shower'd halo,</div><div style="text-align: center;">Up from the mystic play of shadows twining and twisting as if</div><div style="text-align: center;">they were alive,</div><div style="text-align: center;">Out from the patches of briers and blackberries,</div><div style="text-align: center;">From the memories of the bird that chanted to me,</div><div style="text-align: center;">From your memories sad brother, from the fitful risings and fall-</div><div style="text-align: center;">ings I heard,</div><div style="text-align: center;">From under that yellow half-moon late-risen and swollen as if with</div><div style="text-align: center;">tears,</div><div style="text-align: center;">From those beginning notes of yearning and love there in the mist,</div><div style="text-align: center;">From the thousand responses of my heart never to cease,</div><div style="text-align: center;">From the myriad thence-arous'd words,</div><div style="text-align: center;">From the word stronger and more delicious than any,</div><div style="text-align: center;">From such as now they start the scene revisiting,</div><div style="text-align: center;">As a flock, twittering, rising, or overhead passing,</div><div style="text-align: center;">Borne hither, ere all eludes me, hurriedly,</div><div style="text-align: center;">A man, yet by these tears a little boy again,</div><div style="text-align: center;">Throwing myself on the sand, confronting the waves,</div><div style="text-align: center;">I, chanter of pains and joys, uniter of here and hereafter,</div><div style="text-align: center;">Taking all hints to use them, but swiftly leaping beyond them,</div><div style="text-align: center;">A reminiscence sing.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Once Paumanok,</div><div style="text-align: center;">When the lilac-scent was in the air and Fifth-month grass was</div><div style="text-align: center;">growing,</div><div style="text-align: center;">Up this seashore in some briers,</div><div style="text-align: center;">Two feather'd guests from Alabama, two together,</div><div style="text-align: center;">And their nest, and four light-green eggs spotted with brown,</div><div style="text-align: center;">And every day the he-bird to and fro near at hand,</div><div style="text-align: center;">And every day the she-bird crouch'd on her nest, silent, with</div><div style="text-align: center;">bright eyes,</div><div style="text-align: center;">And every day I, a curious boy, never too close, never disturbing</div><div style="text-align: center;">them,</div><div style="text-align: center;">Cautiously peering, absorbing, translating.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Shine! shine! shine!</div><div style="text-align: center;">Pour down your warmth, great sun!</div><div style="text-align: center;">While we bask, we two together.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Two together!</div><div style="text-align: center;">Winds blow south, or winds blow north,</div><div style="text-align: center;">Day come white, or night come black,</div><div style="text-align: center;">Home, or rivers and mountains from home,</div><div style="text-align: center;">Singing all time, minding no time,</div><div style="text-align: center;">While we two keep together.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Till of a sudden,</div><div style="text-align: center;">May-be kill'd, unknown to her mate,</div><div style="text-align: center;">One forenoon the she-bird crouch'd not on the nest,</div><div style="text-align: center;">Nor return'd that afternoon, nor the next,</div><div style="text-align: center;">Nor ever appear'd again.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">And thenceforward all summer in the sound of the sea,</div><div style="text-align: center;">And at night under the full of the moon in calmer weather,</div><div style="text-align: center;">Over the hoarse surging of the sea,</div><div style="text-align: center;">Or flitting from brier to brier by day,</div><div style="text-align: center;">I saw, I heard at intervals the remaining one, the he-bird,</div><div style="text-align: center;">The solitary guest from Alabama.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Blow! blow! blow!</div><div style="text-align: center;">Blow up sea-winds along Paumanok's shore;</div><div style="text-align: center;">I wait and I wait till you blow my mate to me.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Yes, when the stars glisten'd,</div><div style="text-align: center;">All night long on the prong of a moss-scallop'd stake,</div><div style="text-align: center;">Down almost amid the slapping waves,</div><div style="text-align: center;">Sat the lone singer wonderful causing tears.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">He call'd on his mate,</div><div style="text-align: center;">He pour'd forth the meanings which I of all men know.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Yes my brother I know,</div><div style="text-align: center;">The rest might not, but I have treasur'd every note,</div><div style="text-align: center;">For more than once dimly down to the beach gliding,</div><div style="text-align: center;">Silent, avoiding the moonbeams, blending myself with the shadows,</div><div style="text-align: center;">Recalling now the obscure shapes, the echoes, the sounds and</div><div style="text-align: center;">sights after their sorts,</div><div style="text-align: center;">The white arms out in the breakers tirelessly tossing,</div><div style="text-align: center;">I, with bare feet, a child, the wind wafting my hair,</div><div style="text-align: center;">Listen'd long and long.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Listen'd to keep, to sing, now translating the notes,</div><div style="text-align: center;">Following you my brother.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Soothe! soothe! soothe!</div><div style="text-align: center;">Close on its wave soothes the wave behind,</div><div style="text-align: center;">And again another behind embracing and lapping, every one close,</div><div style="text-align: center;">But my love soothes not me, not me.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Low hangs the moon, it rose late,</div><div style="text-align: center;">It is lagging—O I think it is heavy with love, with love.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">O madly the sea pushes upon the land,</div><div style="text-align: center;">With love, with love.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">O night! do I not see my love fluttering out among the breakers?</div><div style="text-align: center;">What is that little black thing I see there in the white?</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Loud! loud! loud!</div><div style="text-align: center;">Loud I call to you, my love!</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">W Whitman</div><div><br /></div></div>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-7875111351038187772023-06-12T22:50:00.000+02:002023-06-12T22:50:57.647+02:00God's lonely man<p style="text-align: justify;">Το αίμα δε γίνεται νερό. Αν θέλω το πιστεύω. Κάποτε οι ανηφοροκατηφόρες στο Σβένμποργκ θα μαλακώσουν και το νερό θα σκεπάσει τα πλακόστρωτα. Κάποτε το νησί θα βυθιστεί, η λάσπη θα γίνει μόνιμος βυθός. Κάποτε το ντουβάρι στο Φανό θα είναι πολύ χαμηλό και δε θα έχει σημασία, και η επόμενη Sturmflut θα είναι ειλικρινής πλημμύρα. Κάποτε το φιορδ στο Φλένσμπουργκ θα πάρει την πόλη αγκαλιά. Αυτά θα συμβούν τόσο σταδιακά, που κανείς δε θα προλάβει να πει τους αποχαιρετισμούς του. Όλα γίνονται νερό, αρκεί να περιμένω.</p><p style="text-align: justify;">Τα ψίχουλα από το σπασμένο τζάμι σέρνονται ακόμα έξω από την πόρτα. Ένας χλωμός κοκκινοτρίχης σκούπισε επισταμένα. Το πέρα δώθε σήκωνε ένα μικρό αρμυρό ντουμάνι και τα ψίχουλα τιτίβιζαν στο τσιμέντο αλλά ήταν πολύ βαριά για να τα φέρει βόλτα η σκούπα και χορεύανε σαν μπίλιες. Από το σάπιο μπαλκονάκι μια γυναίκα όλη μαλλιά σφύριζε ένα σκοπό. Ένας γέρος έκανε ηλιοθεραπεία. Δυο νεγράκια έτρεχαν στο μπαουγκό με τα πατίνια. Τα σύννεφα ταξίδευαν από τη μια στην άλλη θάλασσα, οι μέρες του Ιούνη στο βορρά είναι ψηλές με σίγουρη δρασκελιά και ζουν για πάντα.</p><p style="text-align: justify;">Οι ανάσες μας είναι ρόδες και κυλάνε. Κανείς δεν περνάει απ'το φράγμα της μοναξιάς. Βουτάμε στα θολά σκοτάδια. Δε βλέπω τα δάχτυλά μου, αλλά το αίμα, μελάνι στο μελάνι. Μολύβι γύρω από τη μέση, όπως μάτι της τίγρης και νεφρίτες γύρω απ'τη μέση της Μάτα Χάρι, αλλά για άντρες. Δεν ισορροπώ καλά. Μικρή σουπιά, μη βιάζεσαι, μην τρέχεις. Εδώ κάτω ο χρόνος είναι το κατακάθι, εδώ ο χρόνος δεν τελειώνει.</p><p style="text-align: justify;">Στο τραπέζι οι αισιόδοξοι χτυπάνε τα δάχτυλά τους με ανυπομονησία. Η τσόχα που φυτρώνει από τις εκφύσεις του κλαβιέ είναι κόκκινη σαν από λάθος. Το ελεφαντόδοντο είναι πάντα ζεστό από την αγωνία του ζώου. Το αίμα χύνεται γιατί το θέλησε ο Θεός, το αίμα χύνεται για να γίνει μουσική στα χέρια του μοναχογιού. Είμαι έτοιμος να χάσω, δεν είμαι σχοινοβάτης και το σχοινί είναι χαλαρό. Οι ασκήσεις του Ανώ, μια ώρα απ'την αρχή στο τέλος, μια ισόβια συνήθεια, πέφτοντας θα γίνομαι κομμάτια, μια φωνή <i>Εμπρός λοιπόν, ανέβα. Σήκω! </i>το τρέξιμο από τα μπάσα στα πρίμα, τρίτα τέταρτα δάχτυλα και οι αλλαγές, να μην ξεχνώ, το χαρτάκι το κόβει και το μοιράζει ο Θεός.</p><p style="text-align: justify;">Σε μια σκιά σε ένα κακό χέρι σε μια παρτίδα στραβωμένη σε ένα σκαμπώ που τρίζει κάθεται ένας γνωστός, <i>Πρόσεχε τους αγκώνες, </i>ένας αδύνατος λαιμός, <i>Λύσε τους καρπούς, </i>ένα ζευγάρι κάλτσες παραταίρι, οι θάνατοι σαν σήματα Μορς στο ταχυδρομείο ενός μακρυνού οικισμού στην Άγρια Δύση, η σκόνη της ερήμου, γκρίζα μάτια χωρίς ψυχή, ισιάδια που τα καταπίνει ο ορίζοντας, η παρηγοριά στα πράγματα, μια επίμονη σιωπή, ένας ασταμάτητος εσωτερικός μονόλογος, ξανά και ξανά πίσω σε όσα έχουν χαθεί από τον κόσμο, γράφω για μένα, God's lonely man.</p>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-69791713202718871112023-06-07T23:16:00.000+02:002023-06-07T23:16:06.444+02:00The disappearance of self<p style="text-align: justify;">(testimonials, could be obituaries)</p><p style="text-align: justify;">O1:</p><p style="text-align: justify;">"иногда смотрю на тебя и не понимаю. ты выглядишь так, словно из стали. но боюсь даже коснуться, будто тоньше скла. слежу за каждым словом, делая тихие шаги. и каждый раз я отгоняю, чьи-то грязные руки. но ты не смотришь ни на меня, ни на других. в глазах темнее ночи, но на лице всё та же глупая улыбка, что ещё долго вспоминали глаза."</p><p style="text-align: justify;">O2:</p><p style="text-align: justify;">"Wie es manchmal der Fall ist, habe ich etwas magisches in Banalität gefunden. Ich bin deinem Charme erlegen, darf ich es sogar Charme nennen? Du bist mir schädlich, und doch will ich mich hinknien und dich bewundern. In der Nacht weine ich mich in den Schlaf, aber wenn ich fest eingeschlafen bin, träume ich von dir und lächle meine Tränen weg. Niemals gibst du dich mir hin, nie völlig."</p><p style="text-align: justify;">B:</p><p style="text-align: justify;">"Kein Schwein kann dich haben. Kein Schwein kann dich rühren. Feueranbetung, Abgötterei, gegen den Strom zu schwimmen... dazu braucht es Mut. Schweine sind feige, mein Milchbart. Wie ich."</p><p style="text-align: justify;">A:</p><p style="text-align: justify;">"du er dygtig. jeg så det i dine øjne første gang vi mødtes. det er ikke svært at finde den skarpeste kniv i skuffen, så længe man er opmærksom nok. man behøver bare kigge, jo. man finder hurtigt ud af, at du har været endnu længere frem, end man regnede med. så føler man sig som en idiot. du får folk til at hade dig, fordi du minder dem om deres egen ubegavethed. du er stædig, du er sikker, du er seriøs, du gemmer på noget så blidt, det gør mig liderlig."</p><p style="text-align: justify;">N:</p><p style="text-align: justify;">"Με αυτά τα βρωμερά γυαλιά λες τα βλέπεις όλα. Καθάρισ'τα επιτέλους να δούμε τι θα δεις. Όχι, μην τα καθαρίζεις, δε θέλω να σε βλέπω. Με αυτά τα άχρηστα μάτια με κάνεις ό,τι θες."</p><p style="text-align: justify;">---</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"></p><div style="text-align: center;">The self was king</div><div style="text-align: center;">then there was love</div><div style="text-align: center;">and death</div><p></p><p style="text-align: justify;"></p><div style="text-align: center;">keen teachers both.</div><div style="text-align: center;">Now the self is lost</div><p></p><p style="text-align: justify;"></p><div style="text-align: center;">I am through you</div><div style="text-align: center;">I am for you</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">an apparition.</div><p></p>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-83326820070970112502023-05-28T21:44:00.002+02:002023-05-28T22:03:14.390+02:00Mürwik im Mai<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifqglZdxlmwpB2KIXGAXev48TL4iDb3loEAwbsrvS0p9_Huxwy7uD2i9k3Z_PiFdSKWCci5bJ-s5AIePRCi2HN9dPHPFBt-ZZzYzVNu3fuqvKhU2jGJO_yOxfGrMP82rah1m_sYMSYmJAFUpnypSPWTrRtxh0jFqA9IANaybqNpzFmGr_PXfvFXw/s1800/01.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifqglZdxlmwpB2KIXGAXev48TL4iDb3loEAwbsrvS0p9_Huxwy7uD2i9k3Z_PiFdSKWCci5bJ-s5AIePRCi2HN9dPHPFBt-ZZzYzVNu3fuqvKhU2jGJO_yOxfGrMP82rah1m_sYMSYmJAFUpnypSPWTrRtxh0jFqA9IANaybqNpzFmGr_PXfvFXw/w640-h426/01.jpg" width="640" /></a></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaOzEhhU88hThNph-NqBiFY05HVrcDPVac8Nsofjy0gOkMBj9oLUZdQXgUcifxGKLHzw8rmfi5i4YTBOBsvtX7zMEVFukoAV2O-K-OwCMcW2OzBJYjP93x_jnOC5tEuu6-uc5lHMJjSRN-YEKN-M2xDT2H76ZAR-Y8w22J4bvLxP1bPpWqkyfQhw/s1800/02.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaOzEhhU88hThNph-NqBiFY05HVrcDPVac8Nsofjy0gOkMBj9oLUZdQXgUcifxGKLHzw8rmfi5i4YTBOBsvtX7zMEVFukoAV2O-K-OwCMcW2OzBJYjP93x_jnOC5tEuu6-uc5lHMJjSRN-YEKN-M2xDT2H76ZAR-Y8w22J4bvLxP1bPpWqkyfQhw/w640-h426/02.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1Vu5gojVYDKrpVfJTTkChCYpuZPOL79pLxAdOcxde0fRgLLaTzLHaYFl8XfqYc_ZiaUS9SWgMWurnDb5BVtUFcM14ZRtZ31oMdPH3iQDyKeqIz4cW-KbL7vI9riW2NMY-ZA4pDLydp02lSScCHhPhcAGrLiPKolFien1GCx0_1pyRfA1TZjdG0Q/s1800/03.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1Vu5gojVYDKrpVfJTTkChCYpuZPOL79pLxAdOcxde0fRgLLaTzLHaYFl8XfqYc_ZiaUS9SWgMWurnDb5BVtUFcM14ZRtZ31oMdPH3iQDyKeqIz4cW-KbL7vI9riW2NMY-ZA4pDLydp02lSScCHhPhcAGrLiPKolFien1GCx0_1pyRfA1TZjdG0Q/w640-h426/03.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNVjaDpqxtlMXce1NNjWnJWivqeuG_xOFOmLZKsLVu0Bsvx17OQUPAY6QATKo0pAqFBYuqfhVHYPmRAaHhHqYUPjzTsCTetaf_DOzB31Kf6HkUWz8M4mLUiXXLJ-BGqQ6DMhPHHEdsXf8xEKqk2fpzEQcIhxwdF-wKG--Vai8gq7_PxhKMkCz2lg/s1800/05.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNVjaDpqxtlMXce1NNjWnJWivqeuG_xOFOmLZKsLVu0Bsvx17OQUPAY6QATKo0pAqFBYuqfhVHYPmRAaHhHqYUPjzTsCTetaf_DOzB31Kf6HkUWz8M4mLUiXXLJ-BGqQ6DMhPHHEdsXf8xEKqk2fpzEQcIhxwdF-wKG--Vai8gq7_PxhKMkCz2lg/w640-h426/05.jpg" width="640" /></a></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEje9Jk4R0qxeykXIVTwGW3T88jX1ASN6VcqvFUoldFDtl_Fs9Kt1FsUt1zrw0nEGcVF-8ezmlejYJpxgOUKaG4ID2bEdB9ZloxjSO7_h6QtZzXaQe0m1rFVpdNJeedN7HuhhwRnecTKqB2geaMzff53uOcE8Fl7EmDbiwoP_VhhVBkNGm4QNICu-g/s1800/07.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEje9Jk4R0qxeykXIVTwGW3T88jX1ASN6VcqvFUoldFDtl_Fs9Kt1FsUt1zrw0nEGcVF-8ezmlejYJpxgOUKaG4ID2bEdB9ZloxjSO7_h6QtZzXaQe0m1rFVpdNJeedN7HuhhwRnecTKqB2geaMzff53uOcE8Fl7EmDbiwoP_VhhVBkNGm4QNICu-g/w640-h426/07.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxJ6V5beML98605CsKIGXqUgm4XM72MMkT-BGqmV52lJ1dMp8bBWevJp6WJet3lQLZRhoLDdCWRv8IjFlO_EQYgHoFhLIATg5LDMMtBKMI1um9iolDwr7YxnXzWit8_cbgubq-AhTM2ST2nAPnKzCE6AicuN__3Rw8v_RPKEBZPC415cIOAzTIMA/s1800/08.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxJ6V5beML98605CsKIGXqUgm4XM72MMkT-BGqmV52lJ1dMp8bBWevJp6WJet3lQLZRhoLDdCWRv8IjFlO_EQYgHoFhLIATg5LDMMtBKMI1um9iolDwr7YxnXzWit8_cbgubq-AhTM2ST2nAPnKzCE6AicuN__3Rw8v_RPKEBZPC415cIOAzTIMA/w640-h426/08.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5asdHLpXgH_AfhCt4NVS4xNUpx27DLZKumglNkHMln16Kqo_3goBUsnjs-z8clYMro4kNRDOiUbb5l5-b_rnXIO8pk0IIpuWFBWC3jsIVOQQnWfSc9aAKvmZZlrxj2CsPFArSFUGDgLD87be_KfKHIfwsAJCArjogfmsZ5tpyMIkpsHT6c6UPFQ/s1800/06.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5asdHLpXgH_AfhCt4NVS4xNUpx27DLZKumglNkHMln16Kqo_3goBUsnjs-z8clYMro4kNRDOiUbb5l5-b_rnXIO8pk0IIpuWFBWC3jsIVOQQnWfSc9aAKvmZZlrxj2CsPFArSFUGDgLD87be_KfKHIfwsAJCArjogfmsZ5tpyMIkpsHT6c6UPFQ/w640-h426/06.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz8iuA2pFtKkByqKxm1dfMxZbEDzbZWaoxZnY9uIlXDvgGAuQSMfCp5wYY5POKNpprwHyCBQAvixVxIl4SSyDJ2EC7c8xKq07G2a6BeBl2WYXZsyuUlIOoSse1ALpBWI1nmRjmchO5MafCm5DAmkYgAv0MHzwcCBRN9kw9K49Wga3-lHqY75jH4g/s1800/09.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1800" data-original-width="1196" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz8iuA2pFtKkByqKxm1dfMxZbEDzbZWaoxZnY9uIlXDvgGAuQSMfCp5wYY5POKNpprwHyCBQAvixVxIl4SSyDJ2EC7c8xKq07G2a6BeBl2WYXZsyuUlIOoSse1ALpBWI1nmRjmchO5MafCm5DAmkYgAv0MHzwcCBRN9kw9K49Wga3-lHqY75jH4g/w426-h640/09.jpg" width="426" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ-Vv2GPj0ZQ5mCR-_1pMvH93Vkws5Sgj3ofDgocgxahBC7SbzbowPTDAFGzWWDixsrVJRy45Bibpd0l1b00QEHcmaiw1gQ7hZo2S-b20Sk64tJ-Z9JzUcp6OxF6LQNjoMDx8JYAk_clH2gzy0iqFXqMyu9emV7eWi4CXqKGbaDHU1kWVh3fbgdw/s1800/10.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1800" data-original-width="1196" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ-Vv2GPj0ZQ5mCR-_1pMvH93Vkws5Sgj3ofDgocgxahBC7SbzbowPTDAFGzWWDixsrVJRy45Bibpd0l1b00QEHcmaiw1gQ7hZo2S-b20Sk64tJ-Z9JzUcp6OxF6LQNjoMDx8JYAk_clH2gzy0iqFXqMyu9emV7eWi4CXqKGbaDHU1kWVh3fbgdw/w426-h640/10.jpg" width="426" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGjq2mWn8pobCKR0q4vYkF0Qkuq7DrWduSVchueaBYes8p-sg1KWLmHArsHVSUvK2KuWcbrGciSPS6SpzPazyhqDSI-86MRmcc6v4_4X1_hXgR76qIlu7Qtx8THQ0gaZmu8P6Rv9gdzNpwiE9AyxN-0vI2hKRr9P7LpNHPi9_gNmiMHd7rpWUtpg/s1800/11.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGjq2mWn8pobCKR0q4vYkF0Qkuq7DrWduSVchueaBYes8p-sg1KWLmHArsHVSUvK2KuWcbrGciSPS6SpzPazyhqDSI-86MRmcc6v4_4X1_hXgR76qIlu7Qtx8THQ0gaZmu8P6Rv9gdzNpwiE9AyxN-0vI2hKRr9P7LpNHPi9_gNmiMHd7rpWUtpg/w640-h426/11.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg_qnnHsQxNHixQs9Z1fjQYSvjBaarWaRVENnH4-rk1BqnldnKCp1i-Qo4AhoPSzO-sTZmLB82WAqsGCZxsuW7S_fk7-QiMmhwiOuW4GG8HBOv76TPCpaOXEzWM0AjcvKGaqApVFJWcDhBUYkhyg1V-0ou812RFjSA0veVRxJume01sUvwACa0Eg/s1800/14.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg_qnnHsQxNHixQs9Z1fjQYSvjBaarWaRVENnH4-rk1BqnldnKCp1i-Qo4AhoPSzO-sTZmLB82WAqsGCZxsuW7S_fk7-QiMmhwiOuW4GG8HBOv76TPCpaOXEzWM0AjcvKGaqApVFJWcDhBUYkhyg1V-0ou812RFjSA0veVRxJume01sUvwACa0Eg/w640-h426/14.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT_ANgekhJrZlMrYwpktz7-LVKv2qr445x5WAAtbyBZOAZCRmBYUF9Oq8a3cFpYfFyizR1lpJgw203lv8Z6vwJBmtKLn53Bq6jpy7qI8GT74_Vn-mPXfZaFDhSQ1qj_SVid1vgxqFg7i_G4rhQnpTp1m7xeJQwYtVJiYUCbts0Wk7kQqq7uasy0Q/s1800/13.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT_ANgekhJrZlMrYwpktz7-LVKv2qr445x5WAAtbyBZOAZCRmBYUF9Oq8a3cFpYfFyizR1lpJgw203lv8Z6vwJBmtKLn53Bq6jpy7qI8GT74_Vn-mPXfZaFDhSQ1qj_SVid1vgxqFg7i_G4rhQnpTp1m7xeJQwYtVJiYUCbts0Wk7kQqq7uasy0Q/w640-h426/13.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVfau4HBvy-eBUcCobXgtqMM5Y8Zce1XRztdMRfmETlDeES1I_zFpZxtgbL-Z6VIJSoCf5ABJluDcQOePVi-_bFbuXXcvoN7zxq25CmlUNyq14LD4WXmyyf_j3C60PgrSGwoRuvKpeY4XAEXjBVepkHYBeKqdWP_Px0s99cyp5kB9XMkfI-CezgQ/s1800/12.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVfau4HBvy-eBUcCobXgtqMM5Y8Zce1XRztdMRfmETlDeES1I_zFpZxtgbL-Z6VIJSoCf5ABJluDcQOePVi-_bFbuXXcvoN7zxq25CmlUNyq14LD4WXmyyf_j3C60PgrSGwoRuvKpeY4XAEXjBVepkHYBeKqdWP_Px0s99cyp5kB9XMkfI-CezgQ/w640-h426/12.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDypUWaMmTiYUTRhbpCOVn3Hj_u_RLl1OBrdjbpYfP73uVT0RurEylzyAZGR-hUM_SKQEwoXDoZypCMgb9HZe-2KxuK-MGFC8SsO9kPHlydl7WtepVOkxasDaEsVuuk8f0EqskAghB4IDBl8SsIIBtFgZ5pxlxFTkQFZkJWyuHOd-50KiMXMba3w/s1800/17.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1800" data-original-width="1196" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDypUWaMmTiYUTRhbpCOVn3Hj_u_RLl1OBrdjbpYfP73uVT0RurEylzyAZGR-hUM_SKQEwoXDoZypCMgb9HZe-2KxuK-MGFC8SsO9kPHlydl7WtepVOkxasDaEsVuuk8f0EqskAghB4IDBl8SsIIBtFgZ5pxlxFTkQFZkJWyuHOd-50KiMXMba3w/w426-h640/17.jpg" width="426" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh743YV7V1reLIOFrDYD5afwlv7ddkvveB2Oc6_g8HzOiHWYDIcPYXduS0CmIOjfgv05DPaLJZWNqgK-7Q06ZCdHWvRxQzVW7ZF4AiW_a08G_ROhfWj9Z86hkhlaAVdrzx5ajxYMu6jCwS8377FmPfzAgbivHk6xNruOyafkbzh-Xo7aJPvW4_YHg/s1800/18.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh743YV7V1reLIOFrDYD5afwlv7ddkvveB2Oc6_g8HzOiHWYDIcPYXduS0CmIOjfgv05DPaLJZWNqgK-7Q06ZCdHWvRxQzVW7ZF4AiW_a08G_ROhfWj9Z86hkhlaAVdrzx5ajxYMu6jCwS8377FmPfzAgbivHk6xNruOyafkbzh-Xo7aJPvW4_YHg/w640-h426/18.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFgwGjuH-ZczYy8CAW_7yd1wvpbz1nkOvxOs0sawOMNvQ6mQSbXPh1bVV0MKL8oS5CZSvi7EAmru1KDZrBnjjq11b_aX_YhAHFzwjW-3LUDpn2WvnHOeTyeoCOVg69c6Wu_KxICTVHQTqkSzkEjOze4ghOwUS8ZKRmbxgp8vmeuOoqEPRhD4BCoQ/s1800/19.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFgwGjuH-ZczYy8CAW_7yd1wvpbz1nkOvxOs0sawOMNvQ6mQSbXPh1bVV0MKL8oS5CZSvi7EAmru1KDZrBnjjq11b_aX_YhAHFzwjW-3LUDpn2WvnHOeTyeoCOVg69c6Wu_KxICTVHQTqkSzkEjOze4ghOwUS8ZKRmbxgp8vmeuOoqEPRhD4BCoQ/w640-h426/19.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXjCl5XYmCKZ1BvRd7qsRBRX4OGZ5xJ9MFXHu8-M50WqrE_tdWkjhvXh_H6cLrzjBaJztWPNAoPePkAGBgZUCV2YI82m8fsI5OTdfaPZkCHy3VzdPxxVl-8XQpGO-5IPoa3-KWgDZ0F0yOnkRUbiy1mOWnE6TyhybH4E7HAsiGTdEVfAvBRuprBA/s1800/20.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXjCl5XYmCKZ1BvRd7qsRBRX4OGZ5xJ9MFXHu8-M50WqrE_tdWkjhvXh_H6cLrzjBaJztWPNAoPePkAGBgZUCV2YI82m8fsI5OTdfaPZkCHy3VzdPxxVl-8XQpGO-5IPoa3-KWgDZ0F0yOnkRUbiy1mOWnE6TyhybH4E7HAsiGTdEVfAvBRuprBA/w640-h426/20.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQwvwLCCYvZhW-Tj5G0Xn6fapkMotOO8I6dhVOho4DTsz-qoiMKGypL7JBrXG6ZuDXzXmkIsYe5iybaKSb5gpvc03kZISsv0lhIFvx4mwQdMGyHsY8mwBIOgCKCk9tH50mZyMIhg97m5KSH7WKLplJ7t7L4S-zKm9__BN7bRVCYyA2slCj_ImQng/s1800/21.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQwvwLCCYvZhW-Tj5G0Xn6fapkMotOO8I6dhVOho4DTsz-qoiMKGypL7JBrXG6ZuDXzXmkIsYe5iybaKSb5gpvc03kZISsv0lhIFvx4mwQdMGyHsY8mwBIOgCKCk9tH50mZyMIhg97m5KSH7WKLplJ7t7L4S-zKm9__BN7bRVCYyA2slCj_ImQng/w640-h426/21.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHVTezGFnEu04mN8PeN4D6QQRyA-k1WUzOR9QK1xSKZs2qQUkkhBR2k2XWA7fGunzfUGgBvuu0lEtpVrOEH4hRUGBy7qajZXv8kRGjFLwIO0PGgeLvn1yh1iGc7AKYkcrJEgk_xj3gUFnVPLuK4uQICvSkYd6UdcD45RK2wXINYA2OLvaUS0kJ3Q/s1800/22.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHVTezGFnEu04mN8PeN4D6QQRyA-k1WUzOR9QK1xSKZs2qQUkkhBR2k2XWA7fGunzfUGgBvuu0lEtpVrOEH4hRUGBy7qajZXv8kRGjFLwIO0PGgeLvn1yh1iGc7AKYkcrJEgk_xj3gUFnVPLuK4uQICvSkYd6UdcD45RK2wXINYA2OLvaUS0kJ3Q/w640-h426/22.jpg" width="640" /></a></div><br /><div><br /></div>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-34377750320887181282023-05-22T22:59:00.001+02:002023-05-22T23:01:15.933+02:00B L Å M E J S E<div style="text-align: center;">Οι ομίχλες σέρνονται απ'τη θάλασσα</div><div style="text-align: center;">η λάσπη, τα φύκια, τα πετρέλαια</div><div style="text-align: center;">η γκρίζα πόλη στο μέτωπο</div><div style="text-align: center;">στρατός σακάτης των λιμενεργατών</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">η άσφαλτος καθρέφτης καθρεφτίζει</div><div style="text-align: center;">τις άσχημές τους μούρες</div><div style="text-align: center;">τις αποθήκες, το απάγκιο τους</div><div style="text-align: center;">και τους σωλήνες τους για φλέβες</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">σε βλέπω ανάμεσα στα γυμνά κλαδιά</div><div style="text-align: center;">θα πέθαινα εδώ σαν λιποτάχτης</div><div style="text-align: center;">δυο ώρες όλες κι όλες απ'το νησί</div><div style="text-align: center;">αν δεν ήταν τα μάτια σου ο λύχνος το κορμί σου</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">μια χούφτα σκάγια ένας κουβάς σιωπή</div><div style="text-align: center;">κρυψώνα και υπομονή, αγία υπομονή</div><div style="text-align: center;">ό,τι χάνεται χάνεται απ'τον κόσμο αλλά ποτέ, ποτέ απ'την καρδιά</div><div style="text-align: center;">όταν ρίχνεις τα χαρτιά να'σαι έτοιμος για όλα</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">μικρά φτερά, παιδί του Κηλαϊδίτη</div><div style="text-align: center;">η νύχτα είναι ρηχή</div><div style="text-align: center;">το αίμα παγωμένο</div><div style="text-align: center;">σε βλέπω. Αρκεί.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Δεν πάει ο θάνατος να κρατάει σφιχτό γκέμι </div><div style="text-align: center;">δεν πάει να μας σκίζει η στομίδα</div><div style="text-align: center;">εγώ είμαι εδώ, για σένα</div><div style="text-align: center;">χρισμένος δούλος και βασιλιάς</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">να κάνω ό,τι χρειαστεί</div><div style="text-align: center;">τα πάντα για τη θεραπεία της μοναξιάς.</div>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-22758853208304061732023-05-15T22:39:00.000+02:002023-05-15T22:39:26.254+02:00Ο δύτης κορεσμού<div style="text-align: justify;">02.2023</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Ναντίν είναι γενική χειρουργός. Γεννήθηκε το χειμώνα του '91. Έμαθε να δένει απολινώσεις πριν μπει στην εφηβεία αλλά δυσκολευόταν να διαβάσει, τέταρτη γενιά γιατρών εκατέρωθεν, κάτι από ταπεινά ξεκινήματα και κάτι από υψηλές προσδοκίες. Δουλεύει στο νοσοκομείο, που προς ικανοποίησή της πρόσφατα έγινε πανεπιστημιακό, κι έτσι μπορεί και πάλι να τραμπουκίζει φοιτητές. Είναι το νεότερο πρώτο χέρι στον ημιώροφο. Στον ελεύθερό της χρόνο θα μπορούσε να πηγαίνει για γκολφ με τους γναθοχειρουργούς από το κτίριο δέλτα, αλλά έχει εμμονή με τις ελεύθερες καταδύσεις.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Τόρμπεν είναι δύτης κορεσμού. Γεννήθηκε το καλοκαίρι του '78. Γιος κτηνοτρόφων χωρίς κεφάλαιο, μεγάλωσε σε φάρμα με ασπρόμαυρες αγελάδες, σπούδασε μεταλλουργός. Δούλευε οφφσόρ, όπως πολλοί στην περιοχή. Έκανε ερασιτεχνικές καταδύσεις από παιδί, αλλά η έμπνευση να τις μετατρέψει σε καριέρα τον βρήκε πολύ αργότερα, στα τριάντα οχτώ. Πήρε δάνειο και πήγε στην Αγγλία για επίσημη εκπαίδευση, επιδέξιος και με ανθεκτικό σώμα αποδείχτηκε ιδανικός για το επάγγελμα, έκανε κονέδες και τώρα δουλεύει συμβόλαια οφφσόρ, αλλά από την κάτω μεριά, στις υποβρύχιες μεταλλουργικές εργασίες. Μια μέρα ξεπλήρωσε το δάνειο αιφνιδίως, σαν να τα είχε καταφέρει με εκείνο το ριφιφί που κατάστρωνε τους μήνες που ήταν φυλακή.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Φάμπιαν είναι ο παντογνώστης αφηγητής. Γεννήθηκε το χειμώνα του '87. Μοναχοπαίδι που οι γονείς του προόριζαν για μουσικό, πήρε δίπλωμα πιάνου και μετά τις απολυτήριες εξετάσεις δεν έπαιξε ποτέ ξανά έξω από την ασφάλεια του σπιτιού του. Περιφέρθηκε από χειρουργική σε παθολογία και τελικά υποεξειδικεύτηκε στην υπερβαρική και ναυτιλιακή ιατρική. Τώρα η δουλειά του Φάμπιαν είναι να είναι σε επιφυλακή. Κάποιες μέρες στο νοσοκομείο, κάποιες οφφσόρ, κάπου ανάμεσα στη Ναντίν και τον Τόρμπεν, όπως και στην προκείμενη ιστορία.</div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;">Το Κλαμπ Αίγκιρ έχει νοικιάσει την αίθουσα του ενδιάμεσου κόστους, για διοργανώσεις μέτριων προδιαγραφών. Μια μπάντα χωρίς όνομα παίζει τζαζ του κώλου. Γκαλά, αλκοόλ αντ λίμπιτουμ, δείπνο με τέσσερα πιάτα, κουίζ και παιχνίδια για μεγάλους, έτσι γράφει η πρόσκληση. Το Κλαμπ Αίγκιρ είναι ο παλιότερος από τους δυο καταδυτικούς συλλόγους της περιοχής, λειτουργεί από τη δεκαετία του '60. Κάθε μέλος δικαιούται να φέρει και έναν συνοδό, έτσι ήρθε κι ο Φάμπιαν αξεσουάρ στο βραχίονα της Ναντίν.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ένα νούμερο στην πρόσκληση που αντιστοιχεί στο τραπέζι δίπλα στην έξοδο που βγάζει στο κλιμακοστάσιο για την αυλή της αρένας. Το τραπέζι είναι σκεπασμένο με άσπρο σεντόνι όπως στους γάμους. Η Ναντίν, το κορίτσι, η γυναίκα ανάμεσα στους άντρες σε μόνιμη βάση, στη δουλειά, στο σπίτι, στη διασκέδαση, μια κακέκτυπη Στρουμφίτα, μια νεράιδα από χώμα. Απ'το Σεπτέμβρη ως τώρα φρόντισε να εδραιώσει την παρουσία της, τη μάθανε γρήγορα στο Κλαμπ Αίγκιρ όπως και στο νοσοκομείο, η τυπική αντρική περιφρόνηση που μετατρέπεται στην τυπική αντρική αδυναμία. Το παραμύθι της γυναίκας που δεν είναι όπως οι άλλες. Ποιος κρίνει; Αφού όλοι είμαστε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση της ίδιας στάχτης. Η αίθουσα είναι πνιγηρή με εκείνη τη βαριά ζέστη του συνωστισμού και της θέρμανσης. Τα μάγουλα της Ναντίν είναι ασυνήθιστα ροδαλά. Μιλάει ενθουσιωδώς με έναν κύριο χωρίς φρύδια ενώ η καλοντυμένη συνοδός του και ο Φάμπιαν κοιτάνε αμήχανα τα προκάτ ψωμάκια στο τραπέζι.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Όταν σερβίρεται το σικέ επιδόρπιο (λεμονομούς με φύλλα μέντας), περνάνε τέσσερεις πέντε άντρες από δίπλα καθ' οδόν για την έξοδο. Ένας απ'αυτούς βραδυπορεί. Εκεί σκαλώνει το γρανάζι. Το στρογγυλό μούτρο της Ναντίν είναι στραμμένο προς τη μεριά του διερχόμενου. Η συντροφιά βγαίνει έξω, αλλά ο ξένος ρίχνει ματιές πίσω απ'το τζάμι και η Ναντίν έμεινε σιωπηλή. Ο χρόνος κυλάει για όλους πλην των δυο γοητευμένων. Οι άντρες επιστρέφουν τυλιγμένοι σε ένα σύννεφο τσιγαρίλας και κολώνιας. Ο κύριος χωρις φρύδια είναι απασχολημένος με τη λεμονομούς της συνοδού του. Κανείς δε δίνει σημασία. Ο ξένος, τα ζωηρά του μάτια, το κατεργαραίικο μούτρο του κοριτσιού. Αυτός γέρνει το κεφάλι προς την έξοδο, κοντοστέκεται, αυτή γνέφει με μια υποψία ευθυμίας στα χείλη, το πράσινο φως. Τρακάρει στα γρήγορα ένα τσιγαράκι από τον κύριο χωρίς φρύδια και κατεβαίνει με τον ξένο έξω στις τσιμεντόπλακες. Πρόκειται για κάποιου τύπου αναμέτρηση. Στέκονται ο ένας απέναντι στον άλλον, ο ξένος είναι ψηλός με φαρδιά πλάτη, εντυπωσιακής κατασκευής, το κορίτσι στερεότυπο ακριβό άρωμα σε μικρό μπουκάλι αλλά με μια απείθεια στη στάση. Καπνίζουν έκαστος το τσιγάρο του ενώ ξέρουν αμφότεροι πως δεν πρέπει, και κοιτάζονται. Ο ξένος έχει μια ψαρή αραιή γενειάδα που αιωρείται γύρω απ'τη μούρη του σαν αχλή του νότιου ημισφαιρίου, το κορίτσι έχει μακριές βλεφαρίδες και ήπια ζυγωματικά, ο ξένος είναι κουρεμένος με την ψιλή, το κορίτσι έχει πλούσια μαλλιά αλλά είναι κρυμμένα σε εκείνο το χτένισμα που τα γυρίζει μέσα στον εαυτό τους στη βάση του κεφαλιού. Ο ξένος της χαμογελά και το κορίτσι του επιστρέφει την αβροφροσύνη. Αυτή η παράσταση παίζει σε ατέρμονη επανάληψη σε αλλεπάλληλα σύμπαντα, ο χορός των εντόμων την εποχή του ζευγαρώματος, εκείνες οι δυο μύγες που θα γαμηθούνε στο σαλόνι σου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Προς το τέλος της βραδιάς η εορταστική διάθεση έχει ξεθυμάνει. Αυτοί που έχουν μείνει έχουν παραπιεί. Η Ναντίν ξεκουράζει τα πόδια της στην καρέκλα δίπλα της. Ο ξένος εμφανίζεται ξανά. -<i>Θα μου επιτρέψεις; </i>Τα πόδια κρύβονται κάτω απ'το τραπεζομάντηλο. Ο ξένος βολεύεται, βάζει τη μπύρα του στο τραπέζι, τα μάτια του αμετακίνητα. Κοιτάζει με θαρραλέα ειλικρίνεια. Συστήνεται και τείνει για χειραψία. Η πρόθεση μένει μετέωρη. Το κορίτσι του πιάνει το πρόσωπο με τα δυο χέρια και τον φιλάει στο στόμα. Μια στιγμή περισυλλογής και τα δυνατά του χέρια αγγίζουν τα μαλλιά της προσεχτικά. Το χτένισμα απείραχτο, αλλά η γλώσσα του είναι μες στο στόμα της.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Φάμπιαν κλείνει το μάτι στο κορίτσι. Ο αφηγητής μας είναι marit còmode. Ο Τόρμπεν υπνωτισμένος πέρα βρέχει. Βιάζεται να φύγει με τα κλοπιμαία για το λαμαρινένιο εξοχικό του έξω από το Βάηερς. Ο Τόρμπεν είναι παντρεμένος και έχει δυο έφηβα παιδιά, σύμφωνα με το προτεσταντικό εντολοχάρτι που παίρνουνε όλοι μόλις γεννιούνται στο λασποτόπι. Ο Φάμπιαν εύχεται για το καλό του να μην τον είδε κανένας κουτσομπόλης. Ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και το νοικοκύρη. Η ευτυχία είναι εύθραυστη, εξόν κι αν φυτρώσει απ'τα αποκαΐδια σου. Μαζεύεις μεθοδικά τα κλαδιά και τα ξερόχορτα σε βουνό γύρω από το χοντρό παλούκι, δένεσαι χέρια πόδια, ρίχνεις το σπίρτο, καίγεσαι στην πυρά που στήνεις ειδικά για σένα και γύρω στήνεται χορός. Ο Τόρμπεν φοράει βέρα πλακέ, ίδιας κοπής με της Ναντίν, για λόγους πρακτικούς: οι χοντρές στρογγυλεμένες βέρες πιάνονται εύκολα και μπορούν να σε εκθέσουν. Κανείς από τους δυο τους δεν είναι νόμιμος να οδηγήσει. Αν τους τσακώσουν οι μπάτσοι, θα τιμωρηθούν σαν κατσαρίδες κάτω από τσόκαρο χοντρής νοικοκυράς, η χώρα είναι καμένη απ'το ποτό. Ο Τόρμπεν επιμένει να πάρει το ρίσκο και να κάνει τη μαλακία. Αν σκοτωθούνε, τα ρέστα δικά τους έτσι κι αλλιώς. Όμως όλα θα πάνε καλά. Ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το εξοχικό δεν έχει μόνωση και είναι παγωμένο αλλά δεν πτοούνται. Στο δια ταύτα. Ο Τόρμπεν ξέρει από μητριαρχικές μαλτέζες με το σφιγμένο χείλι, η Ναντίν είναι αχαρτογράφητη. Θα τον περάσει από μια δοκιμασία που θα του κάνει τα γόνατα ζελέ. Ο Τόρμπεν είναι εξασκημένος στα λούκια. Έχει εκπαιδευτεί να προσπερνάει κάθε σκόπελο που θα μπορούσε να τον καταδικάσει. Η αρχή είναι η ίδια, τις λεπτομέρειες θα τις βρει. Είναι σε άριστη φυσική κατάσταση και βγάζει λεφτά με τη σέσουλα. Τα οφφσόρ έχουν αξιόλογα μισθά, πόσο μάλλον αυτό το επικίνδυνο σπορ που έχει διαλέξει. Όσο πιο υπαρκτό το ρίσκο να μη γυρίσεις ζωντανός απ'τη δουλειά, όσο πιο δύσκολη η αντικατάστασή σου, τόσο ψηλότερη η ανταμοιβή. Αυτό βοηθάει με την αυτοπεποίθηση. Θα πηδηχτούνε και το γαμήσι θα είναι καλό. Παρότι ολόκληρη η πρόθεση συνοψιζότανε σ'αυτό, ο αέρας γύρισε μες τη νύχτα, και ξαφνικά το γαμήσι δεν είναι αρκετό. Ο Τόρμπεν τώρα γυρεύει κάτι άλλο, λιγότερο απλό. Γυρεύει τη θεραπεία της μοναξιάς. Το πρωί θα ξυπνήσει πρώτος και θα φτιάξει στο κορίτσι το πρωινό που τρώει τα τελευταία σαράντα χρόνια (χυλό από βρώμη που μοιάζει με ξερατό) και ηττημένος θα παραδεχτεί <i>Θέλω να σε ξαναδώ, </i>και θα εννοεί <i>Το βέλος με βρήκε στο ψαχνό. </i>Η Ναντίν θα του πει <i>Θα με ξαναδείς, </i>και θα εννοεί <i>Θα παίξω με το κουφάρι σου.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><br /></i></div><div style="text-align: justify;">Ίσως το βρωμόστομα της μέσης ηλικίας έψαλλε μαγικές κατάρες κι έπεισε τον Τόρμπεν να βγάλει την πανοπλία του και να ξεβρακωθεί στο πεδίο της μάχης, ίσως το χέρι του Θεού τον έσπρωξε και τα δόντια του θα έβρισκαν τη λαμαρίνα όπως κι αν προσγειωνόταν επειδή ήταν γραφτό και καταστρωμένο όπως όλα για τους πιστούς. Όπως και να'χει, δεν την γλύτωσε: η ποδοκνημική του πιάστηκε σε ένα στένωμα, και τώρα θα δει πράγματα που δεν έχει φανταστεί παρότι τόσο κοινά. Θα σφιχτεί το κωλαράκι του, αλλά θα αξίζει τον κόπο. Η Ναντίν θα παίξει σαν παιδί, αλλά το βέλος είναι βαμμένο και με το δικό της αίμα, κι ας κάνει πως δεν τρέχει τίποτα. Είναι ακριβώς αυτό που τη συγκινεί, οι άντρες που μοιάζουν να τα'χουν όλα υπό έλεγχο ενώ τους υποσκάπτει η αδυναμία.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Όσο για τον Φάμπιαν; Κάθεται δίπλα στον Φαροέζο καπετάνιο Χ. Π. Μ. στη φανταστική θαλπωρή της γέφυρας του Έσβαγκτ Λ. που μοιάζει με διαστημόπλοιο και μηρυκάζει, παντογνώστης αφηγητής, παρασκηνιακός, χτυπημένος από το ίδιο βρώμικο βέλος, με το πρόσωπο κρυμμένο, κι αν η καύλα είναι Θεός, ο Φάμπιαν είναι θεοσεβούμενος.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9kjkATcU6oHT7YXKI969L39TIodCwGZCkkLQbRAmQJAvmRTPrkD7XG6JseS8bhXqjw7mISKihQOD8gV0t1L2I8F7O_E7_-JGdRRwzxbp_Bkj8AA_jPHS60XIveSQ6ICwoAmKaBRMJlb0tpNm3j-Jzj4nSNtfNTOLokZFKVlTdEEouuVDpsZorRQ/s1800/straIMG2598.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9kjkATcU6oHT7YXKI969L39TIodCwGZCkkLQbRAmQJAvmRTPrkD7XG6JseS8bhXqjw7mISKihQOD8gV0t1L2I8F7O_E7_-JGdRRwzxbp_Bkj8AA_jPHS60XIveSQ6ICwoAmKaBRMJlb0tpNm3j-Jzj4nSNtfNTOLokZFKVlTdEEouuVDpsZorRQ/w640-h426/straIMG2598.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-54458007526116345192023-05-01T22:05:00.001+02:002023-05-01T22:05:34.372+02:00ΘΑΛΠΩΡΕΣ<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNdocJoBl8v5jClpyzGzXifSZK9cwEufsgdlqHoGPmO5d0sCU6T8NUWIfYKlAW3GE49F5YabZXSQVWiHqJFRf5eVOvHD6SupUuorVZekNKFM65t-rjfeuf2eAJeNbv9O6189aRu5iOKZRXD8x0hVGdSVst4JdRsO5cjNLybddjCLWbI00a5IyLMg/s1800/straIMGP2843.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNdocJoBl8v5jClpyzGzXifSZK9cwEufsgdlqHoGPmO5d0sCU6T8NUWIfYKlAW3GE49F5YabZXSQVWiHqJFRf5eVOvHD6SupUuorVZekNKFM65t-rjfeuf2eAJeNbv9O6189aRu5iOKZRXD8x0hVGdSVst4JdRsO5cjNLybddjCLWbI00a5IyLMg/w640-h426/straIMGP2843.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnsvoy5Onx8mb6FYaW8FLzn1KUOzRKFBmM4cku8P7Z-kfqiEjmacL4hyhgtGeW-FR9zXnzeIUGBFHWmj7ZDn1iQBcYIKEcqAn88MdpnzNJfNgsKjj2Tbd3WgKYozUN-aKvfwpWDRdpuW7QJ_vfKb2-s6iR9WK2ZwWkkUS1Kml1FgjVqgLdiNWw9w/s1800/straIMGP2845.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnsvoy5Onx8mb6FYaW8FLzn1KUOzRKFBmM4cku8P7Z-kfqiEjmacL4hyhgtGeW-FR9zXnzeIUGBFHWmj7ZDn1iQBcYIKEcqAn88MdpnzNJfNgsKjj2Tbd3WgKYozUN-aKvfwpWDRdpuW7QJ_vfKb2-s6iR9WK2ZwWkkUS1Kml1FgjVqgLdiNWw9w/w640-h426/straIMGP2845.jpg" width="640" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Είσαι η λεπτή άμμος του νησιού</div><div style="text-align: center;">ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι</div><div style="text-align: center;">το θρόισμα από τις μικρές πέτρες</div><div style="text-align: center;">που τρίβονται με το ήσυχο κύμα</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">το κεχριμπάρι μες στο νερό</div><div style="text-align: center;">τα πρωινά δάκρυα, η ερημιά των υφάλμυρων ελών</div><div style="text-align: center;">βήματα στην απέραντη πεδιάδα, βρύα στη δροσιά</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><div>είσαι το ζεστό φως στην παγωμένη ομίχλη</div><div>όταν σε βλέπω όλα μου τα σπασμένα ανατάσσονται</div><div>εκείνη η μοναχική καρδερίνα</div><div>λέει: Θυμήσου. Η νύχτα τελειώνει.</div></div><p></p>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-32542065028456506892023-04-19T23:44:00.002+02:002023-04-19T23:53:55.807+02:00M04<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-Fi4fYVUJRgH23A3m3JLKfuH2gxjaRrmgh787AzFl5FYrAlU4G4LZCgjBUcD_O7McsWzlVaK7l1hqG_jWAbKtgc-xK7HuH2B_GdoLbDJNVPB8-8ULHGwLVY5YF8gJxL9CunfjoMgoWtYxqSMQhnALdf3bUuD5EQBO37v2UcR0ep2VkQT--phlfQ/s1800/straR0010193.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1800" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-Fi4fYVUJRgH23A3m3JLKfuH2gxjaRrmgh787AzFl5FYrAlU4G4LZCgjBUcD_O7McsWzlVaK7l1hqG_jWAbKtgc-xK7HuH2B_GdoLbDJNVPB8-8ULHGwLVY5YF8gJxL9CunfjoMgoWtYxqSMQhnALdf3bUuD5EQBO37v2UcR0ep2VkQT--phlfQ/w640-h480/straR0010193.jpg" width="640" /></a></div><br /><p></p><p style="text-align: center;">I ask God to send a swordsman<br />and God says: "Look at your hands"</p><p style="text-align: center;">M. Broder</p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Κάποτε τα νέα από μακρυά αργούσανε να φτάσουν, ήταν φυσικό. Η δύναμη φαινόταν αλλού, στον καταπιώνα που τα εξαφάνιζε όλα στη σιωπή του στομαχιού, στην υπομονή. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τα ταξίδια κόντυναν σαν μπατζάκια κακού παντελονιού, οι αγγαρείες ξεπετιούνται στο φτερό, μένεις μια κοντή μέρα στο λιμάνι και δεν προλαβαίνεις ούτε τις σόλες σου να σκονίσεις, και τα νέα... τα νέα σε βρίσκουν σαν χαστούκι. Όσο μακρυά κι αν πας, δε θα φτάσεις ποτέ πιο πέρα από ένα τηλεφώνημα. Ένα ζώο βραδύ δεν έχει το σθένος να χωνέψει την αστραπή. Αυτό το ξέρουμε καλά ο Τ. κι εγώ. Ο Τ. επιβραδύνθηκε μετά το πρώτο του μπάρκο. Έτσι όπως το αλατόνερο τρώει τη γυαλάδα και γεννάει τη σκουριά, έτσι έφαγε και τον Τ. και έφερε το αλαφροΐσκιωμά του. Κάθε ώση τρέλας σε σπρώχνει ένα σκαλί πιο κάτω, ώσπου είσαι πια ολόκληρος κάτω απ'το νερό, κι εκεί όλα κινούνται στους ρυθμούς του άλλου κόσμου. Κάποιοι δίνουνε μάχη και βγαίνουν νικητές. Ανεβαίνουν πάλι στα τσιμέντα, μούσκεμα, ντυμένοι φυκιάδες και τρυπημένοι από δεκάδες αχινούς, και τρέχουν τρομάζοντας τις θειές και τα παιδιά. Άλλοι δίνουν τη μάχη τους και χάνουν, όπως εγώ. Και μερικοί παραδίνονται χωρίς να πάνε κόντρα, όπως ο Τ. <i>Μ'αυτό το τέμπο, θα ζήσετε για πάντα, </i>έλεγες το περασμένο καλοκαίρι, ενώ έπαιρνες τα σύνεργά σου και κατέβαινες βολίδα στην ακτή ενώ εγώ έπλενα ακόμα πιάτα και ο Τ. ψαχούλευε τη ντάνα με τις σακούλες για τα ψάρια που θα έβγαζες, και ήταν σαν να'χες δίκιο.</p><p style="text-align: justify;">Πριν εφτά χρόνια, έκλεινα το γιατρείο το μεσημέρι, κατέβαινα στο σπίτι, ετοιμάζαμε δυο ψιλές μερίδες από το φαΐ που είχε πακετάρει η συνονόματή σου η Ν., του Τ. η γυναίκα, μια φέτα ψωμί έκαστος, ένα ουζάκι εγώ, ο Τ. δεν έπινε σε καθημερινή βάση. Είχαμε ο καθένας τις μοναχικές ιεροτελεστίες του, το πρόγραμμα, τα κολλήματα, τις ανορθόδοξες ιδέες, κατά σύμπτωση πολύ παρεμφερείς, όχι ίδιες αλλά κοινές, σαν πηρούνια από άλλο σετ στο συρτάρι που ξαπλώνουν βολικά το ένα δίπλα στο άλλο. Όταν είχε καλό καιρό, καθόμασταν στη βεράντα, μασουλούσαμε το φαΐ μας με λακωνική ψιλή κουβέντα (-<i>Ήρθε ο Χ. από απέναντι; -Ήρθε, τονε πήρε ο αδερφός του από κάτω. </i>[...]<i> -Άνοιξες τη βάνα;</i><i> -Θα'χει νερό; -Το βράδυ. </i>[...] <i>-Κόλλα σήμερα. -Κόλλα.</i><i>)</i>, και όταν αποτρώγαμε, ο Τ. έσπρωχνε πίσω τη γυφτοκαρέκλα, χαλάρωνε το σώμα του και έπαιρνε τα κυάλια ενώ εγώ έβαζα να καπνίσω.<br />...</p><p style="text-align: justify;">Δε θέλω να γράψω άλλο.</p><p style="text-align: justify;">///</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Το μεσημέρι ανέβαινα απ'τα αποδυτήρια φορώντας πολιτικά, καθαρός πλυμένος στην κοινόχρηστη ντουζιέρα. Με απασχολούσε που την Παρασκευή είμαι στο πλάνο για να βγω οφφσόρ και δεν έχω αποφασίσει τι να πάρω να διαβάσω. Χτύπησε το τηλέφωνο, το αγνόησα, αφού σας έβλεπα στο φουαγιέ με τον Άλμπερτ να με περιμένετε. Αλλά χτύπησε πάλι, ήταν ο πατέρας μου: <i>Πάρε τηλ. τη Ν. να τη στηρίξεις, ο Τ. είναι στο νοσοκομείο. Δε θα βγάλει καλαμάρια φέτος. </i>Ο Τ. ήταν στο χειρουργείο εκείνη την ώρα, μπήκε με ειλεό και όταν ανοίξανε βρήκανε τα σπλάγχνα του κολλημένα μεταξύ τους σαν μπόγο από έναν καρκίνο.</p><p style="text-align: justify;">Κανείς δε ζει για πάντα.</p><p style="text-align: center;"><br /></p>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-55971885474765170632023-04-15T14:16:00.001+02:002023-04-15T14:16:35.845+02:00Transit<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGpp_jXR1NUZVZ9r9WgvCU6GawJnSSsYkF41wcocrO989MWx5yExmH6iL-coLjEgMAKLSMWeLnfKP9eTjTgwvrie5lgKkINygzhkQO-XiPXZ4cgUT31rgGOE6cFuhn8dMJgZsyeN-yUO8glTiidVdi9MPx-k3K2aUSuGdhlO9YvwoEGZSta9of-A/s1800/straIMGP2186.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGpp_jXR1NUZVZ9r9WgvCU6GawJnSSsYkF41wcocrO989MWx5yExmH6iL-coLjEgMAKLSMWeLnfKP9eTjTgwvrie5lgKkINygzhkQO-XiPXZ4cgUT31rgGOE6cFuhn8dMJgZsyeN-yUO8glTiidVdi9MPx-k3K2aUSuGdhlO9YvwoEGZSta9of-A/w640-h426/straIMGP2186.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZfTlvoC7Q84Np576uaxpcflZBmLLd3p9dEoFpt0NYaF_5Yq3_ZeKt00gA6FG-TDjbAnRUNbsAlIKJ5Web9sl-ImDjzLxEY2sDJcSw0TaBpiCq-wdGQW-12cn6obz_QGiUMre5sfcl-T2pxYCJ7Tr0aWQUHUdrAqSCzBzdkbqXH-PWlkB25EK-Sw/s1800/straIMGP2184.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZfTlvoC7Q84Np576uaxpcflZBmLLd3p9dEoFpt0NYaF_5Yq3_ZeKt00gA6FG-TDjbAnRUNbsAlIKJ5Web9sl-ImDjzLxEY2sDJcSw0TaBpiCq-wdGQW-12cn6obz_QGiUMre5sfcl-T2pxYCJ7Tr0aWQUHUdrAqSCzBzdkbqXH-PWlkB25EK-Sw/w640-h426/straIMGP2184.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIso30DzF3pd_HykHJzb-DEZ6IAY4h5os9grW73dB1ZNCTVmmmn7ZFEsN6HbMkZluf7bxMx3cKJ5oV_DTwMhqvKSqQUyiCWyOBq_6cbDXavSoiNsXGnp-TCkhcHTo4OPwb7v3aogAyLx3XTqHkK5tlNESiuBuOv4JhOk8yzKmTa7w8bYLJZF74JQ/s1800/straIMGP2183.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIso30DzF3pd_HykHJzb-DEZ6IAY4h5os9grW73dB1ZNCTVmmmn7ZFEsN6HbMkZluf7bxMx3cKJ5oV_DTwMhqvKSqQUyiCWyOBq_6cbDXavSoiNsXGnp-TCkhcHTo4OPwb7v3aogAyLx3XTqHkK5tlNESiuBuOv4JhOk8yzKmTa7w8bYLJZF74JQ/w640-h426/straIMGP2183.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlFFlEtDqiOaOwb1-bUodNxlY0V1q1B8_OTW-Y46JNfLDysJhEYsKQU7AoTiUABCqdGuuhg4a2p1Sy1YPQ4KGoIFDbktmfHD11ImyoLqDRLMhPHt3RcnwvQOY4xGLn5neIwCE7hBirKuSL5XE3Wf_AtJ-Gyf9m638EEi37ThEbnsPEDAHEEPx6CA/s1800/straIMGP2179.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlFFlEtDqiOaOwb1-bUodNxlY0V1q1B8_OTW-Y46JNfLDysJhEYsKQU7AoTiUABCqdGuuhg4a2p1Sy1YPQ4KGoIFDbktmfHD11ImyoLqDRLMhPHt3RcnwvQOY4xGLn5neIwCE7hBirKuSL5XE3Wf_AtJ-Gyf9m638EEi37ThEbnsPEDAHEEPx6CA/w640-h426/straIMGP2179.jpg" width="640" /></a></div><br /><p></p>Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-92877189738728618.post-16106944447610691302023-04-13T21:10:00.006+02:002023-04-15T14:18:10.746+02:00Sunset 1<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4bEJvO06ESqhBWAklKxuFWkePuPirLs8jUeFkOcYVrjO0zSms87otC0qZfhyvA7egQf_rHrv5jcIeC2x1a6PAvwMnARxBdwTeiw63cc4NPT0KBHrxi-LFzMZS--tKO5a7w96rWfcwr6myNyI4YdICEFSVs6E0dCC83JEVyoG-RH8GjcdEEWgG3g/s1800/straaIMGP2578.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1196" data-original-width="1800" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4bEJvO06ESqhBWAklKxuFWkePuPirLs8jUeFkOcYVrjO0zSms87otC0qZfhyvA7egQf_rHrv5jcIeC2x1a6PAvwMnARxBdwTeiw63cc4NPT0KBHrxi-LFzMZS--tKO5a7w96rWfcwr6myNyI4YdICEFSVs6E0dCC83JEVyoG-RH8GjcdEEWgG3g/w640-h426/straaIMGP2578.jpg" width="640" /></a></div><br /><div style="text-align: center;">02/23</div><br />Tree Surgeonhttp://www.blogger.com/profile/00827619751536421539noreply@blogger.com