Αναρτήσεις
Οι ομίχλες σέρνονται απ'τη θάλασσα
η λάσπη, τα φύκια, τα πετρέλαια
η γκρίζα πόλη στο μέτωπο
στρατός σακάτης των λιμενεργατών
η άσφαλτος καθρέφτης καθρεφτίζει
τις άσχημές τους μούρες
τις αποθήκες, το απάγκιο τους
και τους σωλήνες τους για φλέβες
σε βλέπω ανάμεσα στα γυμνά κλαδιά
θα πέθαινα εδώ σαν λιποτάχτης
δυο ώρες όλες κι όλες απ'το νησί
αν δεν ήταν τα μάτια σου ο λύχνος το κορμί σου
μια χούφτα σκάγια ένας κουβάς σιωπή
κρυψώνα και υπομονή, αγία υπομονή
ό,τι χάνεται χάνεται απ'τον κόσμο αλλά ποτέ, ποτέ απ'την καρδιά
όταν ρίχνεις τα χαρτιά να'σαι έτοιμος για όλα
μικρά φτερά, παιδί του Κηλαϊδίτη
η νύχτα είναι ρηχή
το αίμα παγωμένο
σε βλέπω. Αρκεί.
Δεν πάει ο θάνατος να κρατάει σφιχτό γκέμι
δεν πάει να μας σκίζει η στομίδα
εγώ είμαι εδώ, για σένα
χρισμένος δούλος και βασιλιάς
να κάνω ό,τι χρειαστεί
τα πάντα για τη θεραπεία της μοναξιάς.
