Απ'το θολό παράθυρο και μες απ'τις σταγόνες είδα ένα καβούρι γυαλιστερό μουσκίδι μεγάλο ίσα μ'ένα σπίτι. Το σταμάτα-ξεκίνα των στάσεων το'κανε να πλησιάζει εύκολα. Κι όλο και περισσότεροι βρεγμένοι με καμπαρντίνες ανεβαίναν και όλο και περισσότερο κολλούσαν οι υδρατμοί των ρούχων τους και της αναπνοής μου. Έφτασα να μη βλέπω τίποτα έξω πέραν των χρωμάτων και το ξεκάθαρο πλαίσιο του χρησιμοποιημένου μέσου που όμως ήταν τόσο καθαρό, κοφτερό σαν το πλυμένο μου μαχαίρι. Το πλάσμα με τις κεραίες σε αργή κυματοειδή κίνηση μας αισθανόταν παστωμένους στο κουβούκλιο. Κάποιος πήρε την ευκαιρία ν'ακουμπήσει κάποιον που δεν του αναλογούσε, η ανάσα μιας σταμάτησε για λίγο, άλλος μουρμούρισε αργκωτικά για πρέζες, κάποιος ψέλλισε το φόβο του κι ο οδηγός είπε με συγχωρείς αλλά το φανάρι είναι κόκκινο, δε βλέπεις; Τι μπορώ να κάνω εγώ υπάρχουν και κανόνες. Κι έτσι στεκόμασταν όλοι μέσα στο χαμάμ της τελευταίας μας στιγμής. Αυτή η βρώμικη ζωή μου είναι σκέτη ευτυχία και τώρα την αφήνω δεν είναι θλιβερό δεν είναι θλιβερό σκεφτόμουν μόνο όσο το καβούρι αποφάσιζε. Τα γοργά του πόδια πανοπλίας το'φεραν ολόδιπλα άπλωσε τα χέρια με μια λατρεία πνιγηρή εμείς ρουφήξαμε όλη την υγρασία από μέσα, μέσα μας

το επόμενο πράγμα

έπεσε το φανάρι και φύγαμε απ'τη Λαγκαδά.

-

Χτυκιό όπως έχω συνηθίσει κρεβατωμένος διακριτικά ή στο πόδι και σκυφτός δεν έχω δει έξω μέρες τώρα απ'ό,τι περνά διαμέσου της κουρτίνας μαντεύω συννεφιές τίποτα ενδιαφέρον μόνο μέσα στο κρανίο ό,τι πλέει και αποφορτίζεται. Κάτω απ'τα νύχια έχει μαζευτεί παλιά βρωμιά πρώτη φορά συμβαίνει; ε όχι. Το σπίτι αστραφτερό ευφημισμός καλά θεμελιωμένος η δροσιά της νιότης σου η ξεκούραστη ματιά λυγίζουν τα χέρια μου αλλά δε φτουράς.

Τα λεωφορεία φεύγουν απ'το αμαξοστάσιο η άσφαλτος λιώμα αριστερά και δεξιά που κυλά το βάρος τους τα καλοκαίρια διασταυρώνονται σε σημεία όσα αρθρώνονται οι σπόνδυλοι. Οι ανάπηροι των φαναριών και οι λάμπες αλλάζουν κλίμακα ρυθμισμένοι όλοι περιοδικά ανεξαρτήτως μετεωρολογικού δελτίου κι απεργίας. Το γκρι το εθνικό μας χρώμα, αρχή ή τέλος της κάθε εποχής και μέση πάλι γκρι. Οι ίριδες που έλαβα κληρονομιά κι αυτές γκρι και μια μεγάλη αγάπη για την πατρίδα κάθε φορά που αγγίζει το κεφάλι το προσκεφάλι να ξεκουράσω τη μέση συσπασμένη στις βάρδιες εναλλάξ και βραδιές.

Η θέρμη της μεσομήνιας συγκίνησης κρατάει ίσα μ'ένα παραπάτημα και το δια βίου φέσι εγώ δεν ξέρω απ'αυτά προσωπικά μόνο παρατηρώ και ταράζομαι αλλά δε μαρτυράω και δεν καθοδηγώ, ας τη δω να σκονταύει στο κράσπεδο καταλαβαίνω μόνο από ζωντανούς και νεκρούς αναμεταξύ των επιμέρους δεν υπάρχει διάκριση κι ας τη δω να σκονταύει στο κράσπεδο θα περάσω από δίπλα με την ίδια βιασύνη του δευτεριάτικου πρωιού ούτε η άκρη απ'το άνορακ δε θα τη σκουπίσει τόση στειρότητα και τη χαίρομαι τριάντα μέρες στον κύκλο του φεγγαριού ακόμα κι αν έχω χωθεί στα σκεπάσματα και τρέμω και ιδρωκοπάω και δε βλέπω αν είναι μηνίσκος ή δίσκος όπως το κρύβουν οι κουρτίνες.

Το φως της πηγής με κρατάει προσηλωμένο η μέρα έξω έρχεται και φεύγει όμως εγώ μ'ευλάβεια προσκυνώ και πιάνομαι σ'όλους τους ραχιαίους κι ωμοπλατιαίους ακίνητος όπως διατάζει η πίστη μου για να φτάνουν τ'ακροδάχτυλα στ'αυτιά των παρηγορητών μου που είναι πολλοί αλλά δεν τους έχω δει, δεν τους έχω ακούσει, δεν τους έχω φανταστεί ούτε στον ύπνο. Δε μου'χουν πει να καθαρίζω τα νύχια αλλιώς να τα κόβω απ'τη ρίζα; και μια και δυο και τώρα η τιμωρία δε φαίνεται στην αξονική όπως κι αν το κόψω η στροφή δε χωράει την ευθειασμένη μου βλακεία.

Κι έτσι η σκέψη συνεχίζεται στη σπείρα της αρρώστειας πόσο κρίμα είναι που'ναι τμήμα με σημειακές άγκυρες όλα τα ενδιάμεσα είναι ενοχικά κι εγκλήματα που τα ντύνεσαι περήφανα κι άμα σε γεράσουν αρκετά ή σε σκοτώσουν παραγράφονται, αναρωτιέμαι θα βγάλω τη νύχτα ως το πρωί;

Safe in the hearth the sisters sleep despite the discreet scramble

the big bed the roseate sheets the flowers laid flat under the skins

wrong and round ending and start I hardly anymore really tell apart.

-

Four blocks away behind the glass screen there stands history of itself an instrument

through which the wind goes through untouched but every now and then I'd hear a word or two

mouth best remain shut than agape before the sin our worth is even less than this

-

no, four blocks away behind the glass screen there drives by a train thrice a day thrice a night

not each time the same, of course; seasons command the destinations. The guards at every crossing

survive through the hours of their spell they drain by the rails all crossings are dark, that too.

-

A playful thought, vision that runs faster than the feet would ever. When the year opens and closes

when the one slides to the other the innards follow the shift

safe in the hearth we sleep despite their discreet scramble, never had we any sisters never did we get to know the flavor the touch the big bed the roseate sheets gardens laid flat under our skins not one would ever dare to sneak inside make us bleed disrupt our peace. I slip through the hours and they don't exist and we don't get old we exhaust our remaining beats invested in this interlaced speech

every now and then you'd hear a word or two, you'd better shut

you know about your worth and this,

that's how we are, not how we last.

-

at sea the anchors hold us still

lie, the waters will move worlds around us while we stay

the waves bring in a piece from everywhere take away then

the sand burries itself

-

Dann hat der Exot mir gesagt:
willkommen, wir
haben dies das und jenes
jeden Tag bemühen wir uns um unsere Leben würdig zu machen
aber niemand besucht, niemand kommt mal an.
Daran dachte ich wir
nehmen dies das und jenes weg
jeden Tag bemühen wir uns um unsere Leben mehr zu leben
der Nebbich besucht, der Nebbich kommt mal immer an
aber der Hunger bleibt nicht still.

Ανεβαίνει κάθεται δίπλα μονολογεί μοτέρ σα μοναχός σε κάθε φανάρι ακούω το τρίξιμο τα έντερα τέρμα τεντωμένα πότε θα σπάσουνε τα ράμματα και θα μας μπουν στο μάτι
πότε θα σπάσουνε τα ράμματα και θα μας μπουν στο μάτι
πανέμορφη παγωνιά πανέμορφα λασπόνερα
η μόνη σκόνη που σηκώνεται είναι η αχλή της αναπνοής
οι άπλυτοι το χειμώνα ξεπλένονται ενώ η ζέστα μας μολύνει όλους
κι άλλες λυμφατικές φυσιογνωμίες δίπλα του κι απέναντι
ολισθαίνουν πάνω στον εαυτό τους γλοιώδεις καθώς είναι απ'τη φύση τους
κι εμείς αιματώδεις κατά τα Ιπποκρατικά αναρωτιόμαστε κάθε φορά που ανάγεται η χθεσινή γιορτή πότε θα σπάσουνε τα ράμματα και θα μας μπουν στο μάτι
κάπου στο βάθος κάπου παλιά το είχα ακούσει
όχι υπό τάση, όχι υπό τάση
τώρα θα ζούμε με το φόβο.

that so be black behind the page

especially leading the horde, chasing the prey

a belly full of life, no more than sticky mud

they stand on dirt, consume, inhale the same

and this and only this they contain, too

yes -when they bleed, it's black like that.

PBTT

shut your yap; observe

not like them reflecting themselves

instead of hearing the waves reflecting.

Πάντα μιλούνε ο ένας ενάντια στον άλλο

ο πρώτος αναφέρει το δεύτερο, μετά ταλαντώνεται

ατελεκτατούν. Η Βιεννέζικη μάσκα του πνιγμού

γύρω απ'τα μάτια και οι διάτρητες κηλίδες

τα κυανωτικά τους χείλια βρέχονται από λάδι

στο φως του πρωινού

είναι ξεκάθαρο πόσο πολύ γλιστράνε μικρές μεγάλες στάλες αντανάκλασης.

Βάζω το φακό κόντρα. Οι σκοτωμένοι τώρα το ξέρουνε κι αυτοί

χέλια ξεριζωμένα απ'τις πλημμυρισμένες τους στοές

σταγόνα σταγόνα η μέρα τους χαρίζεται

ως το γόνα φτάνουν τα χέρια του ελέους

οι πατούσες ξεκολλάνε μουσκεμένες

δεν τους λυπάμαι, δε θα'ξερα και πώς

τους βλέπω να κοροϊδεύουν τον υπόλοιπό τους χρόνο

σε κλειδωμένες τρώγλες.

Αυτούς και μερικούς ακόμα

τους ξεκλήρισε ο νάρκισσος

η δυσωδία είναι κι αυτή αξέπλυντη

μπροστά απ'τους θαλάμους

μέσα σώνονται τετράδες άρρωστοι που όλοι μας θα θέλαμε νεκρούς, ΧΩΜΑ

το καθήκον τα χέρια στα σκατά και το βλέμμα κάπου αλλού.

Πάντα μιλούνε ο ένας ενάντια στον άλλον

και όταν κοιμούνται συζητούμε

μην τύχει και μάθουνε κι αυτοί και κλέψουνε τα χνώτα μας.

The pancreas cannot forgive.

Για τη δεκάτη τετάρτη σειρά

σπρωχθήκαν βουβοί οι διεκδικητές

μόνο για λίγο, έπειτα τους κατάπιε η νύχτα που αυτές τις μέρες είναι πολλή.

The spells are facing the flesh

the spells are facing the flesh

no place else but in

the spells are facing the flesh

the spells are facing the flesh

no face else but this

what will become of standard stead

what will become of standard stead

I wouldn't know yet guess

slide myself from hint to hint

slide myself from hint to hint

has your mouth ever craved excite

drool and touch over your skin

drool and touch over your skin

as it will soon transform in matter

and break apart under my limbs.

Η γυαλάδα στο μάτι το χνώτο της σούρας

η σκνίπα στο τζάμι ο λεκές στο χαλί

οι διεστραμμένοι φαλακροί παρελαύνουν με τις γλώσσες κρεμασμένες έξω

ο λαός επικροτεί ικανοποιημένος

τα διψασμένα στόματα διψασμένα γι'αρρώστεια

ψάχνουν σπάνιους τύπους πόνου

ο κοινός δεν έχει πια την ίδια χάρη

ο κοινός δεν έχει πια αρκετό πρόσωπο.

Ένας προς ένας στο χώμα ώσπου όλοι ανακυκλωμένοι

θα σπεύδουμε χωρίς περιστροφές για τη λίπανση του εδάφους

οι γλυκείς θεραπευτές είναι απατεώνες εξόν

αυτών με την αηδία έκδηλη την ώρα που σ'αγγίζουν

κι αυτοί κανείς κανείς κανείς κανείς δεν αρκείται στην προσβολή

του παραπαίοντος σώματος ενός αχάριστου ξένου μα ψάχνουν

σπάνιους τύπους πόνου

ο κοινός δεν έχει πια την ίδια ομορφιά

ο κοινός δεν έχει πια αρκετό πρόσωπο.

Τώρα ανάσκελα ο σιωπηρός πιστός με το γουναρικό του απλωμένο κείται νεκρός

ευγενικά σκοτωμένος απ'τους σωτήρες του

τα διψασμένα στόματα διψασμένα γι'αρρώστεια

φωνάζουν το θάνατο που'ρχεται

'Σας θυμάμαι καλά! Όλους. Κι ας νομίζατε λάθος

εγώ ξαφνικά πάσχω από κάτι αδιανόητο.'

Οι αθώοι εργάτες άσπροι στη θέα του πυρετού

τα διψασμένα στόματα πεινασμένα για πόνο

αρπάζονται απ'τα παραβάν γκρεμίζουν τους τρόπους,

τα θύματα που δε μας ενδιαφέρουν κοιτιώνται μεταξύ τους και ντρέπονται.

There's a new land in the mirror

there's a new Torah in the pages

that's something I never heard before

that's something I now only get to see

oh wait,

it's me and mine

oh wait,

it's me and mine.

Ναι η ταλάντωση του βλεφάρου σε κάθε πετάρισμα μασάει τη συνέχεια της παρακολούθησης καθώς τη μολύνει με κλωστές άπειρης βαρύτητας. Και η ταλάντωση του βλεφάρου σε κάθε πετάρισμα λιπαίνει τον κερατοειδή. Αυτά κάνουν τις παραστάσεις και τα πράγματα να κυλάνε μπροστά απ'τα μάτια ακαριαία και σπασμωδικά ακριβώς τόσο ώστε το βράδυ να σε βρίσκει με πονοκέφαλο κι εξαντλημένο, κι όσο πιο πολλά κι όσο πιο γρήγορα κυλάνε αστράφτουν περισσότερο και τόσο το βράδυ σε βρίσκει με πονοκέφαλο κι εξαντλημένο με το λαιμό ξερό να μην ξέρεις τι να πεις. Μέσα στο κεφάλι τα κομμάτια ενδοεπικοινωνούν διακριτικά, κανένα δε μένει ανενημέρωτο για το φορτίο της ημέρας. Η θεία μπροστά στο πέτασμα μ'ενημερώνει τώρα πώς αυτά που με πληροφορούν τα αισθητήρια όργανά μου είναι αλλιώτικα και μου κατηγορεί την υψηλή ενδοεπικοινωνία. Ένας θεατρίνος συνάδελφος τη σιγοντάρει, απορώντας σε λογική βάση και παράλογο υπόβαθρο επί των ισχυρισμών της θείας, η θεία απαντά επαινώντας την έκτακτη ερώτηση. Εκχωρώ μια ανοχή σ'αυτήν και στον αφανή ήρωα του δράματος, σε λίγο έτσι κι αλλιώς θα μ'έχει πάρει ο ύπνος στην καρέκλα με το σαγόνι κολλημένο στο στήθος. Παραπέρα μερικές γυναίκες πίνουν το αίμα εθελοντών για να σώσουν το περιεχόμενό τους και όχι το σαρκίο όπως διδάσκει ο ένας και ο άλλος απεσταλμένος του εκάστοτε θεού. Τελικά η δηλητηρίαση δεν αργεί να φτάσει και το πάτωμα γίνεται Βατερλώ από ξεχειλωμένες σακούλες με διαφανή υποκίτρινα ή κόκκινα υπολείμματα. Αυτά όλα θα τ'αφήσουμε πίσω μας όπως τα φανάρια που κροταλλίζουν με την πρώτη αναλαμπή το τρέμουλο του νεύρου ο ρόγχος των μηχανών το αίμα ΤΟ ΑΙΜΑ που κολλάει όπου βρεθεί και απ'την άλλη  ΤΟ ΛΑΔΙ που δε σταματάει ποτέ εξόν άμα το κάψεις. Θ'ανοίξω το στόμα και θα στουμπώσω μέσα ό,τι σκουπιδαριό μαζεύτηκε σε κάθε γωνία επί της οδού Σινώπης κι όλα θα πάνε κάτω με ένα υπέροχο ζεστό ρόφημα μια νύχτα πριν το νόμιμο ύπνο στο κρεβάτι με το σαγόνι ακουμπισμένο στο μαξιλαράκι. Ναι λοιπόν η ταλάντωση του βλεφάρου σε κάθε πετάρισμα παρεμβάλλεται στην πλήρη αντίληψη της πραγματωμένης αλήθειας, μα τι σημασία έχει αφού το βράδυ σε βρίσκει πάλι κοιμισμένο

ε παλιόπουστα;