#42

Ο τοίχος φουσκώνει ανάμεσα απ'τις σανίδες σαν κοιλιά ασκιτικού, κι όταν βρέχει γεμίζει σταχυόχροο απόσταγμα από αίμα. Απ'το παράθυρο θα δεις πολλά από τα πρόσωπα της επιστήμης του καιρού, μα δε θα ακούσεις στάλα. Κι έτσι τις μέρες του χειμώνα που είναι υψωμένα άσπαστα τα ξύλινα οστά απ'το πτώμα που είναι θαμμένο στην αυλή, φαντάζομαι το θρόισμα της φυλλωσιάς των δέντρων. Προδίδομαι απ'τα χέρια μου που με λοιδορούν και τις παρειές που καίνε, θυρεοτοξικός για μια ιδιοτροπία που κράτησε τρεις μέρες και βάφτισε τη θεραπεία λάθος. Ο ιδρώτας γλείφει την πλάτη μου όπως ένα μπουκάλι σαρντοναί από ροδάκινα του νέου κόσμου χαραμίζεται με ταγγισμένο κρέας. Ο τρόμος με ξεφτιλίζει σύγκορμο, ρίγος πυρετού αρπαγμένου από τις ηδονές. Η συντροφιά του δυτικού ρυθμού σβήνει όταν περάσει τα διακόσια, κι έπειτα στην αφή και στο αυτί απομένει ένας βόμβος σκεπασμένος από τον υπερδυναμικό συριγμό του κόσμου που γυρίζει αναιμικός. Δεν ξέρω πώς μπορώ να σηκωθώ, ούτε πώς μου εμπιστεύτηκα το δεκάρι με τη γυναικεία καμπύλη στην κοπή πάνω από σαθρά αγγεία. Ο πεθαμένος δε θα με μαρτυρήσει, οι άλλοι δεν είδαν παρά μόνο το φως που διασπάστηκε σε κάθε μια ηπαρινισμένη γουλιά που ανάβλυσε κι έβαψε το έγκλημα λευκό. Οι δρόμοι που ανοίχτηκαν θα πρέπει έπειτα να ραφτούν με σύρμα και γύρω από τις βελονιές θα πρηστεί και θα φλογώσει το τελευταίο πείσμα. Να προσέξεις δυο φορές γιατί το προνόμιο λαδώνει ύπουλα τα γάντια, κι αν άβγαλτοι οι ώμοι σου σταθούν τετανικοί σαν απελπισμένη μήτρα, σκέψου πώς σπάει η ηλικιωμένη πορσελάνη κάτω από θυμωμένα πόδια και σπρώξτους. Το ασθενικό σου βήμα και η κύφωση που με διώκει ενσαρκωμένη πότε στον έναν και πότε στον άλλον που περνάει αλαφροπάτητος σα μυημένη νοσοκόμα γλιστρώντας βαμβακερή πάνω στο βερνικωμένο μάρμαρο, με κάνουν να φοβάμαι πως θα σε προσκυνήσω.