Χτυκιό όπως έχω συνηθίσει κρεβατωμένος διακριτικά ή στο πόδι και σκυφτός δεν έχω δει έξω μέρες τώρα απ'ό,τι περνά διαμέσου της κουρτίνας μαντεύω συννεφιές τίποτα ενδιαφέρον μόνο μέσα στο κρανίο ό,τι πλέει και αποφορτίζεται. Κάτω απ'τα νύχια έχει μαζευτεί παλιά βρωμιά πρώτη φορά συμβαίνει; ε όχι. Το σπίτι αστραφτερό ευφημισμός καλά θεμελιωμένος η δροσιά της νιότης σου η ξεκούραστη ματιά λυγίζουν τα χέρια μου αλλά δε φτουράς.

Τα λεωφορεία φεύγουν απ'το αμαξοστάσιο η άσφαλτος λιώμα αριστερά και δεξιά που κυλά το βάρος τους τα καλοκαίρια διασταυρώνονται σε σημεία όσα αρθρώνονται οι σπόνδυλοι. Οι ανάπηροι των φαναριών και οι λάμπες αλλάζουν κλίμακα ρυθμισμένοι όλοι περιοδικά ανεξαρτήτως μετεωρολογικού δελτίου κι απεργίας. Το γκρι το εθνικό μας χρώμα, αρχή ή τέλος της κάθε εποχής και μέση πάλι γκρι. Οι ίριδες που έλαβα κληρονομιά κι αυτές γκρι και μια μεγάλη αγάπη για την πατρίδα κάθε φορά που αγγίζει το κεφάλι το προσκεφάλι να ξεκουράσω τη μέση συσπασμένη στις βάρδιες εναλλάξ και βραδιές.

Η θέρμη της μεσομήνιας συγκίνησης κρατάει ίσα μ'ένα παραπάτημα και το δια βίου φέσι εγώ δεν ξέρω απ'αυτά προσωπικά μόνο παρατηρώ και ταράζομαι αλλά δε μαρτυράω και δεν καθοδηγώ, ας τη δω να σκονταύει στο κράσπεδο καταλαβαίνω μόνο από ζωντανούς και νεκρούς αναμεταξύ των επιμέρους δεν υπάρχει διάκριση κι ας τη δω να σκονταύει στο κράσπεδο θα περάσω από δίπλα με την ίδια βιασύνη του δευτεριάτικου πρωιού ούτε η άκρη απ'το άνορακ δε θα τη σκουπίσει τόση στειρότητα και τη χαίρομαι τριάντα μέρες στον κύκλο του φεγγαριού ακόμα κι αν έχω χωθεί στα σκεπάσματα και τρέμω και ιδρωκοπάω και δε βλέπω αν είναι μηνίσκος ή δίσκος όπως το κρύβουν οι κουρτίνες.

Το φως της πηγής με κρατάει προσηλωμένο η μέρα έξω έρχεται και φεύγει όμως εγώ μ'ευλάβεια προσκυνώ και πιάνομαι σ'όλους τους ραχιαίους κι ωμοπλατιαίους ακίνητος όπως διατάζει η πίστη μου για να φτάνουν τ'ακροδάχτυλα στ'αυτιά των παρηγορητών μου που είναι πολλοί αλλά δεν τους έχω δει, δεν τους έχω ακούσει, δεν τους έχω φανταστεί ούτε στον ύπνο. Δε μου'χουν πει να καθαρίζω τα νύχια αλλιώς να τα κόβω απ'τη ρίζα; και μια και δυο και τώρα η τιμωρία δε φαίνεται στην αξονική όπως κι αν το κόψω η στροφή δε χωράει την ευθειασμένη μου βλακεία.

Κι έτσι η σκέψη συνεχίζεται στη σπείρα της αρρώστειας πόσο κρίμα είναι που'ναι τμήμα με σημειακές άγκυρες όλα τα ενδιάμεσα είναι ενοχικά κι εγκλήματα που τα ντύνεσαι περήφανα κι άμα σε γεράσουν αρκετά ή σε σκοτώσουν παραγράφονται, αναρωτιέμαι θα βγάλω τη νύχτα ως το πρωί;

Safe in the hearth the sisters sleep despite the discreet scramble

the big bed the roseate sheets the flowers laid flat under the skins

wrong and round ending and start I hardly anymore really tell apart.

-

Four blocks away behind the glass screen there stands history of itself an instrument

through which the wind goes through untouched but every now and then I'd hear a word or two

mouth best remain shut than agape before the sin our worth is even less than this

-

no, four blocks away behind the glass screen there drives by a train thrice a day thrice a night

not each time the same, of course; seasons command the destinations. The guards at every crossing

survive through the hours of their spell they drain by the rails all crossings are dark, that too.

-

A playful thought, vision that runs faster than the feet would ever. When the year opens and closes

when the one slides to the other the innards follow the shift

safe in the hearth we sleep despite their discreet scramble, never had we any sisters never did we get to know the flavor the touch the big bed the roseate sheets gardens laid flat under our skins not one would ever dare to sneak inside make us bleed disrupt our peace. I slip through the hours and they don't exist and we don't get old we exhaust our remaining beats invested in this interlaced speech

every now and then you'd hear a word or two, you'd better shut

you know about your worth and this,

that's how we are, not how we last.

-

at sea the anchors hold us still

lie, the waters will move worlds around us while we stay

the waves bring in a piece from everywhere take away then

the sand burries itself

-

Dann hat der Exot mir gesagt:
willkommen, wir
haben dies das und jenes
jeden Tag bemühen wir uns um unsere Leben würdig zu machen
aber niemand besucht, niemand kommt mal an.
Daran dachte ich wir
nehmen dies das und jenes weg
jeden Tag bemühen wir uns um unsere Leben mehr zu leben
der Nebbich besucht, der Nebbich kommt mal immer an
aber der Hunger bleibt nicht still.

Ανεβαίνει κάθεται δίπλα μονολογεί μοτέρ σα μοναχός σε κάθε φανάρι ακούω το τρίξιμο τα έντερα τέρμα τεντωμένα πότε θα σπάσουνε τα ράμματα και θα μας μπουν στο μάτι
πότε θα σπάσουνε τα ράμματα και θα μας μπουν στο μάτι
πανέμορφη παγωνιά πανέμορφα λασπόνερα
η μόνη σκόνη που σηκώνεται είναι η αχλή της αναπνοής
οι άπλυτοι το χειμώνα ξεπλένονται ενώ η ζέστα μας μολύνει όλους
κι άλλες λυμφατικές φυσιογνωμίες δίπλα του κι απέναντι
ολισθαίνουν πάνω στον εαυτό τους γλοιώδεις καθώς είναι απ'τη φύση τους
κι εμείς αιματώδεις κατά τα Ιπποκρατικά αναρωτιόμαστε κάθε φορά που ανάγεται η χθεσινή γιορτή πότε θα σπάσουνε τα ράμματα και θα μας μπουν στο μάτι
κάπου στο βάθος κάπου παλιά το είχα ακούσει
όχι υπό τάση, όχι υπό τάση
τώρα θα ζούμε με το φόβο.