Καρτ-ποστάλ

Η Φακίστρα έχει μια ασπρίλα που σε καίει να τη βλέπεις

στο δρόμο σταματήσαμε να πλυθούμε κάτω απ'το σωλήνα που είχε σπάσει

φωνάζαμε απ'το κρύο που είχε το νερό κι οι περαστικοί γελούσανε τουρίστες!

απ'τα αυτοκίνητα ενώ παίρναν τη μια ή την άλλη της διχάλας για το Βόλο

κάπνιζα τσιγάρα μονοπωλίου απ'το μαγαζάκι, το σπιρτόκουτο

είχε επάνω κόκκινες τουλίπες και πρασινάδα για ζωγραφιά ξεθωριασμένο

το χέρι που κρεμούσα απ'το παράθυρο είχε γίνει παραταίρι με το σώμα

έπειτα το κορίτσι που έμενε στο 32 μου έδωσε ένα σα μεταξωτό φουλάρι

με ακατανόητα σχέδια να τυλίγω για μανίκι. Το'χω ακόμα τσαλακωμένο

το βράδυ είχε μια ύποπτη ησυχία, τα δέντρα κατηφόριζαν τις πλαγιές

για να τα βρίσκουμε το πρωί φρακαρισμένοι σε κάποια φουρκέτα για

μια από τις ακτές. Επάνω είχε δροσιά κι οι νύχτες ήταν νύχτες

οι αντισκηνίτες χτυπούσαν τύμπανα σαν άρρυθμοι Αφρικανοί, ο χαβάς

ήταν χαβάς του αμφιθεάτρου. Κατάφερναν κάποια επανάσταση κι εκεί

μετρούσαν άλλες καινούριες ελευθερίες, οι πατρίκιοι της ντροπής

δεν είχαμε δίκιο στα δικά τους.

Θυμάμαι που η μπουκαδούρα χάλασε την παρτίδα

κι οι τράπουλες σκορπίστηκαν με μέλια στα πόδια μας και στις πέτρες

σκύψαμε να μαζέψουμε ό,τι ήταν και κάτω απ'το τραπέζι για σκυλί

είδα τις πρώτες κνήμες ανάμεσα στις οποίες είχα σταθεί

δε σήμαιναν τίποτα ποτέ, κι ανάθεμά με αν από τότε και μετά άλλαξε

ίντσα αυτής της ακολουθίας. Όχι

τα τσίπουρα και οι κολοκυθανθοί μας έκαναν αργούς και φωτισμένους

η ασπρίλα της Φακίστρας κατάπινε όλες τις σκιές και όλες τις φιγούρες

έκανα πως δεν ξέρω. Στο δωμάτιο κοιμόμασταν εκ περιτροπής στο

διπλό. Όταν έφτασε η σειρά μου και του Α. οι άλλοι δυο φώναζαν

βρισιές στην τηλεόραση απ'τους χτιστούς πάγκους, στο σκαμνί δίπλα

στην πόρτα στέγνωναν μεθύστρες και σκαφλιάδες

ο Α. μου γύριζε ανάποδα τα δάχτυλα κι εγώ γέμιζα στάχτες το σεντόνι

στα γόνατα είχαμε το χάρτη για κουβέρτα

απ'τα μέρη είχε σβήσει τα πιο πολλά

και έμενε το Τρίκερι, η Αγία Κυριακή κι ο φάρος