Εν συντομία

Ο Θεός φύσηξε μια πνοή φθινοπωρινή απ'το στόμα στην τραχεία κάτω κι αν ήμουν με το βρογχοσκόπιο θα'βλεπα τη σωστή ανατομία, φλέγμα λεπτό και διαφανές, ενδότερα ροδαλά, γυαλιστερά, όπως τα γράφουν τα βιβλία. Μα ανάθεμά με αν ήξερα τι λογής ποτό έχυσε εντός της και την έκανε τόσο πολύ να μοιάζει με κολιμπρί στ'αλήθεια. Τις τιμές τις κατ'ιδίαν τις υποψιάστηκε αμέσως, αποφάσισε εν θερμώ όταν με ξαναείδε πως θα μου'κανε τη χάρη να επιτρέψει ό,τι ήταν να επιτρέψει, και το χούι είναι το τελευταίο που θα βγει, κι αν ήτανε καλή σ'αυτό που τόλμησε να κάνει. Με γελοίες λεπτές κινήσεις έκατσα και της ζωγράφισα τη χαρά του ταξιδιώτη, και σκιτσάροντας τη γύρη, άρχισα να γίνομαι βιαστικός. Η φασαρία απ'το δωμάτιο δίπλα είχε ενταθεί και το κρεβάτι μου είναι κολλημένο στο ντουβάρι που μας χωρίζει απ'το παιδί που κλαίει μαζί με την τηλεόραση.

Έτσι άφησα το ξενοδοχείο για να σκεφτώ. 

Η μάνα μοίρασε στο τραπέζι και μου'πεσε μια μέτρια χεριά, η συντροφιά ήτανε στο κέφι που είναι όλοι στην περιοχή, κι έτρωγαν απ'τα μικρά πιατάκια τυρί με αντζούγιες και μπαγκέτα. Τι δουλειά είχα να καταπιάνομαι με τις ζωγραφιές; Πώς θα μου φαινόταν να σ'έβρισκα στο φωτεινό σου σπίτι να ράβεις μαιανδρορραφή σ'ένα χοιρινό μπούτι; Χα, χα. Αυτό αναρωτιόμουν και γελούσα με τα τριακόσια πενήντα που πήγαιναν για χάσιμο. Όταν θα'φευγε το βάρος εκείνο από πάνω μου, θα πήγαινα να τη βρω και να της δώσω αυτό που είχα φτιάξει, ένα φτηνό αντίγραφο της σελίδας που έκλεψες απ'τα βιβλία που είχες να φροντίσεις και την έχεις κάνει κάδρο πάνω απ'το τραπέζι, μαζί με τις μεταξοτυπίες με τους κοκκινολαίμηδες στο χιόνι, απ'τον καιρό που σπούδαζες στο Άμστερνταμ.

Με συνάντησε στην αποβάθρα με τις καραβέλες,

κάτι ήξερε κι εκείνη ή δεν ήταν δύσκολο να μαντέψει. Οι γλάροι έκαναν σκιά τόσοι πολλοί που πέταξαν μαζί απ'την πλαγιά, τα μονοπάτια γλιστροκοπούσαν απ'την υγρασία, οι θάμνοι ήτανε λυγισμένοι απ'το νερό. Μιλήσαμε δυο ώρες και καθόλου, το παγκάκι που'βλεπε στη θάλασσα δεν ήταν σωστή επιλογή αν επρόκειτο να'χει την ηλίθια προσοχή μου, κι έμεινε να σπρώχνει την κουβέντα. Σηκώθηκα όταν μούδιασαν τα πόδια μου απ'τα ισχία, είχα πεινάσει και τα ρούχα μου ήταν παγωμένα, μούσκεμα, για να την αποχαιρετήσω. Έπιασα τα μάγουλά της που κολλούσανε όπως ήταν φυσικό, και μύρισα γραμμή τα δικά σου. Πίστεψε πως θα'μαστε μόνο εγώ κι αυτή, κι αν ήταν άλλος θα την τράβαγε απ'το μπράτσο και θα της έλεγε πως θέλει να την έχει για δική του και για πάντα, αλλά δεν ήταν άλλος παρά ένας τυχάρπαστος απ'του διαόλου τον κώλο.

Ακόμα κι αν δεν ήξερα να διαβάζω, την προσμονή στο κούτελό της θα την είχα καταλάβει.

Κι αντί να τη σκουπίσω με τα χείλια όπως θα'κανα με μια στρώση της αλμύρας, χρέωσα στο στόμα μου μια άλλη αποστολή, γιατί αναλογιζόμουν τα σαράντα λεπτά που είχα να περπατήσω για την επιστροφή.

-Δεν έχω τέτοια βλέψη,

της πέρασα το δέμα, το πήρε και το πέταξε. Το άκουσα να κουτρουβαλάει την πλαγιά για λίγο κι έπειτα σώπασε απ'το φλοίσβο. Αυτή γύρισε την πλάτη θυμωμένη κι έφυγε. Κι έφυγα κι εγώ.