Στους ώμους του Haldane

 

Κλειστή σταυροφορία. 

Πεθαίνουμε προς το φως, δηλαδή η νευρωνική μάζα συνοψίζεται σε εκφορτίσεις που συγκεντρώνονται σε ένα σημείο που μικραίνει και μικραίνει ώσπου πέφτει το σκοτάδι για πάντα.

Έβγαλε ξερό παγετό και μετά από λίγο βοριαδάκι, ακινησία. Ψιλό κύμα, η άμμος είναι τραγανή, τα φύκια σιωπηλά, κάνει πολύ κρύο ακόμα και για τις μυρωδιές. Φορώ τη στεγανή στολή καθοδηγούμενος από την αυθεντία της, με παρατηρεί επισταμένα.

-Πέρασα κι εγώ τις εξετάσεις, τι με κοιτάς;

-Όταν τις πέρασες ήταν καλοκαίρι.

Επί του πρακτέου, στολή αστροναύτη στη δουλειά, στολή αστροναύτη και στη σχόλη. Το νερό είναι σίδερο, βουτάμε και πέφτει η διαθλαστική νύχτα. Κρατάμε τους μεγάλους φακούς και φέγγουμε στο τίποτα για ώρα, ώσπου αποκαλύπτεται ένα λαμπερό κοπάδι παπαλίνες σαν σύννεφο ασημόσκονης.

Η μόνη φασαρία είναι του εργοστασίου που έχω για κορμί, η ανάσα και το καρδιοχτύπι και το ρούφηγμα και ξερούφηγμα των τυμπανικών μεμβρανών και το λίγο υγράκι στο δεξιό μέσο ους που άφησε πίσω το τελευταίο κρυολόγημα, και τώρα κυλάει μπερδεμένο πέρα δώθε ενώ αιωρούμαι πανάλαφρος και ασήκωτος υπό το βάρος του διαστήματος. Έχω την αίσθηση πως κοιμάμαι. Κοιτάζω το ρολόι, κοιτάζω το σύννεφο της ασημόσκονης, και όταν ξανακοιτάζω το ρολόι η ώρα είναι αλλιώτικη, αλλά ίσως και να μην πρόσεξα πολύ στο πρώτο τσεκ. Η φέξη του φακού της λίγα μέτρα πιο πάνω μοιάζει ολόγιομο φεγγάρι σε χαμηλή μουντάδα. Το σύννεφο κάνει μια πεπερασμένη αιωνιότητα να χαθεί. Και όταν τελικά χάνεται, αλλάζει το τοπίο, το ταξίδι στενεύει. Ο άγνωστος πλανήτης, μια σκόνη λασπένια και αργή, απάτητη, μυστική, αχόρταρη, μουλιασμένη στον αστρικό φοινικίτη.

Στον πάτο κάθονται μεγαλοδράκαινες. 

Δεν έχω ξεχάσει τον πόνο που κάνει το κεντρί τους.

Όρθιος στους ώμους του Haldane έχω την πλήρη εποπτεία των σημείων μου.

-

Ποτέ κατάδυση χωρίς σύντροφο, είναι φοβερό το κατά μόνας αμάρτημα, μπορεί να το πληρώσεις με ό,τι έχεις. Αναγκάζεται να ρυθμίσει τους χρόνους βάσει του ασθενέστερου, δηλαδή εμού, με παίρνει γρήγορα το κρύο και οι μύες μου είναι στο πάνω πόδι να με δαγκώσουν, ασυνήθιστοι σε τέτοιες επιχειρήσεις. Προτιμώ να στέκομαι στο κατάστρωμα, προτιμάει να είναι μέσα στο ζουμί, αλλά δε λέω όχι στα λημέρια της, όπως δε λέει όχι στα δικά μου. Οι πίνακες της αποσυμπίεσης βρίσκονται συνήθως στο μαρμάρινο περβάζι δίπλα στη χέστρα, μαζί με το παπί και το εφεδρικό σαπούνι, είναι ανάγνωσμα φανταστικό για την ευχεσία κατά τη γνώμη της.

-

Μασουλάω ένα κομμάτι ψωμί με κύμινο, στο άλλο χέρι έχω το αλουμινόχαρτο με το κασέρι, διαχρονικό Käsebrot, δεν αλλάζει πολύ ο άνθρωπος από την αρχή ως το τέλος του. Στο κελί του αναπνευστήρα κάθεσαι φυλακή με τα χνώτα σου και τους φόβους σου, κι αυτό ισχύει είτε στον έχωσες οικειοθελώς, είτε σε παλούκωσαν αναγκιωμένα. Είναι ευτυχία ο καθαρός αέρας και μια μουτσούνα και δυο πνευμόνια που μπορούν να στον ταΐσουν ανεμπόδιστα. Το φως γλυκαίνει κι όμως μένει παγερό, και από το φως γεννιέμαι στο σκοτάδι, αφήνω πίσω την ακτή και χώνομαι στο δάσος, αυτή είναι η γωνιά μου σ'αυτήν την αχανή καταστροφή και δημιουργία. Έχω την αίσθηση πως κοιμάμαι επειδή είναι όλα υπνωμένα, ήσυχα και ακίνητα, δε βάζουν καμιά κόντρα, δε δίνονται κιόλας, υπάρχουν για μένα και για σένα, και τα χαίρομαι που υπάρχουν, ο κόσμος αμφιφανής σε παύση, γλιστρώ αναίμακτα σαν φάντασμα ανάμεσα στα μόρια του σύμπαντος χωρίς καμιά βιασύνη, έτσι ακριβώς όπως πρέπει να γίνεται, με βλέμμα αγνό και στη σιωπή. 

Σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωπος.