Cómo rápido los dedos felices acaban! Cómo rápido se desvanece esta dicha...

...y cómo hermosamente la pena nos calienta. No creemos en el odio y el agua con sal

pero ambos nos ahogan bien.

-

Και τι ενθουσιασμός αμπωτικός

νύχια κακώς κομμένα

πώς μπήγονται στους ώμους των μετέωρων θαυμάτων

αυτό το κασμιρένιο φούντωμα πάνω στο μαξιλάρι

και τα εν επαφή εν κρούση πλαστική αστραφτερά υγρά!

Δόντια που φαίνονται καλά μέσα στη νύχτα

ξεγυμνωμένα άγρια τουφέκια των νοθρών πολεμιστών

οι σάρκες κρέμονται ανοιγμένες σα πορτάκια

-Δεν είχαμε επισκέπτες σήμερα.

Η ευτυχία πιο πρόσκαιρη απ’όλα εδώ γύρω

χτίζουμε θερμοκήπια και φως για να γλιτώσει

και πάλι σάπια το επόμενο πρωί

τη βρίσκω στο κατώι.

Οι τοίχοι είναι οι ίδιοι οι γνωστοί

της διχρωμίας διάδοχοι Ισκαριώτες

και το πρησμένο κεφάλι είναι κι αυτό

μια φτυσιά στο μάτι της ζωής.

Δόντια που φαίνονται καλά μέσα στη νύχτα

όπως βυθίζονται στο αίμα και στην πίκρα των ματιών

-Πάψε πια να κοιτάς συνέχεια έξω απ’την πόρτα

δε θα’ρθει κανείς σήμερα

ή αύριο ή ποτέ ξανά.

Μα εγώ κρεμιέμαι απ'το πλατύσκαλο

τα πόδια αγκιστρωμένα στο γρανίτη

κοιτάζοντας για σκόνη και γι'αγαπημένους εκβιαστές.

Η συγγενής αυτή μολυσμένη λάσπη είναι το μόνο συστατικό που περιέχει αυτό το σώμα πέρα από τα ιστικά παράγωγα.

Concrete in synovial bursae: newfound permanence
distance may vary time as well though
every question returns
nothing after the first answer.

Dieses Volk der Festigkeit; they put their hands in the resonators and their fingers drown in fecund sedimentary mud. The strings tremble and shake at their own beliefs. Heavy keys, nonchalant to touch, sign of blood in the abdomen. A lake of blood in the abdomen. The skin that maintains the wealth inside is coruscant, distended. It moves massively when pressed, it crawls when examined. Void filled with death and thick black vomit. Double the morphine, let them swing their bones deep in the pillows. If the pain insists, this therapy is cursed in its ways. The pain insists, some dared to give advice about controlling the gaping wounds of congenital defects. Blinded by complex ignorant fecund sedimentary mud. Keep them out of this hospital room. Dieses Volk der Festigkeit

sie gehen mit Beton zu Fuß

kein Wort keine Stimme sie sprechen nicht

dieses Meer aus Blut

zieht Unheil an uns.

This is not business

none of this is business

There is no method

to cure oneself

years might run I remain the same

the same treated customer.

Texts turn to monotone, yells turn their heads away. So stand up to greet another new hormonal salvation. Reflects, rambling, senseless movements senseless movements are the walks you took and they took you back to singularity from the alike states; and they've got their borders open and we cross the customs with our presents and pay a drop of blood without sugar starved to coma stares and twinkles make apathetic diseases responsive to whatever comes second there is no answer to what comes first every time definitive fact is not me, not you but the suffering self. Years might run and I'm past the parental beating, rude is under my tongue.

Late day

no one waits for any bus

how come? The sun

is sweet, the street quiet

and dry

I leave and I don't hear the door closing so the mirage of a standing fleshy feeling remains / pendant hands / it comes in gradient circular surfaces this

non numerical rope

the bridge shuts and collapses as the kingdom of the lamb

savory sparks running through the

neural wires

sinewaves so copious, they reach the small ears as well.

Dense time past noon

not a single electron going away

swales

striding swales

months steady

stable routes bite the knuckles of our / pendant hands / I plan my blessings in this uncountable exit this hanging we always glance at amidst its happening

our voices shed

casting castles on our corneas, love

raising the atmosphere over the cloudy minds,

deine
Immer.

Leerraum löscht

die lachende Anschläge

cresc.

decresc.

cresc.

decresc.

cresc.

decresc.

cresc.

decresc.

Leerraum verschlingt

das lachende Ende

spiel und sing

sei vertan

schlaf im

Leerraum

schön

He blushes when we glance at each other -a really lively Rosenrot
reaching deeper than the shipwreck did breathing comes through rough
an accordion of poverty and the mechanical sound of a massacre
how the skins tear apart how the blood waters the fabrics
ignis sacer a capite ad calcem
will he die of this?

-

Pages made of something heavy, could be lead under malachite green
and the backbone of the book is shattered say from reading up
or left open on the bed sipping from the warm lake of alcohol
this vomit of phenol and formaldehyde was from my heart, I would have told him
if he asked of course how the sores erupt shooting spores and toxic
drops straight at the faces of the infirmières? A finger's touch and they explode
as if the infirmières were in a carnal dream of an educated bore
my insoluble substance of affection
settles down in his head.

-

A vocal sediment of a promised future
epic bouquets distributed? Tell me, he shouted
Indeed. These empty hands now this empty mouth now
they bring the self since the rest is given
what was ever the rest was there ever any? I did
tell him, a wide surface of sunburn reminiscences an inflammation
of sorts shined upon my plead as he offered a nation of postponements
I shouted but my skin tore apart
will I die of this, doctor?

Slow? Slow.
Repeating the self.

Take a step, take another, omit the next, and the ground bolts back

thought the earth waits and thrives with loyalty? It does not.

It has been engraved and sickled for three consecutive summers

keep your threshers in, or you'll lose your hands.

Slow, slow.

Repeating the self.

Repeating the self

slicing the insides when going short of breath...

Pestilential concentration

indeed a vast weal a niche of lead sets

sense of perception this beauty eats

up

the rest agree on that crooked mirror lens

again, the rest

I consume them in every violent way

pain she says she's showing off the  e n v y  fibrillates

when I gripped the grips were long miasmic

she and she they threw their tongues

out

pulled everything inside

astroglia minus the glory

comparative pain

comparative pain

comparative pain

pick strings strike chords

dumb the pure contact of no distance

the positive pragmatic contact of zero distance (ϵR, >0)

ever begged ever pleased not an instance of weakness not one grateful shiver

flesh fed by hands

of this individual history never existed

never existed, not denial

how the body progressed after an even number of failures

sharp steps in cold blood last breath in

despair of a designed loss

history? Disappeared drunk to

the last drop

untouched, clean, vivid, mine

untouched, clean, vivid, mine

FUSED SKINS FUSED CIRCULATIONS

not the greatest finding, nor the most pleasing to the eye

still combined, it's giving this ability

to

drag the body

out of comparison

comparative pain comparative pain comparative pain so

FUSED SKINS FUSED CIRCULATIONS

you focused, you lost

the continuity of the skin broke / the lips of each break cleaved to

untouched clean vivid

cleaved to mine.

Μισός στον ήλιο μισός στη σκιά καίγομαι και δεν καίγομαι. Απ'τα πόδια μου απάνω βλέπω τον ορίζοντα ένα οροπέδιο υδρογονικών δεσμών γλιστερό όπως τα στόματα ν'ανοίγεται αθώα κι ένοχα όπως στο κάτω τεταρτημόριο εκτός εστίας τα θολωμένα πόδια μου. Οι τοίχοι σταλάζουν ακόμα τον γκρίζο ορό τους μια λευκόρροια δυσοίωνη όπως αυτή της εγγύου που ποτίζει με το αίμα της ένα κύκλωπα και την επόμενη εποχή τον γεννάει σε πυρετό μπροστά στα κιτρινισμένα μάτια της μαίας. Ακουμπιστός στο μαξιλάρι, η πλάτη μου κοκκινισμένη απ'τις επαφές. Τέτοια ησυχία είχα από τότε που πέθανε η γυναίκα μου να συναντήσω, εκείνο το βράδυ που ήτανε άσφυγμη, άπνους, ψυχρή και ωχρή στον καναπέ. Το θανατόχαρτο υπογεγραμμένο διευθετημένη νόμιμη και σαφής.

Όταν έφυγε ο γιατρός κάθισα στην πολυθρόνα και ο υπέρηχος βόμβος της τηλεόρασης με πονούσε και με τρόμαζε. Κάθισα στην πολυθρόνα από υφασμένο άργιλο. Μούδιαζαν τ'ακροδάχτυλά μου μούδιαζε η μέση μου όπως πριν ξεσπάσει ο έρπης ζωστήρας που με είχε τυλίξει σφιχτά λίγο πριν Χαιρετήσει η γυναίκα μου εν μέσω μανιακής ευφορίας. Μούδιαζαν τ'ακροδάχτυλα μούδιαζαν και δε μπορούσα να στρέψω το βλέμμα αλλού πέρα απ'τον ακλόνητο λαιμό της ένας λαιμός που δεν έτρεμε ένας ολοκάθαρος λαιμός ανέγγιχτος διαπερασμένος από κάθε υποατομικό σωματίδιο που είχα εκπνεύσει κοντά του και μακρυά του. Παραπάτησα μέχρι την κουζίνα έβρασα νερό γέμισα την κόκκινη θερμοφόρα για την κοιλιά της επέστρεψα στην πολυθρόνα την έβαλα κάτω απ'την αμασκάλη μου. Η κραυγή νυχτερίδας της τηλεόρασης με πονούσε και με τρόμαζε λες και το αίμα μου θα έφευγε απ'τις οπές μου και θα γινόταν αέρας και θα ανέπνεα χωρίς πνευμόνια θα έκανα μόνο τις απόπειρες θα κινούνταν το στήθος μου ρυθμικά και μέσα ο εμπρηστής θα μ'έγδερνε θα μ'ελευθέρωνε απ'τις περιτονίες θα τις έκαιγε ο αέρας θα μ'έκαιγε ζωντανό πάνω στο χέρι. Την έσβησα. Στην άκρη της μαλακής υπερώας ένα πορτοκάλι Βορείου Αφρικής ένας λαιμός ακλόνητος παγερός στιλβωμένος και λειασμένος. Το κεφάλι μου χυμένο στο προσκέφαλο ξυρισμένο αστραφτερό πένθιμο και επίσημο. Απέναντι στο τραπεζάκι το ίχνος απ'τον ιδρώτα που μ'έπνιξε στο τηλέφωνο είχε ξεραθεί και είχε αφήσει αλάτι στην αλυκή του πλαστικού.

Οι ριγέ κουρτίνες έκρυβαν τους ζωντανούς. Το διαμέρισμα ήταν ολοκάθαρο και με λέρωνε όσο το ακουμπούσα. Μερικές φορές που αποκοιμιόμουν με την τηλεόραση έβλεπα με μισάνοιχτα μάτια το δέρμα μου λιωμένο να κάνει ίνες κασεριού με της γυναίκας μου και δεν πονούσαμε καθόλου αλλά για όλα έφταιγε η τηλεόραση που με τρόμαζε τώρα μόνο που την έβλεπα έτσι κοιμισμένη σκοτεινή.

 

Απ'το δέρμα που ζεσταίνεται το αίμα μου φεύγει γλυκό.

-

Δυο μήνες τα πρώτα έλκη
τώρα γίνανε νερό
σαπρόφυτα κάτω απ'τον ήλιο
πρωτέας στη σκιά
μυρίζω πεθαμένος και μ'αναγνωρίζει από ένα στρατό νεκρούς
κι από πιο πριν κι από πιο πριν
χωρίς καν μισή μικρή γουλιά απ'τις φωνές μέσα στο ήπαρ.
Μετά από μια ιδιοπεριστροφή και ένα σωρό υποταχτικές των γειτόνων πλανητών
θα'χει αδειάσει το πεδίο και θα βρισκόμαστε πανεύκολα.
:)

A change of route to

the children who start these wars

a player of the definite guitar

clearly slides in every gun's barrel

these rooms aren't empty anymore

I stand by the window

with another standing behind

whiffing out gunpowder on the glass

the children who start these wars

shoot themselves

they build up

our own, we are

say speak for two repeatedly

respond never before but now

the fingers dipped in brandy kissed the rifle

them claim to foresee and realize

sad victims I wouldn't spare them

acceptance

them they are remains, moldy and outside these

rooms as

WE TWO FEED ON BRASS.

Big wide impressions

to sleep away

from them

vast ideas

soft hands

soft hands

-

What hair of silk

to pull apart

plain terror

not so dark this time

not so

not so violent

-

Succumb to solid and fluid

Mechanics

vast ideas, vast ideas, soft hands how come your hands are such

right here

for hours

eh?

-

-

Niemals waren wir charmant im Krieg gewesen

erst jetzt

die Warterei verschenkte uns Beweggrund.

-

f r å n v a r a n d e