I don't miss

this gun is stable

as my hand

as my feet on concrete

I don't miss

I might neither create nor become

good enough because I do

insufficiently

but I don't miss

the world looks worse through me

my voice hurts, my hands have thorns

I spit poison and sip back nothing up

however

I don't miss

a day, a word

when I aim, I shoot

and the bullet gets its right place in the flesh

I never miss.

"Οι ανίκανοι περιγράφουν την τρέχουσα κατάσταση. Είναι εύκολο γιατί η τρέχουσα κατάσταση είναι το αυτό που δεν απαιτεί τίποτε παρά μόνο υφίσταται εδώ ή εκεί προς βρώση και παρατήρηση. Η περιγραφή ετούτη είναι μια μη-περιγραφή στα πλαίσια του έμπροσθεν των οφθαλμών και του γενικώς γνωστού καθώς η κάθε λέξη επιβεβαιώνει την κάθε αισθητική εντύπωση. Έρχονται υποτιθέμενες συνθετικές ιδέες και γνήσιες πρωτότυπες παραστάσεις να λάβουν σάρκα στον άχρηστο ακροατή που τίποτα άλλο δεν κάνει παρά μόνο ν'ακούει και να θαυμάζει, ενώ οι ιδέες και οι παραστάσεις είναι εμψυχωμένες δαγκεροτυπίες των ακριβώς τώρα περασμένων λεπτών. Η κενοτομία της δημιουργικότητας είναι απατηλή και παντού. Πίσω από τις γλώσσες των γεννημάτων βρίσκεται ένα ακόμα ζώο ικανό για τίποτε λιγότερο ή περισσότερο και τίποτε ανώτερο από τον ποταπό εμφυσημένο μη-σκοπό του ως υπηρέτης ενός ευρύτερου σχεδίου ή ως μηδέν ενός κενού συνόλου. Οι χλωμές απεικονίσεις της ημέρας καλυμμένες από λινά θορύβου και καλής κακής ποιότητας κάνουν το μάτι να παραδεί το λιωμένο κουνούπι στον τοίχο δίπλα στο διακόπτη του φωτός και τους λεκέδες από βυσσινάδα και τηγανόλαδο στο πανέμορφο φουστάνι. Και τα αυτόφωτα δοκυμέντα της νυχτός με ευκρίνεια που έχει ο 10/10 ένα παγωμένο μεσημέρι με λιακάδα στις Άλπεις είναι μια εξευγενισμένη παραμυθία του γκριζωπού κοκκώδους σκηνικού που είναι στημένο περιμένοντας να γίνει ορατό με τη δύση δηλαδή το έναυσμα της απελευθέρωσης κάποιων φυλακισμένων που πήραν για λάθος τη λαϊκή τους γειτονιά για ψειρού. Οι ανίκανοι φουσκώνουν την τρέχουσα κατάσταση μέχρις να γίνει μια ιδεατή ή μια παρελθοντική κατάσταση. Τα περιβλήματα της παραποιημένης αυτής κατάστασης γυαλίζουν και είναι τεταμένα και η σπαργή τους όλη εξαντλήθηκε μα ούτε και ζουλιούνται κατά μέσα με το δάκτυλο αφού το περιεχόμενο είναι όσο συμπιεσμένο του επιτρέπει το περιέχον δοχείο δηλαδή το δέρμα αυτό της παραποιημένης κατάστασης. Ως γνωστόν κάθε κατάσταση καλύπτεται από πολύστιβο πλακώδες επιθήλιο, χόριο με συνδετικό ιστό και μπόλικα αγγεία, και από κάτω για να ζεσταίνεται καλοταϊσμένα λιποκύτταρα διαφανή και κυψελιδωτά όπως στις αντικειμενοφόρους. Και κάθε τέτοια κατάσταση καλύπτεται από τις αυτές στιβάδες και άλλες πολλές για να είναι ανθεκτική στις τριβές και στη διάταση, καθώς πολλοί ανίκανοι συχνά τη φουσκώνουν ώσπου τελικά να εκραγεί μέσα στα ανοιχτά τους στόματα και τα ανοιχτά τους χέρια και μόνο τα κλειστά τους αυτιά γλυτώνουν. Γι'αυτό όταν οι ανίκανοι παραβρεθούν σε κάποια έκρηξη κάποιας διορθωμένης τρέχουσας κατάστασης απομένουν ν'ακούνε τον άχρηστο που τόσο καιρό τους άκουγε και τους θαύμαζε και τώρα στέκει μπροστά στη διαλυμένη του ευτυχία και στη λερή ποδιά του εραστή του. Η διακριτικότητα των δραστηριοτήτων αυτών και των συμβαμάτων είναι τόση που κάθε ένας κάθε μια στιγμή τις ανακαλύπτει εκ νέου με μνημονικό εύρος μερικών δευτερολέπτων. Έτσι μια συνδιάλεξη μικρής ή μεγάλης διάρκειας έχει την ίδια αναδρομική αξία, τη μηδενική, αφού χάνεται στα πλαίσια της αναπλήρωσης του τραύματος που αποκτάται απ'αυτήν και σε έναν ατέρμονο βρόχο ο αέρας ανακυκλώνεται χωρίς καμία μικροσκοπική ανταλλαγή και με τις μερικές πιέσεις να παραμένουν σταθερότερες του R. Η πορεία στη σκιά του αξονικού ευθύγραμμου τμήματος που την ορίζει είναι μια τρέχουσα κατάσταση που λαμβάνει γελοιωδώς ν αόριστες διαστάσεις άλλοτε άλλες στα χέρια ενός ανίκανου παρλαπίπα. Η πορεία η δική του βρίσκεται και αυτή στο έλεος της αλαζονείας του ως χειριστής του ακροατή και καταλήγει μια μονωμένη αυτοκαταστροφική πράξη στον κλωβό του Φαραντέυ. Η σαφής όραση και τα συσσωρευμένα εκκλησιαζόμενα κωνία έχουν μια προτίμηση στο κίτρινο που σα φως δίνει τις αμιγείς και μεικτές υφές, τις έγχρωμες και κακόχρωες χροιές, τα υπερσαφή επικρουστικά περιγράμματα με μια άυλη επαφή που καμία εμπλοκή δεν έχει με την αφή. Ο τυφλός όμως περπατάει με το ραβδί και τα ραβδία που δεν έχουν καμία προτίμηση παρά μόνο διψάνε για το φως απελπίζοναι τις νύχτες και κοιμώνται τις μέρες, στην ουσία μη δουλεύοντας καμιά απ'αυτές. Η μονοχρωμία της τρέχουσας πραγματικότητας έγκειται στο χρόνο και είναι περιοδικά ασταθής χωρίς ιδιαίτερη ακρίβεια. Όταν αρχίσουν να αξιολογούνται οι εναλλαγές της μονοχρωμίας κάτι που γίνεται σε κλίμακα δεκαετιών κυρίως, τότε εξυψώνεται και η ίδια η μονοχρωμία και η απουσία της και ακόμα και εμείς οι ανίκανοι βρισκόμαστε σε μια ικανή θέση περιγραφής της οποιασδήποτε τρέχουσας πραγματικότητας, κάτι που αποτελεί επί της ουσίας μια βασική ιδιότητα για την πλεύση επί του υδραργυρικού ωκεανού που δηλητηρίασε τον πυρετικό ασθενή τις προάλλες.

Κατά την ψηφιακή κατηγοριοποίηση και επισκοπικά αναλόγως της διάθεσης του εξεταστή κάποτε βλέπω πετέχειες και κάποτε αστέρια. Ανάθεμά με αν δυσκολεύομαι να διακρίνω τις μεν από τα δε, αλλά ένα γλυκό καλοκαιρινό πρωινό με το αίμα να κυλάει ζεστό παχύ και άφθονο ανάμεσα στις δίπλες και το δέρμα και τις τρίχες, και τα φρουτόδεντρα γεμάτα καρπούς μοιάζουν μάλλον άστρα απ'την περασμένη νύχτα στρωματσάδας στο μπαλκόνι δίπλα στη βουκαμβίλια (χωρίς καθόλου μοναξιά).

Και περιγράφω την τρέχουσα κατάσταση, φουσκωμένη ως προλέχθη, μια θαυμαστή νόσος να πηγάζει από το μυελό των οστών πολλαπλά διττής σωματιδιακής και κυματικής φύσης μικροσκοπικά μορφώματα. Φυσικά όχι μια απλή κατάρρευση της βιώσιμης υλικής μορφής του σώματος του εξεταζόμενου ανατάξιμη ή μη, όχι κάτι τέτοιο θα ήταν η τρέχουσα κατάσταση ξερή και απογυμνωμένη όταν δε θα'χα ακροατή."

If there's no edibles at the end of the line,

then the line is to be walked away straight ahead

no following the positrons

unless you seek for the golden annihilation

which smells of sin and guilt

and gold.

Naaaaah.

Their arms, their shoulders

they are stiff

muscular containers of acid

the nails are growing back again

the hairs

evidence of some unidentified failure

their wigs are well-fitted though

heavy under the grime

they are a nation of malactivity

Their errors framed

by the minimizing fracture of sloth and hopelessness

their errors are nothing

in comparison and out of

the smell offensive as it was

the gleam

a dense afternoon sitting on an animal print couch with no pants on, sweating as usually

they are a nation of malactivity

or, what I like to name, creation

honoring the walls once covered in expensive scrolls

now hidden behind pieces and particles of oily cadmium dust

a pure selection of losses building over this drowsy foundation

the silent glance of Andromeda

gravitates and swirls to the hole

along with everything else and not.

The only posture that is protective

laying with the waist broken on an arm

unwashed, certainly in negligee

yet the night will bring its own warriors

exactly with the same frequency regardless of my body's position and location

we will still as always fight and win

and sweet mellow mornings will follow

exactly with the same constant condescension

that occurs between two.

---

That warm day the sun slid in through the blinds and the white flimsy curtains

I turned a little around under the covers and felt my head against the soft pillow

the floor was wooden like before and the walls were clean of marks again

can't recall, whether I had breakfast or not, I probably did have some kind of

next step by the shore, sun soothing the skin and the saltwater coming to my knees

untouched, unbreathed offing wind; my arms and hair and shirt are flying away

silken shivers to my waist, to my chest but wouldn't ever call it cold or shudder

my fingers float underwater aghast to how clasping feels of coying in this mass

sugar and butter now a shiny trace my blood hovers for a while and spreads

the chest succumbs and my weight is lost behind the veins of my eyelids.

---