I have a head of foam

it's driven by the wind

the fires make even for the ease.

My legs are sods

how it hurts to walk and stand.

My arms are like snakes

don't you mind holding them

...

Το ποδαράκι τεντωμένο κάτω απ'το νερό

πράσινο νερό και κόκκινα έντομα

τα φτερά φυσιώνται απ'τον αέρα

η παπίτσα επιπλέει

είμαι άρρωστος.

Στο βάλτο τη φίλησα πρώτη φορά

δεν ξεκίνησε και τόσο ωραία

έμεινα ρέστος

κοιτούσα την παπίτσα

τα μάτια μου έτσουζαν και γέμιζε ο λαιμός με αυτά που'θελα να της πω και 

τα κατάπινα.

Να είσαι αισιόδοξο παιδί

σέρνω τα πόδια μου και φεύγω και δε φεύγω

η παπίτσα σκέτη αρρώστια.

Βάλ'τα χέρια σου. Χώσ'τα μέχρι τον ώμο, στεκόταν και δε μιλούσε άχνα δεν έβγαζε μόνο ανάσαινε το τσιγάρο του και μέσα έξω οι αναπνοές και δε μιλούσε μόνο μέσα στην ησυχία τ'άκουγα όλα. Βούλιαζε ο κώλος μου στο μαξιλάρι του καναπέ και ίδρωνα κλαίγοντας νέο απόκτημα αυτό της ενήλικης ζωής να τρέχουν οι ιδρώτες στάλες στάλες ρυάκια ρυάκια ποτάμια στο δέρμα. Το δέρμα κοίταζα πίσω στο μυαλό μου τα μωρά τα νεογέννητα και πόσο εύκολα γερνάνε πασαλειμμένα με λάδι η παρακμή περνάει και τα ξεπερνάει χωρίς να πονάνε καν και τώρα το δέρμα μου ιδρώνει χωρίς πολλές πολλές τσακίσεις αλλά ετοιμάζεται να σπάσει. Η ζάχαρη στους τοίχους και τα σάλια και τα χύσια που τη λιώνουνε, η ζάχαρη στους τοίχους έχει πέραση σε κάτι αξιοπρεπείς οικογένειες τους ζεσταίνει τις μοναξιές. Η ζάχαρη στους τοίχους και εγώ μέσα στη νύχτα να στριφογυρνάω γιατί τις νύχτες δεν κοιμάμαι καλά επειδή δε μου πιάνει το χέρι και με τραβάει το πάτωμα και οι γωνίες του κομοδίνου. Η ζάχαρη μέσα στη νύχτα να στριφογυρνάει στους τοίχους γιατί έκλεινα τα παράθυρα και νόμιζα θα συρθεί η γκόμενα απ'το βενζινάδικο με τους βύζους και θα τους γαμήσω και μετά δε θα ξεπλυθώ ποτέ θα κολλήσουμε ο ένας πάνω στην άλλη θ'αρρωστήσουμε. Η γειτονιά ήταν απ'αυτές που σβουρίζουν μέσα στ'αυτιά. Γύρω γύρω τα ίδια κάθε πρωί η γριά στην πόρτα να κοιτάει μ'ενδιαφέρον το πλακόστρωτο ήθελα να'ξερα τι λέγανε μεταξύ τους ήθελα να'ξερα γιατί ο ναυτικός γύρισε στης μάνας του συφιλιασμένος και φτωχός και γιατί κάθε πρωί της έφερνε ντομάτες σάμπως κολυμπούσαν στις ντομάτες. Όταν έριχνα ένα βλέμμα στα πόδια μου μ'έκαιγε κάτι ανάμεσα το κεφάλι ψηλότερα και τα μάτια κάτω να κοιτάνε το στήθος που ξεκουράζεται πάνω στο τραπέζι όπως σκύβω και τα πόδια απλώνανε σαν αποτυχημένη ζύμη για σκατά. Είχαν περάσει λίγοι μήνες και το δέρμα είχε βαρύνει τόσο που τα βραδινά μεθύσια και μετά τα χέρια αγκίστρι στο τιμόνι και στο δρόμο για τα ξερόχορτα ξεμάκρυναν. Είχαν περάσει λίγοι μήνες και ό,τι έμπαινε στο στόμα μου ήταν σπασμός για το στομάχι κι έπεφτε κι άλλη υγρασία στη ζάχαρη στους τοίχους και τρυπούσε τρυπούσε το ντουβάρι σύντομα σύντομα, στεκόταν και δε μιλούσε άχνα δεν έβγαζε μόνο γούλιαζε το κονιάκ του και δε μιλούσε μόνο μέσα στη νέκρα με χτυπούσανε όλα σύντομα σύντομα έλεγε και γούλιαζε. Όσο τον θυμόμουνα έπινε καλά δεν το σιχάθηκε στιγμή εμένα δεν ξέρω τι μ'είχε πιάσει τότε και δεν πήγαινε κάτω ή θα κατέβαινε μαζί με τη γλώσσα μου και θα πνιγόμουνα με τον κώλο βουλιαγμένο και το σβέρκο να μυρίζει από μακρινά όργανα ευτυχώς φλύκταινες δε φανήκανε ποτέ. Έσκαζαν τα εγκαύματα όμως όταν πολυτριβόμασταν αλλά σύντομα, η υγρασία τα'τρωγε όλα τα'τρωγε τ'αφάνιζε γενοκτόνα υγρασία μούχλα καριόλα καριόλα μούχλα η ζάχαρη τρυπούσε το ντουβάρι και θα βλέπαμε στο διπλανό δωμάτιο εμάς με τα βιβλία ανοιχτά και τα μάτια ο ένας στον άλλον και μετά πάλι πίσω τους βύζους να κρέμονται και να χορεύουν πέρα δώθε σκέτος εμετός για μένα σκέτο ξερατό παντού στους τοίχους μαζί με τη γλύκα κι όλα. Είχαν περάσει λίγοι μήνες που μ'αφήσαν απ'το νοσοκομείο μόνο λίγοι μήνες μέσα στο νοσοκομείο. Μέσα λίγοι μήνες που μ'αφήσαν το κεφάλι στις πατούσες τα σεντόνια σοβάς σεντόνια σοβάς ολόλευκα ανεξερεύνητα σα μικρούλα. Θυμόμουν με το κεφάλι χωμένο στις κάλτσες η γριά έπιανε τα έλκη του ναυτικού κι έλεγε οι πουτάνες είναι καθαρές οι μικρούλες σε σταυρώνουν κι όσο πιο αγνή τόσο μεγαλύτερες οι πρόκες στα χέρια και στα πόδια και στο ξύλο. Νόμιζε ο γιόκας είχε φεσωθεί την τρέλα του θύμα κάποιας δαιμονικής αστής. Νόμιζε. Μέσα το κεφάλι στις πατούσες τα κορδόνια τσίτα κόμπος ομίχλες όλες οι μέρες ήταν ομίχλες. Μου άνοιγαν το στόμα και ρίχνανε μέσα τις βόμβες μου έκλειναν το στόμα και ρίχνανε μέσα τις βόμβες εκρήξεις ομίχλες εκρήξεις ομίχλες οι μέρες νύχτες μεσημέρια ώρες μια και μια ίδιες και όλες καμία εξαφανισμένες. Μέσα στο κεφάλι οι πατούσες πηδούσανε αγκαθωτά αρμυρίκια και παραδίπλα έσκαγε το κύμα σαν το τρυπημένο ντουβάρι που θυμόμουν να έβγαινε κατευθείαν στη θάλασσα. Είχαν περάσει λίγοι μήνες γύρισα και μου άνοιξε το στόμα χωρίς να πει κουβέντα μόνο μου ψάρεψε από μέσα κάλτσες και φίδια και ένα ψαροντούφεκο. Ξεφούσκωσε η κοιλιά μου που βγήκανε όλα αυτά από μέσα μου ξεφούσκωσε και αυτός μου έλεγε να ξεράσω καλύτερα κι έπινε κι εγώ τόση ζάχαρη το στομάχι οξύ για βέλη δηλητήριο μισό ποτηράκι έπεφτε μέσα και καίγονταν τα κρέατα καίγονταν όλα τα δέντρα και τα σπίτια.

Όσο ήμουν μέσα δεν ξέρω τι έκανε αυτός. Ερχόταν να μ'επισκεφτεί κάθε τέσσερις μέρες πριν ή μετά το μεσημεριανό που κουτσότρωγα γιατί γαμιόντανε οι μάγειρες με σκουλήκια σαπισμένα φαγιά απ'τον πόλεμο μας είχανε για πέταμα ερχόταν να μ'επισκεφτεί κάθε τέσσερις μέρες κάποιες φορές το ξέχναγε δεν ξέρω τι έκανε και το ξέχναγε ή μπορεί να μην το ξέχναγε και να πίστευε πως το'χα ανάγκη να ηρεμώ. Καθόμασταν στο περβάζι τα μάρμαρα ν'αστράφτουν σαν το Μέγαρο τότε που ο άλλος είχε δυο πεταμένες στ'αυτοκίνητο και νόμιζε πως τις κανόνιζε τα φώτα ν'αστράφτουν σαν πεφταστέρια μέσα Αυγούστου πιάναμε λίγο ο ένας τον άλλον πιανόμασταν λίγο με πονούσε τον πονούσα κι έφευγε. Οι υπόλοιποι σκιές οι υπόλοιποι γύρω γύρω τα ίδια κάθε πρωί η γριά να κοιτάει το πλακόστρωτο ήθελα να'ξερα τι λέγανε μεταξύ τους ήθελα να'ξερα τόσο πολύ που την άκουσα ένα ξημέρωμα να λέει σήμερα γιόκα μου δε θέλω ντομάτες σήμερα είναι γιορτή και το μεσημέρι πέθανε ζούσε απ'τις ντομάτες. Τρέλα χωρίς μύτες όπου γυρνούσες σε καμιά καρέκλα στο δωμάτιο κι έβλεπες τρέλα χωρίς μύτες ήταν η χειρότερη ήταν πηχτά τα δάκρυα που βγαίνανε απ'τα μάτια με ζόρι σα να γεννούσανε τα μάτια αυγά ή ελεφαντάκια και κολλούσανε μεταξύ τους τα βλέφαρα και μένανε τυφλοί τρέλα χωρίς μύτες όπου γυρνούσες σε καμιά καρέκλα στο δωμάτιο φοβόσουνα ν'ακουμπήσεις μήπως σε πάρουν κι εσένα τα σκάγια εγώ φοβόμουνα και δεν ακουμπούσα ούτε λίγο ούτε γι'αστείο. Τα βράδια δεν περνούσανε τα βράδια πρωινά ώρες μια και μια ίδιες και όλες καμία εξαφανισμένες νεκρές σκοτωμένες δε ροχάλιζε κανείς ήταν αρρωστημένο τα βράδια οι βόμβες είχαν χύσει ζουμιά ένα σωρό και αναθυμιάσεις ώρες μια και μια ίδιες και όλες νεκρές ναρκωμένες ύπνος κώμα ύπνος κώμα ύπνος τίποτα κενό. Δεν κοιμόμουνα καλά δεν κοιμόμουνα γιατί με ξέσερναν οι ιερές νόσοι επειδή δε μου'πιανε το χέρι και γλιστρούσα σαπουνιάρα γραμμή για τους εφιάλτες και το πάτωμα και τις γωνίες του κομοδίνου. Συνέχεια τον μισούσα γιατί σα προσευχή κάθε μέρα με το ξύπνημα κάθε μέρα με τον ύπνο μουρμουριζόταν μέσα μου μέσα ήμουν μέσα δεν ξέρω τι έκανε αυτός δεν ξέρω τι έκανε έλεγε διάφορα έλεγε ερχόταν κάθε τέσσερις μέρες κι αγαπιόμασταν αλλά αγαπούσε κι άλλους αγαπούσε τον κόσμο αγαπούσε. Συνέχεια τον μισούσα γιατί με τέτοια πίστη κάθε Κυριακή υμνούνταν οι ευτυχίες και οι χάρες της ζωής έξω μέσα εκεί που ήμουνα και ο παπάς έλεγε κάνε αυτό που κάνεις είναι σωστό μα σε σκοτώνει είναι σωστό είναι αρρώστια. Κι όσο εγώ ήμουν μέσα δεν ήξερα τι έκανε αυτός τόσο τον μισούσα και τον σκότωνα και τον ξαναμαχαίρωνα ξανά στο στήθος στην πλάτη στα πλευρά στο πρόσωπο στο πρόσωπο γαμημένο πρόσωπο έσφιγγα τα δόντια μου όταν λαγοκοιμόμουν και έπαιζαν εικόνες που τις χόρευε αυτός καλά και γελούσαν όλες γελούσε κι αυτός έπαιζαν εικόνες που έπινε καλά τις ευτυχίες και τις χάρες της ζωής τις ανταλλάζανε στα στόματά τους κι εγώ τους λυπόμουνα και τους ζήλευα και τους σκότωνα κάθε λεπτό ένα ένα ίδια και όλα κανένα.

Ανέβηκα σκαλί και ομολογία πέντε όροφοι σκαλί και ιδρώτας πεντακάθαρος λευκός ολόλευκος σαν τα σεντόνια τιναζόταν στους τοίχους ζαχαρένιους τοίχους και τα δάκρυα ρευστά σαν τον ιδρώτα και το νερό και τα κρασιά ανέβηκα σκαλί και παραπάτημα κι αυτός ένα βήμα πίσω βαρυγκομούσε που καθυστερούσα μα δε μιλούσε άχνα δεν έβγαζε μόνο έτοιμα κράταγε τα χέρια του μήπως το παραπάτημα γινόταν πόλεμος κι ο πόλεμος σκατά μπήκαμε μέσα με ξέντυσε υπομονετικά το'χε αυτό ήταν υπομονετικός ήταν πλούσιος και δεν το'ξερε τα'χε όλα κάτι ιδιότροπα κουμπιά της διαστροφής μήπως και πριν αρπάξεις τον ίκτερο προλάβαινες να το ξανασκεφτείς μα πού, τα ρούχα στο πάτωμα γρήγορα δάχτυλα και νύχια μέσα ίδρωνα κλαίγοντας στάλες στάλες ρυάκια ρυάκια ποτάμια θάλασσες κόσμος αγαπούσε τον κόσμο πώς μπορούσε ν'αγαπάει τον κόσμο εγώ δεν ήμουν ο κόσμος η ζάχαρη στη γλώσσα η ζάχαρη. Η ζάχαρη στους τοίχους χύσια τρύπες απ'τα χέρια μας απ'τ'ανάμεσα των ποδιών μας στη ζάχαρη των τοίχων τρύπες σπίτι τιποτένιο ανοιχτό ουρανός τα σύννεφα που φεύγανε βαλ'τα μου είπε. Βάλ'τα χέρια σου. Χώσ'τα μέχρι τον ώμο, κι έτσι όπως στεκότανε και δε μιλούσε άχνα δεν έβγαζε κι έτσι όπως στεκόμουνα και δε μιλούσα μόνο ανάσαινα το τσιγάρο του και μέσα έξω οι αναπνοές άνοιξε ένα στόμα δόντια παντού ένα στόμα σα πληγή ήταν αρκούδα ήταν ένα στόμα υπερώα με δοκάρια. Έβαλα τα χέρια μου μέσα όλα και τα πετσόκοψε η προπέλλα τα'χωσα βαθιά όσο γινόταν και με κατάπιε ζωντανό.

"

Beware the preachers
Beware the knowers
Beware those who are always reading books
Beware those who either detest poverty
or are proud of it
Beware those quick to praise
for they need praise in return
Beware those who are quick to censure
they are afraid of what they do not know
Beware those who seek constant crowds for
they are nothing alone
Beware the average man the average woman
Beware their love, their love is average
seeks average

but there is genius in their hatred
there is enough genius in their hatred to kill you
to kill anybody
not wanting solitude
not understanding solitude
they will attempt to destroy anything
that differs from their own
not being able to create art
they will not understand art
they will consider their failure as creators
only as a failure of the world
not being able to love fully
they will believe your love incomplete
and then they will hate you
and their hatred will be perfect 

"

(B.)

This bad weather circles us this bad blood strikes us ugly

let them undo let them undress

they would either way abandon us

we would either way split in two, in three, in millions

so shatters our skin so break our bones with this heat this love this zest

let them widen their views stare at every floor

violently as it storms and rages this bad weather this bad blood

they strike us down.

Tell me now am I good enough

are my hands harsh enough

to steal you off your pretty skin
to turn you into solid dust in tiles.

Raise the hands, they can be stretched forever. This is a room with no ceiling. This is a monastery. She lives here alone. She wakes up before the alarm sets off, or the coma is unstoppable. She eats. She eats. She eats, all these denatured substances fill the void. She keeps her maker calm. Him and the rest are too kind to ask or take the lead. She brings them in. They soften with formic acid. Once they are soft, the muscles lax, the skin tears at the touch of the air. Nothing makes them easier. They fuck and confess their eternal vows. They are easy. It only takes a drop to dissolve their sham of pride. An offender is never asked, conviction to a never-ending lack of manners. Then they invite her over. Unclean sheets, unclean pillows, unclean people sleeping on insecurity. They fuck and their sweat is grime. Then she returns and prays. They get their diagnosis in no time and they cope to keep it hidden. This is a room with no floor. There is nothing dirt has ever kissed here. She burns everything on the two edges of each interval. Burn everything, rebuild everything, bear everything. Raise the hands, now he sees clearly the documentation of our eighteen months. Here, a grain of pepper on his tongue. Please, disappear. For a second she clasps his hand with the madness of every elementary point without him. This will never stop, this has not ended years now. This is a serious mistake and will cost her slide out of the coma every morning. He thought she forgets, she burns herself. She never touches herself, she never destroys herself. Whatever viruses he left here, will remain. This makes him ache more. They fuck and he weeps on her chest. She says he should see his savior. Deeper knowledge, thorough touch and thorough listen. The savior holds the cure. She drains them and pushes them to the saviors. She fucks because he's easy. She beats his back and he stares with agony. He stays because she's unfamiliar. We fuck and raise our hands. We reach god. Do not expect to leave her with anything new in your pockets but a referral to your next savior.

We are taught to be the void. It is written on our diplomas.

I am withdrawing myself.

I only keep the good character never given never to be 

for a distant figure

blond hair blue eyes white skin

a little of human a tiny fly I'd smile to

in exchange to this lot of quiet hyperventilation

anything from consolation to self-ridicule

share a drink and eat hjortron jam with ice cream

cook together

slight painless contact

always more always only

occasional talkers.

Δεν έχει να την πιάσεις από πουθενά. Δεν έχει να την πιάσεις από πουθενά για να τη δικαιολογήσεις, να της βρεις να της δώσεις ένα απαλλακτικό. Εγώ ο ίδιος, παρών, για δυο δεκαετίες, κουράστηκα να παρακολουθώ την ενηλικίωση μιας πολύ κακής συγκυρίας. Θα ήθελα κάτι να γίνει για να με ελευθερώσει από αυτήν την κηδεμονία. Δεν έχει πολύ καιρό που τα όριά μου ξεπεράστηκαν, αλλα από τη στιγμή που αυτό συνέβη, είναι γεγονός αμετάκλητο. Και ναι, υπάρχει ένα συγκεκριμένο σημείο που τα όρια ξεπερνιώνται, η χαλαρή θεώρηση της πραγματικής υλικής προόδου χαίρομαι που έφυγε μαζί με τον προηγούμενο και ελπίζω να μη χρειαστεί να την αντιμετωπίσω ξανά. Θα αρκούσε να πλησιάσει αρκετά και να δει καλύτερα πώς το ένα επιθήλιο μεταπίπτει στο άλλο, αλλά δε μπήκε στον κόπο γιατί ήταν άπιστος με όλη του τη δύναμη. Δεν έχει πολύ καιρό, αλλά από τη στιγμή που αυτό συνέβη, ευχόμουν κάποιον σαν εσένα. Εσύ ακούς. Είναι πολύ επικίνδυνο για σένα που ακούς και αυτά όλα σε διαπερνάνε. Γνώρισα και άλλους, κάποιους που ήταν τοίχοι μ'αυτιά και κάποιους που δεν είχαν καμιά υπόσταση για να λάβει τους ήχους ή να διαπεραστεί από ο,τιδήποτε. Δεν έχει να την πιάσεις από πουθενά και δεν υπάρχει μεγάλη χαρά σ'αυτό το παράδοξο ή σε οποιοδήποτε άλλο κοινό στοιχείο φέρει. Μπορείς να είσαι καλοπροαίρετος μέχρι να φτάσει ο περαστικός να γυαλίσει το σκαρπίνι του με το μάγουλό σου, δε θα σου αποφέρει πολλά γιατί τώρα ετοιμάζεσαι να πηδήξεις σε ένα λούκι που τα τοιχώματά του είναι μηδενικής τριβής. Και αν θες να την κατηγορήσεις για κάτι, έχεις να διαλέξεις, να χορταίνει το βουλιμικό μάτι και το ξεχειλωμένο στομάχι, επιλογές για κατηγόρια. Πάντα μου άρεζε να τους βλέπω, έβρισκαν αυτό το κόλπο που φαινότανε αποτελεσματικό: πιάνονταν από τις εσοχές που δημιουργούσε αυτή στραβοπατώντας και εγκληματώντας. Επιδίδονταν σε μια φρενιτική μάχη εαυτών για μια πολύ ασφαλή κατάληξη: να τη γκρεμίσουν επιτέλους. Πάνω που νόμιζαν ότι είχε έρθει η ώρα να ηρεμήσουν, αυτή εξανεμιζόταν. Τους άφηνε ξεραμένους με πρησμένο εγωισμό. Τώρα ετοιμάζεσαι να πηδηξεις σε ένα λούκι άπατο. Λες δεν έχει γυρισμό αυτό που κάνω, γιατί δε θέλω να έχει γυρισμό. Φοβούμαι πως θα απεγκεφαλίσεις τον εαυτό σου με τα χέρια σου ή θα κρατήσεις την αναπνοή σου μέχρι να πνιγείς. Έτσι θα έχουμε ξαναγυρίσει στην αρχή ή θα έχουμε διανύσει ένα διάστημα ίδιο με το τελευταίο. Θέλεις να είσαι ξεχωριστό διάστημα. Θέλεις να είσαι ξεχωριστό διάστημα γιατί χορταίνει κανείς με το να είναι ξεχωριστό διάστημα. Θα με τρέλαινε να δεχτώ ότι θέλεις να είσαι ανοιχτό προς τα δεξιά διάστημα επειδή απλώς θέλεις να τα παροχετεύσεις όλα σ'αυτήν. Θα σε λυπόμουν. Και τώρα σε λυπάμαι γιατί με φοβίζεις. Είναι μεγάλη αμαρτία να φοβίζεις κάποιον που δεν εντυπωσιάζεται από τίποτα. Σε σώζει κάπως από τη μετριότητα. Η συγκριτική μετριότητα είναι ξαπλωμένη σαν ομίχλη πάνω σε άσφαλτο με παγετό. Δεν αφήνει ούτε έναν απ'έξω. Πάνω σε ένα τμήμα της επιφάνειας του οποίου το εμβαδό κοντεύει το τίποτα, η συγκριτική μετριότητα έχει τόση αξία όση έχει η ομίχλη πάνω σε άσφαλτο με παγετό, ή η ομίχλη οπουδήποτε. Είναι μια κατάργηση της μετριότητας γελοία, γίνεσαι ο καλύτερος εραστής μέσα σε ένα στεγανό κελί που χωνεύει μόνο σένα μέσα στο στομάχι του. Τώρα ήρθες εσύ και μου λες ότι θες να αναλάβεις. Ν'αναλάβω, είπες. Εκείνο το βράδυ, τι υπέροχος ξάστερος ουρανός, εσύ ξαπλωμένος δήλωνες ότι ήθελες ν'αναλάβεις. Η δήλωση ήταν παράτολμη αυτή καθ'αυτή αλλά η φωνή σου κατάχλωμη και σχεδόν πεθαμένη, φωνή κάποιου που δεν είχε ποτέ υγιάνει στη ζωή του και τώρα απλώς τελείωνε παραδομένος στους κάβουρες. Αυτή σε μόλυνε, αυτή δεν είχε παρά να σε μιάνει, και εσύ ήδη πάσχων πια άπλωσες το χέρι λες και τη μόλυνες εσύ, και εγώ σφιγγόμουν να μη γελάσω με τη συναινετική αποκοτιά σου που την έκανες τρεμάμενος κι έχασε τη μισή της αξία για καύχημα. Ν'αναλάβεις, φυσικά ν'αναλάβεις, σου παρέδωσα τα ηνία εκείνη τη βραδιά και πήδηξες μέσα. Τώρα ακόμα είναι αρχή, και ο αέρας της πτώσης σε δροσίζει απ'τον ιδρώτα σου. Για λίγο αστράφτει και βλέπεις όλα τα νύχια της να είναι δόντια. Το σκοτάδι όμως έχει μια γλύκα χορταστικιά. Βρέχει συνεχώς και έχει καταραμένη πνιγηρή ζέστη. Η βροχή σου καίει το δέρμα σταδιακά. Η ζέστη τώρα δε σε νοιάζει αλλά τα πλαδαρά της μπούτια να σφίγγουν τη μέση σου σύντομα θα σου ανοίξουν γδαρμένα εκζέματα. Μ'έφτυσες στο πρόσωπο γιατί νομίζω είμαι Κάλχας. Ευτυχώς βρέχει και ξεπλύθηκε. Μακάρι να ζήσεις για πάντα. Εγώ άντεξα περισσότερο απ'όλους. Τώρα που έφυγα θα σκιστούνε τα ράμματα και θα εκραγεί πάνω σου. Τα πήγματα από αίμα θα είναι τόσα που θα βουλώσουνε οι δακρυϊκοί σου πόροι. Όταν με είδες με ρώτησες, τι σε σακάτεψε έτσι. Θυμάσαι. Μια πολύ κακή συγκυρία.

Half a bar of butter in the mouth.

The waterglass full on the counter

next to the pans and pots.

I inhale the dust from the floor.

One ought to clean up sometimes

but only if they can't find excuses not to

which is rather impossible, I reckon.

The fan is standing behind me

placed on a strategical point.

A family across this tight strip of street

they are having lunch

right behind their lace curtains.

-

Immobile in my underwear

sweat is dripping from behind my knees.

Tongue buried in fat voice can't come up.

There is smoke of majestic statements

because they burn when they're spoken.

It would be good to take a turn at last

but only if they can't stand it anymore

which I doubt, since the sweet nausea

of immurement is ravishing.

Every sound hitting the wall avows

the waste of all this.

-

Half a bar of butter in the mouth.

I'll do my best to take it down

while sipping from the waterglass

that's standing full on the counter.

Soon I will be out of consciousness.

βλέπω φωτογραφίες
φαγητών
κάνα δυο ώρες τώρα
θα έβρεχε
φαίνεται πως θα έβρεχε μόνο
επειδή κάποιος δεν ήθελε
να τον
πετάξουν έξω

ξαστεριά
έχει ξαστεριά
τελικώς
άλλο ένα μεσημέρι
επιστροφή στα
γνώριμα βαριά
στομάχια
ρομαντικά απόβραδα με ένα τέταρτο ταινίας και βουλιμικά δείπνα κι επιδόρπια στην ίδια ακριβώς θέση όπως τα λαμπρά πρωινά και τα ζεστά μεσημέρια στην ίδια ακριβώς θέση στην ίδια
ακριβώς
θέση
κάθε λεπτό στην ίδια ακριβώς
στις ίδιες γραμμές που ξεχάσανε
απ'το σταθμαρχείο
να τις στρέψουνε
για ν'αλλάξουμε πορεία με τόση
με τόση φόρα τόση πολλή φόρα τόση πολλή
μένει ένα μεσημέρι
η αρρώστεια στο λαιμό μου και στις βαλβίδες

κάτω απ'τον ήλιο στη στεριά
ναυτία
κάτω απ'τον ήλιο
κουβέρτες και κρύος ιδρώτας
ανώνυμες ημέρες
αποθεραπεία και ίαση διάρκειας ενός μηνός
μετά παιδί που σπρώχνει την
κατρακύλα στα
γνώριμα βαριά
χέρια
μικρές ώρες μέσα στο απόγειο της διαύγειας βήχας φυματικός μέσα στο κατακαλόκαιρο κάτουρα στο λαβομάνο
αυτές οι μικρές ώρες κρατάνε ίσα να κυλήσουν οι φτυσιές από τα μάτια
στις παρειές στα
γνώριμα βαριά
χέρια που δε γράφουνε δεν πιάνουνε δε χαϊδολογούνε μόνο χτυπάνε και μετά κρέμονται

τόσες νοσοκόμες λακίσανε τις έφαγε η σκουριά των παραπόνων
στέγνωσαν παντού να υπόσχονται μέρες χωρίς φτώχεια
αυτά και άλλα φαρμακευτικά ψέματα
των συναδέλφων λύκων
ασθενής χωρίς πρόσωπο χωρίς
πρόσωπο το πρόσωπο κομμάτια

ψάχνω τρύπες γι'αυτόν το λοιμό
θα προσβληθείτε
ανεξαιρέτως με μια αδυναμία πυρετού τυφοειδούς με μια ύπουλη μεταστροφή έτσι
η ευτυχία σας θα γεμίσει ζάχαρες θα
σαλαμοποιηθεί όπως τα κολοβώματα των μεταχειρουργημένων παρηγορητών μας
τρύπες θύματα γι'αυτόν το λοιμό ως
πιστός φορέας
στα διαλείμματα
κοιτάω τον πράσινο τοίχο
κι έπειτα ξανά στη δουλειά
ξανά τον άσπρο

το κρασί δεν είχε τέτοια στυφίλα πριν ο αέρας κουβαλούσε
ευφορικά μόρια πόση ειδέχθεια αγαπημένη μου μικρή
για κάτι τέτοιους ξωπεταμένους χτίστες.
νοσείτε;
νοσείστε

She was ripe. Blossoms sprouting from her hair, eyebrows of expression. She consisted of spheres. An integrated sum of curves, circles, spheres. Her points would never shape an angle. She did not fit in corners, her points would never tear, would never injure. She rolled on the x-axis. She rolled, full of seeds. The seeds rolled too. She was dark mud. She did create, she did. Wide open legs far apart. How she'd command another birth. How she'd demand another glass. Almonds to see them face, an infinite strike of curves, circles, spheres to touch them skin. One time, maybe two, maybe a bunch of times that could fit in one month, maybe two. Maybe more, free to slip off to the next. Anytime free, them agreed on that without talking over. Vague scenes that have been cut as never spoken of. She did hop from the landing to the following step, or the landing threw her up, vague, never spoken of. Gaps have been filled with fiction. Her, naked brought sweat to the back from afar. Brought sweat to the back from them hands from them legs from them genitals. Her naked beneath them, a literate dish after weeks of hunger. Her naked beneath them, a literate body to picture. Thought it would be an image of relief. It was an image of revolt. Such beauty monstrous. Such impression swallowed as was. Them did mention her placing the dedicated sentence in a pile of indifferent sentences. Them who laid their hands on her earth, them laid their hands on the dead valley of ours. Them flew from the cloud to the triangle. Them same did moan inside, them same now moaned outside. Them cold, them sweaty, them we would fight over. She did not reach her end. Us shall outlive our death only, only to see them mourn. Dedication these days. Them moved to an abandoned country. Them turned from the light, them lost in angles angles lost in them. Skin torn, skin flattered, skin sent back to its primordial threads. When us shatters, them are to walk away scarred. She was ripe and taken and devoured. She is, us, them. She is a number of speculations.

I saw my hand in the edge of the field. My legs collapsed, oh, I shook with terror.

I put my head to sleep
on these arms nailed
against the floor

told my mother
take note of the
bet one day
awake drowned
eyeless
she hacked she
drank

a while now, a while
now this
foundering mass you call by
my name
rests on
you

fifty seconds apart
fingers clasp and fingers ret

cringe
cringe
cringe.

What a pain! mirrored in the legs descending from the head
or so he said
before his left ventricle blew.
-

Say how repetitive I am
say about my hands burning
over this

it sounds harsh now,
counting the days
until again.