Από τον αριστερό παράμεσο

όλοι οι δρόμοι και η Ρώμη

οι στάλες τρίζουν σαν σπίθες 

οι πόρτες ανοίγουν στην ίδια χαβούζα

ανάμεσα στις δυο μείζονες πράξεις

επαιτεία και χαρτοβούνι

γεννημένος στη ζούλα τελειωμένος στη ζούλα

χωρίς τίτλους και χρόνους

αγνώστου μητρός

γνωστές ιστορίες

τι μέρες τι νύχτες τι μήνες τι χρόνια

τι μικρός που είναι ο κόσμος

κουβέρτα απλωμένη

στα πόδια του δρυΐδη

σακάτης σακάτης αλλά

βλέπει καθαρά σε μεγάλα βάθη

λερός εντός κι εκτός

μοναδικός

ίδιο πετσί σάρκα πεζή

μάτι μέσα στο στόμα

μαύρο αίμα

ούτε πρόβατο ούτε λύκος

αλλά κάτι πολύ, πολύ χειρότερο:

όχι όπως οι άλλοι

τα πόδια βουλιάζουν στη γη

ο σταυρός της διόρασης

το βάρος του να μην είσαι κανείς

άπαξ και πέσεις στο βούρκο

το μούλιασμα που κάνει το πανί!

ασήκωτος ο μανδύας του νεκρού.

Άπαξ και πέσεις στο βούρκο

το μούλιασμα που κάνει το πανί!

ασήκωτος ο μανδύας του ξεχασμένου.

Το μεγάλο παράθυρο φέρνει μέσα νύχτα μέρα-νύχτα. Ξαπλώνω ανάσκελος με το κουτάκι του καπνού στο στέρνο. Gentleman caller για την ιστορία. Ο αναπτήρας έχει μείνει από ζουμί. Το ψιλό χαλάζι βρίσκει το τζάμι. Στις σκιές στο ντουβάρι φαίνεται μια φιγούρα ψηλοκάβαλη με ξεχειλωμένα άκρα και κεφάλι σαν διαμάντι. Είναι πιο σκοτεινή από τις σκιές. Ένα υγρό σαν λιωμένος όνυχας στάζει από το ταβάνι στο ξυλοπάτωμα και φτιάχνει λίμνη. Στη λίμνη βλέπω το πρόσωπο του πλάσματος με κάθε λεπτομέρεια. Βλέπω ακόμα και πίσω από τη μάσκα. Ο πατέρας του πατέρα μου ο Ε. Λ. ήξερε πολλά γι'αυτές τις δοξασίες και διηγιόταν. Τη φιγούρα την ταΐζει ο πόνος μου. Βρίσκει δυστυχισμένους και αγκιστρώνεται πάνω τους σαν βδέλλα και πίνει το δυστυχισμένο αίμα τους. Ο δυστυχής δε μπορεί ποτέ να δει τι τον έχει τσακίσει. Είναι η φύση της κατάρας τέτοια. Αλλά εγώ τη βλέπω και όταν τη βλέπεις σημαίνει πως μπορείς να την ξεφορτωθείς με κοφτερό μαχαίρι. Στο στρόγγυλο τραπεζάκι δίπλα μου στέκεται το Τίφφανυς λαμπατέρ, τα γυαλιά μου, το πολύμπριζο και ένα ασημένιο μαχαιράκι. Βολική σκηνοθεσία, ε; Τι δουλειά έχει το μαχαιράκι στο υπνοδωμάτιο; Μη χρονοτριβείς με φιλοσοφίες. Τεντώνω το χέρι να πιάσω το εργαλείο, μόλις αγγίζω το κρύο μέταλλο με διαπερνά μια αίσθηση σαν να έχω δαγκώσει πάγο, τα δάχτυλά μου γίνονται λιωμένος όνυχας και χύνονται στο πάτωμα.

-

 

Ένα παιδί έκλαιγε μες στη νύχτα. Δεν ήταν εφιάλτης, δεν κοιμόταν. Ήταν όραμα. Ήλιος που ξέβαφε τα πάντα. Μια γυναίκα το κυνηγούσε καβάλα σε ένα καστανό άλογο. Αίμα ανέμιζε σαν κάπα απ'τα μεριά του. Η γυναίκα ήταν γυμνή, το άλογο ασέλωτο.

Ένα παλικαράκι ίδρωνε μες στη νύχτα. Εφιάλτης και μέσα στον εφιάλτη το όραμα. Η γυναίκα είχε ένα βυζί μικρό κι ένα μεγάλο, σαν απατεώνισσα Αμαζόνα. Τα μαλλιά της είχαν πιαστεί στο στόμα της απ'τον αέρα και τα δόντια της έλαμπαν ανάμεσα στις τρίχες.

Ένας άντρας άγρυπνος. Ολόγιομο φεγγάρι, εκείνες οι χτυκιάρες νύχτες.

Η κοιλάδα αρπάζει μια γυναίκα απ'τα σωθικά. Ένα παιδί γεννιέται με οξύ τοκετό ανάμεσα στη λίμνη και στη θάλασσα. Οι γονείς του το κάνουνε δέμα και το στέλνουνε στο Σπαλτ. Όμως τα δάχτυλα της γης είναι μακριά και τα νύχια βαθιά μπηγμένα. Το παιδί ανήκει στην κοιλάδα.

Βλέπει τα αμπέλια πρώτη φορά εφτά χρόνια μετά. Το αίμα και το χώμα σε αρμονικές, δεν υπάρχει αμφιβολία. Το παιδί έχει μια κρυφή αναπηρία: δεν ξέρει να διαβάζει. Το εξετάζουν ειδικοί, άλλοι λένε εγγενής ατέλεια, άλλοι λένε πολιτισμικός διχασμός. Το παιδί είναι της φύσης, δεν παίρνει τα γράμματα. Γροθιά στο στομάχι, οι γονείς και οι δυο σπουδαγμένοι, και το παιδί να μην τους φτάσει. Απ'την άλλη, η γη θέλει εργάτες, και το κόμμα ευλογεί. Η μάνα το έχει άχτι, πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα, αλλά όχι το δικό της το παιδί. Τρύγος και αποσταχτήρια, τα άλογα, ο ήλιος που τα ξεβάφει όλα, και τα φύκια του Στρυμονικού, το παιδί θα μείνει στο χωριό, ο πατέρας χτυπάει το χέρι στο τραπέζι από αγανάκτηση και κερατώνει τη μάνα με τις ξένες, το παιδί είναι βαριά δυσλεξικό.

Κάπου στα δεκατρία και κουρεμένο όπως όπως πηδάει το φράχτη απέναντι απ'το σπίτι. Οι πατεράδες στα τσίπουρα, οι μανάδες πίσω στρώνουνε τραπέζι. Καθαρά Δευτέρα γαρ. Ο πατέρας της στουπί. Η φοραδίτσα βόσκει αμέριμνα, το παιδί τη λύνει, την καβαλάει ασέλωτη και της αστράφτει μια στο καπούλι που ακούγεται σαν κρότος. Οι άντρες λαρυγγίζουνε και θυμίζουν χιμπατζήδες. Είναι αργά, απέταλες οπλές καλπάζουνε στο δρόμο, μην τις είδατε και παίρνουν την ανηφόρα, οι λιγότερο σουρωμένοι βάζουν να τρέξουν, πού, το παιδί και η φοραδίτσα είναι καπνός*. Ο πατέρας βάζει μπρος το ξώφτερνο, μια ντουζίνα άντρες ανεβαίνουν αιμοδιψείς στο Αγνάντι και το παιδί τρώει δυο σκαμπίλια που αφήνουνε χεριές που φαίνονται ώρες μετά.

Ένας άντρας άγρυπνος, ολόγιομο φεγγάρι, αυτές οι χτυκιάρες νύχτες. Θυμάμαι, θυμάμαι πολύ καλά. Ήμουν εκεί, με μάτια σαν χριστόψαρου, το όραμα, ο εφιάλτης, ήταν αληθινά.

Η πριγκίπισσα της κοιλάδας της Ρεντίνας με σάρκα και οστά, το αίμα και το χώμα, μια λαϊκή δοξασία, μια χούφτα γιαροσίτης, ένα παιδί και ο χείμαρρος του χρόνου. Η πριγκίπισσα της κοιλάδας της Ρεντίνας, εισπνοή κι εκπνοή, προσωρινή και διάττουσα σαν κύμα, θνητή όπως κάθε άλλη, κι όμως, το δαιμόνιο, ο χρησμός, τα σκοτεινά και φωτεινά απ'τον ήλιο που παίζει ανάμεσα στις φυλλωσιές των δέντρων, το μυστικό της δροσιάς του Ρήχιου, η οργή της μοναξιάς, οι σιωπηλές γωνίες του Σταυρού, το όπλο του Θεού να σε σημαδεύει στο κούτελο: αυτό θα πει είναι γραφτό.

*Γι'αυτό έχω ξαναγράψει κι εδώ. 

Η ποίηση είναι μαλακία. Ποιος νομίζεις ότι είσαι και γιατί να δώσει κανένας μία για ν'ασχοληθεί με τις παρλαπίπες σου, ε; Η αληθινή σου αξία έγκειται αλλού: πόσα λεφτά μπορείς να βγάλεις για τ'αφεντικό; Στη βράση κολλάει το σίδερο καριόλη. Κάτσε και παίζε την πεσμένη πούτσα σου με λυρικές παπαριές. Δε θα χύσεις ποτέ. Η γκόμενά σου θα είναι γκαστρωμένη κι εσύ ακόμα θα παίζεις το ξεκαύλωτο πουλί σου. Σε πρόλαβαν. Γάμησέ τα τώρα, δεν έχει σωτηρία. Σιγά το πράγμα, μπορείς να κάτσεις να την παίζεις δια βίου. Ό,τι έγινε έγινε.

Ευτυχώς δεν είμαι ποιητής. Τέτοια ξεφτιλίκια μακριά. Η αληθινή μου αξία έγκειται αλλού: πόσα λεφτά μπορώ να βγάλω για τ'αφεντικό; Πόσα μερμήγκια μπορώ να ράψω για να τ'αρμέξει η εταιρία στο έπακρο; Πόσα κατάγματα βραχιονίου μπορώ να ανατάξω επί τόπου; Ένα κουλό μερμήγκι είναι προτιμότερο από μερμήγκι σε αναρρωτική. Πόσες εφημερίες μπορώ να μπαλώσω, πόσες παραμονές Χριστουγέννων μπορώ να κρατήσω την ανάνηψη ενώ οι άλλοι κάνουνε τραπέζι με τα σόγια τους και πίνουνε γκλογκ; Πόσες Πρωτοχρονιές μπορώ να πιάσω αποσουρωμένος στις 5 το πρωί ενώ οι άλλοι δεν έχουνε ακόμα κόψει τη μπιρίμπα; Πόσες κωλότρυπες μπορώ να δαχτυλώσω, πόσα διεγερτικά πουρά μπορώ να καταστείλω, πόσα θανατόχαρτα μπορώ να υπογράψω; Πόσα κομμένα δάχτυλα μπορώ να περισώσω, για να γλυτώσει τ'αφεντικό τις αποζημιώσεις; Πόσες αναφορές θα μου κατεβάσουν οι συγγενείς; Πόσοι πελάτες θα πατήσουν το πράσινο χαμογελαστό κουμπί φεύγοντας; Αριθμοί, όχι ιστορίες.

Είσαι στο μπάτζετ μας για του χρόνου, μου είπε ο διευθυντής με μουφέ χαμόγελο. Περίμενε να δείξω ευγνωμοσύνη. Έβαλα τα χέρια μου στο ηλεκτρικό καλοριφεράκι. Αυτό το αναθεματισμένο κρύο το χειμώνα στο Watten. Τουλάχιστον έχει καλοριφεράκι, σκέφτεται ο νεκρός ΕΣΥτης εντός μου, αλλά αντί να με εξευμενίζει, με προκαλεί. ΟΚ, είπα, αυτό ήταν όλο, ο διευθυντής έμεινε δίπλα μου για λίγο αμήχανος και μετά άφησε τα κρύα χέρια μου κι εμένα στην ησυχία μας.

Ο διευθυντής είναι από εκείνους που ανάβουνε κεριά για το τσιτάτο Η ιατρική είναι λειτούργημα. Τους φέρνει υπερηφάνεια να το λένε, να το ακούνε, να το έχουν ταττουάζ γύρω απ'την κωλότρυπά τους. Ικανοποιείται το παραλήρημα του σωτήρα που βράζει στο στομάχι τους μέρα νύχτα. Ο Χόλγκερ είναι ένας Γερμανός που μιλάει σπαστά δανέζικα με σουηδική προφορά, ένας ακόμα Γερμανός που οργώνει τη Σκανδιναβία. Έχει πατσοκοίλι και πρώιμα άσπρα μαλλιά. Λογομαχεί με τον Ρώσο νευρολόγο γιατί θέλει να του πασάρει ένα ραμολί και ο Ρώσος έχει πεισμώσει. Ο Χόλγκερ επικαλείται το καλό του ασθενή. Ο Ρώσος λέει δεν έχει προοπτικές αποκατάστασης κι έχει δίκιο, το μισό μυαλό του αρρώστου έχει αντικατασταθεί από αιμορραγικό πουρέ. Τους παίρνει σαράντα λεπτά. Στο τέλος ο Χόλγκερ, με την υποστήριξη μιας μακρουλής γαστρεντερολόγας με κηρώδες καπελάκι, απειλεί το νευρολόγο πως θα πάρει τηλέφωνο το διευθυντή του. Ο νευρολόγος κάνει πίσω, μου έχουν ζαλίσει τ'αρχίδια στο γραφείο ενώ προσπαθώ να γράψω τα χτεσινά θανατόχαρτα. Ο Χόλγκερ κάθεται στο καρεκλί δίπλα μου και χτυπάει το κινητό του με ατμοσφαιρική μουσικούλα. Το παιδί του ουρλιάζει στα γερμανικά. Αυτός του λέει Ich muss jetzt arbeiten. Μετά το παιδί παίζει τρίγωνα-κάλαντα στο βιολί. Το βάζει στην ανοιχτή ακρόαση και μας λέει πως το παιδί του παίζει τρίγωνα-κάλαντα στο βιολί. Holger, bitte, εγώ, ξερά. Απογοητεύεται που δεν είμαι ψυχαγωγημένος. Ο Χόλγκερ που νοιάζεται για το καλό του ασθενή. Πίσω στα θανατόχαρτα. Ένας γέρος πέθανε εχτές, οι συγγενείς απαιτούσαν ''να γίνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό'', ο γέρος με μυοσάρκωμα που του είχε λιώσει το μηριαίο. Ο Χόλγκερ είχε δώσει οδηγίες σε περίπτωση ανακοπής να γίνει ανάνηψη και να πάει εντατική. Ο Χόλγκερ ο ανθρωπιστής. Αλλά όταν έγινε ανακοπή ο Χόλγκερ είχε σχολάσει, κι εγώ άφησα το γέρο να πεθάνει στο θάλαμο. Το πρωί η νοσοκόμα έπιασε το Χόλγκερ και του είπε το μαντάτο. Aber warum hast du nicht alles getan? με ρώτησε με φοβερό παράπονο. Δε με καταλαβαίνει. Δεν τον καταλαβαίνω. Αυτός είναι λειτουργός. Εγώ είμαι τεχνοκράτης. Μηχανή.

Όπως με θες.

/