© 2008 - 2017


-

Archiv

Blogger news

Blogger templates

 

+

Umblättern

Kategorien

 

Η αθώα σταθερά

Το ανυπόφορο δάκρυμα των Ιονίων Νήσων και οι πέντε ξύπνιες νύχτες που πέρασα στα γόνατα στίβοντας τις πετσέτες μέσα στον κουβά μου έδωσαν να καταλάβω πως δεν είναι όλα τα νησιά νησιά, και όλα τα σπίτια σπίτια. Όσο οι φακοί απροθυμούν ολοένα να ενδώσουν, και επιτάσσουν να βγάλω τα γυαλιά για να ράψω ή να διαβάσω, οι αδυναμίες μου γίνονται ιδιοσυγκρασιακά μυστικά, και η απρόσφορη επιθυμία να φανώ σκληρός σαν εφηβικό καυλί σβήνει (dim.). Μετά τη δύση του ηλίου γίνομαι φωτοφοβικός. Τα φανάρια του αμαξιού φέγγουν ένα αχνό κίτρινο φως. Ο Μ. στο συνεργείο, που έχει μείνει χωρίς φρύδια από τη χημειοθεραπεία, πρότεινε να δώσω τα εκατόν πενήντα για να έχω μια μόνιμη μέρα εμπρός από το καπώ, και του είπα την αλήθεια, πως τα αποκαλυπτικά φώτα με κάνουν νευρικό. Δε λυπάμαι τα λεφτά. Προτιμώ να μαντεύω, παρά να αναγκάζομαι να δω.

Εξετάζω τις γωνίες του ξένου κρεβατιού, και έπειτα σαν υστερική κυρία ξαπλώνω τελείως ντυμένος και άκρη άκρη, γιατί το στρώμα είναι πηγάδι βουρκωμένο. Κάθε απόγευμα δίνω μια αστεία μάχη ενάντια στο ξερατό, και στις πιο πιεστικές ώσεις της ναυτίας, εστιάζω στα χέρια μου που έχουν μεταμορφωθεί σε χέρια κάποιου άλλου, και ό,τι έχουν παλαιότερα πράξει έχει σβηστεί από τη μνήμη τόσο τη δική μου, όσο και αυτωνών, το άδειασμα αυτό το συναντάς μαζί με τα άλλα βάτα και αγριόχορτα στη διαδρομή. Η Πολωνέζα από το ανθηρό μου παρελθόν μου στέλνει κάθε χρόνο κάτι νοσταλγικό για τα γενέθλια και κάθε φορά η γλύκα της με βρίσκει πιο μακρυά από εκείνη την τυφλή αφοσίωση στο χλωμό κορμί και τις χαρές που είχε να δώσει. Παντρεύτηκε το φυσιοθεραπευτή, της εύχομαι τα καλύτερα αλλά δε θα το πω ποτέ γιατί δε θέλω να απαντήσω σε ό,τι γράφει.

Ξόδεψα τη συντροφιά σου σκεπτόμενος τη στενοχώρια των μεγάλων αποστάσεων. Παραπατούσα μια στο νερό και μια στις πέτρες. Δίπλα ήταν μια συστάδα αχινοί. Ο πουνέντες σφύριζε ανάμεσα στο φάρο και στο βράχο, μια βδομάδα αποκλεισμένοι στον τόπο της εξορίας αγκαζέ με τα πνευμονικά οιδήματα και τη φυάλη του οξυγόνου, δε σε άγγιξα ούτε για να σε καλωσορίσω, ούτε δα. Σε μύριζα δίπλα μου και σχεδόν σε σιχαινόμουν. Είπες αυτολεξεί γίνεσαι βήμα βήμα λιγότερο ερωτικός. Κι ενώ ξεστόμιζες αυτή τη σαχλαμάρα, η όρασή μου εξαντλιόταν στα βρεφικά σου βλέφαρα, και όλο το υπόλοιπό μου σώμα είχε μείνει κάπου πίσω, είχε ξεχαστεί. Έχω μόλις περάσει το δεύτερό μου μπρις, οι θάνατοι ξεχώρισαν το αίμα μου από την πνοή όπως η μαγείρισσα στο φτηνοφαγάδικο ξεχώρισε το κρέας απ'το κόκκαλο την Κυριακή που είχατε νηστεία. Ξέσυρα σε κλίματα που με αρρωσταίνουν, είναι όλα στροφές του τιμονιού, έχω δική μου την ευθύνη, δεν είμαι στάλα ενοχικός, δεν είμαι και πολλά, αρχίζω και τελειώνω στη μια μου ιδιότητα, κι αν πέρασα χρόνια απαρνούμενός την, κακώς, γιατί της έχω ορκιστεί. Είμαι έτοιμος, σχεδόν αδημονών, για περισσότερους πάσχοντες, για περισσότερους νεκρούς, για νέες ευγνωμοσύνες που ξεχνιούνται στο λεπτό. Μια γκόμενα με έγλειψε νιώθοντας υπόχρεη που δεν είχα χύσει, τα σάλια της μου βρέξαν το βρακί, την έσπρωξα πέρα γελώντας από την αηδία. Αυτό με κάνει λιγότερο ερωτικό; Κάποτε θηλυκώνω το λαιμό μου τραβώντας μαλακία. Αυτό; Σε σκέφτομαι συχνά, γρήγορα σε ξεχνώ, στο τρίωρο αλλάζει ο καιρός. Δε με απασχολεί το μεγαλείο των παθών, με απασχολεί το βολόδερμα ανάμεσα στις συγκινήσεις. Αν γίνομαι... ας γίνομαι. Έχω κάπως βρεθεί με το προνόμιο. Εσύ είσαι που δεν αλλάζεις, δε γίνεσαι μα είσαι, είσαι η αθώα σταθερά.

Η χαρά της νιτρογλυκερίνης

ο σκώρος αφήνει ταλκ κεραμιδιού στο μέσο και το δείκτη
αίμα λαμπρό στάλες βροχής τα ματοβόλβια έξω απ'το κρανίο
η λάσπη της αργύλου γλείφει το κουφάρι της δεύτερής μου γάτας

ποντίκια σαύρες σούρτα φέρτα όλο αυτό το γελοίο ενδιαφέρον
δεν είπαμε στο γιατρό πως είχε πέσει κουφάλες δε σας έχει τιμωρία
δε σας έχει και ευτυχία παρά τα βρώμικα λεφτά

κάποιος γκάζωσε στα τριάντα μέτρα για αυτόν μόνο το λόγο
η θάλασσα τραβιέται συνωμοτικά τρεις μέρες τώρα
το μέτωπο του καιρού τρέχει προς την ανατολή και αύριο

θα ξημερώσει νύχτα, χαλάζι και αχλή
οι γονείς που μ'έβγαλαν από το τότε του θανάτου
πλήρωσαν για να τριγυρνώ τον κόσμο πότε λογικός και πότε ψεύτης

αυτή ήταν η τιμή του μπανάλ θαύματος της γέννας
το χέρι στο στέρνο η χλέπα αυτή του Πριντσμετάλ
αίμα θαμπό στάλες ξερές οι μύγες κόβουν κύκλους

η μοναξιά είναι στενή και πνιγηρή όπως και η κρεμάλα
αλλά το χύσιμό της είναι αλλιώς και αν η μόνη σου αναστολή
είναι η ατίμωση του τι θα πούνε οι λεχρίτες

όταν σε βρουν γυμνό μαλακισμένο κρεμαστό από το πομολάκι
ε γάμησέ τα μια γουλιά κονιάκ για κάθε όνομα σωστό
ξεπλένει τη ντροπή και δώσε να τους δω πίσω από το παραβάν

δε φτάνει μια διαστροφή δε φτάνουν δυο
δε φτάνει ο καιρός για να γυρίσω πίσω

συνάδερφε που θα μου φτιάξεις τη βαλβίδα στρίψε μου δυο γύρες και τ'αρχίδια
στο μεταξύ περνάμε χαλινάρι στην καρδιά
πέφτω ανάσκελος τρυπάει την πλάτη μου και βγαίνει στο κρεβάτι

Ε Π Ι Σ Κ Ε Π Τ Η Ρ Ι Ο Ν

Η ήπειρος που κείται ανάμεσά μας είναι η ετοιμοθάνατη χοντρή που ξεψυχάει στα χέρια μου κι εγώ δε βρίσκω φλέβα. Ο θεός με βλέπει και με γαργαλά με τον ιδρώτα ανάμεσα στις ωμοπλάτες. Το σώμα της θα το φυλάξουμε εγώ και η σκόνη του σπιτιού μου σομερίμ ώσπου να έρθει ο γείτονάς μου ο παπάς και να τη στείλει να βρει το χώμα πάλι. Οι συγγενείς της είναι όλοι στις Αμερικές και θα έρθουνε μετά. Στο μεταξύ ένα εικοστετράωρο θα την έχω πεθαμένη να κοιτά την αφίσα με τα καράβια της ναυτικής εκπαίδευσης.

Στα οχτώ ολόκληρά της χρόνια της χηρείας, είχε προλάβει και είχε δοκιμάσει όλους τους παντρεμένους του νησιού. Είχε να δείχνει ένα μουστάκι τουρκικό και δυο μπράτσα ένα μπούτι έκαστο μοσχαρίσιο. Δεν πένθησε ποτέ αλλά τίμησε τον φυτεμένο ζηλευτά, ξέρει αυτή πώς και εσωτερικά. Έπλεκε ζακέτες για τον τεράστιο εαυτό της για να είναι μακρυές και μου είχε φέρει λουκουμάδες δυο φορές. Αυτή ήταν η ετοιμοθάνατη χοντρή, νυν νεκρή. Η χηρεία της ξεκίνησε εκείνον το Σεπτέμβρη που έτυχε κι έπαιξες το κακό χαρτί και έχασες τέσσερα χιλιάρικα κορώνες και την αξιοπρέπειά σου, στα οχτώ ολόκληρά της χρόνια χηρεμένη, εμείς προχωρήσαμε αργά προς τα ενδότερα του κώλου. Όσα συνέβαιναν εκεί, στο νησί, στο Φλένσμπουργκ, στο Όσλο, στη Σαλονίκη, κι όσα συνέβαιναν εδώ, στην Κέρκυρα, στη βραχονησίδα, στο κατωχώρι, στο "ντράφο" από πίσω, στο σπίτι της με τις πέτρες, ήταν από το '87 γραμμένο να ανακατευτούν και να μη βρίσκουμε άκρη.

Οι φασιανοί έχουν φωλιάσει πίσω από το γιατρείο. Τουφέκισέ τους να φάμε δείπνο μυστικό! Τουφέκισέ τους αλλιώς θα τους τουφεκίσω εγώ! μου λέει ο αλογατζής στο καφενείο. Το πρωί οι κοτοπουλίσιοι γείτονές μου κρώζουν και κορδώνονται με το γυαλιστερό τους φτέρωμα και μου ρίχνουν βλέμματα τόσο αθώα και περίεργα πίσω από τη τζαμαρία που θέλω να τους πάρω έναν σε κάθε μασχάλη και να φύγω τρέχοντας για την Ιταλία και από εκεί το τραίνο και γραμμή για το διαμέρισμα στο Χάμπουργκ - Φέντελ όπου θα είμαστε εγώ και οι φασιανοί μου. Πριν συμβούν όμως αυτά, πρέπει να μεσολαβήσουν άλλα, απρόσμενα, και κάποια σχεδιασμένα μα κρυφά. Πρέπει να αφήσεις το αρκουδάκι σου στην ακριβή σπηλιά που έχετε υποθήκη και να μου φέρεις τα καπνά και να σε κεράσω μπράντυ Πιλάβα με καφέ και άλλα τέτοια φιλικά και αντρικά αρκεί να το θέλει και ο καιρός αρκεί να το θέλει και ο θεός
γαμώ, γαμώ, γαμώ...



Χρόνια νοσήματα

one day you'll be a boy too old to have a dad
fear prepares you every day for that

x

zwischen Wind und Wasser liegt ein Dingi ja liegt nur da mal bewegungslos
du, hilflos, fisperst irgendwas aber es verschwindet den Wellen zwischen
verloren schon?

x

το γήρας σε βρίσκει μέσα από τους θανάτους των άλλων
μείνε μόνος μη δίνεις στόχο