Πουκάμισο μαύρο με ρίγες λεπτές σαν τρίχες, θραύσμα ανθρώπου σιδέρωνε γιακά ντάλα μεσάνυχτα απάνω στη νωπή πετσέτα του κορμιού, πουκάμισο μαύρο με ρίγες λεπτές σαν πρώτες ρυτίδες τριαντάρας, τοξοβολία τρία δάχτυλα αριστερά του στέρνου, δυο δάχτυλα απ'τη ρώγα.

Ιδού ο αυτοτοξότης, εμπρός θεριό, τ'όνομά μου στο πιατόνερο της γλάστρας, το δέρμα αυτό το παράξενο σκισμένο, ένα καρύμπαλο απ'το χτύπημα στον τοίχο, μαλλιά ξηλωμένα απ'του κρανίου τον κουντεπιέ μπλεγμένα σε δάχτυλα τρεμάμενα οργής, δέκα λεπτά νεκρού ματιά, άλλοι το λένε ύπνο.

μια μέρα συναντηθήκαμε

στα πλακόστρωτα της αδειανής πλατείας

Μπρίστολ παμπ σόδα μπύρα

περασμένοι κοινοί παρονομαστές

μώλωπες και ναυσιπλοΐα

κωλοδάχτυλα στα υπέρ πατρίδος

πρώτο χαρτί

ο τροχός της τύχης

ένας μισός μισός

μισός δειλός

δυο ακτές εντός εκτός κι επί τα αυτά

δεύτερο χαρτί καπάκι

η εγκράτεια

μια θάλασσα λιμνίσια

βουβή επανάσταση και κονφορμισμός

γλώσσα μια, θρησκεία μια, αλήθεια μια

στο ένωμα καλά κατάλαβες πέσαν οι εραστές

Πρωί και πυροβολισμός

μπούτια καυτά να τα βλέπεις να ιδρώνουν

και οι στάλες οι αρμυρές να κυλούν στις αγκύλες του αχιλλείου

βήμα βήμα παρέλαση του μονοκύτταρου στρατού

ταπ ταπ αρβύλα πλακόστρωτο βροχή

πέρσι τέτοιον καιρό

ημερήσια διάταξη πολέμου

οι μάχες του τετάρτου

καταφύγιο απ'τη νύχτα δεν υπάρχει

παρά το σκάμμα εκείνο το κωλοτρυπίσιο στην ακτή

αίμα κι άμμος έτσι ακριβώς τα'χουμε ξαναπεί

το μόνο αδιάβρωτο αιωνίως

είναι η ρημάδα η ψυχή

κακώς κείμενη πεθύμια αρπαγμένη σαν καβούρι απ'τους ιστούς

τ'αυτονόητα τρίχες ραγάδες και δέρμα καταρρέον

το ηλιόκαμα έχει τη λάμψη που με τύφλωνε

τότε στο σπίτι του ελαφιού

τα χρόνια μου που πέρασα όρθιος στο αίμα

ένα σακάτεμα ύπουλο και βραδύ

τα χρόνια που τα μάτια μου τα τυφλοποντικού

δακρύζουν άγρυπνα εμπρός στην οθόνη του υπερήχου

εφημερία κι αρετή. Υπέγραψα, γι'αυτό.

Όσα σκούπισε η ξαφνική φουσκονεριά

κι όσα αποκαλύφτηκαν τρομερά σαν ξαναμάζεψε η θάλασσα τη φούστα

φέρ'τα, τα θέλω πίσω.

Αυτές τις σειρές τις γράφω με μεγάλο ζόρι.
Το γράψιμο έφυγε. Όχι άλλη αυταπάτη λογοτεχνίας και ποίησης.
Έδιωξα το ελάφι μου και τελείωσε κι αυτή η ιστορία.
Είμαι τεχνοκράτης δεν είμαι καλλιτέχνης.
Αναχωρώ παρέα με τις λέξεις.
Τα σωθικά μου λιώνουν.
Το basslauf τέλειωσε.

.