Κι όταν πάψει αυτό το πέρα-δώθε 

θ'ακούω το τσικ τσικ των σιδερικών

αφότου σβήσει το βεντυλατέρ 

θα'χω σταθεί κάτω απ'το υπόστεγο 

γύρω θ'αναδίδεται η απόπνοια της βροχής

αιθερική πηχτή σαν του νεφροπαθούς 

δίκην φλεβών ηλεκτρισμού 

θα πλέουνε δίχτυα από γιασεμιά 

μέσα σε λάθος ημισφαίριο μέσα σε λάθος αγκαλιά 

γύρω θα περνάνε σβησμένα τα πρόσωπα 

που'χουν κακοφορμίσει 

μαζί με τα διαβητικά ποδάρια κι όλες τις άλλες μεταβάσεις του θανάτου

μελανιασμένος όπως εκείνη τη φορά

θα κοχλάζω με σάλια τη διαταγή

ΚΡΕΜΑΛΑ ΣΤΟΥΣ ΠΛΗΒΕΙΟΥΣ!

Μέσα στις αίθουσες τα κωνία παραθερίζουν

στα μπλε της διανυκτέρευσης, ρούχα

της κόρης του αυτοκράτορα και τα φτερά

στους έξω σου κανθούς, λίγη αναιμία

ή φυσική χλωμάδα, δε μπορώ να πω ό,τι

κι αν είναι, μ'αρέσει.

Το σκάλισμα των ενδοσκοπικών εργαλείων

ράμφη προϊστορικών λεπιωδών αεροπόρων

οι σάρκες τσιρίζουν συρρικνώνονται και συμφύονται

καρβουνιασμένες στο άγγιγμα της διπολικής

όταν το παρακάνεις μυρίζει από κουζίνα ως τους διπλανούς.

Το φορητό ακτινοσκόπιο μαζί κι ο χειριστής του μ'έχει και μένα σαν αυτούς

μολυβένιο στρατιωτάκι. Ο λαιμός μου τρίβεται

στον κοινόχρηστο γιακά, το βραχιόνιο πλέγμα

αντιμετωπίζει προβλήματα αγωγιμότητας

με κάθε σύρμα που σπρώχνουνε πάνω απ'τις μηριαίες αντίθετα στο ρεύμα

στα χέρια μου η καρδιά καλπάζει σε ριπές.

Η αναισθησιολόγος Σλάβα πρώτης διαλογής

παρατηρεί τα νύχια της στο σκαμπουδάκι της γωνίας

η ορχήστρα της βομβίζει, αλλά δεν είναι για κακό

οι παρευρισκόμενοι αγωνιούν και βιάζονται. Τρεμάμενοι καθετήρες

έρχονται αποστειρωμένοι και φεύγουν επίχριστοι

κι εγώ εύχομαι ο ασθενής

να μας πεθάνει στο τραπέζι.

Η ελάχιστα επεμβατική σας πρόδωσε

σκατά γλιστράνε απ'τις οπές της λαπαροσκοπικής

τα παίρνει ο εξαερισμός, αλλά κάποια γκελάρουν

στον προθάλαμο για να μας συναντήσουν.

Φωνάζεις βοήθεια απ'το αναισθησιολογικό

και μεταγγίσεις στην ενδοεπικοινωνία, άντε να ξελασπώσεις

το πράγμα έχει αγριέψει

μακάρι να ήξερες πώς σου συμπαραστεκόμαστε κι οι δυο

ένας γατζωμένος στο κοντρόλ του ακτινοσκοπίου, ένας στη θωρακοτομή.

Την άλλη φορά στο εξωτερικό κλιμακοστάσιο, από δυο ορόφους κάτω

τον άκουγα να φτυαρίζει στα συρμάτινα σκαλιά

φρέσκο τύμβο για κάποιον που τυχαίνει να γνωρίζω

μα η αγάπη του για σένα τον έχει στείλει πιο νωρίς στον τέταρτο Fontaine

το αίμα του έχει ζαχαρώσει.

Έσβησα το τσιγάρο, έστρωσα το πουκάμισο μέσα απ'την κολλαριστή ρόμπα

ταλαντεύτηκα στην άκρη για να πέσω όπως η μάνα μου στη γη, μη

η σκέψη ακόμα αρκεί. Η σκέψη ακόμα αρκεί.

Περνάνε απ'το νου μου οι γηραιές παρηγοριές κι οι νέες

στρευλές και χαλασμένες σαν φωτογραφίες που έχουν καεί λίγο στην άκρη

παλιά έβλεπα τα υπηρεσιακά να περνάνε απ'τον κεντρικό τώρα ακούω τις μηχανές και τα φαντάζομαι που έχουν αλλάξει η αρχή δεν επιτρέπει περισσότερα

με το βρακί στο πάτωμα το στόμα έχει επουλωθεί κατά δεύτερο σκοπό, διψάω

φωνή δε βγαίνει για το σαχαρίτ ούτε κι η νύχτα.

Τελευταία πνιγόμασταν σε φλέμα βαμμένο από αιθάλη και ροδόνερο

σε κάθε χτύπο νιώθω τα σκέλια της μιτροειδούς ίσα να πλαταγίζουν ξηλωμένα

μη με ρωτάς ποιος φταίει. Διάλεξα καλά την τύχη μου απ'όλες τις άλλες τύχες

στα αχανή λειβάδια του τσιμέντου φυσάει για τρικυμία είναι κι αυτό μια δοκιμή της πίστης

λαχανιασμένος και μπλαβής απ'το ανακατεμένο αίμα καθαρό μαζί και φαγωμένο εύχομαι να μην τα καταφέρω

εκτίω μια ποινή που δεν καταλαβαίνω

μισότρελος μέτρια μυωπικός και ιδρωμένος

 ο θεός πρόσταξε υπομονή

βεβαίως πέρασε κι αυτή απ'το κελί.

Έχει φουσκοθαλασσιά εμπρός απ'το σπίτι σου το

κύμα χαμηλό γλείφει τα κράσπεδα

ζεσταίνω τα πόδια μου σκυμμένος δίπλα

στις ακμές ισορροπούν καβούρια

ήρθε ως τα χείλη το νερό

σκόνη ξεσέρνεται απ'το λιμεναρχείο

μέχρι τις πληρωμένες σου νηστείες, τα χαρισμένα πιάτα

οι γλάροι κάθονται στους στύλους μαρμαρένιοι

μόνο στην ησυχία ακούγεται το χνώτο των ακτών

φυσάει αέρας της βροχής

δε θυμάμαι με τι φωνή το είδες

δε θυμάμαι καν την κοινή μας γλώσσα

η μπύρα χρυσή φερμένη από αλλού

χωνεύει τον ιδρώτα της εποχής

ξινό ψωμί μες στα φιλιά

λοξοδρομώ

τόση βουβή αγάπη για ό,τι βγάζει αυτό το βαλτοτόπι

τα χρυσά ματόχαντρα γυαλίζουν σε κάθε σου βλεφαρισμό
λες κι εδώ τ'αλάτι που ανακατεύεται με το γλυκό γίνεται λάδι
κάτω απ'το λιωμένο τζάμι όλα διαθλώνται
έχει μια στάχτη άλλη στο βυθό

θολό νερό το θρόισμα των χαλικιών
στροβιλίζεται απ'την ακτή ως την πόλη που υπόσχεται
από σένα σύντομα δε θα θυμάμαι τι και
πως παρηγοριά δε βρίσκω ούτε στην Τορά δέκα πληγές ο γυρισμός...

Δε βλέπω άλλες αφίξεις παρά των μικρών ωρών

με δυο συμβλέφαρα δυο δεύτερες συζυγίες σε πλήρη διατομή

το νερό με κάνει και βουβό μαύρη λάσπη από στάχτη

κυφωμένος αργοκίνητος στη λίμνη με τις γόπες

ανάσκελες κοιλιές επ'ώμου τα λουριά της μαρτυρίας

οι πορείες μας φωτίζουν ακτίνες πέδης

πνιγμένοι και διψώντες

σε πλήρη πλήρη επιβράδυνση 

μα χωρίς σταματημό.