Αναρτήσεις
Das Glück ist kein Geschenk Gottes, es ist nur ein Darlehen.
T Fontane
Στη φόρα 12
Ετικέτες
text
02/2024
Χτυπάει το τηλέφωνο κάπου πέρα. Με σκουντάς, το τηλέφωνό σου ρε. Το σηκώνω, είναι ο Μ. και το μόνο που λέει είναι Χμμμ. Χμμμ. -Τι στην ευχή; Τι ώρα είναι; -Χμμμ. -Είσαι σουρωμένος, άντε γαμήσου. -Χμμμμ. Του το κλείνω και ξαναπέφτω για ύπνο. Ξέρω πως σε λίγο θα ξυπνήσω με εκείνο το καρφί στο στομάχι και θα περάσω το επόμενο δίωρο χαζεύοντας το αίμα μου στο νεροχύτη.
Το μεσημέρι της επομένης χτυπάει πάλι το τηλέφωνο. Είναι ο Μ.
-Ξεσούρωσες;
-Ναι.
-Τι έγινε;
-Η Κουασιμόδα θέλει παιδί.
-Δεν το είχατε συζητήσει στην αρχή αυτό;
-Ναι... της είχα ξεκαθαρίσει πως δεν είναι για μένα αυτά. Και είπε εντάξει, δεν την ενδιέφερε. Αλλά τώρα λέει πως πίστευε πως δεν το εννοούσα. Θα άλλαζα γνώμη με τον καιρό.
-Και;
-Της είπα πως δεν υπάρχει περίπτωση. Και μου είπε, δε χρειάζεται να μένουμε μαζί. Θα το μεγαλώνει αυτή, κι εγώ θα πηγαίνω δυο φορές το μήνα για να τρώμε σαν οικογένεια. Της είπα πως δεν υπάρχει περίπτωση. Και γίναμε κώλος. Είναι 36 και δεν έχει καιρό για χάσιμο, είπε. Αλλά θέλει να κάνει παιδί μαζί μου.
-Πρόσεχε με τις καπότες.
-Προσέχω. Δε χύνω καν μέσα. Και μετά τις βάζω στη βρύση.
-Καλύτερα να μην τη γαμάς καθόλου, τώρα που το σκέφτομαι.
-Το ήξερα. Το ήξερα πως θα υπήρχε κάποιο Sackgasse στην υπόθεση. Βρίσκω μια καλή γκόμενα και ορίστε.
-Το σκέφτηκες καθόλου;
-Ναι. Το σκέφτηκα. Όλο το πρωί έχεζα, δε σου κάνω πλάκα. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πληρώνω γαμησιάτικα για 18 χρόνια. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση γενικά. Τελειώσαμε.
-Της το είπες;
-Όχι. Δε μου λες, μπορείς να κατέβεις;
-Όχι, δε θέλω να οδηγήσω τόσα χιλιόμετρα έτσι όπως είμαι.
-Θα ανέβω εγώ. Θα τη χωρίσω και θα ανέβω.
-ΟΚ. Να ξέρεις το αερόστρωμα τρύπησε.
-Τρύπησε;! Πώς;
-Δεν ξέρω, μέσα στο κουτί.
-Να φέρω τον υπνόσακο;
-Αν δε θες να κοιμηθείς στον καναπέ.
---
-Άρρωστε καριόλη, πάμε στο Γyσκ.
-Τι θες από το Γyσκ;
-Να πάρουμε αερόστρωμα.
-Δεν έφερες τον υπνόσακο;
-Όχι, δεν έχω όρεξη για κάμπινγκ.
-Κοιμήσου στον καναπέ.
-Μην είσαι τεμπέλης, πάμε στο Γyσκ.
Στο Γyσκ αγοράζουμε ένα καινούριο αερόστρωμα, ίδιο με το προηγούμενο. Υποδύεται τον φυσιολογικό αλλά είναι άνω κάτω. Γι'αυτό και η ιστορία με το αερόστρωμα. Είναι η παρηγοριά του οικείου. Θέλει τα πράγματα να είναι όπως τα ξέρει. Σκέφτηκα αρκετά την Κουασιμόδα αυτές τις μέρες. Έφερα στη μνήμη μου τις προσεγμένες κινήσεις της, εκείνη τη μελετημένη χορογραφία για να κρύβει τη νευρολογική της βλάβη, την ξεθυμασμένη ματιά της, τα πολύ γυαλιστερά της νύχια. Κοίταξα και ξανακοίταξα τις φωτογραφίες που μου έχει στείλει ο Μ. μαζί της, όπως εκείνη που ήταν σ'εκείνο το συνέδριο αρχιτεκτονικής στη Στοκχόλμη, που όταν την είχα πρωτοδεί είχα σκεφτεί, ανάθεμα, μοιάζει με όλες τις μαλτέζες βορειοευρωπαίες αγελάδες, καλά που είναι μόνο συμπτωματική ομοιότητα. Προσπαθούσα να δω αν υπήρχε κάποιο σημείο ηλιθιότητας πάνω της, κάπου που να φαινόταν πως θα του ξηγιόταν έτσι. Αλλά με ξεγέλασε, επειδή ξεγέλασε τον Μ. Ίσως αυτό που μας ξεγέλασε και τους δυο ήταν ο ευσεβής του πόθος, ότι τα είχε καταφέρει, είχε βρει τη χαμένη του άγκυρα, κάτι που σε αυτούς τους λασπερούς βυθούς δε θα συμβεί ποτέ.
