Blood, departing
cheap soured bordeaux
the noise of the world but a hush
life hanging on to a corpse
corpse hanging on to a man

Cheyne - Stokes in arms
glistening rain as sweat
an honest, laboring forehead
an honest, laboring man
still seas, still sands

devouring blindness
the wheeze of the right heart failure
the shiver of the motionless tide
as in, we
are.

Del amor y otros demonios

Φοβάμαι πολύ να γράψω. Οι λέξεις σημαίνουν βαρύτερα τη νύχτα. Στέκομαι αμαρτωλά στο ιερό, χείλη σφιγμένα, μάτια σφαλιστά. Από τις βαθειές κόγχες των βιτρώ ο Θεός έχει φανερωθεί στο απόγειο του βασανιστηρίου. Οι εντολές τυπώνονται παροδικά σα μαλακωμένα χρωματιστά σχήματα στο δέρμα και με θάλπουν. Τα μάτια ξαλληθώρισαν και το σώμα που έβλεπα διπλό μαζεύτηκε κι ενώθηκε με το φάντασμά του: εγώ. Στα γόνατα δωσμένη αίμα και σκουριά, στο στόμα διήθημα κορμιού, η αρχή του μυστηρίου. Ο άντρας με το καθαρό βλέμμα και την απρόσμενα βαριά φωνή, ο μόνος άντρας πια. Η γυναίκα κλεψύδρα από στοργή, αυτάρκης, μακρινή, Νηρηίδα στην αδιαπέραστη θολούρα της οκτωβριανής φουρτούνας, γεμάτη απ'τα σκοτάδια του Ιονίου, η Κέρκυρα ούτε να φανεί, και μας ξεχνούν κι οι Ωθωνοί, η μόνη γυναίκα πια. Στα πόδια της στερεοτυπίας κρυσταλλιάζει απαλά ένα μαντολίνο κι αυτός που το χτυπά σα να τραγουδά αμάν αμάν και προσευχή στον Άη Νικόλα, κι η βάρκα τραμπαλίζεται μισό μίλι απ'το μόλο, ποιον; Τα βάθη αυτά τα άπατα νερά της Κατάρας η σκιά ένα ναυάγιο που αιώνια αιωρείται με το κεφάλι καρφί για το ποτέ, το πουθενά. Η ζεστή σου αγαπησιάρικη παλάμη πίνει τις ώρες μου γουλιά γουλιά καθώς η βαρύτητα της γης μας παίρνει αγκαλιά με τα ιχθυόσπλαγχνά της. Είμαι έτοιμος, ο τρόμος στα χέρια του θανάτου είναι τρόμος οικογενής, τρόμος κληρονομικός, κι εγώ είμαι έτοιμος τώρα, τώρα που ανάσκελα με τα ματόμπαλα γυρισμένα ανάποδα οι μόνες λέξεις που μετά βίας ξεστομίζω είναι κάνε με ό,τι θες. Ο Θεός μου έχει φανερωθεί, πιστός και λατρευτής, η αυστηρή του θεϊκή λαιμολαβή, η αγνή σωματική απελπισία του πνιγμού, η υποταγή. Η θάλασσα μας αφαιμάζει απαλά, μας ξεντύνει από πνοή, βουλιάζουμε στη νύχτα, καμιά φωνή, κανένα πάθος, καμιά πληγή, παρά ένα τέλος βραδυνό.

- η αληθινή τρομοκρατία είναι μην και χαθείς -

1. White trapezium outline in pale ground azurite
    confession and guilt

2. Trembling thin muscles on long limbs
    dilated nights

3. Warm tears, warm drops
    colorless blood

+

3. Slow dance to Every time we say goodbye
    heave ho labor and pleasure

2. Every why now answered at once
   

1. Liquid cores fuse
    a face disappears in a head

=

4. Destroy, create
    destroy, create
   
4. A stranger's breath suddenly mine
    my heart pumps my summers away

4. Life as gradual death
    accelerating ends

Nothing just. Everything excessively much.
Friable invisible breeze, sharp blade to the neck
that does not give.

Yours sincerely,
yours

Τρίτη μικρή ώρα φεγγαράδα και τέτοια ξαστεριά
δειλά δάκρυα στα μάτια λύπη της στιγμής

όση βάρδια πίσω άλλη τόση εμπρός
στη μέση σαν παλούκι σε έρημο η δίψα για σάλτο

φωνή επιβλητική κι όμως φωνή θνητού
λόγια ασήμαντα παρά αυτό:

ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΞΕΝΟ

-

άδραγμα μνήμης, να
οι Αλκυονίδες με την ομίχλη για μαλλιά

το χνώτο, το χνώτο εκείνο του Θερμαϊκού
στη γωνία της σιωπής

η μέγγενη, ο λαιμός, η ζάλη, οι εμβοές
είμαι ο νεκρός σου

-

πότε θα με χαϊδέψεις στη στροφή για Γιαννιτσών
πότε θα με χαιρετήσεις απ'το παράθυρο τρυφερό ζωάκι

πότε, ποτέ ξανά

ιδού ο θάνατος
και όλοι του οι πενθούντες

-

Τι ψόφος το πρωί, το χαζό βιολί του ταχυμέτρου, το ισιάδι το ρουφούσε πουτσοστραγγίχτρα η ομίχλη, έκλεινα τα μάτια μου δυο ανάσες τη φορά, το χέρι του με χάιδευε στο μπούτι μια στις τόσες και με ξυπνούσε, κανείς δεν πήγαινε, κανένας δε γυρνούσε, χαράματα Σαββάτου, σε ένα τέταρτο έπιανα δουλειά, κι όλα μου έκαναν τη χάρη και τεντώνονταν και σα να μη φτάναμε ποτέ, ένα χιόνι έπεσε ξερό σα ροκανίδι, στάση στην εκκλησία, είχα το πόδι στο φρένο, έβγαλε τη ζώνη και με φίλησε, έβγαλα τα γάντια και τον έπιασα ακάποτα και ήταν σαν γερή γουλιά ποτό, τι κρύα χέρια! είπε, κι εσύ πόσο ζεστός.

Το παρατημένο σώμα μέσα στην ένδοξη στολή, από το φεγγίτη της υπόγας οι πλάκες του πεζοδρομίου ψηλότερα απ'το κεφάλι μου, πάνω τους στροβιλίζεται το χιόνι, ο νεκροθάλαμος είναι παγωμένος, κλείνω το μουχάνι του ψυγείου απ'τον πίνακα, ανάποδα τώρα, σε άλλο ημισφαίριο, σε άλλη εποχή, αυτό είναι αγόρι μου το τίμημα, μια ισόβια αγωνία, μια επίμονη φθίση, το χέρι μου δυο δάχτυλα κάτωθεν της αριστερής κλείδας, τικ, τικ, τικ. Στο νεκροτομείο εκατοντάδες βηματοδότες μέσα στο κουτί της ανακύκλωσης συνεχίζουν τη δουλειά τους, όταν με βρίσκουν οι άτοποι σφυγμοί μέσα στην ησυχία, θυμάμαι τον παρασκευαστή που γελούσε λέγοντας αν είχαμε και μια ντουλάπα με γυαλιά θα ήμασταν Νταχάου.

Στρίβεται η ψυχή μου. Το αφώτιστο σκοτάδι, οι φανταστικοί ήλιοι, τα φανταστικά καλοκαίρια, τα φανταστικά φιλιά, τον σφίγγω απ'το λαιμό και θέλω να τον σκοτώσω, πόσο εύκολο είναι, και η κάψα στους ώμους μου κυλάει ως τ'ακροδάχτυλα παρέα με το αίμα, γιατί; ρωτώ, κι αντί απάντησης κουνάει μόνο τα ματόμπαλά του, ζώο.

Σέρνω τα μπλε σαμπώ στο διάδρομο όπως πάντα. Η Νίνα μου στέλνει ένα βλέμμα μητρικό πίσω απ'το διαχωριστικό και επιστρέφει στη φαρμακαπογραφή. Τα φροντισμένα απαλά της ποδοδάχτυλα συγκεντρώνονται κάτω από το τραπέζι μέσα στις παντούφλες. Έχει στιλπνά λεπτά ίσια μαλλιά βορειοευρωπαϊκού τύπου βαμμένα βυσσινιά, καθαρό δέρμα, μια άχαρη κορμοστασιά, κι αναδίδει μια ζέστη μαγική, φιλόξενη, μια αγκαλιά για τους πάσχοντες και τους κρεβατωμένους, η αγία νοσοκόμα.

Η γριά μου σφίγγει το χέρι μόλις αγγίζω τα δάχτυλά της για το τριχοειδικό τσεκ, και δάκρυα καυτά παίρνουν το δρόμο για το λαιμό της, τη σφίγγω όπως με σφίγγει, το στόμα της είναι παρετικό, κανείς από τους δυο μας δε φοβάται, η αλήθεια φάτσα φόρα.

Κοιμόμουν στον καναπέ του γραφείου με το καλοριφέρ πάνω από το κεφάλι μου στο τέρμα κι ονειρευόμουν πως στεκόμουν στα πόδια του κρεβατιού σ'ένα θάλαμο χωρίς αριθμό, με ένα φαρδύ παράθυρο και ένα εκτυφλωτικό πρωινό θάμβος, κι όπως ήμουν γυρισμένος, μια σταθερή σπρωξιά στον ώμο με έκανε να παραπατήσω, η ουρά της ρόμπας ανέμισε, έστρεψα το κεφάλι και τον είδα, ήταν εκεί, όχι για μένα, αλλά με μένα, ναι σου λέω, ο θάνατος ήταν ασθενής.

Δεν έχει ηρωισμό η ξεφτίλα της στενοχώριας
μικρά άνθη λευκά ο φόβος του χειμώνα
μήπως η νύχτα ποτέ δεν ξεκολλήσει από τον κάμπο

στέρνο φτηνό πλακέ που υποχωρεί
ένα σκουπίδι με στολή σφίγγεται η γροθιά μου
όταν με συναντάω στον καθρέφτη

καθιστός στο ξυλοπάτωμα με τη χοντρή θηλιά
χαλαρώνω τη μέση μου και δοκιμάζω να ξαπλώσω
η θέρμη βρίσκει πρώτα το μυαλό το πρόσωπο κατόπιν

έτσι είναι το σωστό να πηγαίνεις για τ'αγγεία
η τραχεία φέρνει βήχα κι ανίκητη αγωνία. Φύλαγέ την
κι αυτό το πετυχαίνεις με τη θηλιά κάτω από το σαγόνι. Όχι πιο χαμηλά

είμαι ντυμένος, δεν έχω το καυλί στο χέρι
απλώς χαίρομαι τη ζέστη στο κεφάλι
μόλις η όρασή μου κοκκινίζει ανακάθομαι ξανά

κι έτσι περνάει το απόγευμα.