Σένιος με τα ρούχα απ'το χτεσινό πρωί δεν είναι η ώρα αυτή, μη, δεν είναι η ώρα αυτή μα κράτα στα μάτια σου βλέμμα από βότσαλα κάνε πως δε θολώνουν γύρω οι επιγραφές κι εύχομαι να ξέρει η αδερφή αν είναι το μηδέν εμπρός ή πίσω από το ράμμα αλλά θα το δούμε έτσι κι αλλιώς όταν θ'ανοίξει το χαρτί τα κλαδιά κουνιούνται πλακέ στη τζαμαρία απ'έξω ό,τι εισπνέεις είναι αλοθάνιο στο χαμσίνι αίμα κι άμμος 

στις γαστροκνημίες μου χαρτογραφούνται οι χώρες του καμάτου κι ο ιδρώτας σουρώνεται στις κάλτσες αγνάντι για ένα μικρό λεπτό αναρρωτική άδεια για μήνες, για μήνες στο στοπ αριστερά και δεξιά στη διασταύρωση πράσινα μεσημεριανά στις δώδεκα ενώ αλλού όσο κατεβαίνει η δική σου η ανάλατη μπουκιά κάποιος ανασταίνεται στη μυρωδιά του φρεσκοπεθαμένου πλημμυρισμένος από χρώματα που βρίσκουν το δρόμο τους απ'τους κερατοειδείς πλεγμένους με δυών τα οράματα

ανασκοπώντας τις βάρδιες της τσόχας

ένας ακόμα αγαλμάτινος χαμένος

τα στόματα των τιμωρών λιμασμένα για μαρτύριο

στέλνουν τα χέρια βαριά και σιδερένια ν'αφέσουν καποιουνού τις αμαρτίες

στα μάγουλα και στο λαιμό όμως στάζουν τα σάλια της ταλαίπωρης νηστείας

όπως τα κύματα της θάλασσας τις πέτρες έτσι τις σάρκες τους αυτοί

αίμα κι άμμος.

Leben is genau das Gleiche hier und da doch Städte stinken nach demselben Todesruch denn nur auf dem Lande hält man für immer ich denke bei schlechter Gesundheit ich liebe und erinnere mich bei schlechter Gesundheit schau, kuck dein Mann zieht davon ich weiß soviel ich weiß du brennst von Hunger nach einem zärtlicheren Blick Leben is genau das Gleiche hier und da, die Sonne sättigt uns von arm bis reich gleichfalls so kann es nicht weitergehen, bald bekommt sie das Unterscheidungsvermögen, hier brennen und wärmen da meine Verlobte wartet bestimmt nicht vergebens ich setz mich wieder hin, streichle meinen Kater der Rabbi segnet uns auf der ganzen Insel  ein der Jude mit den kupferfarbigen Koteletten und die Mädchen mit dem Flachshaar ich kehr heim, vergiß mich vergiß mich nicht halt deinen Trauring fest was bleibt übrig? wir

Медицина - моя законная жена, а литература - любовница. Когда надоест одна, ночую у другой.

Чехов

Η τελευταία εφημερία

Το βρόχινο νερό ποτίζει τη μανταρινιά του περβαζιού
που ανθίζει φορές δώδεκα το χρόνο ξαναμμένη
με τα ζουμιά του γραφείου των ογκολόγων

απ'το απέναντι παράθυρο προσοχή στη διανυκτέρευση
αφουγκράζομαι μία μία τις γουλιές, γυαλιστερές και
στρογγυλές σαν τις μικρές κραυγές των κοριτσιών

η ώρα πριν το χάραμα η μητριά της μέρας
ανάσκελος στο φρεσκοστρωμένο κρεβάτι
τα χτεσινά σεντόνια φύγαν σε μπόγο το προηγούμενο πρωί

μαζί με τα υπόλοιπα του τέταρτου ορόφου
το ξυπνητήρι καποιουνού μας παίρνει το κεφάλι
βήματα θυμού έξω στους διαδρόμους

μες στο μισοσκόταδο βλέπω ένα κρεβάτι σαν κι αυτό
απάνω του σκευρό το λυτρωμένο
και δίπλα ακριβώς το ξυπνητήρι που μάταια ομολογεί
γιατί αυτός δε θα κατέβει σε άλλη αλλαγή.

It's a real pity you can't run

because
when the dogs with the dengue fever eyes
shed your skin apart, shatter your bones in snowy stars

there is no deliverance from your most contented god

It's a real pity you can't run
as fast as the Ruffian you are by tenet and no

truth
be told, I take my sin at heart with a smile
at the spilling of your blood, at the clenching of their jaws

locked by the poison of rust, and pray on my knees...