© 2008 - 2017


-

Archiv

Blogger news

Blogger templates

 

+

Umblättern

Kategorien

 

Μεγάλος κανελλής σκύλος

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Ένα μυστήριο πράγμα. Ομίχλη στο ενάμισι μέτρο ύψος σαν αιωρούμενη ζώνη και από κάτω και από πάνω τα πάντα διαυγή. Ένας βιαστικός κοκκινολαίμης που αποφάσισε να κάτσει σε έναν ώμο. Το Βόρειο Σέλας και ο μαλακός αποβροχάρης δυτικά του Ράμπεργκ. Τα φρούτα του ευώνυμου του ευρωπαϊκού πασπαλισμένα με πρώιμο χιόνι. Το ζυμάρι κάτω από την πετσέτα σε μια ζεστή κουζίνα. Τα πόδια, το ένα εμπρός από το άλλο, βήμα βήμα, χιλιόμετρα στην ψιλή άμμο και στο βάθος το μπούνκερ.
Ξύπνα!
Τα γυαλιά που θολώνουν μόλις μπαίνω στον παλιό φούρνο του Κερτεμίνε απ'το κρύο έξω. Το παράθυρο στο Ραβελίνεν που βλέπει τη λίμνη στολισμένο με λαμπιόνια. Τα πράσινα τσουλούφια των υακίνθων. Οι πεταλούδες το καλοκαίρι γύρω απ'τους θάμνους στη δυτική ακτή. Η κουβέρτα που μου έκανε δώρο το νοσοκομείο πριν δυο τρία χρόνια τώρα στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου ανάμεσα στα κουκλιά και τα μαξιλαράκια. Φλάουτο τραβέρσο, Τέλεμανν και κυριακάτικη ησυχία.
-Ξύπνα!
Τα βλέφαρά μου είναι πρησμένα και ξερά από την αγρύπνια, ανοίγω τα μάτια σαν να ξεκολλάω το περιτύλιγμα από καραμέλες που έμειναν στον ήλιο. Είμαι ανάσκελος στο άβολο κρεβάτι, χωρίς σκέπασμα, με τα ρούχα της δουλειάς και το τηλέφωνο στο χέρι πάνω στην κοιλιά. Από το κόκκινο ντουβάρι κρέμεται η κοκκινωπή ζωγραφιά. Το ψηλό λαμπατέρ γυρισμένο πέρα από μένα για να μη με καρφώνει στο μυαλό ρίχνει το άσκοπο φως του προς την πόρτα. Ο ουρανός είναι ακόμα σκοτεινός, μένουν σίγουρα τέσσερεις πέντε ώρες ακόμα. Αλλάζω γνώμη, κλείνω τα βλέφαρα, αφού δε χτυπάει το τηλέφωνο όλα καλά, αν είμαι έξτρα τυχερός θα λαγοκοιμηθώ ως την πρώτη ενημέρωση στις εφτά.
-Το βλέπω που είσαι ξύπνιος ρε.
Αισθάνομαι ξένη ζέστη στο κούτελό μου. Ανοίγω τα μάτια πάλι, βλέπω μια μούρη κολλημένη στη δικιά μου, η πλαστική θήκη του στρώματος τρίζει σαν μικρές κλανιές ενώ προσπαθώ να φτάσω τα γυαλιά μου απ'το περβάζι, ρίχνω τη λίστα των πεθαμένων στο πάτωμα, το στηθοσκόπιο, το άδειο πλαστικό ποτήρι, τώρα έχω ξυπνήσει οριστικά, την ανάσα αυτή την έχω ξαναμυρίσει.
-Τι στην ευχή, πώς μπήκες μέσα;
-Δεν είχες κλειδώσει.
-Πώς ήξερες πως ήμουν εδώ;
-Ρώτησα τη Μαριόλλα στο ισόγειο.
-Ποια είναι η Μαριόλλα; Ρεσεψιόν;
-Ναι.
Θέλω να τον πάρω αγκαλιά αλλά αποφασίζω να τρίψω τα μάτια μου που ζουμιάζουν και με φαγουρίζουν. Καθαρίζω το λαιμό μου, ο εξαερισμός του νοσοκομείου με κάνει σαν αφυδατωμένο λαχανικό. Πατάω πάνω στα σαμπώ χωρίς να βάζω τις πατούσες μέσα. Αυτός στέκεται ένα μέτρο απ'το κρεβάτι. Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλει να πει, αλλά φαίνεται φορτωμένος.
-Γιατί είσαι εδώ πάνω;
-Δεν έχει κίνηση.
-Γιατί δεν κοιμάσαι; Να κοιμηθώ κι εγώ, έγινε της πουτάνας όλο το βράδυ με τις ανακοπές.
Κάθεται κολλητά μου, τρίβει κι αυτός τα μάτια του, καθαρίζει και το λαιμό του, μου πιάνει σφιχτά το χέρι, το στρώμα τρίζει πάλι να σου οι μικρές κλανιές, οι παλάμες μου ιδρώνουν και τα αυτιά μου παίρνουν φωτιά, δεν έχει καν αρχίσει να μιλάει κι αισθάνομαι ήδη άβολα. Για λίγο δε λέει τίποτα και είναι σα φουσκόψαρο έτοιμο να εκραγεί. Τα νύχια του είναι ωραία και πλατιά και ομαλά από το βουρτσάκι των χειρουργείων. Τα δάχτυλά του είναι ζεστά. Γέρνω το κεφάλι μου, το μάγουλό μου ακουμπάει στην κορυφή του κρανίου του. 
-Η Σουκριγιέ είπε να έρθετε για Πρωτοχρονιά, θέλει να σε γνωρίσει, δεν αντέχω άλλο, παίρνω όποια εφημερία ορφανεύει μήπως και συντονιστούμε, μου λείπεις, δεν αντέχω άλλο, η Σουκριγιέ με έχει εξαντλήσει, θέλει να έρθετε για Πρωτοχρονιά, νομίζει πως είμαι σαν τον πατέρα της, από τότε που έγινα δεκαοχτώ τα έκανα όλα όπως έπρεπε, όσο πιο σωστά ήταν όλα, τόσο πιο κοντά στο ευτυχισμένος θα ήμουνα, να μείνω στην ποδηλατική ομάδα, να γίνω ο πατέρας της Σουκριγιέ και ο πατέρας των παιδιών της Σουκριγιέ και ο πατέρας των πατεράδων μας και να γίνω ειδικός και να έχω σπίτι με αυλή και δυο αμάξια και δεν ήμουν ποτέ τόσο ευτυχισμένος και τόσο δυστυχισμένος όσο τώρα.

Ο τωρινός μου εαυτός, ο καινούριος, θέλει να ρωτήσει γιατί τα κάνει όλα πιο δύσκολα απ'όσο είναι. Αλλά ο άλλος εντός μου, ο περασμένος εαυτός, καταλαβαίνει στο μεδούλι το μαλακισμένο μηχανισμό, την αυτοκαταπίεση, την ψευδαίσθηση του σφιχτού γιακά των υποχρεώσεων και των προσδοκιών. Φιλώ το κρανίο του, ρουθουνίζω, μυρίζει παρήγορα, λες και πήγα από όνειρο σε όνειρο και από φαντασία σε φαντασία, και είναι ακόμα Κυριακή πρωί και το τραβέρσο κελαηδάει Τέλεμανν και δεν έχω ξυπνήσει. Ξέρω απ'έξω κι ανακατωτά πώς είναι, δεν έχω ξεχάσει τα χρόνια που όλα τα τρομαχτικά και όλα τα γυναικεία τα είχα καταχωνιασμένα κλειδωμένα και κρυμμένα κάπου πίσω απ'το στομάχι μου, και τώρα που έχω κάνει πέρα το χαλί και τα σανίδια πλημμύρισε όλο το υπόγειο με όλα αυτά που με μια για χρόνια λέξη σιχαμένη και ταμπού λέγονται αγάπη, τι σκατά, ακόμα κάπως με ζορίζει, να σταθώ και να τη δω στα μάτια, αλλά με λίγο σφιγμένα δόντια το κάνω και το ξανακάνω και γίνεται πιο εύκολο κάθε φορά, και οι ζωές μου και οι ζωές των άλλων μπλέκονται σαν λεπτό νήμα που παράπεσε και δε μαζεύτηκε σωστά, καύλα και νοιάξιμο και φόβος του θανάτου και τρυφεράδες, ανάθεμα, τίποτα δε με τρομοκρατεί, τίποτα δεν είναι απαγορευμένο, και ψάχνω εντός μου αλλά δε βρίσκω πια εκείνο το θυμό, εκείνες τις αμφισβητήσιμες προθέσεις, το πουτανιάρικο αρχίδι έχει αντικατασταθεί από ένα μεγάλο κανελλή σκύλο, με ένα άπατο βαρέλι καλοπροαίρετων σκέψεων γι'αυτούς που το ερπετομυαλό μου κρίνει άξιους, και μια ξερή αδιαφορία για όλους τους υπόλοιπους και να πάνε να γαμηθούνε. Έχω προδώσει πολλά από τα απόλυτα τσιτάτα που είχα για πυξίδα π.χ. δε χέζουμε εκεί που τρώμε, οι σκύλοι άλλωστε τρώνε και σκατά δεν έχουν τέτοιες αναστολές, αλλά όπως και να'χει η καταστροφή δεν εμφανίστηκε, και από τις τουλίπες αναδύθηκα σαν κακοταϊσμένος φυματικός Βούδας. 
-Σε βλέπω στον ύπνο μου όταν έχω καιρό να σε δω στ'αλήθεια. Θέλω να σε λιώσω κάθε φορά που σε πετυχαίνω. Και κόψε τις μαλακίες με τις εφημερίες λες και δεν έχουμε αρκετές.
Βγάζω το πρόγραμμά μου από τη βυζοτσέπη, ένα χαρτί Α4 διπλωμένο σε μικρό κωλοχαρτάκι, και το μπάζω στη δικιά του. 

Τα τηλέφωνα κάνανε μόκο ως το πρωί. Παραλίγο να χάσω την ενημέρωση των οχτώ, την πρώτη την έχασα και από συναδερφική αλληλεγγύη δε με πήρε κανείς από τους υφιστάμενούς μου να με ξυπνήσει, κάτι που προς τιμήν τους κάνουν συχνά. Έχυσα πάνω στο κλαζοκρεβάτι και ο Άλμπερτ έχυσε στο στόμα μου. Όταν φύτρωσε ο χλωμιάρης ήλιος με την πορτοκαλιά άλω που μου έμοιαζε ύποπτα πολύ, το πρόγραμμα εφημεριών μου συνέχιζε να βρίσκεται στη βυζοτσέπη του Άλμπερτ, τα λόγια του συνέχιζαν να αράζουνε στο νου μου, οι ταρίφες έρχονταν και έφευγαν από την πιάτσα της κύριας εισόδου, οι γλάροι κάθονταν στις στέγες δίπλα στα περιστέρια, οι νεκροί περίμεναν στο νεκροθάλαμο τη φρέσκια πρώτη γραμμή να τους γράψει τα θανατόχαρτα, ακάθεκτος στ'αρχίδια του ο κόσμος, όπως κάθε πρωί. Ο μεγάλος κανελλής σκύλος κοίταξε καλά την κοκκινωπή ζωγραφιά και βγήκε απ'το εφημερείο, η Μαριόλλα είχε σχολάσει και το κλειδί το πήρε η πρωινή βάρδια, ο Άλμπερτ κίνησε χαρωπός για τη δικιά τους ενημέρωση, περίμενε να μ'ακούσει να λέω "έχεις δίκιο, όλα είναι εφιαλτικά" αλλά αντ'αυτού είπα εδώ είμαι εγώ, μη φοβάσαι τίποτα, είναι φανταστικό φάρμακο όταν το εννοείς, και ανάθεμά με αν δεν το εννοούσα, έχω ασθενική καρδιά αλλά έχει πείσμα, ε ναι, γαμήσαμε εν ώρα υπηρεσίας, αλλά δουλέψαμε κιόλας, τα περιστατικά ήταν τσίφτικα, την Πρωτοχρονιά θα με γνωρίσει και η Σουκριγιέ για να της παίξουμε το θεατράκι από κοντά και να της βγει το άχτι και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Τα πάντα για τη θεραπεία της μοναξιάς. Το δύσκολο είναι να διαλέξεις στρατόπεδο, άπαξ και περάσει η πρώτη νύχτα στο αντίσκηνο όλα παίρνουν το δρόμο τους, και η νύχτα πάντα περνάει.



Para ser bueno hay que hacer el mal

Para ser bueno hay que hacer el mal
pero a escondidas
Para ser bueno hay que hacer el mal
pero a escondidas 

Los espiritus


Σαραντάρα σεφ δυο εμφράγματα και το διάφραγμα τρύπιο απ'την κόκα τα μάτια γυαλιστερά κουμπιά τα χέρια τσιμεντένια τρέμει στη λαβή μου πηχεοκαρπική και καρπομετακάρπια πρώτη, δεύτερη, τρίτη και γυρνάνε οι λεπτοδείκτες τα μπλε γάντια του νιτριλίου η λευκή στολή της ευλογίας τα μαλλιά υλάνγκ υλάνγκ το μουστάκι που γλείφει τα χείλια τα κοκκάλινα καινούρια γυαλιά που γλιστράνε στη μύτη τα μάτια μου τα μάτια της και όλα διαφανή Δεν έχεις ινομυαλγία, δεν έχεις αρθρίτιδα, δε σε πονάω που σε πιάνω σαν φτερό. Αλλά ξέρω πως μετά απ'τα περσινά δεν αντέχεις να ξαναγυρίσεις στη δουλειά. Το τρέμουλο κόβει, ένα πλατύ χαμόγελο μου δείχνει δόντια φροντισμένα, δέκα μήνες κοροϊδία, ἀπέστειλεν αὐτὸν ὁ Ἅννας δεδεμένον πρὸς Καϊάφαν τὸν ἀρχιερέα, ώσπου να πέσει στον ξερακιανό κοκκινοτρίχη με την πίπα στη βυζοτσέπη της ρόμπας, Το ξέρεις πως έχεις γοητευτική προφορά; Από πού είσαι; της γυρίζω την πλάτη, Fra Før, σα να της έχω πει από πριν, και χωρίς να τη βλέπω βλέπω την απορία της, Før, Föhr και før -στα δανέζικα σημαίνει πριν-, den grønne ø, συμπληρώνω, Tyskland, και αναφωνεί, Μα δε θα το είχα μαντέψει! -Σε στέλνω στην ευχή του θεού, δε χρειάζεται να σε ξαναδώ. -Θα μου δώσεις όμως τη διάγνωση; -Θα στη δώσω. Θέλει να μ'αγκαλιάσει, η μέρα της έχει διορθωθεί, το μέλλον της δεν είναι πια τόσο ζοφερό, τώρα από τα χέρια αυτά που αναδύθηκαν από τα μπλε γάντια του νιτριλίου θα ξεπηδήσει η ελευθερία της και η πρόωρη σύνταξή της και όλα θα γίνουνε καλά.

/

Σπανιόλα, έπιασε δουλειά λάντζα μετά από δυο χρόνια αυτοκαταστροφής, ο γιος της κρεμάστηκε στο υπόγειο το '19, τον βρήκε μπλε μαρένιο, ανέβηκε πάνω να ενημερώσει τον άντρα, κι αυτός μόλις το άκουσε τη μαύρισε στο ξύλο, δυο χρόνια φυλακή στο Sdr. Omme, αυτή στο καταφύγιο γυναικών στο Vejle, και στο τρελάδικο, και λίγο στους δρόμους, και πάλι στο καταφύγιο, και τελικά διαζύγιο και μια γκαρσονιέρα στις εργατικές στο Vollsmose, και τώρα την έπιασε απ'το πλύσιμο ένας πόνος στον αγκώνα, έρχεται με βιαστικό παραπεμπτικό από το γενικό γιατρό που κατευθείαν δυο σειρές και στο ψαχνό μου ψιθυρίζει την ιστορία, μια τοπική για επικονδυλίτιδα, και είμαι διπλοκλεισμένος αλλά δε γαμείς, ο μέγας ευεργέτης ο μέγας ελεήμων, λέω τ'όνομά της, η μόνη μελαχροινή στην αίθουσα αναμονής, αν είχε γατίσια αυτιά θα τα όρθωνε, την εξετάζω, Έχεις χάσει βάρος -Ναι, είκοσι κιλά. Ξέρω κι εγώ κι αυτή γιατί, είναι σαν καμμένο σπίρτο, μαύρο κεφάλι καρφωμένο σ'ένα ξυλαράκι, η δυστυχία χτυπάει πιο εύστοχα τους μελαχροινούς που τυχαίνουν στο βορρά, το σώμα πεινάει για λιακάδα, το υπέρηχο λέει παρακονδύλιες αποφύσεις χωρίς ευρήματα, τα δάχτυλά μου λένε kein Tennisarm, αλλά σηκώνομαι κι ετοιμάζω Depo/Lido μιξ για μπλοκ, πειστικός τόσο που δυσκολεύομαι να το πιστέψω, αλλά μ'εμπιστεύεται, Δεν είσαι από 'δω, αυτό και που μπορώ να πω το -ρ- στ'όνομά της την παρηγορούν, είναι απ'τη Μαγιόρκα, ήταν εισαγωγή του απήδηχτου Δανού που της έσπασε τα πλευρά, της κάνω τη διήθηση και της λέω αν δε δουλέψει πάρε τηλέφωνο σε μια βδομάδα και την στέλνω κι αυτήν στην ευχή του θεού, έχει περάσει μήνας και δεν πήρε τηλέφωνο, δούλεψε το μαγικό.

/

Μοναχός στη γνώριμη ιεραποστολή, λευκά σεντόνια με γαλάζια σχέδια, μια τάβλα στο ντουβάρι, μπούζι απ'το παράθυρο και το λεωφορείο για Kerteminde κάνει στάση στο υπερπέραν, το ταβάνι κάνει κοιλιά και μου γλείφει το κεφάλι, γονατιστός στην προσευχή, σκοτάδια στην περιφέρεια του πεδίου, πίσω στα παλιά, άντρας σκυφτός άπιστος και κρυμμένος καλά πίσω απ'το μόκο, ο λαιμός σημαδεμένος από θηλιά και από θηλιά, γενειάδα όσο επέτρεπε η φύση χτένα βούρτσα και ήμουν σένιος, τι λάτρα, τι ιστορία, τα μάτια μυωπικά και τρελαμένα, τα χέρια σε γροθιές, τα μάτια μαυρισμένα, τα χέρια πιασμένα και στη γη, από καυγά σε καυγά, μονίμως αρπαγμένος, μονίμως κάπου αλλού, ένας συχτιρισμένος καλόγερος με βρωμόστομα και χαχόλικη καρδιά, μια αγωνία αργή σαν κρύο μέλι, η ησυχία της μονής, η μοναξιά της ησυχίας, χείλη λερά που φιλήσανε και δεν το εννοούσαν, μην εμπιστεύεσαι τους άλλους, μην εμπιστεύεσαι ποτέ, Θεέ μου πώς αγάπησα κρυφά, πέρα δώθε κι ο εφιάλτης δεν είχε τελειωμό, θυμάμαι εκείνο το βράδυ στο Αμβούργο σα να'ταν χτες, ο Άλεξ χτύπησε με τη δανεική τατουαζιέρα τον ουροβόρο στο κωλομέρι του Γιονάταν κι ο Μπέρτι πήρε το πατσαβουριασμένο τετράδιο με τη ροζέττα που είχα για τα λογοξερατά και είπε αυτό το θέλω στην καρδιά μου, κι έτσι ο Άλεξ για τη φάση και όλοι στα ουήσκια είδαμε τη ροζέττα στο αριστερό ημιστήθιο του Μπέρτι να'ρχεται στο φως, και το αίμα λέρωσε το χαλί, ρε μαλάκες η καρδιά είναι πιο χαμηλά, αλλά ήταν πια αργά, και το πρωί Φριτς Κόλα και σελοφάν και δεν έτρεχε και τίποτα, οι χρόνοι στο ναό είναι συμπτωτικοί, η ιέρεια σκάει μύτη κάθε Παρασκευή και λειτουργεί και όλα μια πλημμύρα, βλέπω τις διακριτικές της ακρωμιοκλειδικές, βλέπω τα καθαρά της μάτια που ως πριν λίγο ήταν σφιχτά κλεισμένα, τη βλέπω πάλι να χύνει αρπαγμένη απ'τους ώμους μου, και πίσω απ'όλα βλέπω ξανά το σκηνικό από απόσταση, ένας μουγγομπάσταρδος σαμάνος με γιατροσόφια της συμφοράς και μπερδεμένα ξόρκια, μια γυναίκα φάντασμα δέκα μέτρα κάτω απ'τα κύματα τυλιγμένη στη φωτιά παρέα με τις σμέρνες, ένας φρουρός του τάγματος της τετραπτυχίας με άκοφτο καυλί, για να πέσουν τα σωστά χαρτιά λιώσανε τα δάχτυλα της μάνας, αν θες να λες το μέλλον πρέπει να πληρώνεις με ό,τι έχεις, το ήξερε πως ήταν αυτή η συμφωνία, κι εγώ μοναχός σε μια ξέρα στο νότιο Ειρηνικό, ποτέ δε μπορούσα να μιλήσω, γι'αυτό και τόσο γράψιμο, μα και να'θελα δε θα της άλλαζα τη ρότα, όπως έστρωσε έτσι να κοιμηθεί, γριά μυταρόλα κραγιόνι και περμανάν, ωρίστε η μάνα του τραπεζιού, πίνει κονιάκ γελάει βραχνά και από την πουδραρισμένη παλάμη πέφτουν σαν φύλλα φθινοπωρινά, ο κρεμασμένος, η τεμπεράντσα, ο τροχός της τύχης, το ένα μετά το άλλο τα χαρτιά βρίσκουνε την τσόχα όπως το μάγουλο τα λευκά σεντόνια παφ πουφ ποφ, αισίως εμείς και γύρω άλλος κανείς, σηκώνομαι γυμνός και πονεμένος και αναθεματίζω τη γριά, χώσε την υπόλοιπη τράπουλα στον πάτο σου, οι χρόνοι είναι τρεις, οι ομίχλες στην ιεραποστολή, ο ωκεανός και το άγιο βιβλίο, και όλοι πληρωμένοι με πληγές σύμφωνα με τους νόμους της τέχνης.

もうりょう

 



(without death there is no life)

Η υγρασία στάζει απ'το μουστάκι, η σέλα του ποδηλάτου που στέκεται παρακεί έχει φτιάξει λιμνούλα στο βαθύτερο σημείο. Το κρύο δεν κολώνει, μπουφάν, πουλόβερ, πουκάμισο, πετσί, τα κόβει όλα και δε σταματάει παρά όταν βρει τα κόκκαλα. Άπνοια, πυκνά χαμηλά σύννεφα γλείφουν το έδαφος, σε πρώτη όψη λες όμιχλη αλλά όχι, είναι αλλιώτικος καιρός, είναι το ωκεάνιο κλίμα των χαμηλών ακτών, είναι η ανάσα του χειμώνα σ'ένα ανατριχιασμένο σβερκάκι. Γαλότσες, κάλτσες θινσουλέητ 40 χιλιοστών και παρ' όλ' αυτά νιώθω το νερό να μου ρουφάει τη ζέστα. Ο φακός με τυφλώνει, τα βήματά της γίνονται όλο και πιο σαφή καθώς βγαίνει στα ρηχά και ο πάτος γίνεται όλο και πιο κολλώδης και ο εξοπλισμός όλο και πιο βαρύς χωρίς την αρχιμήδεια ευλογία, οι καλαμιές του W a t t e n  λαμποκοπάνε μες στον κρύο τους ιδρώτα, φιλτραρισμένη πίσω απ'το κεντητό τους ξεχωρίζει η χλωμή μου μούρη και το αφρόντιστο μουσκεμένο μουστάκι και η λαβή του φερμουάρ κάτω απ'το στενό πηγούνι σαν να τα βλέπω σε φωτογραφία, και από την ανελέητη μέρα του φακού ανατέλλει ένα κεφάτο σφύριγμα, χαμηλώνω το βλέμμα, να οι γαλότσες μου, με τυφλώνεις, το πνεύμα του βάλτου αντηχεί κοροϊδευτικά, με τυφλώνεις, και ξαναπιάνει το σφύριγμα, σηκώνω το βλέμμα, να ο ουρανός ένα παλιό σεντόνι, το φεγγάρι φαίνεται πίσω από τους υδρατμούς σαν οιωνός αυτοκινήτου πίσω από στροφή σε δασική οδό, μου έλειψες, χαμηλώνει το φακό, το κρύο γάντι μου πιάνει το γενάκι και με γυρνάει προς το μέρος της, Τι είπες; η φωνή ανθρωπινή αλλά η όψη ξένη, η μάπα ζουληγμένη από τη στολή και τη σηκωμένη μάσκα και τα χείλια κωλοτρυπιδιασμένα από τον αναπνευστήρα, ετοιμάζεται να με κατασπαράξει, θα μου φάει τα σωθικά και θα αφήσει το τομάρι μου σαν άδειο σακούλι στην πράσινη λασπερή όχθη, αλλά δε στέκομαι από τύχη στη μέση του πουθενά στην κοιλιά της νύχτας, μια φορά γιοκάι αυτή, δέκα εγώ, μου έλειψες, οι λέξεις αναδύονται απ'το κεφάλι μου σαν σπόροι μανιταριών, ο αιώνιος πυρετός της με τυλίγει σα βλεννώδες πέπλο, ο φακός σβήνει και όλα σκεπάζονται από ένα γλυφό φιλί, δεν είναι αλληγορία, έτσι έγινε ακριβώς, και έπειτα οι κόρες στα πελώρια μάτια της εξαφανίζονται, τα σκίζει η απογοήτευση, τη γέλασα, δεν έχω σωθικά, δεν είμαι καν νεκρός, δεν έζησα ποτέ.

The labyrinth habit


 

Alle naslang wegrannte ich bis ich in die Ecke getrieben wurde und dann Simsalabin wie ein Phönix aus der Asche bin ich mit heiler Haut davongekommen, alles ist mir ein Heimspiel. Nicht schlecht, Herr Specht.