-

Κι η θάλασσα φύτρωσε καλάμια και περπατάει προς τα μέσα ο σύλλογος ερασιτεχνών κι επαγγελματιών ξέγινε παράπηγμα τα κωλόσκυλα γίνανε καπνός

και δυο μέρες σερί στέκομαι κάτω απ'τον ανοιγμένο μάρτη μέσα στην πάχνη των φυκιών

το πτώμα της χελώνας κομματιασμένο στην ακτή, η εικοσαετής μπόχα των νεκρών

ο χοντρός με το παλιό αυτοκίνητο με καφάσια στη σχάρα οροφής στη διπλανή μαρίνα

με βασανίζει η Αθήνα, πώς ποτέ δε θα λυτρώσει την ξερική της τιμωρία

και με κάνει να διψώ

μ'αρρωσταίνει το γκριζωπό μου αίμα ο ανεξέλεγκτος καιρός που αλλαξοπίστησε

μεσημεριάτικη σιωπή απογευματινή αργία, η εικοσαετής μοίρα των αγαλμάτων

απ'τα επιφανειακότερά μου αγγεία, αναδύονται ρυάκια από τσιμέντο τώρα ξέρω

μ'ένα διάλειμμα ωρών προλάβαν να ρουφηχτούνε χρόνια κι όλη η παλαιά δόξα

στη σκιά της πεσιάς με τ'άρωμα των λουλουδιών της ροδιάς στο χέρι

εκατέρωθεν των παπουτσιών μου στάγδην χορηγώ στην άμμο τη σύμπνοια μου

όπως πηγάζει γνήσια και καθαρή από ψηλά στο πρόσωπό μου της ντροπής

κι η άμμος έκανε γούβες και στις δυο μεριές κι είπε ναι, σ'ακούω, πάρε ένα βήμα μπρος

κι εγώ υπάκουσα κι ο σύλλογος ερασιτεχνών κι επαγγελματιών πήγε ένα βήμα πίσω

κι άρχισε να ζωγραφίζεται η διαδρομή μου δίπλα στο κουφάρι

κι η θάλασσα έπνιξε τα καλάμια περπάτησε προς τα έξω κι ενωθήκαμε

-

der Sommer is Frühling der See is Meer
jedes Mal geh ich flott ein und erneut
-

Η καρέκλα ήταν η συμπάθειά μου κι ας έσταζε λιωμένη η σάρκα απ'την άκρη δίπλα στο εμπρός δεξί πόδι της τα πόδια της λιγνά ψηλά καταπώς τους πρέπει το φουστάνι φαρδύ κάτω κατακαλόκαιρο μέσα Απρίλη τις νύχτες πέφτει ψύχρα έτσι είθισται στις ηπειρωτικές περιοχές τις νύχτες τα φώτα τα σεινάμενα έχουν δεν έχουν περάσει χρόνια κι όμως τα θυμάμαι σα να'ταν χθες -δεν ήταν- να σπάζουν την πήχτρα του καπνού το μάγκωμα της νεογνικής αντίδρασης οι αγκώνες πιασμένοι στο μπαρ με τη μέση σπασμένη η καρέκλα ήταν η συμπάθειά μου κι έτσι έθρεψα εαυτόν ο εαυτός της βελούδινος στην αριστερή μεριά του φάσματος κι αντανακλούσε το παγωμένο μου αίμα βρασμένο σε αιματμούς τα δάχτυλά της μακρυά μ'ακρόνυχα αιχμές η σκέψη τους μονάχα έπινα άλλη μια γουλιά γινόμουν λίγο περισσότερο άνθρωπος όσο χόρευε χόρευε καθιστή κι όρθια μαζί στο άκουσμα των συντονισμένων μας γοητευμένων αναπνοών τα χείλια μου ξερά κολλημένα τα χείλια της χυμοί το στόμα της πληγή περισσότερο απ'των άλλων στο σπίτι με περίμενε η πίστη τρυφερή και μαλακιά ξαπλωμένη στα λουλούδια των λινών αλλά όχι όχι Πάψε να μιλάς έπαψα να σκέφτομαι το βρωμιάρικο στερέωμα δεν είχε ούτ'ένα άστρο κι ο αέρας ρουφιότανε μέσα στο μαγαζί όσο άσθμαινε το ίχνος απ'το κερασμένο μου νερό την άσβεστή μου δίψα τα νώτα στις παλάμες στους βουβώνες όπως μουλιάζουν τα σημεία επαφής οι παρέες με το σκύλο πρωτεύουσες γραμμές ωωω τι παγωμένο πρωινό ξημέρωσε μετά

τι παγωμένο πρωινό ξημέρωσε μετά,

ακίνητος απ'τον πόνο και τη μοναξιά

-

-
shiver, shiver
shiver, shiver
sweat, sweat
the mouth glows the vessels dilate
watch how they hardly remember
so every next is first
hands nervously clasp
shiver, shiver
shiver, shiver
sweat, sweat
avoid in a timely fashion, manners that is
request, respond, request, respond
but never in reverse
so that doubt remains proud as you stand
expecting the victim
shiver, sweat
shiver, sweat
shiver, shiver
-

Απ'το θολό παράθυρο και μες απ'τις σταγόνες είδα ένα καβούρι γυαλιστερό μουσκίδι μεγάλο ίσα μ'ένα σπίτι. Το σταμάτα-ξεκίνα των στάσεων το'κανε να πλησιάζει εύκολα. Κι όλο και περισσότεροι βρεγμένοι με καμπαρντίνες ανεβαίναν και όλο και περισσότερο κολλούσαν οι υδρατμοί των ρούχων τους και της αναπνοής μου. Έφτασα να μη βλέπω τίποτα έξω πέραν των χρωμάτων και το ξεκάθαρο πλαίσιο του χρησιμοποιημένου μέσου που όμως ήταν τόσο καθαρό, κοφτερό σαν το πλυμένο μου μαχαίρι. Το πλάσμα με τις κεραίες σε αργή κυματοειδή κίνηση μας αισθανόταν παστωμένους στο κουβούκλιο. Κάποιος πήρε την ευκαιρία ν'ακουμπήσει κάποιον που δεν του αναλογούσε, η ανάσα μιας σταμάτησε για λίγο, άλλος μουρμούρισε αργκωτικά για πρέζες, κάποιος ψέλλισε το φόβο του κι ο οδηγός είπε με συγχωρείς αλλά το φανάρι είναι κόκκινο, δε βλέπεις; Τι μπορώ να κάνω εγώ υπάρχουν και κανόνες. Κι έτσι στεκόμασταν όλοι μέσα στο χαμάμ της τελευταίας μας στιγμής. Αυτή η βρώμικη ζωή μου είναι σκέτη ευτυχία και τώρα την αφήνω δεν είναι θλιβερό δεν είναι θλιβερό σκεφτόμουν μόνο όσο το καβούρι αποφάσιζε. Τα γοργά του πόδια πανοπλίας το'φεραν ολόδιπλα άπλωσε τα χέρια με μια λατρεία πνιγηρή εμείς ρουφήξαμε όλη την υγρασία από μέσα, μέσα μας

το επόμενο πράγμα

έπεσε το φανάρι και φύγαμε απ'τη Λαγκαδά.

-