Πάντα μιλούνε ο ένας ενάντια στον άλλο

ο πρώτος αναφέρει το δεύτερο, μετά ταλαντώνεται

ατελεκτατούν. Η Βιεννέζικη μάσκα του πνιγμού

γύρω απ'τα μάτια και οι διάτρητες κηλίδες

τα κυανωτικά τους χείλια βρέχονται από λάδι

στο φως του πρωινού

είναι ξεκάθαρο πόσο πολύ γλιστράνε μικρές μεγάλες στάλες αντανάκλασης.

Βάζω το φακό κόντρα. Οι σκοτωμένοι τώρα το ξέρουνε κι αυτοί

χέλια ξεριζωμένα απ'τις πλημμυρισμένες τους στοές

σταγόνα σταγόνα η μέρα τους χαρίζεται

ως το γόνα φτάνουν τα χέρια του ελέους

οι πατούσες ξεκολλάνε μουσκεμένες

δεν τους λυπάμαι, δε θα'ξερα και πώς

τους βλέπω να κοροϊδεύουν τον υπόλοιπό τους χρόνο

σε κλειδωμένες τρώγλες.

Αυτούς και μερικούς ακόμα

τους ξεκλήρισε ο νάρκισσος

η δυσωδία είναι κι αυτή αξέπλυντη

μπροστά απ'τους θαλάμους

μέσα σώνονται τετράδες άρρωστοι που όλοι μας θα θέλαμε νεκρούς, ΧΩΜΑ

το καθήκον τα χέρια στα σκατά και το βλέμμα κάπου αλλού.

Πάντα μιλούνε ο ένας ενάντια στον άλλον

και όταν κοιμούνται συζητούμε

μην τύχει και μάθουνε κι αυτοί και κλέψουνε τα χνώτα μας.

The pancreas cannot forgive.

Για τη δεκάτη τετάρτη σειρά

σπρωχθήκαν βουβοί οι διεκδικητές

μόνο για λίγο, έπειτα τους κατάπιε η νύχτα που αυτές τις μέρες είναι πολλή.

The spells are facing the flesh

the spells are facing the flesh

no place else but in

the spells are facing the flesh

the spells are facing the flesh

no face else but this

what will become of standard stead

what will become of standard stead

I wouldn't know yet guess

slide myself from hint to hint

slide myself from hint to hint

has your mouth ever craved excite

drool and touch over your skin

drool and touch over your skin

as it will soon transform in matter

and break apart under my limbs.

Η γυαλάδα στο μάτι το χνώτο της σούρας

η σκνίπα στο τζάμι ο λεκές στο χαλί

οι διεστραμμένοι φαλακροί παρελαύνουν με τις γλώσσες κρεμασμένες έξω

ο λαός επικροτεί ικανοποιημένος

τα διψασμένα στόματα διψασμένα γι'αρρώστεια

ψάχνουν σπάνιους τύπους πόνου

ο κοινός δεν έχει πια την ίδια χάρη

ο κοινός δεν έχει πια αρκετό πρόσωπο.

Ένας προς ένας στο χώμα ώσπου όλοι ανακυκλωμένοι

θα σπεύδουμε χωρίς περιστροφές για τη λίπανση του εδάφους

οι γλυκείς θεραπευτές είναι απατεώνες εξόν

αυτών με την αηδία έκδηλη την ώρα που σ'αγγίζουν

κι αυτοί κανείς κανείς κανείς κανείς δεν αρκείται στην προσβολή

του παραπαίοντος σώματος ενός αχάριστου ξένου μα ψάχνουν

σπάνιους τύπους πόνου

ο κοινός δεν έχει πια την ίδια ομορφιά

ο κοινός δεν έχει πια αρκετό πρόσωπο.

Τώρα ανάσκελα ο σιωπηρός πιστός με το γουναρικό του απλωμένο κείται νεκρός

ευγενικά σκοτωμένος απ'τους σωτήρες του

τα διψασμένα στόματα διψασμένα γι'αρρώστεια

φωνάζουν το θάνατο που'ρχεται

'Σας θυμάμαι καλά! Όλους. Κι ας νομίζατε λάθος

εγώ ξαφνικά πάσχω από κάτι αδιανόητο.'

Οι αθώοι εργάτες άσπροι στη θέα του πυρετού

τα διψασμένα στόματα πεινασμένα για πόνο

αρπάζονται απ'τα παραβάν γκρεμίζουν τους τρόπους,

τα θύματα που δε μας ενδιαφέρουν κοιτιώνται μεταξύ τους και ντρέπονται.