Υποτροπή στο χαντάκι

Όταν είσαι στις καλές σου είσαι υπέροχος. Όταν δεν έχεις κέφια... ο θεός να με φυλάει. 

Γράφω συνταγές και σηκώνω τηλέφωνα στο γραφειάκι δίπλα στο τριπλό παράθυρο. Έχω το μεσαίο ανοιχτό και η αύρα με κρυώνει στο λαιμό. Διεξέρχομαι τη ντάνα με τα κωλόχαρτα, η προϊσταμένη χτυπάει το καμπανάκι για το βραδυνό, οι συνάδερφοι ανασύρουν τα γιαουρτάκια και τα καροτάκια από τα κοινόχρηστα ψυγεία, αυτοί που έχουν περάσει μερικά εμφράγματα κατεβαίνουν στην καντίνα, πέφτει ησυχία. Από το παράθυρο με κυκλώνει ο βόμβος του εξαερισμού του διπλανού κτιρίου της ογκολογικής. Βλέπω και δε βλέπω μια κεφαλή καρφίτσας ένα μικρό σκότωμα του Schrödinger στα δεξιά του οπτικού μου πεδίου, μικροαιμορραγίες, μικρό σκότωμα, μικρό το κακό. Σηκώνομαι να ξεμουδιάσω, στηρίζομαι στο λερό περβάζι το περασμένο με λαδομπογιά, βγάζω το κεφάλι έξω. Δεν έχει σκοτεινιάσει ακόμα. Οι μέρες μεγαλώνουν αλλά εμένα μου φαίνεται πως σκοτεινιάζουν όλα όλη την ώρα. Βλέπω το δέντρο από πάνω, βλέπω τις στέγες, τους σουλήνες του εξαερισμού, βλέπω πάλι το δέντρο, τις ρίζες που έχουν ξεκουνήσει τις πλάκες του πεζοδρομίου, μένουν σαφείς οι πλάκες του πεζοδρομίου, ακριβώς κάτω από το παράθυρο είναι η σκάλα της εισόδου, με τα κάγκελα του προπερασμένου αιώνα, οι πλάκες του πεζοδρομίου, η σκάλα της εισόδου, τα κάγκελα. Σκέφτομαι κάτι που δεν πρέπει, σε βλέπω με εκείνη την αποδοκιμασία σε όλη σου τη μούρη, αλλά το σκέφτομαι, και η διπλοβρακωμένη μάσκα ρουφάει μερικά μικρά δάκρυα, μικρή απελπισία, μικρό το κακό.

Η αλκώλα του θαλάμου 30 τα τίναξε αφού πέρασα όλη νύχτα να μεθοδεύω γιατροσόφια για τη θεραπεία της αναπνευστικής ανεπάρκειας. 48 + 6 ώρες στη γραμμή παραγωγής υγείας και πτωμάτων. Με πήρε ο ύπνος στη συνάντηση για τις ανοσοθεραπείες, ο Νορβηγός που δε χωνεύει τους μελαμψούς με σκούντηξε στον ώμο, ξύπνησα βιαίως, Εδώ συζητάμε για ανοσοθεραπεία, όχι για υπνοθεραπεία, η διευθύντρια, -Είμαι με δυο 24ωρες σερί. (πολύ ενοχλημένος) -Ε σιγά, όπως είναι τα Σαββατοκύριακα. Σιγά το πράγμα. Δεν είναι σωστό να ρίξεις φούσκο στη διευθύντρια, μην είσαι χωριάτης, είναι PhD MPH, έχει γράμματα και πτυχία, εσύ τι έχεις, τ'αρχίδια σου στριμμένα και τις υπερωρίες σου αγγούρι στην κωλότρυπα, γι'αυτό δουλεύεις εσύ τις δυο και τρεις 24ωρες σερί, ναι, και τα Σαββατοκύριακα, και όχι η διευθύντρια, χωριάτη ε χωριάτη.

Η ανατομία έχει χάσει κάθε ίχνος μυστηρίου πια, αλλά ακόμα αναλογίζομαι με δέος τα άπατα της δυστυχίας που μπορεί να χωρέσει ένα σώμα, μερικές φορές η μούργα είναι τόσο πυκνή και το πηγάδι τόσο βαθύ που εντυπωσιάζομαι για λίγο πριν επιστρέψω στο εργόχειρο της μελαγχολίας. Δεν καταλαβαίνω γιατί, μετά από τόσα χρόνια, σε διαλύει ακόμα έτσι αυτή η φοβερή μου δεξιότητα, σου είχα πει όταν καπνίζαμε πίσω από το κοτέτσι της μάνας σου Ich bin ein schwarzes Loch, σ'το είχα πει όταν με έβλεπες με λαμπερά μάτια το καλοκαίρι στην Ολυμπιάδα, κι όταν μου καθάριζες το αίμα από το κούτελο στα πλακάκια του κουζινέτου στον Εύοσμο, κι όταν μάζευες τα σπασμένα δίπλα στην παλιά πόρτα, και ένα σωρό άλλες φορές που δε θυμάμαι, το λέω συχνά και γελώντας για αστειάκι, αλλά πάντα κάνεις πως δεν το ακούς και η συνέπεια απευθείας από το δικό σου στόμα: Όταν είσαι στις καλές σου είσαι υπέροχος. Όταν δεν έχεις κέφια... ο θεός να με φυλάει. Ο θεός δε σε φυλάει, σε γράφει στ'αρχίδια του, γι'αυτό σε καταπίνει η μαύρη τρύπα και είσαι λες και κάποιος σου έχει στραγγίξει όλο το αίμα, εντάξει, ίσως και να ξέρω ποιος καριόλης σου ξηγιέται έτσι, δεν είμαι σίγουρος, αλλά ίσως. Και άμα τον πιάσω στα χέρια μου θα - σε σκεφτώ και θα του στρώσω τα μαλλιά αντί να τον τουλουμιάσω. Ίσως.