ΑΛΜΑ

ακούω το δισταγμό από χεριά σε χεριά καθώς τα δάχτυλά του αφήνουνε τη μια και κρέμονται απ'την άλλη συγχορδία

ντο - σι

μείζονες χαρές μείζονες δυσκολίες και επί τάπητος κάθε σκαλί και τάστο

γυρνώ την πλάτη στον καθρέφτη αλλά το είδωλό μου χαζεύει ακόμα τις πρόσθιες πλευρές των ακρωμιοκλειδικών παρόν και παρελθόν παρέα στην ίδια τουαλέτα

χτενίζω τη γενειάδα και περιμένω το μέλλον: λα

είδα το δολοφονικό βλέμμα της Κατρίν όταν έχασε μια ύφεση στον ωκεανό της παρτιτούρας δεν κράτησε ούτε μια στιγμή αλλά ήταν εκεί από το πόστο του παρατηρητή τίποτα δεν πέφτει κάτω ο σφιγμένος της λαιμός οι σκισμένες παρανυχίδες τα μάτια που δαγκώνουν η νευρωτική φιγούρα κάτω από τα ωραία υφάσματα και ούτε δέκα μέτρα πέρα από το σκάλωμα έζησε την αθανασία και ήμουν μάρτυρας και μπορώ να υπογράψω

όμως αυτός δεν παίζει όπως η Κατρίν, δεν ξέρει να διαβάζει νότες το αίμα του είναι φύσει αρμονικό κλείνει τα μάτια και μιλάει χωρίς φωνή ροδάνι οι ράγες των δαχτύλων του πάνω στα τεζαρισμένα πρίμα σηκώνουν μια ψιλή ψιλοτάτη σκόνη όλα είναι μετρημένα από τα έγκατα του κόσμου δηλαδή τα έγκατα του σώματος

τα νερά του δέντρου που έγινε μαδέρι που έγινε κιθάρα

τα κοκκία του πετσιού του, το τρίμμα του ναυτίλου

τα πόδια του κίτρινου εντόμου που πέθανε στη λάμπα

οι αποτζιατούρες τα περάσματα ο δισταγμός κι οι ώρες μας

όλα μετρημένα κι όμως σα να μην τ'ακούσαμε ποτέ

περιμένουμε ευέλπιδες το μέλλον

|

Τελευταία ώρα στο σταθμό βρέχει σεντόνια μπόρα καλοκαιριού και πίσω απ'τα στενά στέγαστρα και τα σύννεφα μου κάνει νόημα ένα τροφαντό φεγγάρι ψάχνω τις αναχωρήσεις στον πίνακα για το ρεγκιονάλ προς Ντάουενχοφ δεκατέσσερεις αποβάθρες εννιά γράμματα στην κάθε πλευρά ο γιακάς έχει πνιγεί τα παπούτσια λίμνες η μάσκα έχει σουρώσει δεν έχω με τι να σκουπίσω τα γυαλιά και δε βλέπω πού πηγαίνω δεν ξέρω πού πηγαίνω ανακοίνωση για Πόππενμπύτελ ο κόσμος κολυμπάει γύρω μου κόντρα σ'όλα σαν βιαστικοί σολωμοί στον Καναδά τρέχω στη σκάλα για την απέναντι πλευρά το τραίνο που περιμένει μοιάζει γκριζωπό θυμίζει ρεγκιονάλ αν το χάσω θα ξεμείνω σε κάποιο νεκρό χωριό ως το πρωί μες στον καιρό μια κάρτα πέφτει στα πόδια μου από την τσέπη μιας γυναίκας με αδιάβροχο και μουλιάζει αμέσως σκύβω στην κοσμοσυρροή είναι το μενού από ένα σαβαρματζίδικο και όταν ξανασηκώνομαι βλέπω πίσω από το μπόκε των φακών μου τον Μπέρτι χαμογελαστό με τα μάγουλα από υδροφοβική αμυγδαλόπαστα τι λες, πάμε να φάμε και να γαμηθούμε; το μουστάκι του έχει μακρύνει και το στρίβει λίγο στις άκρες προς τα πάνω τι ν'αυτό ρε χιψτεριό, το δοκιμάζω με το δείχτη και τον αντίχειρα του χεριού που ιδρώνει το εισιτήριο με ανοιχτή αναχώρηση στο άλλο κρατάω τη μικρή καρτοθήκη με το σήμα της ναυτιλιακής που έχει μέσα την κάρτα απεριορίστων για το φέρρυ, το δίπλωμα οδήγησης και τη χρεωστική, αρπάζομαι απ'τα μανίκια του, ο από μηχανής θεός, η σίγουρη θεραπεία των λαθών μου, η αποβάθρα γεμίζει και αδειάζει και γεμίζει, βγαίνουμε προς Στάηντορπλατς, το Λ'αμίρα κλείνει σε μισή ώρα μια τρεχάλα ούτε δυο λεπτά, σαβαρμάς λοιπόν όπως προοιωνίστηκε και μπύρα και πισωκολλητό στη ζούλα στο απάγκιο του Πέννυ και η βροχή ακάθεκτη ως το ξημέρωμα που βρώμικοι βρεγμένοι κουρασμένοι μπαίνουμε στο άδειο ΡΕ-07 και στεγνώνουμε στα χνουδωτά καθίσματα και η ελεγκτής στραβομουτσουνιάζει αλλά δε λέει κουβέντα γιατί δεν έχουμε λάθος προφορά και έτσι όπως κλείνω τα μάτια και βουλιάζω νυσταλέος και πανάλαφρος σαν πλάσμα του βυθού βλέπω ένα όνειρο ίδιο τα γεγονότα της νυχτός παρόν και παρελθόν παρέα στο ίδιο βαγόνι στο ίδιο κεφάλι και οι χρόνοι μου συγκλίνουν και οι αγάπες συνοψίζονται

da capo al fine