Μερικές φορές ακόμα στη ζέστη αυτής της γενειάδας, αυτής της ρυπαρότητας, σα να τυλιγόμουνα μ'αυτόν που μπορούσα να είμαι. Μ'αυτόν που μπορώ να είμαι όταν μου το προτείνω.

de Azúa

Ό,τι συμβαίνει είναι για καλό. Το λαζαρόφυτο έμεινε απότιστο κοντά στις δυο βδομάδες, και τώρα που του'κανα το χατήρι να το δω, το βρήκα ανθισμένο. Τα τοιχώματα του ασημένιου ποτηριού πάνω στο γραφείο έχουν πιάσει γλίτσα. Το κρεβάτι μου έγινε μπανιέρα γεμάτη ως τα χείλια με ιδρώτα. Τα σεντόνια μαλάκωσαν, ξεστρώθηκαν, τσακίστηκαν πλισέ, τα'πιασα πριν και μου φάνηκαν πάλι μούσκεμα. Το μεσημέρι κοιμήθηκα με το μάγουλο στο βιβλίο, τυλιγμένος στο κουβερτάκι για να μην ακουμπάω τα βρεμένα που δεν είναι. Σε κατάλαβα που μ'έθαψες κάτω απ'το πάπλωμα. Μόλις ξύπνησα φώναξα τ'όνομά σου. Αμέσως αισθάνθηκα ηλίθιος. Βγήκα με το βρακί στο ανατολικό μπαλκόνι. Το μισοφώς ξεχλώμιαζε το συρφετό των ασήμαντων παθών, σα μεγάλη μικρή Ιερουσαλήμ πνιγμένη στο χαμσίνι. Πλατσούρισα πέρα δώθε με τις κάλτσες. Σκέφτηκα το σάλτο ως συνήθως. Η μπουγάδα ήπιε όλη τη λασποβροχή. Με είχε ανάγκη να την απλώσω στο καλοριφέρ. Το σπίτι έκλαψε απ'την αναθυμίαση του απορρυπαντικού. Ο λαιμός μου είναι πνιγμένος στη μελάσσα. Σκατά. Την αλήθεια; Νομίζω πως κολυμπώ σύσσωμος στη μελάσσα, με τη γλύκα της, την ασφυξία, το σκοτάδι της και όλα. Τίποτα δεν κουνιέται. Δεν έχω μελάσσα μόνο μέσα στο λαιμό, μ'έχει ποτίσει από το στόμα ως τον κώλο, τα τύμπανά μου ισορροπούν ανάμεσα σε δυο τελειώματά της. Σημειώνω μέσα στο ζουμί που έχει πλημμυρίσει το κεφάλι μου ό,τι λες και ό,τι μ'αφήνεις σαν πούστης που είσαι και δεν είσαι να μαντεύω. Αυτός δεν είμαι εγώ, είναι κάποιος που δε θα παραδεχτώ ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο μ'εμένα, δε θα παραδεχτώ ποτέ. Η αδυναμία που ομολογείς απ'το ανοιχτό σου στόμα γυρίζει και σου τρώει τη μούρη. Η επιδιδυμίδα έκατσε ανάμεσα στα δάχτυλά μου για να παραπονεθεί. Θα ακούσω ό,τι έχει να πει αλλά σύντομα θα ξεχάσω. Έτυχε η μνήμη μου να είναι κι αυτή μυωπική. Έχει όμως σύντομες διαύγειες. Η μάνα μου πεθαίνει κάθε φορά που στρίβω απόγευμα στο γκαράζ του πατρικού. Ακόμα με πιάνει απ'το γιακά ο εφιάλτης της νευροανατομίας. Για θλιβερά πεντάλεπτα της νύχτας χάνω την πίστη που με κάνει αυτόν και όχι εκείνον. Σαν τώρα βλέπω τον ποιμένα πάνω απ'το κρεβάτι της, και πώς με κοίταζε σαν λύκο χωμένο στο κοπάδι. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που μαύρισε η πλάτη σου από τη σκοτοδίνη που μου'φερε το αίμα με το αίμα. Η καρδιά μου χοροπηδάει στη σκέψη. Όποτε θέλω τη βάζω και χορεύει. Όποτε θέλει με βάζει στη θέση μου, μπρούμυτο καταγής. Δε σε χρειάζομαι για τη σωτηρία της ψυχής μου, σου είχα γράψει πίσω απ'τη φωτογραφία του Ράζλογκ. Το ταχυδρομείο δε φέρνει πίσω ό,τι έχει πέσει στο κουτί. Την είδα μήνες μετά στο σκίαστρο του αυτοκινήτου σου, πίσω απ'την κάρτα της ασφαλιστικής, και Θεέ μου αν το έχω μετανιώσει. Η Ρωσίδα από απέναντι πέταξε ένα ένα όλα τα μέρη του σερβίτσιου στον πατέρα των παιδιών της τον καιρό που ήμουν στην άλφα χει. Κάποια βρήκαν στόχο, άλλα όχι. Έχουν περάσει χρόνια από τότε. Ο περιφερειακός ήταν ακόμη σούζα κόντρα απ'της Ευκαρπίας στης Ηλιούπολης στου Ευόσμου στου Κορδελιού. Στο μεταξύ, τα παιδιά της έμαθαν να μιλούν φαρσί και σύντομα θα ψηφίζουν ΠΑΟΚ.

Στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι είναι χυμένος κι απλωμένος σα χαλί ο Ριζοσπάστης σου. Μαζεύω τη χαρτούρα, και μες στη μοναξιά μου λέει με τη φωνή σου:

-Τα χέρια σου είναι κρύα σα νεκρού. Φέρε να τα ζεστάνω.

-Αφού είναι απ'τα χάπια, σου'χω πει. 

Έτσι απαντώ, ενώ ταχτοποιώ τις σελίδες στη σειρά. Θα τις διαβάσω πίνοντας τσάι απ'το ξύλινο κουτί. Ο βιασμός ανάμεσά μας μυρίζει σκατά και ιδρωμένους άντρες, και τον βαφτίζουμε κρυφό, και δεν υπάρχει κανείς που να γνωρίζει την αλήθεια, ούτε καν εμείς. Πόσο μάλλον το κόμμα.

 Ό,τι συμβαίνει είναι για καλό. 

ihre Stimme am Telefon mein Zittern im tiefen Süden Zoten, Scherze, Versprechen der Gegenwart des Hier-und-jetzts (-Denkst du nach mir? -Ja, klar. -Jä oder Jaaa? Was ist mit deinem Jä und deinem Jo heutzutage? Was ist mit dir mal los? -Alles in Ordnung, fit im Schritt. -Mit jedem Tag ändert sich die Ordnung. -Doch schon aber ich komme zurecht. -Versprochen?) der Betrug im Spiegel am Morgen (nun bloß Moin) der helle Sonnenschein des Tiefes die neuen Schuhe und die Flaute, nach Jahren der Flaute, die Pechsträhne der anderen Spieler am Tisch, am Tisch, nur Gerede, Gerede und Warterei aber worauf, worauf, man kann bis zum Schluss schlafen, bis ans Ende zu Fuß, man kann sagen, sagen und sagen, daß Leben lebenslanges Sterben ist, auch Gerede, Reise und Fortschritt, gerade Rejse Zug um Zug um Zug, Lebensgeröll, was ist der Unterschied, was wir der Zukunft hinterlassen, Durcheinander zu jedermanns Zufriedenheit alle Lieben Liebende, alle miteinander, und das Blut gefriert mir in den Adern

x

There's that man who died sitting by the radio and sailed adrift for seven years, he became a statue of dust honoring his silent death. Last summer I dived with my eyes open in front of the Nordnes Sjøbad, was it cold, it was, and all I heard was... and all I saw was...

and all I heard, and all I saw, it lent me to that man who died sitting by the radio and sailed adrift for seven years. The dead do not give back and they do not return.

Alle puderne hjemme hos os er deprimerede. Jeg ved, det i sandhed er en underlig observation, men jeg kan understøtte den med eksempler fra livet i dagligdagen. Puden på min kusines stol er lyserød og rund. Hver gang hun rejser sig op, bliver puden blå og trekantet, som om den ikke kan få luft. Ja, dens farve forandrer sig. Hvordan kan det lade sig gøre? På grund af en alvorlig tristhed eller psykisk rædsel måske. Puden kan være ramt af frygt for adskillelse ligesom en hund eller en huskat. Når min kusine skal på arbejde, falder puden altid omkuld. Hun kommer tilbage om aftenen og finder den på gulvet, lige ved at græde.

Vedrørende puden på min seng er situationen hverken bedre eller enklere. Nogle gange vækker den mig midt om natten med dens stønnen. Det kan være, at mit hoved er for tungt for den. Tit er mit hoved også for tungt for mig. Alligevel klager jeg ikke over det. Jeg forsøger at være sympatisk indstillet over for pudens lidelse. Derfor  sover jeg de fleste nætter med hovedet ved siden af puden og ikke på den. I fredags talte vi, mig og min kusine, med puden om problemet. Den undskyldte meget, men en løsning kunne vi ikke finde. Min kusine sagde: "Ligger man, som man har redt, så ligger man..."

Den tredje og sidste pude hjemme hos os bor på sofaen. Den er klemt og ikke så snaksom. Den siger en gang imellem, at den hellere vil være en dyne, men uanset hvad accepterer den sin skæbne. Det er det eneste, den kan gøre. Så vidt jeg ved, er den så klemt og så flad, at den godt kan være en dyne uden dens viden. Da fjernsynet ikke virkede for et par uger siden, sagde den klemte pude til mig: "Hvis du ikke snart reparerer det, skal jeg nok forlade dig, din kæreste, vores sofa og mit liv."

Det er derfor, jeg siger, at puderne nok er deprimerede.

Good riding at two anchors, men have told, for if the one fails, the other may hold.

/

Then God said

love thy neighbor, you loveless fuck

and I took it to heart.

/

Στο σκαμπώ στα δεξιά μου καθόταν ο πρώην βουλευτής. Δεν τον ήξερα, όταν ζούσε τις δόξες του ερχόμουν στη χώρα μόνο για δυο βδομάδες κάθε χρόνο, και ήταν αρκετές. Μου τον είπανε μετά. Δίπλα σου καθόταν ο ...! Φορούσε μάλλινη καμπαρντίνα. Προσπαθούσε απ'το ύψος του να δει τι διάβαζα (Kipling). Η ηθοποιός, η χορεύτρια, ο σιτεμένος σκηνοθέτης, αφηγούνταν αποσπάσματα από τη μαλακία που μας είχε φέρει όλους στο μαγαζί. Κάθε τόσο μια γυναίκα από τις τολμηρές τις κοντοκουρεμένες έβαζε συγκινητική μουσική, σαν χύσια αραιωμένα με ζαχαρόνερο, για να μπούμε στο πνεύμα του λογοτεχνικού δράματος. Μοιραζόμουν το τραπέζι με δυο ανοιχτόμυαλες σαραντάρες που κάπνιζαν σλιμς και μου έτσουζαν τα μάτια. Δεν τις ήξερα, αλλά δεν υπήρχε άδειο μέρος όταν έφτασα ένα τέταρτο αργοπορημένος. Αυτή που καθόταν ακριβώς δίπλα μου στον πάγκο της γωνίας φρόντιζε ν'αποφεύγει να με βλέπει, και είχε μαζευτεί όσο μπορούσε πέρα. Ο χρυσός σελιδοδείχτης μου, ναι, έχω επίχρυσο μεταλλικό σελιδοδείχτη, ξάπλωνε πάνω στο κινητό μου δίπλα στο κρασί της, και της έκανε εντύπωση. Τα σπίρτα μου ήταν κολλητά με τον αναπτήρα της. Η φίλη της κι αυτή κοιτάζονταν μεταξύ τους με συμπάθεια, ιδίως όταν η μουσική δυνάμωνε. Είχαν ήδη πιει από έναν καφέ και βρίσκονταν στο δεύτερο κρασοπότηρο.

Στην άλλη πλευρά, στις δυο πέρα καρέκλες ήρθαν ένας στρογγυλοκέφαλος και η γκόμενά του που μύριζε κολώνια του κιλού, γνωστοί του συγγραφέα. Δε φαίνονταν πολύ διαβαστεροί. Είχαν έρθει να στηρίξουν το θάρρος της αποκάλυψης των τρόπων των ερώτων. Είναι σπουδαίο, να δημοσιεύεις μια τέτοια ιστορία με τ'όνομά σου, θα'λεγε ύστερα ο πάτρωνας του δημιουργού. Είναι σπουδαίο, ο καθένας να μπορεί να δημοσιεύει ό,τι ονομάζει έργο, σου ψιθύρισα μετά, έξω απ'το οπτικάδικο, και μου είπες Μην είσαι φασίστας. Εμπρός μου, έτσι όπως καθόμουν με το ένα πόδι επί τα εντός και το άλλο επί τα εκτός του τραπεζιού, ήταν ένα ισχνό αγοράκι, όχι πάνω από είκοσι. Το γόνατό μου έβρισκε στα έξω του μηρού του. Είχε παραγγείλει μια γαβάθα τσάι. Έβαλε τρεις κουταλιές μέλι απ'το μπωλ. Άφησε το κουτάλι να ξεκουραστεί. Αυτό βούλιαξε αργά μέσα στο σκούρο μέλι. Έγλειψε τα δάχτυλά του χωρίς να βιάζεται καθόλου, λες κι έγλειφε τα δάχτυλα αλλουνού, με το βλέμμα αφηρημένο, ή επίτηδες αφηρημένο. Η γλώσσα του ήταν υπεραιμική, λεία σαν της γλωσσίτιδας σε Biermer. Σκούπισε τα χέρια του από το παντελόνι, ταχτοποίησε το πουλλόβερ. Μαζεύτηκα όσο μπορούσα πέρα για να μη με ακουμπά, κι επέστρεψα στον Άνθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς.