Χώρια

απ'το νησί μου στο νησί

η θάλασσα μακραίνει και μακραίνει και ρηχαίνει

τι ομίχλη πίνει την ησυχία, από σκόνη λάσπη και ψυχή

κάτω από τη στέγη των κλαδιών ανθίζουν οι χαμένοι

οι κορμοί είναι πετρωμένοι τους σπρώχνεις και δεν τρίζουν

τα φύλλα χύνουν ζουμί παράξενο σα μέλι

ζώα δεμένα απ'το λαιμό ξερνούν τα σωθικά τους

ζώα μεταναστευτικά διψώντας μαθαίνουν τη χολέρα

οι κυνηγοί στήνουν χορό ντέφι βαράν οι ρόγχοι των αρρώστων τους στις ρίζες

σε κάθε κνήμη και από ένα ηλιοβασίλεμα και από ένας πυρετός

στα μάγουλα ντροπή και κάψα ερυσιπελατοειδής

ένα κομμάτι παραδείσου σε μια πνοή μαϊστραλάδας τον Ιούλη

γρήγορη λήθη και η έβδομη εντολή μαζί και μια σταγόνα στον κουβά

λερό νερό γουλιές βρύα και κουνούπια πέτσα στην ποτίστρα

ο αέρας αέρας εγκλεισμού οι τοίχοι λαμαρίνα σαγρέ λαδομπογιά

ακόμα κι εδώ στα σκοτεινά μάνα σε παρτίδα με έναν παίχτη όλα μέσα

μπλόφα και απελπισία ξέπλυμα ντροπές και μαλακίες το θαλασσί των σεντονιών

δίχρωμη πορσελάνη σκιές στην αορτή το χρώμα αδειάζει χείλη μάτια αμμοβολή

μια παροδική βροχή μια ξαφνική φουσκονεριά κάνε υπομονή κι άσε ό,τι έχεις να βραχεί