Τα εικοσιοχτώ κι οι Πέμπτες τους

Το μουχάνι του οδοντογιατρού στο απέναντι μπαλκόνι είναι στα τελευταία του. Όλη μέρα ακούγεται ένα σφύριγμα σα ρούφηγμα μέσα από χωνί. Στο μπαλκόνι που κείται το μουχάνι κείτεται κι ένα περιστέρι που δυο χρόνια τώρα όποτε επιστρέφω το βρίσκω στον ίδιο θάνατο που είχε πεθάνει τότε. 

Πίσω απ'το τζάμι με περιμένει κι εμένα η αιώνια ζωή, μη με διορθώνεις γιατί θα σε χτυπήσω. Η αιώνια ζωή.

Αν κουκουλωθώ με το ταλλίτ μέσα απ'τις ραφές του βλέπω τα λάθη που μ'αφήνουν. Το τέλος που προβλέπει το παράθυρο γίνεται ήσυχο θολό χιόνι.

Ο γιακάς του μανδαρίνου με πνίγει σαν κολάρο πούστη κληρικού. Κι αυτή είναι η στιγμή που θα πιω μια γουλιά νερό και θα σκύψω στο στέρνο μου ακούγοντας το Μυστικό Δείπνο. 

/