#19

Το στόμα του μυρίζει τα πέντε στάδια του πένθους

διαστρωματωμένα, δυσδιάκριτα

το'να χωμένο μέσα στ'άλλο

είναι κέρινος παραλυμένος στο βάθος του θαλάμου

δίπλα στο παράθυρο κάτω απ'τις ρωγμές

απ'το διάδρομο που πηγαινοέρχομαι

Σε βλέπω!

το πρωί όταν ανοίγει η αδερφή να σας ξυπνήσει

από μένα ως τον Cotard δεν υπάρχει διαδοχή

κάνει ρεύμα κι εδώ στην εξοχή φέρνει τα πεύκα μέσα

η βροχή τα'χει μουλιάσει μα πάλι ξεκουνιούνται

η ανάσα του είναι ζωντανή

μόνο το φίδι γεύομαι τ'αρώματα

στην άκρη της γλώσσας

χτυπώ την κάρτα θα κάνω δεκαπέντε μέρες να ξανάρθω

θα χαθεί μαζί με τ'άλλα εξιτήρια; ποιος ξέρει

κι η προϊσταμένη δε θα θυμάται πια...