Περί αλυπίας

Πτερόεσσες ψυχές 

οι δέκα κράσεις της δυστυχίας

βοήθεια θα πει ένα άσπιλο στόμα

ένα παραπάτημα και μπλουμ στη μούργα του καλοκαιριού

όλο το δηλητήριο όλη η στάχτη των νεκρών 

αδειάζει σ'εκείνο το πηγάδι

και τώρα

ανάσκελα γυμνός και στο μαρτύριό σου

χαζεύεις τα παροδικά σκοτάδια τα σμήνη τα μεταναστευτικά ώσπου να κοιμηθείς.

Η πονηριά στο πρόσωπό σου το εξομολογητήριο των ματιών σου τα δάχτυλα των χεριών σου τα δέκα ακρωτήρια του πάθους οι πρώτες ύλες του κορμιού αναχωρούν για άλλα μέρη, αναχωρούν για τη σιωπή. Από τον πάτο του ωκεανού και την αμμώδη κρέμα το μόνο που με φτάνει είναι το σσσσ-σσσσ, σσσσ-σσσσ των σπλάγχνων των ναυτίλων. Μια αιώνια αναίμακτη ηρεμία πέρα από τις αγωνίες της ζωής και του θανάτου, πέρα από την απελπισία στο καρδιοχτύπι, πέρα απ'ό,τι δένει τα πλάσματα στον κόσμο από τους αστραγάλους. Με τις βροχές σε πίνει ένα κρυφό σιφώνι στο πηγάδι και από Σεπτέμβρη δε σε είδα, δε σ'έπιασα, δε σε φίλησα ποτέ. Να μην ξαναγυρίσεις.