Άσπρο πάτο

Πορτοκάλια απ'τη Γιάφα όχι πια

ώμοι αδημονώντες ώμοι δυναμωμένοι

κι ο τένων του δικεφάλου θαμμένος λες στα μούσκλια

δάσος της μαύρης πεύκης στο λαιμό

βουτιά στο στέρνο ανάσα μάγουλα και γωνιές

γωνιές γωνιές του σαγονιού

αφρός θαλασσαφρός ιδρώτας πλύμμα

αμήν κι ανάθεμά με πού

αμήν κι ανάθεμά με που κρύβεσαι μες στη δική μου τύφλα

ζουμί χρυσό μέλι φιλί και περιποτάμια απελπισία

απ'τα οροπέδια του Γκολάν στους βάλτους του νότιου Σλέσβιχ

από τα θεοσκότεινα βάθη στις βάσεις των πνευμόνων

στο ξημέρωμα της μυδρίασης του φόβου της νόστιμης αγωνίας

δέκα μαλακές μιλιές σαν φρέσκια ψωμόψιχα στα δάχτυλα παιδιού

τραβάμε το κουπί εναλλάξ εγώ κι εσύ

και η βάρκα πλέει στο αίμα