ο σκώρος αφήνει ταλκ κεραμιδιού στο μέσο και το δείκτη

αίμα λαμπρό στάλες βροχής τα ματοβόλβια έξω απ'το κρανίο

η λάσπη της αργύλου γλείφει το κουφάρι της δεύτερής μου γάτας

ποντίκια σαύρες σούρτα φέρτα όλο αυτό το γελοίο ενδιαφέρον

δεν είπαμε στο γιατρό πως είχε πέσει κουφάλες δε σας έχει τιμωρία

δε σας έχει και ευτυχία παρά τα βρώμικα λεφτά

κάποιος γκάζωσε στα τριάντα μέτρα για αυτόν μόνο το λόγο

η θάλασσα τραβιέται συνωμοτικά τρεις μέρες τώρα

το μέτωπο του καιρού τρέχει προς την ανατολή και αύριο

θα ξημερώσει νύχτα, χαλάζι και αχλή

οι γονείς που μ'έβγαλαν από το τότε του θανάτου

πλήρωσαν για να τριγυρνώ τον κόσμο πότε λογικός και πότε ψεύτης

αυτή ήταν η τιμή του μπανάλ θαύματος της γέννας

το χέρι στο στέρνο η χλέπα αυτή του Πριντσμετάλ

αίμα θαμπό στάλες ξερές οι μύγες κόβουν κύκλους

η μοναξιά είναι στενή και πνιγηρή όπως και η κρεμάλα

αλλά το χύσιμό της είναι αλλιώς και αν η μόνη σου αναστολή

είναι η ατίμωση του τι θα πούνε οι λεχρίτες

όταν σε βρουν γυμνό μαλακισμένο κρεμαστό από το πομολάκι

ε γάμησέ τα μια γουλιά κονιάκ για κάθε όνομα σωστό

ξεπλένει τη ντροπή και δώσε να τους δω πίσω από το παραβάν

δε φτάνει μια διαστροφή δε φτάνουν δυο

δε φτάνει ο καιρός για να γυρίσω πίσω

συνάδερφε που θα μου φτιάξεις τη βαλβίδα στρίψε μου δυο γύρες και τ'αρχίδια

στο μεταξύ περνάμε χαλινάρι στην καρδιά

πέφτω ανάσκελος τρυπάει την πλάτη μου και βγαίνει στο κρεβάτι

Η ήπειρος που κείται ανάμεσά μας είναι η ετοιμοθάνατη χοντρή που ξεψυχάει στα χέρια μου κι εγώ δε βρίσκω φλέβα. Ο θεός με βλέπει και με γαργαλά με τον ιδρώτα ανάμεσα στις ωμοπλάτες. Το σώμα της θα το φυλάξουμε εγώ και η σκόνη του σπιτιού μου σομερίμ ώσπου να έρθει ο γείτονάς μου ο παπάς και να τη στείλει να βρει το χώμα πάλι. Οι συγγενείς της είναι όλοι στις Αμερικές και θα έρθουνε μετά. Στο μεταξύ ένα εικοστετράωρο θα την έχω πεθαμένη να κοιτά την αφίσα με τα καράβια της ναυτικής εκπαίδευσης.

Στα οχτώ ολόκληρά της χρόνια της χηρείας, είχε προλάβει και είχε δοκιμάσει όλους τους παντρεμένους του νησιού. Είχε να δείχνει ένα μουστάκι τουρκικό και δυο μπράτσα ένα μπούτι έκαστο μοσχαρίσιο. Δεν πένθησε ποτέ αλλά τίμησε τον φυτεμένο ζηλευτά, ξέρει αυτή πώς και εσωτερικά. Έπλεκε ζακέτες για τον τεράστιο εαυτό της για να είναι μακρυές και μου είχε φέρει λουκουμάδες δυο φορές. Αυτή ήταν η ετοιμοθάνατη χοντρή, νυν νεκρή. Η χηρεία της ξεκίνησε εκείνον το Σεπτέμβρη που έτυχε κι έπαιξες το κακό χαρτί και έχασες τέσσερα χιλιάρικα κορώνες και την αξιοπρέπειά σου, στα οχτώ ολόκληρά της χρόνια χηρεμένη, εμείς προχωρήσαμε αργά προς τα ενδότερα του κώλου. Όσα συνέβαιναν εκεί, στο νησί, στο Φλένσμπουργκ, στο Όσλο, στη Σαλονίκη, κι όσα συνέβαιναν εδώ, στην Κέρκυρα, στη βραχονησίδα, στο κατωχώρι, στο "ντράφο" από πίσω, στο σπίτι της με τις πέτρες, ήταν από το '87 γραμμένο να ανακατευτούν και να μη βρίσκουμε άκρη.

Οι φασιανοί έχουν φωλιάσει πίσω από το γιατρείο. Τουφέκισέ τους να φάμε δείπνο μυστικό! Τουφέκισέ τους αλλιώς θα τους τουφεκίσω εγώ! μου λέει ο αλογατζής στο καφενείο. Το πρωί οι κοτοπουλίσιοι γείτονές μου κρώζουν και κορδώνονται με το γυαλιστερό τους φτέρωμα και μου ρίχνουν βλέμματα τόσο αθώα και περίεργα πίσω από τη τζαμαρία που θέλω να τους πάρω έναν σε κάθε μασχάλη και να φύγω τρέχοντας για την Ιταλία και από εκεί το τραίνο και γραμμή για το διαμέρισμα στο Χάμπουργκ - Φέντελ όπου θα είμαστε εγώ και οι φασιανοί μου. Πριν συμβούν όμως αυτά, πρέπει να μεσολαβήσουν άλλα, απρόσμενα, και κάποια σχεδιασμένα μα κρυφά. Πρέπει να αφήσεις το αρκουδάκι σου στην ακριβή σπηλιά που έχετε υποθήκη και να μου φέρεις τα καπνά και να σε κεράσω μπράντυ Πιλάβα με καφέ και άλλα τέτοια φιλικά και αντρικά αρκεί να το θέλει και ο καιρός αρκεί να το θέλει και ο θεός

γαμώ, γαμώ, γαμώ...

one day you'll be a boy too old to have a dad

fear prepares you every day for that

x

zwischen Wind und Wasser liegt ein Dingi ja liegt nur da mal bewegungslos

du, hilflos, fisperst irgendwas aber es verschwindet den Wellen zwischen

verloren schon?

x

το γήρας σε βρίσκει μέσα από τους θανάτους των άλλων

μείνε μόνος μη δίνεις στόχο

Now at least I know I picked the wrong path...

ΕΧΤΕΣ τις ώρες τις νυχτερινές έμεινα ξυπνός κοιτώντας σε στα μάτια. Ήσουν καθισμένος μόνος σε έναν από τους πάγκους της εκκλησίας από όπου ξεκίνησε ο λαισταδιανισμός. Κάτω από τη στεγανή σκεπή, στη ζέστη που μύριζε από το μοναδικό κερί, ήμασταν ομόθρησκοι και ομοεθνείς. Η ιστορία μας περίμενε έξω, με τα μνημεία της, τους νεκρούς, τους επιζώντες, μάλιστα, έφτανε ως εκεί, στου διαόλου τον κώλο, δεν τολμούσε όμως να πλησιάσει παραπάνω εκείνους που αμαρτάνουν στον κόρφο του προτεσταντισμού, θέλει να είσαι ξεχασμένος για να οργίσεις έτσι αυτόν τον ολιγαρκή θεό.

Η γυναίκα μου είπε πίνοντας το κονιάκ πως η ιστορία έχει τελειώσει. Έψαξα τον αναπτήρα στην τσέπη του πουκαμίσου. Αν η ιστορία έχει τελειώσει, εγώ τι θα έχω για να περηφανεύομαι; Μια σύντομη ευημερία; Αυτό;

Δεν είμαστε ό,τι έχει προηγηθεί, δε μας ορίζουν οι διαδοχικές οργανωμένες συνευρέσεις που έτυχε να καρποφορήσουν. Έτσι ήθελα να πιστεύω, αλλά το βούτυρο στα χείλη σου είναι το Βόρειο Σέλας, και στα δικά μου απόδειξη ενοχής, οι λάσπες στα πόδια της πικρής κυρίας είναι ταυτόσημες με τα λεπτά μαλλιά της, και τις νύχτες το πρόσωπό της μοιάζει με πανσέληνο υπερκορτιζολική πάνω από το νησί, εγώ είμαι περαστικός της. Οι γονείς της είναι γηγενείς, το αίμα τους απρόσμεικτο, βρασμένο είναι ίδιο με το συρόπι από τα μούρα των θάμνων της πίσω αυλής του πατρικού σπιτιού της. Πάνω από το τζάκι τους έχουν το πορτραίτο δυο γέρων από δυο αιώνες πριν, και ξέρουν πως μουνί μουνί τους έχουν φέρει από εκεί σ'αυτό το μέρος, σ'αυτό το παρόν. Όλα τα χρόνια ζήλευα τις οικογένειες της κλειστής επιμειξίας. Τώρα έμαθα πως είναι προτιμότερο να είσαι μπάσταρδο σκυλί παρά καθαρόαιμος κρετίνος. Δεν υπάρχει τίποτε ανάξιο στον παππού που γλίτωσε κρεμασμένος κάτω από το βαγόνι χίλια χιλιόμετρα δρόμο μόνο και μόνο για να πεθάνει καθιστός υπνωτισμένος από τη φωτιά που έκαιγε μέσα στη σόμπα όταν τα πράγματα είχαν στρώσει. Δεν υπάρχει τίποτε ανάξιο στον πατέρα που πεθαίνει κάθε μέρα από λίγο καθιστός σύμφωνα με τη σύντομη ιστορία μας. Δεν είναι μεμπτό που γράφουμε παράδοση που ξεχνιέται κάθε δυο γενιές, γιατί έτσι τα λάθη τα οικογενειακά είναι εφήμερα και προσωρινά όπως και εμείς.

Η γυναίκα υπήρξε κάποτε δική μου, μα τώρα τα οξυγονωμένα νύχια και ο τρυφερός λαιμός της δε με αφορούν. Η ιστορία μπορεί να έχει τελειώσει αλλά θα επιμείνω. Ο αναπτήρας άφαντος, καλύτερα, να γυρίσω και στα σπίρτα.

Στην είσοδο του γιατρείου κρέμασα μια άδεια μεζουζά, δεν την παίρνει είδηση κανείς αλλά και που τη φιλώ δε με παρηγορεί. Θα ήθελα να ντυθώ χασιδιστής και να εξαφανιστώ πίσω από επτά άψυχα παιδιά στο Ισραήλ και να δω τη Μέση Ανατολή καμένη γη τόπο νεκρών. Αλλά αυτό θα ήταν αυταπάτη, το ανήκειν δεν επιτρέπεται στους γύφτους. Ντύνομαι άγαμος κόρη της αρετής χωρίς άποψη και πίστη, και εξαφανίζομαι ανάμεσα σε Ελληνοϊταλούς και Ιλλυρίους, μέσα στο πηχτό σκοτάδι της ελλειπώς ηλεκτροδοτούμενης περιοχής.

(το πλατώ)

Sprich nicht!

Du redest in den Wind...

Είδα τον ήλιο που το έσκαγε για την Ιταλία. Και τώρα ξεκινάει το δύσκολο τρίτο της ζωής.

Ένα κιβώτιο βιβλία στέκεται δίπλα στο κρεβάτι για παρηγοριά. Από την κρεμάστρα στο απέναντι ντουβάρι, εκείνο που έχει και την αφίσα από τους αγώνες ιστιοπλοΐας, κρέμεται η σάκα μου και ένα φουστάνι της μικρής. Ντυμένος στα μαύρα από το σώβρακο ως τις κάλτσες, είμαι εγώ όπως με ξέρεις, μισοκαθιστός, ακουμπισμένος σε δυο μαξιλάρια, χωρίς καμιά βιασύνη. Στο στρώμα κάπου χωνιασμένα βρίσκονται τα γυαλιά μου, τα γκρίζα, όχι τα χρυσά, τα σπίρτα, ο Βίκτωρας Ουγκώ και τα ρυθμονόρμ. Αυτή η κομπανία δεν κάνει φασαρία. Το μόνο που ακούγεται είναι τα άρουρα που μπαινοβγαίνουν στις φωλιές τους, κάτω ακριβώς από τα παράθυρα. Σε λίγο, μόλις καλοσκοτεινιάσει, θα ανάψω το κερί.

Ένας άντρας που παραλίγο να πεθάνει στα χέρια μου ήρθε εχτές και μου έρραψε τον αγκώνα στη μασχάλη με ράμμα συρματόρραμμα. Με χαιρέτησε και έφυγε από τη σκηνή. Έμεινα ξαπλωμένος στο εξεταστήριο. Πού στην ευχή έμαθε να ράβει;

Κάνω γιατρείο με τα ίδια ρούχα που κοιμάμαι και το βράδυ. Δε φοράω ρόμπα, δε φοράω μάσκα, τις μισές φορές υποδέχομαι τους ασθενείς με κάλτσες και φλιφλόπια, αλλά για να έχεις ήσυχο το κεφάλι σου, είμαι ευλαβικός με τα γάντια από το Λιντλ. Τα αποστειρωμένα είναι μόνο για τα Σάββατα. Η μελλόνυμφη που της λείπει το κωλάντερο και έχει κιρσούς από τους αστραγάλους ως τα μουνόφυλλα παραπονέθηκε. Η προηγούμενη γιατρός ήταν καθωσπρέπει. Ο τωρινός; Έτσι έκανε όταν ήταν στη Γερμανία; Εκεί η πίπα έσταζε κοστούμι και γραβάτα και ο φλόμος έδινε κι έπαιρνε στα ευγενικά. Κι εκεί κι εδώ το στόμα μόνιμα κλειστό, τα λεφτά είναι έτσι κι αλλιώς λειψά.

Την ερχόμενη βδομάδα θα ορκιστώ στα ισπανικά. Δε θα ψευδορκήσω. Θα γίνω σένιος και θα φωτογραφηθώ με τον καινούριο μου σκοπό από στομάχι κατσικίσιο. Δε θα είσαι εκεί για να με δεις. Θα προσπαθήσω να σε θυμηθώ.

Στην κίτρινη σακκούλα από τα αφορολόγητα του Ντύσσελντορφ κρύβονται εικοστρείς καπότες που δε θα χρειαστώ, το Βε-Ντε-Φίρτσικ, ένα μπουκάλι υγρό για αναπτήρες, τα ζάναξ και σαπούνια υποαλλεργικά μέσα στα κουτιά τους. Σκέφτομαι κάθε μέρα πότε θα μ'επισκεφτείς. Σχεδιάζω από τώρα πώς θα σε... και πώς μετά θα σου ζητήσω ήσυχα μια φορά αυτό που είναι να σου ζητήσω, και θα με χτυπήσεις χωρίς αναστολή μέχρι να αρχίσω το παρακαλητό, και την επομένη τούμπα. Έχεις μετρήσει πόσα λέγονται και πόσα εννοούνται, το ξέρω που κρατάς λογαριασμό. Είμαστε τόσο ειλικρινείς για όλα εκτός απ'το γιατί.

-

Είναι ένα ξέφωτο στην ανατολική πλαγιά, χωμένο στα πεύκα και τις οξιές, στο οποίο φτάνεις με γλίστρημα και κωλοτσούλημα σε ένα μονοπάτι μονίμως γλιτσερό που έχει το πλάτος μιας πατούσας. Στο ξέφωτο αυτό υπάρχει μια οικογένεια αιωνόβιες ελιές που μοιάζουν με σεκόγιες. Εκεί, ανάμεσα σ'εκείνες τις ελιές, βγαίνουν βόλτα οι μπεκάτσες. Δεν πάω εκεί τα απόβραδα για να τις τουφεκίσω. Πάω για να κρυφτώ.

-

Τα πόδια του κρεβατιού, του γραφείου, της καρέκλας είναι φουσκωμένα. Η μεταλλική ντουλάπα που προοριζόταν για τα μητρώα έχει αναρριχόμενη σκουριά. Οι κάλτσες και οι πετσέτες στα κάτω ράφια μυρίζουν ρουφιάνα γη. Το κιβώτιο με τα βιβλία λερώνει το σεντόνι στο κρεβάτι. Το πάτωμα είναι όπως η ακτή μας το πρώτο δίωρο της άμπωτης. Χωματοσκούληκα, ισόποδα, ακρίδες και κουνούπια πλέουν και βυθίζονται πνιγμένα στο ανάλατο νερό, ανάμεσα σε λάσπη λευκή, χαλίκια και ξηλωμένα χόρτα. Στο κέντρο της γελοίας μικρής καταστροφής είμαι εγώ όπως δε με έχεις ξαναδεί, άπλυτος, γυμνός, σκεπασμένος μέχρι τη μέση με το πράσινο κουβερτάκι, καθιστός, τελείως νικημένος, με τα τραπουλόχαρτα να βόσκουν ανάμεσα και πάνω στις ζάρες. Δε σου είπα βέβαια κουβέντα για το θέμα, η ήττα είναι πάντα μυστική.

(Δεν ήταν η βροχή, ούτε η απομόνωση, ούτε η αργομισθία, ούτε η κρίση της στηθάγχης Πριντσμετάλ, ούτε τα νιτρώδη που δανείστηκα από το φαρμακείο του μαγαζιού μου, ούτε το όταν έρθω θα σε βοηθήσω. Δε νικιέμαι από τέτοιες μαλακίες. Αυτό που με έκανε κομμάτια ήταν που δεν έβγαινε η πασιέντζα.)

το νερό εξοιδαίνεται ζεστό

από τα αγγεία στην κοιλιά των πνευμονιών

παλιόχαρτα πέφτουν δίπλα στο υγρό κρεβάτι
δίπλα σ'εκείνον που κάνει πως κοιμάται

οι μύγες πηγαίνουν πρώτα για τα μάτια των νεκρών

η απελπισία κρύβεται πίσω από το παραβάν
τι χείλη αγοριών, τι χείλη κοριτσιών

όλα περιφρουρούν τα ίδια άδεια λόγια
-

9/2012

ο καρδιογράφος μαρτυρά τα μυστικά μου

ξαπλώνω στο τραπέζι με τις απαγωγές βεντουζωμένες
δεν έχω ξανανιώσει τόσο αβοήθητος και τόσο ευτυχισμένος
-

9/2016

το ρολόι του πάνω στον κλιβανάκο μετράει το χρόνο που μας μένει
και πάνω του μετρώ πόσες αναπνοές απ'τον κουβά χάνει στο λεπτό

οι μέρες στενεύουν σαν κορσές
κράτα το κεφάλι σου ψηλά
κάνε υπομονή
καλωσήρθες στον πραγματικό κόσμο
είναι αργά για να μετανοήσεις τώρα
τι σόι νησιώτης είσαι που δεν αντέχεις έτσι

κάτω απ'τη γλώσσα λιώνει ένα πενσορντίλ
πάνω απ'τη γλώσσα διέρχεται η μπύρα
ένα σκουπίδι για γιατρός σε ένα σκουπίδι τόπο
αλλά ο Θεός θα ΔΩΣΕΙ
ό,τι είναι να δώσει

by morning she is gone

♣

Οι εικοστέσσερεις της παραμονής ήταν μέρα ηλιόλουστη και κρύα. Μια μέρα αρκετά καλή. Ολόκληρη η περιοχή ήσυχη σα νεκροταφείο. Στάθηκα εμπρός στην πόρτα της αποθήκης. Την κλώτσησα δυο φορές. Άνοιξε ένας άντρας υποψιασμένος. Είχε πέσει το σύρμα πως κάποιος θα’ρχόταν να τον βρει. Το είδα στο διαλεγμένο άδειασμα της αποθήκης. Τίποτε δικό του δεν έστεκε στα ράφια, τίποτε στο τραπέζι. Το κρεβάτι δεν είχε στρώμα. Πόδια και τάβλες μόνο κι ένα γυμνό μαξιλάρι πάνω. Το πρόσωπο του άντρα ούτε που σφίχτηκε μόλις με είδε. Ήταν έτοιμος και δασκαλεμένος.

Προτού προλάβω να κόψω μέσα μέσα, έβαλε το χέρι πάνω στον αγκώνα μου και τον λύγισε απ’τα έξω. Είχε στραβώσει η δουλειά. Α, το κατάλαβα αμέσως. Μα δε μπορούσα να το βάλω και στα πόδια, να σωθώ και να σωθεί κι αυτός. Έκανε να μου ξηλώσει το μαχαίρι από τη χούφτα αλλά ήταν σα να προσπαθούσε να μου ξηλώσει το άντερο. Πρώτα θ’άφηνα την ψυχή μου κι έπειτα το μαχαίρι. Έτσι με άρχισε στο ξύλο, όσο προλάβαινε έτσι που κυνηγιόμασταν σκυφτοί. Στο πρόσωπο, στο στομάχι, στ’αχαμνά, στο σβέρκο, στα βυζιά. Του κατάφερνα από καμιά με το ελεύθερο χέρι. Το άλλο του μαχαιριού το φύλαγα γιατί το είχε στο μάτι. Το’πιασε να το στρίψει να το σπάσει. Τον κλώτσησα στο γόνατο. Πήρε φόρα. Ο κρότος στο κεφάλι μου έφερε κουφαμάρα. Νύχιασε τα σκυλομάγουλά μου. Με πήρε απ’το λαιμό. Με πήγε στο ξυλοντούβαρο. Μου έτριψε τη μούρη στις ακίδες. Δεύτερη μες στο μάτι. Η γροθιά εκείνη ήταν αρβυλιά, εκατό πονοκέφαλοι μαζί. Πέσαμε στη γη. Νόμισε πως η λαβή μου θα ενδώσει. Γυρίσαμε τρεις τούμπες. Απλώθηκε να πάρει μια τάβλα απ’το κρεβάτι. Αν την έφτανε θα είχε φύγει σώος. Δεν την έφτασε. Τον γύρισα άλλη μια. Σήκωσε το χέρι με τα δάχτυλα καρφιά. Σκόπευε να τα μπήξει στις κόγχες των ματιών μου. Τότε είδα τη λάμα που λύγισε μια στιγμή πριν βγει από την άλλη μεριά της παλάμης του. Τράβηξα το μαχαίρι πίσω. Δεν είχε φτάσει η ώρα μου ακόμα. Η δική του όμως είχε ‘ρθεί.

Του έσκισα το λαιμό πέντε γύρες δώθε πέρα για να σιγουρευτώ. Η μύτη και το στόμα μου έσταζαν αίμα πάνω στο αίμα του. Ήταν αξεχώριστα στο μάτι, εκείνου όμως ήταν αίμα του πεθαμένου κι εμένα του ζωντανού. Με το ζόρι έβαλα κόντρα στα δάχτυλα να σηκωθώ. Κοίταξα τριγύρω για θεατές. Άλλος στην αποθήκη δεν υπήρχε. Πέταξα το μαχαίρι. Βγήκα ξανά έξω στο φως.

Μόλις έστριψα να πάρω το χωματόδρομο προς τη Ζυρόνα, είδα και το φυγά. Απομακρυνόταν τρεχάτος, ένα σκίτσο από κάρβουνο κόντρα στη λιακάδα. Εμένα το χαρτί μου είχε ένα όνομα. Εδώ τα νέα είχαν φτάσει ζεστά και περίμεναν απ’οίκω δυο.

Οι σόλες του τρίβονταν στο χιόνι και το χώμα.

Κρρρκ. Κρρκ. Κρρρκ. Κρρκ. 

Κρρρκ κρρκ κρρρκ κρρκ.

Παρέλαση βιασύνης.

Απομακρυνόταν όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Κράδαινε ένα τουφέκι. Δεν κοιτούσε πίσω. Ήξερε τι θα έβρισκε να δει. Βλαστήμησα όλους τους Αποστόλους του Χριστού. Ξαναμπήκα στην αποθήκη. Έψαξα τα ρούχα του νεκρού. Μισό ψωμί στη μια τσέπη. Ένα φλασκί στην άλλη αδειανό. Πιστόλι δεν είχε. Στάθηκα και παρατήρησα το εσωτερικό της αποθήκης: ξυλοκιβώτια, καπάκια σε στοίβα χωριστή, σακιά με αλεύρι, σακιά με φασόλια, ένας κουβάς, χαλί από παλιό άχυρο και στεγνωμένη λάσπη, λίγη αλογοκοπριά. Δυο άντρες, μια καραμπίνα. Αυτός ήταν ο όρος του παιχνιδιού; Δεν είχα περιθώριο για άλλο χασομέρι. Μάζεψα το μαχαίρι από κάτω. Έτρεξα προς τους λόφους με όλη μου τη δύναμη.

Ο άλλος δεν είχε πάει μακριά. Είχε διαλέξει να τρέχει μέσα στα χωράφια, εκεί που ήταν απάτητο το χιόνι, για να με δυσκολέψει. Τα βήματα βαθούλωναν και γλιστροκοπούσαν. Έβγαζα χνώτα σαν αλόγου σκαρφαλώνοντας την ανεβασιά. Το αίμα μου έσταζε δραματικό έτσι που ζοριζόμουν. Ζεστό όπως ήταν, το χιόνι κάτω από τις σταξιές γινότανε νερό.

Ο άντρας έτρεχε κι αυτός όπως μπορούσε. Ήταν τροφαντεμένος. Ποιος ξέρει πόσο πιο νωρίς είχε πάρει να τρέχει και δεν τον είχα δει. Η καραμπίνα κουνιόταν σα ραβδί δεξιά κι αριστερά. Είχα λαχανιάσει τόσο να τον προλάβω που με άκουσε. Γύρισε να με δει. Μας χώριζαν πενήντα μέτρα. Πενήντα μέτρα το πολύ. Επιτάχυνε βογγώντας. Το σώβρακό του ξεκουμπώθηκε. Ξεκρεμάστηκε. Πια κυνηγούσα δυο κωλομέρια μέσα στην παγωνιά.

Σε λίγο θα περνούσαμε τον κίτρινο φράχτη. Μισό χιλιόμετρο από εκεί βρίσκονταν τα πρώτα σπίτια. Έπρεπε να λύσω το πρόβλημα μέσα σε λίγες δρασκελιές, αλλιώς θα φανερωνόμασταν στους κατοίκους των σπιτιών, κι εκείνος θα ήταν ένας ολοκαίνουριος μπελάς που χρειαζόταν άλλου είδους μέτρα.

Έβγαλα μια φωνή. Τα μπούτια μου είχαν πάρει φωτιά. Κόντευαν να μαγκώσουν. Έβγαλα μια φωνή για να μπορέσω να τα αγνοήσω. Ο άντρας σταμάτησε και με σημάδεψε. Έδωσα ένα σάλτο. Έπεσα πάνω του. Τη στιγμή εκείνη το τουφέκι εκπυρσοκροτούσε διαγράφοντας μια καμπύλη πορεία προς τον ουρανό. Έκανε να στρέψει την κάννη στη μεριά μου ουρλιάζοντας αλλά την είχα κάτω απ’την κνήμη μου και το σίδερο με έκοβε καθώς έβαζε κόντρα. Κάρφωσα το μαχαίρι μια φορά στη λακκούβα του λαιμού να μη φωνάζει. Μετά άλλες δυο φορές στις καρωτίδες. Το αίμα του σαν συντριβάνι της στιγμής πήγε προς το δρόμο που είχαν χαράξει τα σκάγια από πριν κι επέστρεψε βροχή του μελανιού πάνω μας και στο χιόνι.

Κοιτούσα παρανοϊκά τους λόφους του λευκού και του πρασίνου. Δεν υπήρχε κανείς. Τις αποθήκες τις είχαμε αφήσει πίσω. Δυο σπουργίτια σε χαμηλή πτήση έξυσαν το περίγραμμα του αγρού. Τινάχτηκα σαν κουνέλι.

Έπρεπε να εξαφανιστώ το γρηγορότερο.

♣

Μας πήρε το ΚΤΕΛ της Παλιοκαστρίτσας. Στεκόμασταν μια ώρα σχεδόν δίπλα στο σπίτι του πατέρα που έχει μια εγγονιά που του είναι και κόρη επειδή δεν ξέρει τι και τι δεν πρέπει να γαμάει. Κάηκα σύσαρκα, ρώτησα πολλές φορές γιατί, ενώ τα είχα όλα απαντημένα. Δεν ήθελα να κάτσω τον κώλο μου στις θέσεις με το χνουδοκάλυμμα που είχε ποτίσει ιδρώτα ρωσικό και ιόνιο νερό, γι'αυτό χρονοτριβούσα. Ο εισπράχτορας ο δέκα χρόνια μικρότερός μου απορούσε.

Από το σταθμό πήγαμε γραμμή για το Σαρόκκο. Εκεί αγόρασε δυο φουστάνια, σύνολο κοντά στο διακοσάρι. Δεν είχαμε κάνει ούτε εκατό μέτρα και την έπιασε ανησυχία.
-Τι;
-Είμαι εμφανίσιμη μ'αυτό το παλιό;
-Καλή είσαι.
-Πάμε κάπου να αλλάξω. Να βάλω ένα από τα καινούρια.

Ήπια μια μπύρα μονορούφι σε έναν παρηκμοκαφενέ αντί να διαφωνήσω, δικά της τα χιλιόμετρα, δικός της και ο γαμωκερκυραίος. Αυτή χώθηκε στα έγκατα και επέστρεψε πιο σένια, με την ταμπέλα να κρέμεται από τα πίσω της λαιμόκοψης.
-Μπορείς να το κόψεις;
-Δε μπορώ. Θα στο κρύψω από μέσα.

Στον καθεδρικό γιόρταζαν έναν γάμο. Το μαγαζί του άντρα απέναντι ήταν κλειστό για την ημέρα του Κυρίου (την Κυριακή, όχι το Σαμπάτ). Αυτή ήρθε πέντε και δυο ώρες δρόμο μήπως και τον δει ξανά. Ο μόνος λόγος που ήρθε. Ατύχησε στη μέρα. Εγώ όμως τον είδα μόλις την περασμένη και ήταν καλά και ζωντανός και μόνος. Πρόλαβε και με έβρεξε το σύγκρυο του ανταμώματος στα δευτερόλεπτά μας. Μπήκα στο φαρμακείο σα να μην έτρεχε κάστανο, έκανα τη δουλειά μου και έφυγα από την άλλη πόρτα. Δεν ξέρω αν με θυμήθηκε.

Καθίσαμε στο πλατύσκαλο με τους βασιλικούς που τελευτούν αυτήν την εποχή. Τα μαλλιά μας ενώνονταν πίσω από τις πλάτες μας και έφτιαχναν μαξιλάρι που θύμιζε μαζική ανώδυνη ορθορραγία. Άνοιγε το σακούλι του καπνού, ρουθούνιζε, το έκλεινε μετά.
-Μια γυναίκα πήδηξε απ'το φρούριο προχτές.
-Και;

Χάζευε έναν πούστη ξανθό ξυρισμένο πεζοναύτη με γενειάδα που είναι της μοδός. Αυτός έπαιζε ξερή -ξερή- με μια γυναίκα αλογίσια που έβλεπε τη μικρή με ζήλεια ή με γούστο. Μου ανέβαινε η ψυχή ολόκληρη στο στόμα όσο τη σκεφτόμουν φθαρτή, θνητή, διάττουσα σαν πλακούντα. Έπινα εναλλάξ μια γουλιά από το τζην τόνικ και μια γουλιά από τον εσπρέσσο της με τα προσδιοριστικά που ήταν σκέτη μπαρούτη για όποιον δεν είναι συνηθισμένος. Κάπου πιο πέρα μια από τις χίλιες μπάντες του νησιού τρόμπαρε τα χάλκινα και έπαιζε μουσικές. Οι τουρίστες που περνούσαν από το σημείο μύριζαν καρύδα, απελπισία και άφτερ σαν.

Στο λεωφορείο της επιστροφής έπαιξε έναν ψηλό Ρώσο με τα μάτια. Η γυναίκα του ήταν απασχολημένη με τις στάσεις και έχασε την παράσταση. Η άσφαλτος ήταν μαλακωμένη. Περάσαμε από το νοσοκομείο και νόμισα πως με είδα στην πιάτσα των ταξί με τη ρόμπα, τα μπλε και τις παντόφλες, αλλά ήταν μια παρειδωλία. Μετά τα Γουβιά, έβαλε το χεράκι της πάνω στο γόνατό μου, είπε Θα μου λείψεις, και συνέχισε τη μαλακία με το Ρώσο και τα πεταχτά αυτιά του ώσπου να κατεβούμε.

-

Έχω δυο παλούκια ξεβρασμένα από τη δυτική μεριά πάνω στο τραπέζι που πήρα από το σπίτι του παπά. Τα έχω τρίψει στο σαγρέ γιατί δεν έχω γυαλόχαρτο εδώ, τα έχω πλύνει και στεγνώσει. Η Ο. με ρώτησε δικαίως σχετικά: Was tust du nun mit d'n? Τα πόδια μου τα έχω επάνω στη διπλανή καρέκλα γιατί κάτω από το τραπέζι είναι τα εμφιαλωμένα και δεν υπάρχει χώρος. Η πορνοτράπουλα και το ποτήρι κάθονται πάνω σε ένα τεφτεράκι με τίτλο Συμβουλές Γέροντος σε χριστιανούς που ζουν στον κόσμο, εικοσπέντε σελίδες με τυπογραφία για πρεσβύωπες. Ευλογημένοι είναι αυτοί που μαρτυρούν αλλά σωπαίνουν. Το τραπεζομάντηλο μουλιάζει από τα μυξόχαρτα. Τώρα που νύχτωσε θα γίνω πάλι σκύλος. Θα βγω να κατουρήσω στις βατομουριές. Θα πάω στο μέρος μου να φάω από τη ζωοτροφή. Ο ιδρώτας ξερνιέται από το σπανό στομάχι μου και τα χλωμά πλευρά όπως ξερνάει το νερό της μια αποτυχημένη ζύμη για ψωμί.

Στο άλλο χωριό είναι ο Τ. με τον οποίο έχουμε μερικά κοινά. Φοράει δαχτυλίδι στο ίδιο δάχτυλο που το φορώ κι εγώ, έχασε ένα βουνό λεφτά στην τύχη, κάθεται σκυφτός με τα βλέφαρα πρησμένα και δε μιλάει πολύ (και όταν μιλάει, θα είναι για να πει κάποια κοινοτοπία, όπως κι εγώ). Πριν δυο χρόνια, ο Τ. θα είχε πεθάνει. Τον βρήκε η γυναίκα του κρυψίνοο και ισχαιμικό κλεισμένο στη ντουλάπα του ξενώνα στο σπίτι τους στη Γαρίτσα. Τον πήρε συρτό, τον τσουβάλιασε στο αμάξι, παραβίασε όλα τα φανάρια και τον διακόμισε νεκρό. Κάποιος συνάδερφος που αισθανόταν ηρωικός τον απινίδωσε, και του ήταν γραφτό να ξαναζήσει. Έτσι ο Τ. δεν κατάφερε να αποδράσει. Η γυναίκα του είναι από εκείνες τις πανέξυπνες, στοϊκές κυρίες που κάπως καταλήγουν με άντρες τελείως ανάξιούς τους. Και τώρα που πέρασε η εποχή του Τ. του αλογατζή και του δυνάστη, τώρα ήρθε η ώρα της να λάμψει. Την περασμένη Τετάρτη το πρωί με είδε στην ταβέρνα και μου έδωσε ό,τι ντομάτα είχε μαζέψει από το χωράφι με τα φίδια. Ο Τ. καθόταν δίπλα μου στον πάγκο, διπλωμένος με τις τιράντες του σαν δώρο ή σα δέμα. Η γυναίκα άδειασε την ποδιά της και κάθισε ανάμεσά μας, ανάμεσα σε ένα παρελθόν και ένα μέλλον αμφότερα ημιτελή και τελειωμένα.

Πίσω στην αρτοποιία. Βγήκε η βρώμα στα άλλα χωριά πως ο γιατρός είναι τεμπελαράς. Μέσα από την ομίχλη του Υπνοσεντόν και του Ζυπρέξα, κάποια πράγματα απαυγάζουν εντυπωσιακά. Είμαι όντως τεμπελαράς. Τους τελευταίους μήνες έμενα νηστικός γι'αυτό το λόγο. Τώρα τρώω τέσσερα γεύματα τη μέρα θεραπευτικά, συνήθως με το ζόρι. Όχι επειδή μου είπαν πως δε θα μπορώ να παντρευτώ αν μοιάζω με φυματικός, μα επειδή αν είναι να με βρει κάποια γυναίκα πολύ καλή για μένα πεθαμένο, προτιμώ να με βρει γεροδεμένο παρά ψευτοασκητικό. Ανεβάζω την πατούσα στο κάθισμα της καρέκλας και χώνω το γόνατο εμπρός από τη μασχάλη. Κολλάνε μεταξύ τους όπως τα δάχτυλα και το ζυμάρι. Αλεύρι και αίμα ξινισμένο μες στη ζέστη είναι η συνταγή του ζυμωτή που μας ζυμώνει όλους. Και όταν πέφτει το γουδί, κανείς δεν ομολογεί πως τα πράγματα σκουραίνουν για να μην τον πούνε χέστη. ΕΓΩ όμως που έχω τώρα ξεμείνει, δε ντρέπομαι να το παραδεχτώ: η δυσκολία σφίγγει όταν σφίγγω τη θηλιά και κάνω δεύτερες σκέψεις. 

Το μπλωγκ αυτό πνέει τα λοίσθια
όλοι οι ήρωες έχουν συνοψισθεί.

-

Έβρεχε δυο μήνες στη σειρά. Στο σπίτι τα ντουβάρια είχαν μουλιάσει στις γωνίες των κουφωμάτων. Το δικό τους είχε μπάσει νερά. Οι πατεράδες μας έστυβαν τα πατσαβούρια στην αυλή ενώ η μάνα του τραγουδούσε Nimm mich so wie ich bin. Εμείς είχαμε λασπωθεί ως τον κώλο. Κυνηγιόμασταν μαζί με τους άλλους του Φ-Βεστ στη γειτονιά. Ήμασταν μικρά παιδιά.

-

Τη νύχτα που έκαιγαν οι φωτιές στα νησιά και στα αγελαδοχώρια, όλη η ένατη τάξη πήγαμε φορτωμένοι μπυροκαφάσια και στρώσαμε κουβέρτες καταγής. Κάποιες συμμαθήτριες είχαν φέρει και πτυσσόμενα σκαμπώ. Δεν ήθελα να πάω γιατί έκλεινα δέκα χρόνια δούλεμα και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί κάποιος να θέλει να ανακατεύει το σχολείο με την υπόλοιπη ζωή του. Ήρθε και με πήρε απ'το σπίτι. Εμπρός από τη φωτιά φαινόταν ένα περίγραμμα κάποιου που θα γνώριζα μετά.

-

Παραμονή Χριστουγέννων έβαλε τα κλάματα μπροστά μου επειδή η μάνα του τσάκισε άθελά της το παζλ με την έρημο της Αριζόνα. Στο γραφείο του δεν είχε χώρο για τίποτε άλλο. Το δωμάτιό του ήταν πάντα σκοτεινό. Η μοκέτα ήταν σκούρη μπλε με γυαλιστερές μωβ τρίχες. Τον παρακολουθούσα που έκλαιγε και δεν ήξερα τι να κάνω, τι να πω.

-

Δυο χρόνια πριν την από την αποφοίτησή μας τον φίλησα στο προαύλιο του σχολείου και ο μαθηματικός της ειδίκευσης ειδοποίησε τον πατέρα του και τον δικό του. Στο σπίτι του έγινε σαματάς και του απαγόρεψαν για δυο μήνες τις νυχτερινές εξόδους. Στο σπίτι μου ο πατέρας με ρώτησε γιατί και σήκωσα τους ώμους.

-

Όταν πήδηξε την Κ. δεν άφησε σημείο της που να μη μου περιγράψει. Μετά φύγαμε για σπουδές. Όταν έμαθε πως πήδηξα τη Χ., μου κράτησε κακία. Του πέρασε σιγά σιγά. Τον περίμενα με όλη μου την υπομονή να ξεθυμώσει. Από τη δεύτερή του κόλλησε κάτι που δεν ήξερε τι ήταν. Στείλε μου φωτογραφία να σου πω, και μου έστειλε μια σηκωμένη και μια λιώμα για να μη μπορώ να αποφασίσω αν θα τον παρεξηγήσω. Του είπα ποια κρέμα πόσες φορές για πόσες μέρες.

-

Πώς είσαι σήμερα; κάθε μέρα για βδομάδες, κατόπιν σιωπή για μήνες. Μαζεύαμε εμπειρίες ο καθένας χωριστά. Έχουν τόσο μπερδευτεί, που τις έχουμε ανταλλάξει έξω από μοιραστεί.

-

Στο Όσλο κάναμε τους πούστηδες.

-

Δεν πίστευα πως θα το πω, pass auf daß du sie nicht schwängerst, κι όμως το είπα. Δεν πίστευα πως θα το πει, ich würde lieber sterben, κι όμως το είπε.

-

Στο Φλένσμπουργκ ο χρόνος τρέχει κανονικά
κι εδώ, εδώ όλες οι μέρες είναι μια.

-

Έφτασε η εποχή να μετανιώσω... αλλά δεν το έχω σκοπό.
Γράφω εσεμές στα ελληνικά θα σε σκίσω από το στόμα ως τα αυτιά και γελάω μόνος μου μέσα στο γιατρείο.

Όλοι οι έρωτες είναι αδυναμίες του κορμιού, δηλαδή παθολογίες.

-

telefonen

den ringer og ringer

jeg tager den ikke

jeg ved det er dig

ville gerne

høre din stemme

men jeg har ikke noget at sige

/

allein ist es mir leichter dich und dich zu ehren

meine Geliebte linke ich in Gedanken ebenso

nun warten wir gespannt

bis wir uns ein Paar verklemmte hej und wie gädz und vielleicht lad mig røre dig austauschen
(deine neue Sprache kann ich noch nicht so gut)

kann ich? Darf ich? Du kannst. Du darfst. Das kennen wir durch unseren Neid schon

/

τη Δευτέρα το μεσημέρι η χτένα μου έπεσε στη χέστρα. Όλο λέω θα κουρευτώ γουλί
κι όλο μου λέει, όχι σε παρακαλώ
μα έχω κουραστεί από αυτή την ιστορία

Für B.

Ist es dunkel in diesem sinnlosen Kopf zu leben?

Die Weisheit ist schon belanglos, unsere Entstehung in Zeit, Raum, Geschicht' und Blut verloren, bei mir zuhause gibt's nur Schlaf und Tod zum Einen, beste beste Grüße aus dem Dresdner Elbtal aber die besten besten Grüße sehen so kläglich aus, so verschollen, daß es nicht lohnt. Die Explosion bringt eine Getöse mit, alle Städte verlieren ihres Licht im Sommer. Er sagte, Gott beobachtet uns nicht. Ich wurde wütend, das Recht hat er nicht über Gott zu reden, vor meiner Praxis, vor meinem Haus. Es wäre ihm bequem, wenn Gott blind wäre aber Gerechtigkeit ist etwas völlig anderes. Die Morde, die hier statt gefunden haben, gelten als schlimme jedoch verzeihliche Fehler. Meine Insel wächst im Rahmen von Salz und Meer, sie wachste immer so -dies hier Pünktchen ist die ganze Welt und schluckt all das Wasser der Erde und hat noch Durst. Die Frau aus dem Osten hat dünne Augenbrauen, helles Haar und starken Akzent. Wir verstehen uns doch kaum, der Blick bedeutet nichts außer dem Genuss. Die Bewunderung ist seicht da tief im Körper, dauert wenig und ebbt bald ab wie Regenfälle im Spätoktober. Am Ende kehr ich mal nur heim, in meiner schmutzigen Kleider, mit meinen sauberen Händen, und biete meine Scheißdienste mit allem Respekt an. Susa lächelt, veranlasst daß ihr Mann mir Essen bringt (Hast du das gehört? Ihr Mann ist tot und lässt sie grüßen. Ihr Mann ist tot und lässt sie grüßen.), pflegt ihre Blumen trotz der Dürre, verständlich, sie wohnt ganz oben, an der Spitze, hat einen traumhaften Blick auf die Meerenge die brennt, vor ihr die Nacht, das Volk, der Wald, das Schlechtwetter, alle treiben geräuschlooos auf der Straße von Otranto, vor ihren Augen die ganze Insel vergeht, das Festland verzehrt ihre Erwartung peu à peu, böse von Küste zu Küste.

Der jammernde Mann, Gott er selbst, die Russin, Susa, die Leiche, der Bürgermeister, mein Beruf, meine Bildung, Tiere, Schlangen und Natur... nun bringen sie mir die Flötentöne bei.

Aber ich

bin

S 

T A U B

Don't worry about me baby.

///

Σε ορισμένα μέρη, ορισμένες ώρες, όταν κοιτάς τη θάλασσα είναι σα να πίνεις δηλητήριο.

V. H.