Αυτοαναρρίχηση

Ανάμεσα στη μια σταγόνα και στην άλλη απλώνεται μια χώρα όλη γυαλί

τα φανάρια σπάνε σε δυο και δυο επίμονες ματιές

στο άνοιγμα του κόλπου στη χοάνη το χέρι του Θεού μου δείχνει

εδώ θα πέσεις να πνιγείς, εδώ η μέρα θα τελειώσει και θ'αρχίσει

όταν στέκομαι στην άκρη του νησιού πάντοτε ρωτώ: γιατί όχι εδώ;

και ο ιππότης του φτερού με κρατάει στη σιωπή απ'το λαιμό.

Το αίμα είναι πηχτό νερό. Στις κοίτες των αγγείων

κολυμπάει εναιώρημα ὁ ἅλς, ὁ χοῦς και ἡ πνοή

δέκα πληγές δέκα παραλλαγές προσευχητές

τα λόγια ίδια από χείλια απαλά κρυμμένα στο μουστάκι

η ζάλη η σαρκική είναι λιποταξία

καθώς τα χέρια πιάνονται κι αφήνονται απ'τα χέρια

κι η ίδια η γη φέρνει το χωρισμό

(THE LAND IS SEPARATION. THE SEA?)

.