Ich hab mich nichts aus meinem Leben gemacht
dasselbe hat es sich aus mir




...eh Schiet.

Η αψιά γλύκα της καθαρής μηχανικής...
ο άντρας που μύριζε ζεστός σα νεογέννητο
έβραζε στεγνά ανάμεσα στη νιότη και στο γήρας

η νύχτα ερχόταν κι έφευγε κακιά
ο ιδρώτας στάλες δροσιάς σε ινδικά βαμβάκια
τα χείλη μου δεν έχουνε ξεχάσει την υφή

ο θαυμασμός του κοριτσιού που μαθαίνει να χειρίζεται
το γέλιο που ευλογεί το πρώτο παραστράτημα.
Το άλφα της Λύρας καθρεφτίζεται στο κύμα του βορείου ημισφαιρίου

όπως ο έρωτας της Κλεοπάτρας στο χρυσάφι του νερού
σπαρμένο με πεινασμένους δολοφόνους.
Στην άλλη όχθη του ποταμού είναι αραγμένη η γοητεία της Ρώμης

νικιέται η δίψα και βουλιάζουνε τα πόδια ως το γόνυ
σε λάσπη που θα σβήσει τη θυσία με πίστη συζυγική.

der nie kommt

Ο τοίχος φουσκώνει ανάμεσα απ'τις σανίδες σαν κοιλιά ασκιτικού, κι όταν βρέχει γεμίζει σταχυόχροο απόσταγμα από αίμα. Απ'το παράθυρο θα δεις πολλά από τα πρόσωπα της επιστήμης του καιρού, μα δε θα ακούσεις στάλα. Κι έτσι τις μέρες του χειμώνα που είναι υψωμένα άσπαστα τα ξύλινα οστά απ'το πτώμα που είναι θαμμένο στην αυλή, φαντάζομαι το θρόισμα της φυλλωσιάς των δέντρων. Προδίδομαι απ'τα χέρια μου που με λοιδορούν και τις παρειές που καίνε, θυρεοτοξικός για μια ιδιοτροπία που κράτησε τρεις μέρες και βάφτισε τη θεραπεία λάθος. Ο ιδρώτας γλείφει την πλάτη μου όπως ένα μπουκάλι σαρντοναί από ροδάκινα του νέου κόσμου χαραμίζεται με ταγγισμένο κρέας. Ο τρόμος με ξεφτιλίζει σύγκορμο, ρίγος πυρετού αρπαγμένου από τις ηδονές. Η συντροφιά του δυτικού ρυθμού σβήνει όταν περάσει τα διακόσια, κι έπειτα στην αφή και στο αυτί απομένει ένας βόμβος σκεπασμένος από τον υπερδυναμικό συριγμό του κόσμου που γυρίζει αναιμικός. Δεν ξέρω πώς μπορώ να σηκωθώ, ούτε πώς μου εμπιστεύτηκα το δεκάρι με τη γυναικεία καμπύλη στην κοπή πάνω από σαθρά αγγεία. Ο πεθαμένος δε θα με μαρτυρήσει, οι άλλοι δεν είδαν παρά μόνο το φως που διασπάστηκε σε κάθε μια ηπαρινισμένη γουλιά που ανάβλυσε κι έβαψε το έγκλημα λευκό. Οι δρόμοι που ανοίχτηκαν θα πρέπει έπειτα να ραφτούν με σύρμα και γύρω από τις βελονιές θα πρηστεί και θα φλογώσει το τελευταίο πείσμα. Να προσέξεις δυο φορές γιατί το προνόμιο λαδώνει ύπουλα τα γάντια, κι αν άβγαλτοι οι ώμοι σου σταθούν τετανικοί σαν απελπισμένη μήτρα, σκέψου πώς σπάει η ηλικιωμένη πορσελάνη κάτω από θυμωμένα πόδια και σπρώξτους. Το ασθενικό σου βήμα και η κύφωση που με διώκει ενσαρκωμένη πότε στον έναν και πότε στον άλλον που περνάει αλαφροπάτητος σα μυημένη νοσοκόμα γλιστρώντας βαμβακερή πάνω στο βερνικωμένο μάρμαρο, με κάνουν να φοβάμαι πως θα σε προσκυνήσω.

Πάνω απ'τον ώμο μου φυσάει η ξινή ανάσα του θανάτου

ύπουλος χορευτής, κάνει ένα βήμα πίσω κάνω ένα βήμα εμπρός

στα μαλακά στρωσίδια ξημέρωσε νωρίς η ακαμψία

κάποιοι στέκουν στο δέκατο σκαλί του ήσυχου βωμού

τα δάχτυλά μου ντυμένα στα λευκά τελειώνουν σε βελόνες

την ώρα του Πέσαχ οι αρτηρίες καταρρέουν

στο ρύγχος της σύριγγας πάλλεται μια ελάχιστη στάθμη

ο ήλιος τη φωτίζει καθώς πήζει

τα προσωπεία που με βλέπουν αγνά ιπποκρατικά

τα στέρνα προτεταμένα, τα χέρια ανοιχτά

οι ψυχές είναι έτοιμες να βγουν

προσεύχομαι κι αδημονώ, αδημονώ

διαμαντένιο ρέει το υγρό απ'τους βολβούς που έχουν σκιστεί

οι μόνοι ανθοί που δεν έχουνε πρηστεί είναι οι πιο μακρυά απ'το χώμα

τα αγγεία αδειάζουν και ποτίζονται οι σάρκες

μέχρι που γίνονται γυαλί και σκίζονται και τρέχουν

τα σεντόνια πίνουν το δηλητήριο, κι όλα έπειτα οφείλουν εφτά μέρες να καούν

αφού οι μεσάζοντες τραβήξουμε τις πένθιμες μαχαιριές

όταν η βάρδια σηκώσει απ'την πλάτη μου το διακριτικό αμόνι της Biot

και βρεθώ με τα δυο πόδια μου στην πράσινη, ξεδιψασμένη γη

η μνήμη τους θα έρθει να σταθεί στη μαλακή υπερώα

το μεσημεριανό μου φαγητό και το ποτό θα είναι δώρο των πεθαμένων.