Η αναζήτηση του ενός θεού

τα φωτόνια που ανακλώνται

κομψά στα σώματα και στα πράσινα

τα καταπίνει απευθείας ο ινιακός λοβός

χωρίς περιστροφές, η νωπή δροσιά του

κλιματισμένου χώρου χαϊδολογάει τη

ληστεμένη προσοχή τους προσευχή

το δέρμα της παλάμης ίπταται ως

φωσφολιπιδικό αιολικό με τέχνη υφασμένο

γεύση κι οσμή στο ρινοφάρυγγα

δακρύζω απ'τις τρεις πλευρές πνιχτά απ'την ευγένεια;

Οι λεπτές χορδές ακούγονται σα στάλες
πλιπ πλοπ πλιπ πλοπ



περιμένω διακριτικά στη χαρούμενη γωνία
κάτι άλλο, κάτι άλλο (που δεν έρχεται ποτέ)

πλιπ πλοπ πλιπ πλοπ
πλιπ πλοπ πλιπ πλοπ




ο εκφωνητής στο ραδιόφωνο περιμένει να παίξουν οι ειδήσεις
Berlin: Stuttgart: Damaskus: Madrid: Athen:

πλιπ πλοπ πλιπ πλοπ
πλιπ πλοπ πλιπ πλοπ
όσες στάλες και να πέσουν το μέρος δε νωτίζει...

καθισμένοι στο πεζούλι απέναντι απ'το αναγνωστήριο
καταιγιστικοί, θερμοί σαν Αύγουστοι

ο σκάρτος ηλεκτρισμός, η ήπια αγχόλυση
μ'έχουν ακίνητο πλημμυρισμένο από φόβο

ημιξαπλωτό στο κρεβάτι με το κεφάλι ακουμπισμένο στον πράσινο τοίχο
οι βολβοί γυρνάνε ράθυμα, η αναπνοή είναι ρηχή

ληθαργικό, χωρίς να νιώθω τα μέλη μου
και δεν είναι μόνο αυτά το σημαντικότερο είναι

πως μ'ενοχλεί ο χρόνος που φεύγει για όλους
και που για μένα φεύγει λευκός.

.

το συμπαθητικό μαστιγώνει την καρδιά, το αίμα χτυπιέται στις αρτηρίες

όμως οι κόρες μυδριατικές καταπίνουν το φως

3 ερωτήσεις

η αυτοματία,

η συζυγία,

η νόσος

τα μάτια ολάνοιχτα πίσω απ'τα κλειστά βλέφαρα

τα μάτια δεν κλείνουν ποτέ μόνο όταν τα κόψεις απ'τη ρίζα

3 ερωτήσεις

η αυτοματία,

η συζυγία,

η νόσος

κάποιο κρύο απομεσήμερο, περισσότερο κίτρινο παρά γκρι, φιλτραρισμένο

χάρτινο και πορώδες κι η άσφαλτος βαμμένη απ'το χώμα κι οι άλλοι ήταν εκεί

εν μέσω μιας προϊούσας ευημερίας, το πρόσωπο, η καρωτίδα που έσφυζε κι ανέδιδε

βρέθηκα εκτός του σκουπιδένιου κορμιού που ίδρωνε, μακρυά απ'το μουσκεμένο κρεβάτι.

3 ερωτήσεις

η αυτοματία,

η συζυγία,

η νόσος

.

Θα περιμένουμε ακόμα ένα δεκάλεφτο, αν δεν έρθουν θα φύγουμε-

ναι

έξω έχει μαλακό καιρό του όψιμου χειμώνα, το φως γλείφει τα πάντα

μυρίζουν οι εκατομμύριες ακίδες των πεύκων κι η Εξοχή γιατρεύει τους φθισικούς

η γη είναι αφράτη απ'τα λιωμένα χιόνια και βαθυχρωματική

Πάμε στο μεταξύ μια βόλτα στον αυλόγυρο-

ναι

κι πέρα απ'το κτίριο της αιμοδοσίας στο δασάκι που'ναι αδειανό όταν δεν έχει εφημερία

τα παπούτσια μας βουλιάζουν σε κάθε βήμα ως το υποδόριο

στο τέλος της ανηφοριάς φτάνουμε στη χτιστή βρύση μ'εμβόλιμα σχέδια ολλανδικής πορσελάνης

οι εκφυλισμένες οσφρητικές ταινίες παίρνουν φωτιά

πέριξ της βρύσης το πλατώ στικτό απ'τις ακτίνες του ήλιου πότε λευκό πότε πράσινο

απ'τους θαλάμους δε μας βλέπει κανείς

κωλοκαθίζουμε δίπλα δίπλα ή και περισσότερο

λύνομαι

ξεχύνονται τα οστά κι ο ερειστικός ιστός απ'το στόμα μου σιωπηλά, το μόνο που συγκρατεί το αίμα είναι το δέρμα

ροδαλό λερό μετάξι

οι επιπολής φλέβες οι ράγες των δαχτύλων το θέναρ πηχτό ζεστό γάλα με μέλι

τι ευγένεια μέσα σ'όλο τον εξευτελισμό

η γλώσσα η γλώσσα

όπως χωράω ανάμεσα στα χείλη και τα δόντια ένζυμο κι υπόστρωμα

μουρμουρίζεις κάτι τρυφερό, πότε λευκό πότε πράσινο

ακούω

=

τα φανάρια κάτω στην είσοδο

ιδρώνω πάλι μετά τη λησμονιά σ'όλες τις δίπλες του κορμιού

λίγος ορός νωτίζει το κάθισμα,

διαχωρισμένος απ'τα έμμορφα.