Όλες οι κοπέλες και οι γυναίκες φύλαγαν μέσα τους κάτι για το οποίο δε μιλούσαν ποτέ. Η μητέρα του φύλαγε τρομερά μυστικά για τα μπισκότα και έκλαιγε καμιά φορά χωρίς λόγο. Οι γυναίκες ζούσαν μιαν άλλη ζωή μέσα τους -μερικές γυναίκες, δηλαδή- και η ζωή αυτή έτρεχε παράλληλα προς τις φανερές ζωές τους χωρίς όμως να διασταυρώνεται ποτέ μαζί τους.

Steinbeck

Όχι! Δε μπορώ να παραδεχτώ ότι ένας χημικός, ένας επιστήμονας, ακόμη και εκατό φορές Γερμανός, είναι ικανός για κάτι τέτοιο!

Verne

Πίσω απ'το τζάμι κάθεται ένας άπιστος γυμνός στην πολυθρόνα
το μόνο που κουνιέται πάνω του είναι τα δάκρυα που ξεκολλούν
τα μάτια απ'τη γυαλάδα μοιάζουνε με κουμπιά ταριχευτή

buenos días Cantabria
ο δόκιμος έρχεται να τον πάρει απ'το ναυτικό σταθμό
σφυρίζει κι ακούγεται απ'το δρόμο, έξι οι ώρες της ημέρας

οι σκουπιδιαραίοι φορτώνουνε μπουκάλια στο φορτηγό
όλα τους τα γυαλιά τσιρίζουν
buenos días Cantabria

είναι φλοίσβος ο πάταγος των κυμάτων
στα πλευρά; Ή είναι κακή ναυσιπλοΐα; Τα σύννεφα είναι ήδη
φωτεινά. Πρώτα ξημερώνει εκεί ψηλά και μετά στη θάλασσα.

Ο θώρακας είναι κατηφορικός και το πρωί ομολογεί
ροδάκινα που πέφτουν
το χνούδι τους αφήνει μια μικρή πατημασιά στο μάρμαρο
κι η οσμή μιας δόξας αλλοτινής ανακατεύει των δυο ειδών αλάτια

στο χτύπημα της πόρτας κλοπ, ο γυμνός είναι ντυμένος
κλοπ, κι έχει αναστηθεί.
Ανοίγει στο δόκιμο χαμογελαστός και
στα πόδια του κυλούν όσα ροδάκινα πλήγιασαν για την ιστορία.

I'm on drugs and I'm hanging on for dear life
can't go to the hospital and I can't tell my wife

απ'τις πασιέντζες όλης της νυχτός
δε βγήκε ούτε μία

κάποιος που ξέρει από λάθη
κατουρούσε αίμα και ζελέ στο νεροχύτη

οι στάλες της διαρροής
έπεφταν στο κέντρο του λεκέ

και τον ξημέρωναν σαν ήλιοι.

Η υποκριτική φιλοσοφία παίζει στο ραδιόφωνο κουλτούρα και διανόηση

ποια να'ναι πάλι αυτή η πουστοφωνή που ρεμβάζει με σπουδή, να μ'ένοιαζε

έστω λίγο. Δε με νοιάζει. Η ζωή εδώ σφίγγει και ξεσφίγγει, κι όταν λείπω

το ξεχνώ. Έχουμε περπατήσει την Αποστόλου Παύλου κάποια κρύα νύχτα σουρωμένοι,

έχω ξεράσει έξω απ'την εκκλησία, δε λέω πως κι εσύ. Θα'ταν ωμό για μια κυρία,

που λες πως θα'σαι τέτοια που θα'κανες την Αγνή τη Φράγκα να φωνάζει από καύλα,

μα τους εξευτελισμούς τους φυλάς για όταν λύνεις γόνατα που σ'έχουνε βωμό.

Αν μ'άκουγες να μιλώ, θα κορόιδευες πως περιφέρω την υπερηφάνεια των Τιράνων.

Όχι, είμαι πολύ πιο ευτελής, καλός απόσκλαβος του κώλου, ένας Αγγελάκας με

όλο τον τοπικισμό, χωρίς την ιστορία. Μα ξέρω απ'όλα πιο καλά 

να κρατάω το στόμα μου κλειστό.

Δε σ'έχω δει, κι αν στεκόσουνα εμπρός μου

θα'κλεινα τα μάτια με τις παλάμες για να μην κλέψω και σ'αγγίξω

αν σ'έχω για μια μελαχροινή Σπανιόλα με ολοστρόγγυλα αυτιά και βλεφαρίδες

που χορεύουν είναι η ίδια αυταπάτη με το αν σου'λεγα τι έχω θελήσει να σου κάνω

Ευτυχώς δεν έχω κολλήσει ποτέ τίποτα., το άκουσα απ'το στόμα ενός παίχτη, ε

γέλασα, δε θα γελούσα; Κλείνω τα παράθυρα στη Νίκης, πίσω απ'τα σκούρα γυαλιά

μετράω τους περαστικούς, κι έχει ήδη σουρουπώσει. Έχω το σήμα του συλλόγου,

φοράω ακριβό πουκάμισο που μου'χουν σιδερώσει, χρυσό δαχτυλίδι καμάρι της θρησκείας,

ανάθεμά με έχω περάσει ΚΤΕΟ, τα κορδόνια μου είναι συμμετρικά δεμένα,

παίζω με το συμπλέχτη, πνίγομαι χωρίς να'χει τελειώσει ο αέρας, μέσα δεν κοιτάει

ευτυχώς κανείς, δε βλέπω να κοιτάει,

ανάμεσα στις λέξεις δε φαίνεται ψυχή, κάτι νησιωτικά λοξό έχω μες στο κεφάλι,

η τρέλα είναι κληρονομική, και θα βρω ένα βουνό άλλες εξηγήσεις για να μην είναι αυτή.

Τι κάνει τον καλό γιατρό, τι κάνει τον ξωφλημένο, η φθίνουσα πορεία...

 dag 

og 

natt

///

Στα δεξιά σωρεύονται τα χαρτιά που έχουνε πιει βροχή από τεσσάρων χωρών τους ουρανούς. Η δουλειά έχει τελειώσει. Αποδειχτικό είναι που απάνω τους κάθονται οι περιπέτειες του πλοιάρχου Γκρηφ με τρεις φουσκωμένες ρυτίδες στη ράχη, διαβασμένες από δυο. Ένας συνδετήρας που με ξαναβρήκε από το πρώτο έτος κρύβεται κάτω απ'τον πέτσινο χαρτοφύλακα. Το τζάμι του γραφείου είναι το ίδιο κι εδώ κι εκεί, ήταν μια φαεινή ιδέα, για να γίνεται η μελέτη το ίδιο αποδοτική για έναν χωριάτη του προπερασμένου αιώνα που τυχαίνει να'χει φυτρώσει ράμφος μεταναστευτικού πτηνού. Στ'αριστερά ένα σακκούλι με αμύγδαλα, το σνους και η πεννσαίηντ. Δώρο της εξ'αίματος ερωμένης μου πίσω απ'όλα αυτά είναι ο γυάλινος σωλήνας με το χνουδωτό κλαδί που έρχεται όταν είναι στις καλές της και τ'αλλάζει μ'ένα φρέσκο. Σκεπασμένα από ένα κομμάτι χασαπόχαρτο καιροφυλαχτούν κουτιά με χάπια τριών ειδικοτήτων, κι η μισοαρχινισμένη δικιά μου δε φαίνεται πουθενά μετά απ'όλες αυτές τις ομίχλες και συννεφιές του τελευταίου χρόνου, για τον αντακαταστάτη της δε γράφουνε και πολλοί, παρά μόνο άλλων εποχών, των οποίων έχω εκπέσει σε ξεμαλλιασμένος νοσταλγός. Η μουντάδα ξέρει ν'απλώνεται διηπειρωτικά, για κάθε αναχώρηση και κάθε επιστροφή έχω από ένα φόβο στη μασχάλη μα καμία ενοχή. Η χτένα με τα αραιά δόντια ήρθε στη θέση της βούρτσας, κι έμαθα πώς να φροντίζομαι σαν εκείνη τη μικρή που είχα δει όταν ξεκινούσα το δεύτερο, το αδικιολόγητο πένθος, στο τραίνο απ'τη Στοκχόλμη για το Γιοερν, καθόμασταν απένατι δίπλα στο παράθυρο κι είχε την ίδια μουντάδα τη σημερινή, ή ίσως και όχι, πρώτα πέρασαν τα δάχτυλα μες από ξεχωρισμένες τούφες, έπειτα η χτένα, έπειτα η βούρτσα και δεν είχε πια μαλλιά, είχε μέλια στο κεφάλι, το ήξερα από τότε, είχε προσπαθήσει να με διδάξει, ήταν φυσικό να μην το θυμηθώ, αφού δεν είχα λαχανιάσει αρκετά, δεν είχα λαχανιάσει καθόλου, και γι'αυτήν την πρωτόγονη εμμονή έπρεπε να φύγουν κάποια χρόνια κάνοντας τις συντροφιές μου ν'ανατριχιάζουν και να γελούν, οι τρίχες έσπαζαν σα φτηνοσύρματα, κι έβγαζαν εκείνον το ρηχό ήχο, ώσπου έφτασε το προχτές, ή το πιο πριν, πρόλαβε και θόλωσε όπως συμβαίνει. Τα λάθη πρέπει να τα μετρώ μόνο όταν πέφτουν στην πλάτη αλλωνών, δε φτάνω να σκεφτώ έξω από μένα, κι έτσι κάπως πάντα φταίμε όλοι μαζί. Σας είδε η ..., Και;, Οι ώρες της ησυχίας μπλέκονται με τις ώρες της τιμωρίας. Δεν είναι παραδοξολογία, είναι μια τρύπα του φασισμού της πειθαρχίας, το τζάμι του γραφείου να'ναι το ίδιο κι εδώ κι εκεί, η φάτσα μου να είναι στραμμένη στο παράθυρο, η πλάτη μου στην πόρτα, εκεί ν'ακούω το ράδιο το εδώ κι εδώ το εκεί, και κάτω απ'τα ρούχα μου να λουφάζει ένα ζώο που δεν ανήκει σε κανένα είδος, δεν έχει όνομα, δεν έχει ιστορία, κι ο Θεός ξέρει ούτε ψυχή. Το γραφείο όμως, και τα βιβλία πάνω στο γραφείο, ο χάρακας, οι έρευνες και τα ιατρικά περιοδικά με στήνουν από τετράποδο στον πολιτισμό, κι αν ο γείτονάς μου σκύψει και δει απ'το παράθυρο, θα δει το γείτονά του, όπως βλέπω κι εγώ, τα λάθη είναι λάθη του ενστίκτου, ο καθένας θα καταλάβαινε.