Αναρτήσεις
27.01.23
Καλώ το νούμερο που τελειώνει σε -120. Το τσάι σχεδόν ακόμα βράζει και ήδη το πρώτο τηλεφώνημα της μέρας. Η μέρα βιάζεται ν'αρχίσει.
-Ορθοπεδική πίσω γραμμή, Σούκρι.
Να σου γαμήσω.
-Φ. απ'το Ε2. Έχω έναν θείο που περιμένει επανεκτίμηση από την Τρίτη. Είναι για εξιτήριο.
-Ποιος τον είδε την Τρίτη;
-Ο Άλμπερτ.
-Μάλιστα. Γιατί δεν παίρνεις αυτόν τηλέφωνο να τελειώσει αυτό που άρχισε;
-Γιατί εσύ κάνεις τις εκτιμήσεις σήμερα.
Ξεφυσάει.
-Όνομα;
-Κ. Κ. Θάλαμος δέκα-ένα. Ε2.
-Ναι, ξέρω σε ποιο τμήμα δουλεύεις καλέ μου. Θα περάσω όποτε ευκαιρήσω.
-Πριν τις δώδεκα, είναι για εξιτήριο.
-Ναι, το άκουσα την πρώτη φορά πως είναι για εξιτήριο. Θα περάσω όποτε ευκαιρήσω.
-Είναι Παρασκευή.
-Το ξέρω πως είναι Παρασκευή.
-ΟΚ.
Κάθομαι στο άβολο καρεκλί. Επί τούτου άβολο για τη μεγιστοποίηση της παραγωγικότητας. Τα γόνατά μου βρίσκουν στο γραφείο. Τα μάτια στο πάτωμα. Με στρέσσαρε το τηλεφώνημα. Με στρεσσάρει η Σουκριγιέ. Όπως και να'χει είναι σαφές πως δε θα σκάσει μύτη πριν τις δώδεκα. Ανακοινώνω στη νοσοκόμα πως αναβάλλω το εξιτήριο για αύριο.
-Είναι χάλια στυλ, γιατρέ. Χάλια στυλ, τώρα Παρασκευιάτικα.
-
Τελειώνω την επίσκεψη, είναι δώδεκα, ανεβαίνω στην καντίνα. Σερβιρίζομαι σικαλόψωμο και βούτυρο, περνάω την κάρτα από το μηχάνημα, κάθομαι δίπλα στη γυναίκα μου και δυο άλλους χειρουργούς που για μισή ώρα θα λένε ανέκδοτα για κουράδες με γεμάτο στόμα και θα κλαίνε από τα γέλια ψεκάζοντας ψίχουλα από ψαρομπιφτέκια στον πάγκο. Κατεβαίνω πάλι στο τμήμα, θέλω να καπνίσω, αλλά τώρα δεν έχει τέτοια, μόνο δημοσιοϋπαλληλική υπομονή. Περνάω Ληβάην σε δυο γριές, γράφω πλάνα για ανοσοθεραπείες, κάνω μερικά ακόμα κωλοτηλεφωνήματα, διαβάζω ειδήσεις στο κινητό, γράφω στη Λίνα για τις ειδήσεις που διαβάζω, κοιτάζω το πάτωμα, τραβολογάω τη γενειάδα, σκέφτομαι πυρετωδώς, κλπ. κλπ. Όταν εμφανίζεται η Σουκριγιέ είναι περασμένες τρεις.
-Μπορεί να περιμένει ως τη Δευτέρα.
-Θέλεις παραπεμπτικό;
-Όχι. Ήταν ακόμα με γραμμή και καθετήρα. Έτσι θα κάνεις εξιτήριο;
-Θα έκανα εξιτήριο αν ερχόσουν πριν τις δώδεκα.
-Δεν είμαστε όλοι στην υπηρεσία σου καλέ μου. Είπα πως θα έρθω όταν ευκαιρήσω.
-ΟΚ.
-Σε συμβουλεύω να διορθώσεις τον τόνο σου.
Δεν ξέρω τι έχει ο τόνος μου, προσπαθώ να είμαι όσο πιο ουδέτερος γίνεται.
-Εντάξει.
Στέκεται στην είσοδο του γραφείου με τις σημειώσεις της στο χέρι. Επαγγελματίας. Ωραίο αχυρένιο δέρμα χωρίς ψεγάδια, το λαμπερό διαμαντάκι στη μύτη, τα ασσορτί σκουλαρίκια, τα μαύρα μαλλιά τώρα με καινούρια κόμμωση, κυματιστά και φουσκωμένα, τα λεπτά φρύδια, το πολύ λευκό λευκό των σκληρών της, οι σκούρες καστανές ίριδες που στο κακό φως δεν ξεχωρίζουν από τις κόρες, οι πολύ μακριές βλεφαρίδες με τους κόμπους, η γλυκιά φωνή, το ζωηρό κορμάκι, η στολή σαν ραμμένη στα μέτρα της, τι στην ευχή, ε; Η γυναίκα με το ανεξάντλητο πλεόνασμα και στον αντίποδα ο άντρας με το χρόνιο έλλειμμα, κι ανάμεσά μας το μοντέλο Kübler Ross κι ένας εραστής που άλλαξε χέρια. Με καίει κάτω απ'τον αφαλό να της εξηγήσω, πως μ'έχει αδικήσει, δεν είμαι τέτοιος φτηνιάρης, δεν είμαι το σκουπίδι που πιστεύει, αλλά το βουλώνω. Όχι, τώρα δεν έχω δικαίωμα να είμαι εγωιστής. Γι'αυτήν είμαι πουτάνας γιος και δε θα το πολεμήσω.
Βγάζω τα γυαλιά και τρίβω τα μάτια μου. Όταν τα ξαναφοράω έχει φύγει.
Αυτός που πληρώνει τα σπασμένα είναι τελικά ο θείος με τη σάπια γάμπα, που άλλο ένα βράδυ θα κοιμηθεί χώρια απ'την κυρά του.
-
Σουκριγιέ, ανάθεμά σε, ό,τι κι αν μου κατεβάζεις, όσο κι αν σου φέρνω ξερατό, έχεις δίκιο. Είμαι φτηνιάρης, είμαι σκουπίδι, το κρέας με κάνει ό,τι θέλει - όχι, πάλι δικιολογίες, να πάρει ο διάολος. Είμαι υπεύθυνος για όλα, είμαι όπως και κάθε άλλος, ένα θλιβερό ζώο με το θάνατό του στο κατόπι, τα πάντα για τη θεραπεία της μοναξιάς, επί πτωμάτων στο δρόμο που υποδεικνύει η επιθυμία, όλα δικά μου αν μπορώ, τίποτα ευγενές, τίποτα υψηλό, κράτησα μυστικά απ'το Θεό και μ'έπιασε με το τεράστιο χέρι του για να μου θυμίσει πως τα βλέπει όλα, τράβηξα καλό κουπί από το '16, το ζόρι με κάνει να νομίζω πως δικαιούμαι επιείκεια, όχι, Σουκριγιέ, το ξέρω, δεν υπάρχουν ελαφρυντικά, τα πράγματα έχουν ως έχουν. Είσαι η τραγική ηρωίδα αλλά θα προχωρήσεις, η τιμωρία μου είναι πως δεν είμαι μηχανή, ο πρώην άντρας σου δεν είναι ένας ακόμα στη λίστα, είναι το στόμα που μάσησε τη λίστα, όσο τρυφερός άλλο τόσο αμείλικτος.
-
Και τώρα τι; Σκέφτομαι πυρετωδώς και γράφω πυρετωδώς σαν εκείνους τους τελειωμένους που βινάρουν όλην την παραγωγή των μεσοδυτικών πολιτειών και μετά αποσυναρμολογούν τ'αμάξι τους βίδα βίδα, θα'πρεπε να είμαι μισοξαπλωμένος σαν δανδής και ν'απολαμβάνω τα κλοπιμαία μου, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι: κάτι με καίει από μέσα σαν οξύ, και αποσυναρμολογώ τον ίδιο μου βίδα βίδα, τι νευρασθένεια, τι σπίντα, ένα και το αυτό, στο τέλος τίποτα δε μένει όρθιο.
Τα ρέστα από τη Σίσσι και τις 839 κορώνες τη συνεδρία της, που αντί να τ'ακούει αυτή, τα ξερνάω εδώ πέρα.
-
