© 2008 - 2017


-

Archiv

Blogger news

Blogger templates

 

+

Umblättern

Kategorien

 

Dolor vulgaris

Μισός στον ήλιο μισός στη σκιά καίγομαι και δεν καίγομαι. Απ'τα πόδια μου απάνω βλέπω τον ορίζοντα ένα οροπέδιο υδρογονικών δεσμών γλιστερό όπως τα στόματα ν'ανοίγεται αθώα κι ένοχα όπως στο κάτω τεταρτημόριο εκτός εστίας τα θολωμένα πόδια μου. Οι τοίχοι σταλάζουν ακόμα τον γκρίζο ορό τους μια λευκόρροια δυσοίωνη όπως αυτή της εγγύου που ποτίζει με το αίμα της ένα κύκλωπα και την επόμενη εποχή τον γεννάει σε πυρετό μπροστά στα κιτρινισμένα μάτια της μαίας. Ακουμπιστός στο μαξιλάρι, η πλάτη μου κοκκινισμένη απ'τις επαφές. Τέτοια ησυχία είχα από τότε που πέθανε η γυναίκα μου να συναντήσω, εκείνο το βράδυ που ήτανε άσφυγμη, άπνους, ψυχρή και ωχρή στον καναπέ. Το θανατόχαρτο υπογεγραμμένο διευθετημένη νόμιμη και σαφής.



Όταν έφυγε ο γιατρός κάθισα στην πολυθρόνα και ο υπέρηχος βόμβος της τηλεόρασης με πονούσε και με τρόμαζε. Κάθισα στην πολυθρόνα από υφασμένο άργιλο. Μούδιαζαν τ'ακροδάχτυλά μου μούδιαζε η μέση μου όπως πριν ξεσπάσει ο έρπης ζωστήρας που με είχε τυλίξει σφιχτά λίγο πριν Χαιρετήσει η γυναίκα μου εν μέσω μανιακής ευφορίας. Μούδιαζαν τ'ακροδάχτυλα μούδιαζαν και δε μπορούσα να στρέψω το βλέμμα αλλού πέρα απ'τον ακλόνητο λαιμό της ένας λαιμός που δεν έτρεμε ένας ολοκάθαρος λαιμός ανέγγιχτος διαπερασμένος από κάθε υποατομικό σωματίδιο που είχα εκπνεύσει κοντά του και μακρυά του. Παραπάτησα μέχρι την κουζίνα έβρασα νερό γέμισα την κόκκινη θερμοφόρα για την κοιλιά της επέστρεψα στην πολυθρόνα την έβαλα κάτω απ'την αμασκάλη μου. Η κραυγή νυχτερίδας της τηλεόρασης με πονούσε και με τρόμαζε λες και το αίμα μου θα έφευγε απ'τις οπές μου και θα γινόταν αέρας και θα ανέπνεα χωρίς πνευμόνια θα έκανα μόνο τις απόπειρες θα κινούνταν το στήθος μου ρυθμικά και μέσα ο εμπρηστής θα μ'έγδερνε θα μ'ελευθέρωνε απ'τις περιτονίες θα τις έκαιγε ο αέρας θα μ'έκαιγε ζωντανό πάνω στο χέρι. Την έσβησα. Στην άκρη της μαλακής υπερώας ένα πορτοκάλι Βορείου Αφρικής ένας λαιμός ακλόνητος παγερός στιλβωμένος και λειασμένος. Το κεφάλι μου χυμένο στο προσκέφαλο ξυρισμένο αστραφτερό πένθιμο και επίσημο. Απέναντι στο τραπεζάκι το ίχνος απ'τον ιδρώτα που μ'έπνιξε στο τηλέφωνο είχε ξεραθεί και είχε αφήσει αλάτι στην αλυκή του πλαστικού.

Οι ριγέ κουρτίνες έκρυβαν τους ζωντανούς. Το διαμέρισμα ήταν ολοκάθαρο και με λέρωνε όσο το ακουμπούσα. Μερικές φορές που αποκοιμιόμουν με την τηλεόραση έβλεπα με μισάνοιχτα μάτια το δέρμα μου λιωμένο να κάνει ίνες κασεριού με της γυναίκας μου και δεν πονούσαμε καθόλου αλλά για όλα έφταιγε η τηλεόραση που με τρόμαζε τώρα μόνο που την έβλεπα έτσι κοιμισμένη σκοτεινή.
 
Απ'το δέρμα που ζεσταίνεται το αίμα μου φεύγει γλυκό.

-
Δυο μήνες τα πρώτα έλκη
τώρα γίνανε νερό
σαπρόφυτα κάτω απ'τον ήλιο
πρωτέας στη σκιά
μυρίζω πεθαμένος και μ'αναγνωρίζει από ένα στρατό νεκρούς
κι από πιο πριν κι από πιο πριν
χωρίς καν μισή μικρή γουλιά απ'τις φωνές μέσα στο ήπαρ.
Μετά από μια ιδιοπεριστροφή και ένα σωρό υποταχτικές των γειτόνων πλανητών
θα'χει αδειάσει το πεδίο και θα βρισκόμαστε πανεύκολα.
:)