Αναρτήσεις
Οι βόρειοι άνεμοι συναντούν τους δυτικούς, η θάλασσα σκάει μέσα στον εαυτό της, τα κύματα πλατειά και ξακρισμένα στρίβονται σταυροβελονιά το ένα πάνω στο άλλο, το παράκτιο μουρμουρητό καθρεφτίζεται στο ανάχωμα, στην άμμο, στο νερό και ζώνει, σβήνει, θάβει.
Το δέλτα του Γαλλικού είναι μορντέντο μες στη θλίψη.
Ακολουθούν οι εντολές
να φοβάσαι τον καιρό
να μην εμπιστεύεσαι
να'χεις υπομονή
να διαβάζεις
να μη μιλάς
να ντύνεσαι καλά.
Πίσω από τη φτηνή κουρτίνα που είναι λίγο πιο παχειά από ομίχλη κρύβεται η ανίκητη δυστυχία. Τη βλέπω και με βλέπει κι όπως κάνει ρεύμα φυσιέται και με βρέχει λίγο λίγο. Στα μάτια μας η ζωή είναι μουντή σαν φτώχεια μοσχοβίτισσα.
Πιάσε με κάτω απ'τα ρούχα και πες καις σα να'χεις πυρετό να πω
θέλω να βρω το θάνατο ήσυχος σε μια ακτή μια μέρα με λιακάδα
μη μιλάς έτσι, μη μιλάς έτσι και σφίξε μου τα δάχτυλα που ξέρεις πως θα πονέσουν.
Στα μάτια της νοσοκόμας δεν κρύβεται ο εκνευρισμός. Με παρακολουθεί κι αδημονεί. Τα αργά βήματα, το αργό βάλσιμο των γαντιών, το αργό ψάξιμο στην τσέπη, λες κι ο χρόνος δε μας αφήνει όλους πίσω, η άρρωστη σβήνει συνεχώς σα νωτισμένο σπίρτο. Στο τηλέφωνο την ακούω μερικές φορές να ξεφυσάει από την ταλαιπώρια για τις λίγες λέξεις που βγαίνουν από εντός μου με τόσο ζόρι. Στις τρεις το βράδυ όταν έχω μείνει μόνος στα ΤΕΠ και με καλούν στη νεφρολογική που είναι στο άλλο τετράγωνο διασχίζω τους άφωτους διαδρόμους και τα σαμπώ σέρνονται σαν παπούτσια τιμωρημένου μαθητή, οι πόρτες η μια μετά την άλλη, οι πανομοιότυποι θάλαμοι, οι εκατοντάδες ίδιοι νεροχύτες, τα ντουλάπια με το ξαπλόχαρτο, το χαρτοβάμβακα, τις πάπιες, τα Φόλλεϋ, τα Λεβάην, τα στατώ και οι οροί, το σπίτι του μαρτυρίου, ο οίκος του θεού, η ανίκητη δυστυχία. Όταν κάνω εξιτήριο σημειώνω στο νου εις το επανιδείν, θες εδώ, θες στο χώμα, η θεραπεία είναι παράταση, η ίαση είναι τέρμα, δεν αναθεωρώ, ανακαλύπτω
όπως ανακαλύπτω πως με κλέβεις στο χαρτί για εκατό και κάνεις και κάνω το μαλάκα.
x
Ένα βράδυ γύρισα απ'τη Μάδυτο, πάρκαρα βιαστικά δίπλα στον ανανά κι ανέβηκα απ'τις σκάλες. Στο σπίτι τσιτσίριζαν κρεμμύδια στο τηγάνι, η γυναίκα στεκόταν εμπρός απ'την κουζίνα μ'ένα Σιλκάτ στο στόμα και τα χάζευε, έπαιζε Παγιουμτζής να κουφαθείς, το μόνο φως ήταν του απορροφητήρα, το λάδι πιτσιλούσε τα πλακάκια, την κοιλιά και τα βυζιά της, τηγανίζει πάντα με το σώβρακο γιατί αν λερωθεί το κρέας πλένεται πιο εύκολα απ'τα ρούχα (sic.), ξάπλωσα στο μικρό καναπέ με τα πόδια κρεμασμένα, έκλεισα τα μάτια, ποια δυστυχία; ρωτούσα τότε, αυτή, απαντάω τώρα.
μη μιλάς έτσι, μη μιλάς έτσι και σφίξε μου τα δάχτυλα που ξέρεις πως θα πονέσουν.
Στα μάτια της νοσοκόμας δεν κρύβεται ο εκνευρισμός. Με παρακολουθεί κι αδημονεί. Τα αργά βήματα, το αργό βάλσιμο των γαντιών, το αργό ψάξιμο στην τσέπη, λες κι ο χρόνος δε μας αφήνει όλους πίσω, η άρρωστη σβήνει συνεχώς σα νωτισμένο σπίρτο. Στο τηλέφωνο την ακούω μερικές φορές να ξεφυσάει από την ταλαιπώρια για τις λίγες λέξεις που βγαίνουν από εντός μου με τόσο ζόρι. Στις τρεις το βράδυ όταν έχω μείνει μόνος στα ΤΕΠ και με καλούν στη νεφρολογική που είναι στο άλλο τετράγωνο διασχίζω τους άφωτους διαδρόμους και τα σαμπώ σέρνονται σαν παπούτσια τιμωρημένου μαθητή, οι πόρτες η μια μετά την άλλη, οι πανομοιότυποι θάλαμοι, οι εκατοντάδες ίδιοι νεροχύτες, τα ντουλάπια με το ξαπλόχαρτο, το χαρτοβάμβακα, τις πάπιες, τα Φόλλεϋ, τα Λεβάην, τα στατώ και οι οροί, το σπίτι του μαρτυρίου, ο οίκος του θεού, η ανίκητη δυστυχία. Όταν κάνω εξιτήριο σημειώνω στο νου εις το επανιδείν, θες εδώ, θες στο χώμα, η θεραπεία είναι παράταση, η ίαση είναι τέρμα, δεν αναθεωρώ, ανακαλύπτω
όπως ανακαλύπτω πως με κλέβεις στο χαρτί για εκατό και κάνεις και κάνω το μαλάκα.
x
Ένα βράδυ γύρισα απ'τη Μάδυτο, πάρκαρα βιαστικά δίπλα στον ανανά κι ανέβηκα απ'τις σκάλες. Στο σπίτι τσιτσίριζαν κρεμμύδια στο τηγάνι, η γυναίκα στεκόταν εμπρός απ'την κουζίνα μ'ένα Σιλκάτ στο στόμα και τα χάζευε, έπαιζε Παγιουμτζής να κουφαθείς, το μόνο φως ήταν του απορροφητήρα, το λάδι πιτσιλούσε τα πλακάκια, την κοιλιά και τα βυζιά της, τηγανίζει πάντα με το σώβρακο γιατί αν λερωθεί το κρέας πλένεται πιο εύκολα απ'τα ρούχα (sic.), ξάπλωσα στο μικρό καναπέ με τα πόδια κρεμασμένα, έκλεισα τα μάτια, ποια δυστυχία; ρωτούσα τότε, αυτή, απαντάω τώρα.
