Stable hysteria

with all the stench in

and all the melodic noise

repeatedly: they drop by then leave, bringing their revised notions along their adaptable ethics their pensive tastes their intellectual spontaneity this superior mouthful of multicolor statements

try tapping the lid of that piano

name it land

and bomb the world

consistence is unsafe

I only perceive two hues at a time

no murmurs in between the beats

and most times no beats

either.

Όρνιο

τα ημερολόγια δε μετράνε τις μέρες. Μόνο στην πείνα και στον ψόφο. Μέσα στο δωμάτιο οι τοίχοι γαληνεύουν κάτω από χρονίζουσες στρώσεις αρρώστιας. Φτιαγμένα μαλλιά και ζωγραφισμένα νύχια μπαινοβγαίνουν. Η κουβέρτα είναι γκριζωπή και γαριασμένη. Έχουνε πιαστεί λίγα απ'τα μαλλιά και λίγα απ'τα νύχια αναμεσιού στις ίνες της. Ο ιδρώτας μ'αδειάζει απ'τις μασχάλες και απ'τις δίπλες της κοιλιάς και ανάμεσα απ'τα πόδια. Ξέρω καλά βλέπω με τα μέσα μάτια τις αλμυρές λιμνούλες αγωνίας στα κατωσέντονα. Σε κάθε κίνηση βγαίνουν ήχοι επανάστασης από τα συνθετικά υφάσματα γι'αυτό η κάθε κίνηση χάνεται πριν φύγει απ'τα κέντρα. Η αναπνοή εκείνου του αναιμικού ασπρουλιάρη μύριζε αλήθεια. Όπως όταν πέθανε η γριά δίπλα και γέμισε ο διάδρομος αλήθεια. Η σιδερίλα στο στόμα μ'έχει συνηθίσει. Στον καθρέφτη που με βλέπουνε και οι άλλοι απ'έξω στέκομαι απέναντι μ'απόλυτη σοβαρότητα. Τα χείλια μου ίσια και αυστηρά. Μέσα ξέρω έχει χαθεί το μέτρο το αρχαιοελληνικό. Ξεπέτα στην ξεπέτα φεύγει το αίμα μου και η όρασή μου απ'τα μέσα μου κάπου πίσω απ'το στομάχι ή εμπρός απ'τα νεφρά. Με κάθε αλαφροπάτητο χεράκι που μ'αγγίζει το δέρμα μου απαντάει με μια θάλασσα μαβιά λεκέ που δε λερώνει σα μενεξέ ουρανό. Δεν ακούω καλά τα παρακάλια πια ίσως να φταίει που συνήθισα να μην απαντιώνται εδώ γύρω που τα φτιαγμένα μαλλιά και τα ζωγραφισμένα νύχια μπαινοβγαίνουν γρήγορα σαν το φαΐ στα στόματα της πλατίνας. Τα δόντια μου τα φέρνουν αγκαλιά οι φόβοι που ξεκινάνε κάπου δίπλα απ'τ'ακροδάχτυλά μου μολυσμένα κόκκινα πρησμένα παρωνύχια φτάνουνε ως τα σαγόνια και γυρνάνε στο δωμάτιο λευκά. Οι αμαρτίες των δοτών όλες μέσα μου οι αμαρτίες των δοτών εις μάτην διαπραγμένες. Όλες η καθεμιά με το δικό της μοναδικό τρόπο με τρομάζουν ενδελεχώς, να'ναι το γιασεμί που ξεχειλίζει να'ναι η αγριάδα η ντροπή και ξέρω καλά για καθεμιά όλες με το δικό της μοναδικό τρόπο με τρομάζουν ώσπου νομίζω πως πεθαίνω. Μα κρίμα που με κρατάνε γερά τα καλώδια στον τοίχο και να'θελα να φύγω δε μπορώ καλά καλά. Πονάτε; Πονάω καμιά φορά. Τώρα που μπαίνει κρύο απ'το μισάνοιχτο παράθυρο δίπλα στον ηπατοπαθή εγώ χαίρω άκρας υγείας. Τους ξεγυμνωμένους μου τομείς που σείονται στην πρώτη σκέψη τους ξεχνάω εύκολα γιατί έναν έναν τέσσερις τους ξεκρέμασα απ'το θρόνο της ασφάλειάς τους. Ζουμιά τρέχουν μέσα έξω πιο γλυκά κι απ'τον αέρα του ευπνοϊκού. Οι βελόνες κρατιώνται γερά απ'τα τσιρότα. Φωνή δεν έχω. Αμφημερινοί πυρετοί στους κόλπους των θεών κανείς δεν ελεεί όλοι κάθονται και κοιτούν ή δεν κοιτούν αναλόγως την ευθιξία οι λεπτές φωνές τρυπανίζουν τους τοίχους και αυτοί ξυπνούν αυτοί ξυπνούν αυτοί ξυπνούν. Η θανατίλα είναι λεπτή και το κλάμα της μανούλας μου πρήζει το λαιμό δεν έχω να αιτηθώ καλύτερης μεταχείρισης παρά ένα μαρμελαδάκι ζελέ. Είστε καλά; Ναι. Είμαι καλά, όπως καταλαβαίνετε. Εκείνη την ώρα και αυτήν αντιλαμβάνομαι σε πλήρη διαύγεια ζουμιά που τρέχουν μέσα έξω πιο γλυκά κι απ'τον αέρα και ο αέρας σκοτεινός πηχτός αδιαπέραστος τρίβει τις μύτες τις τραχείες τα πνευμόνια και πιο μέσα πιο βαθιά δεν αιτούμαι καλύτερης μεταχείρισης. Ο καλός πεθαμός είναι σιωπηλός και ξέρω πως ο κύριος είναι παραλυμένος απ'τη φρίκη αλλά πεθαίνει καλώς. Θετικό νοήμον ον σκουπίδια. Μη μ'αγγίζετε πολύ, ιδρώνω και αδειάζω. Πώς και δε σταματάει η ροή όταν συμβαίνει ηλιοβασίλεμα και μια στιγμή εδώ την άλλη πιο δυτικά ο ήλιος δύει και ξαναδύει και ξαναδύει γιατί λοιπόν δεν στέκουμε ακίνητοι προς τιμήν του καθενός. Με τι μεγάλο θράσος τολμάτε, αναρωτιόταν η μικρή μου φίλη, να κάνετε ακόμα ένα βήμα να κλείνετε τα βλέφαρά σας να χτυπάτε ένα παλμό την ώρα που ο ήλιος πέφτει! Εγώ μόνο το μεσημέρι βλεπόμουν με τον ήλιο, της έλεγα, ίσαμε να ροδίσουν τα μάγουλά μου και η μύτη μου και ν'αλαφρύνει λίγο ο βήχας μου. Μετά νύχτωνε πάλι. Με τι μεγάλο θράσος τολμούσατε, αναρωτιόταν η μικρή μου- τώρα εισβάλλει ο ίκτερος και είναι σκέτο φως αυτό το κουφάρι η πλάτη και οι αγκώνες και όλος ο προσγειωμένος εαυτός ένα άτονο έλκος. Δε στέκω πλέον στον καθρέφτη, αυτά τα θυμάμαι αμυδρά, μόνο βυθίζω το κεφάλι στο ταβάνι ανάποδα και ίσια.

Όρνιο

πονάτε; Ναι, για λίγο ακόμα.

-

The itch is calling again

HIV positive denials

you paid us good

fears emerge everywhere

among every course

and touch and exchange

the days of innocence

are gone down and out

distrust may I please borrow

your void?

this entire wagon

on my neck

doesn't turn around in time

very well

managed phantom terror

missing parts and parts and parts

I speak of

I don't speak of

anything

it's quiet and warm here. A melting half remaining bar of chocolate on the handbook. My feet sweat under the thousand blankets. Yellow glow drives around and exits from the holes. Stand up, button up. Stand up, button up. Hands out of the pockets. Stand up, button up. Most of this part spent in silence and hideousness, stand up, button up, it was expected.

Stand up

button up.

The broad days of pause.
Gin belch
narrow street beatings
my back
would burn against
that wall of anticipates.

The broad nights of ill.
Gin belch
quenching thirsts with
contaminated fingers
subcutaneous revolts
burn the sofas! they would yell
those broad nights of gap.

Comparison as seen in championships
the broad days of abuse
the broad days of abuse

the contracted silence, does this ever does this ever
exclaim no this silence belongs to a comatose sleeper
purely mine

a world of ants playing by magnetic immaculateness
might as well resign
as before this twitching star
stands a white substance absolute as never immobile frozen
yes a white substance that belongs to a devoted loss
mine

explosions of gallium truth in my head

oedema and an arrhythmia of spades hanging from each armpit. First person murder, first person hate. Concealed missing extremities under boiled white sheets. Do I want any do I want any no

no keep your arms and legs and kinds for yourself. I am a keen seeker.

Τα φανάρια περιμένουν ακόμα 

στην άκρη του δρόμου 

πάνω στα χρώματα 

αξεχώριστα νύχτες γαλάζιες λουσμένες στο κρύο 

πόδια ανεμώνες 

στο μαξιλάρι 

δίψα απ'τ'αλάτι

δεν πιστεύω πια σε σας. Χιλιάδες ώρες πέρασαν από τη μέρα που 

με δείραν στα χαρτιά. 

Τα χέρια της μαυριδερής με το περίεργο όνομα που τώρα δε θυμάμαι έγλειφαν κάθε πρόβλεψη. Επτά γράμματα, είπε με τη βραδυγλωσσία της σιχασιάς.

Δε συνθέτω πια

τι άδειασμα κι αυτό

σάματι περνώντας ο καιρός κάνει φιλανθρωπίες.

Από εκείνο το κοινωνικό απόγευμα στο σπίτι του λουλουδιού

τότε ήταν τουλίπα

καπνού

τώρα είναι γαρύφαλλο

απ'τα γαμήσια

έχουν περάσει αρκετές σκυλούδες απ'τη μαρκίζα. 

Οι γόπες στιβαγμένες σε ένα ζεμπρέ σταχτοδοχείο μέσα στο συρτάρι και 

τα Επτά γράμματα με τη βαθειά φωνή τραγουδούσανε επιτυχίες που σε όλους εκτός μου 

είχανε πετύχει.

Θερμοπληχτικό απόγευμα έφεγγε η υπολειμματική βουβή λιακάδα 

της σκατένιας πόλης μου όπως λέτε 

(μόνο εδώ έχει ζέστη μόνο εδώ βρέχει μόνο εδώ η ζωή ξοδεύεται)

θα είχε σίγουρα και κουνούπια στην πλαζ

είχε όντως κουνούπια στην πλαζ 

τρεις τέσσερις παραπάνω προβολές του μεγάλου ξενιτεμένου ζωγράφου τις είδα 

πίσω από τον κισσωμένο φράχτη όσο παίζανε στο θερινό σινεμά

στα πρώτα πρόθυρα του κοινού μικρού θανάτου.

Γυρνούσα σπίτι γεμάτος πέρα ως πέρα βουζούνια ροζ και κόκκινα που με φαγούριζαν μέχρι τα σπλάγχνα. 

Το επόμενο πρωί τα ξεχνούσα και οι προβολές μια τρεις τέσσερις παραπάνω ήταν μακρινές σαν ύπνου. Έφτασα καιρό μετά να το πάρω απόφαση να δω την ταινία που έπαιζε.

Δε μου άρεσε

ακουγόταν καλύτερη τότε κάτω απ'τον υγρό θόλο μέσα στα κουνούπια δίπλα στα τοξικά κύμματα.

Τα Επτά γράμματα τα ταχυδρόμησα

στο τέλος του τριμήνου

μουσκεμένοι φάκελοι δηλητηριάστηκαν όλες οι 

ταχυδρομικές αποστολές εκείνες τις ημέρες. 

Η πιο σφιχτή αγκαλιά που παρέλαβα ποτέ 

σε κάποια αδιάφορη πυλωτή ακουμπισμένη η πλάτη μου στον τοίχο φουλ ιδρώτας

γλίστρησα

το κεφάλι έσκασε στο κράσπεδο

και από τότε γυρνάω στις αρρώστιες

ο ιδρώτας δε στέγνωσε ποτέ

η αφοσίωση των ιοντικών δεσμών

η ένωση ενζύμου και υποστρώματος

Ευγενή αέρια; Ποια ευγενή αέρια

δεν πιστεύω πια

δε διψάω κιόλας

-