Χυλόπιτα

Ξεντύνομαι βιαστικά για να ξεφύγω όσο το δυνατόν γρηγορότερα από τη μπόχα του αποδυτηρίου. Ο φωριαμός μου είναι δίπλα στο παράθυρο, στη μια γωνία, δίπλα στου Γκ., του άλλου Γερμανού του τμήματος. Αλλάζω με τη μούρη στο ανοιχτό παράθυρο. Βγάζω το παπούτσι της δουλειάς και χώνω το πόδι κατευθείαν στο πολιτικό παπούτσι προσέχοντας επισταμένα να μην ακουμπήσω το πάτωμα (the floor is lava). Έχω πετάξει τα λερά πράσινα στη μαύρη σκουπιδοσακούλα. Ψαχουλεύω στα υπάρχοντά μου, η ζώνη έχει μπλεχτεί με το κασκώλ. Ξαφνικά κάτι με ακουμπάει στη νεφραμιά. Τινάζομαι. Είναι η Μέη, μια ανειδίκευτη υφιστάμενή μου, με κότσο ανανά στην κορυφή του κεφαλιού. Στέκεται δίπλα έχοντας βγάλει μόνο το πάνω μέρος της στολής, το οποίο κρατάει ακόμα στο ένα χέρι. Κοιτάζω τριγύρω να δω αν με περπατούσε καμιά κατσαρίδα.

-Was zum Geier... hvad fanden?

-Jeg ville bare mærke din tatovering.

-Nej, hvad fanden?

Απλώνει το χέρι της πάλι, τραβιέμαι και ακουμπάω κατά λάθος το δηλητηριώδες καλοριφέρ με το κατωμπούτι μου. Με κοιτάζει πίσω από τα φω γυαλιά οράσεως και σουφρώνει το μικρό της στόμα.

-Kom nu jo, jeg ved du er interesseret.

-Passer ikke.

-Undskyld, F., jeg må have misforstået.

-Verdammt richtig, du har misforstået. Du må ikke røre ved mig.

-Jeg vidste ikke, du var sådan hysterisk.

Τραβιέται προς τη μεριά της δίπλα στην πόρτα, είναι φανερά προσβεβλημένη. Η Μέη έχει περίσσευμα αυτοπεποίθησης, ένα παιδί εφηβικό ατύχημα, έναν γκόμενο ψυχίατρο και οδηγάει ένα υβριδικό συχτιράκι. Της αρέσει πολύ να ακούει την ίδια της, έχει τελειοποιήσει τη στομφώδη ρητορική, είναι γυμνασμένη και προσέχει τη διατροφή της, μου είναι αντιπαθής.

Ξεμπερδεύω την αναθεματισμένη ζώνη από το αναθεματισμένο κασκώλ και ολοκληρώνω την αποστολή, φοράω το σκούφο και το κράνος, αλιεύω τα κλειδιά του ποδηλάτου από την εσωτσέπη του μπουφάν και φεύγω χωρίς άλλη κουβέντα. Οι γαστροκνήμιοι είναι πιασμένοι απ'το σκοινάκι και πονάνε ενώ κατεβαίνω τις αρχαίες σκάλες για να βγω από την πίσω πόρτα των τακτικών της οφθαλμολογικής. Δέκα χρόνια πριν θα είχα δεχτεί την πρόταση, και θα την είχα αφήσει να εξετάσει το τατουάζ, και εν τέλει και τα υπόλοιπα μέρη του σώματος που μίσησα ενδελεχώς και με μεγάλη προσήλωση. Τώρα η σκέψη με απωθεί. Δε βλέπω πια το νόημα να με σπρώχνω σε καταστάσεις και ανθρώπους που δε θέλω, για να μάθω το μάθημά μου (ποιο μάθημα;). Εκτίμησα τα στραβά μπούτια και τα ξερακιανά γόνατα και τη σπανή κοιλιά και τον κακοποιημένο λαιμό και τα μάλλον κομψά χέρια και τις αλλήθωρες μικροσκοπικές βυζορώγες, χώνεψα πως μια ζωή θα αιωρούμαι ανάμεσα σε γλώσσες και προφορές, αποδέχτηκα τη σαθρότητά μου, δε θέλω να σπάσω τη μύτη του καταστροφικού, σαδομαζοχιστικού τρελαμένου που εμφανιζόταν στις πέντε το πρωί στον σταγμένο καθρέφτη κάποιου άγνωστου μπάνιου. Εκείνο το επίμονο σύννεφο βίας που ήταν δεν ήταν άλλο από τη δική μου, ιδιαίτερη, προσωπική αντιπάθεια νεφελοποιημένη, διαλύθηκε με τον καιρό, και με άφησε εκτεθειμένο. Αντί να με πετάω σαν πατσαβούρι σε μια μόνιμη κατάσταση αμυντικής επίθεσης, βούλιαξα, όχι χωρίς αντίσταση, στο ιαματικό λουτρό του ἐνδιδόναι. Όχι άλλη αυτοτιμωρία, άλλοι την αξίζουν πιο πολύ. Να, όπως για παράδειγμα η φαντασμένη η Μέη, που νόμισε πως θα της καθόμουν.