© 2008 - 2017


-

Archiv

Blogger news

Blogger templates

 

+

Umblättern

Kategorien

 

Εξομολογήσου, γιατί όλοι οι καταδικασμένοι σε θάνατο εξομολογούνται

Το στόμα μου πληγιάζει δυο βδομάδες τη φορά, μέσα στο σάρκινο σκοτάδι δε φαίνονται εύκολα τα έλκη μα μπορείς πάντα να τα πιάσεις με τη γλώσσα. Η κιρκάδια αλλαγή ρίχνει μια βαρδουλιά την ώρα που χαράζει κι αρκεί για το ξύπνημα της νέας εποχής. Το εγερτήριο είναι πέρασμα, το ρεύμα απ'το νερό, η λάμα από το αίμα
η προσευχή υστερική και λίγη. Δε βρίσκω τα γυαλιά μα ο κυνισμός του Ταλμούδ διαβάζεται κι απ'τους συμβλεφαρικούς, δεν έχω να με δικαιολογήσω.
Κάποτε μια αμαρτία ροδινή μ'έβλεπε με οξεία παρθενία 

η ηθική* σα χέλι βρήκε λαβή να της γλιστρήσει
βρώμικες ταχτικές κι ένας αόρατος ιππέας 
καβάλα ανάμεσα σε πόδια ανίδωτου μαρμάρου τουρκικού
αν ήταν ποτέ δυνατό να χύνει το αβλεπές
ολόκεντρα στο σώμα των αρχαίων πετρωμάτων.






*σε τα-μας

Welches andere, Vasudeva?

Τα φώτα των αραιών σπιτιών σκεδάζονται και μοιάζουν
με ανοιχτές βεντάλιες στην ομίχλη
απ'το βάθος έρχεται αλμυρό σκοτάδι
η λάσπη που χωνεύει βρίσκει στην άπνοια και κρεμιέται
πάνω απ'όλα το νησί

σαν τα ρούχα μου να ποτίζονται απ'την ερημιά
κι όλο μου φαίνονται βρεγμένα κι όλο δε στεγνώνουνε ποτέ
σαν οι ρόδες να κυλάνε ζεστές και μαστιχένιες
στα πλαϊνά του δρόμου

όλες μου οι βόλτες είναι βαμμένες με θανάτους που προσμέναμε
μισοδούλια, με τις αμαρτίες ασυγχώρητες, τρεις ώρες κάτω
τρεις πάνω για να συλλογιστώ
πώς καραδοκούνε κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι
πώς με βλέπεις μες απ'τη θάλπη των ζυγωματικών σου

μισόν εδώ, μισόν εκεί κι όλον χωμένο στη χασούρα
τα πράγματα δεν είναι παρά ψευδαισθητικά
τώρα που βρέθηκε και το νησί, πάνω απ'όλα το νησί, περίκλειστο
κι η θάλασσα έπαψε να παρηγορεί



was im Kopf geht wieder schief
egal
THE LAND IS SEPARATION

Goor ej

20+20
20+20 χαστούκια σε ξάσπρες παρειές

wie
was kann ik mit
zwei linken Händen mit lauter Daumn dran
was kann ik tun hä

weißtu
woran ik Frojde habe
LOHN
fast gleich
LØN

τα βιβλία
η άδεια γλάστρα
η μεταξοτυπία
το γυάλινο ποτήρι
οι βελόνες...
οι βελόνες του πλεξίματος που έχουν 18 χρόνια να πιαστούν
τα μαξιλάρια, το πουκάμισο, τα χαρτιά στρωμένα για τους 40 κλέφτες, η μικρή κουβέρτα
οι ανάσες καίγονται όπως η ζάχαρη

τα γόνατα
τα ακρώμια
τα μεσοπλεύρια για να βλέπεις που μετράς

Wir setzen uns mit Tränen nieder
die Herbstage, vergangene Tage
die Glück, sie geht ja voorbei
sprachlos vor Scham da hast du Haus und Hof verloren

why do
do anything at all

I. Assos

Il y a des hommes mourants, d'autres qui attendent une échéance, et qui voudraient que ce ne soit jamais demain. Il y en a d’autres pour qui demain pointera comme un remords. D’autres qui sont fatigués, et cette nuit ne sera jamais assez longue pour leur donner tout le repos qu’il faudrait. Et moi, moi qui ai perdu ma journée, de quel droit est-ce que j’ose appeler demain?

Alain-Fournier