+ + 

+ +

Πτερόεσσες ψυχές 

οι δέκα κράσεις της δυστυχίας

βοήθεια θα πει ένα άσπιλο στόμα

ένα παραπάτημα και μπλουμ στη μούργα του καλοκαιριού

όλο το δηλητήριο όλη η στάχτη των νεκρών 

αδειάζει σ'εκείνο το πηγάδι

και τώρα

ανάσκελα γυμνός και στο μαρτύριό σου

χαζεύεις τα παροδικά σκοτάδια τα σμήνη τα μεταναστευτικά ώσπου να κοιμηθείς.

Η πονηριά στο πρόσωπό σου το εξομολογητήριο των ματιών σου τα δάχτυλα των χεριών σου τα δέκα ακρωτήρια του πάθους οι πρώτες ύλες του κορμιού αναχωρούν για άλλα μέρη, αναχωρούν για τη σιωπή. Από τον πάτο του ωκεανού και την αμμώδη κρέμα το μόνο που με φτάνει είναι το σσσσ-σσσσ, σσσσ-σσσσ των σπλάγχνων των ναυτίλων. Μια αιώνια αναίμακτη ηρεμία πέρα από τις αγωνίες της ζωής και του θανάτου, πέρα από την απελπισία στο καρδιοχτύπι, πέρα απ'ό,τι δένει τα πλάσματα στον κόσμο από τους αστραγάλους. Με τις βροχές σε πίνει ένα κρυφό σιφώνι στο πηγάδι και από Σεπτέμβρη δε σε είδα, δε σ'έπιασα, δε σε φίλησα ποτέ. Να μην ξαναγυρίσεις.

έχω να δω τη θάλασσα από τότε που έχω να σε δω

Η μέρα ήταν ζεστή σαν αγκαλιά και πάει τώρα. Η σκατά παραλία σου είδε το αναιμικό πετσί μου το πρωί, ξάπλωσα στην άμμο, οι συννεφιές κυλούσαν, έψαξα με τα δάχτυλα τα κομμάτια των οστράκων.

Η παλίρροια ανέβηκε στις τρεις, τα ξέπλυνε όλα.

Μπρούμυτος στον καναπέ πνίγομαι στα μαλλιά μου για να γράψω πέντε σειρές σαν φτηνός αισθηματίας, όπως

ένας κόκκος αλατιού αλάτι του κορμιού σου

ένα θρύψαλο πιασμένο κι αφημένο στα ρηχά

ασήμαντες αγωνίες κάθε ώρας

αργός βουβός χορός το μέτωπο σου ακουμπισμένο στο λαιμό μου

πάσο, πάσο! αλλιώς θα χάσω κι ό,τι μένει.

για σένα που με διαβάζεις ακόμα κι όταν δε γράφω λέξη

Λάμπον όμμα, ρηχή αναπνοή, ιδρώλουσμα, νυχτερινό κυνηγητό. Λίγο πριν το χάραμα η άσπρη ρόμπα θα θροΐσει δίπλα στο ένοχο κρεβάτι. Lysstive pupiller. Ingen puls. Ingen respiratio. Patienten mors. Λίγο πριν το χάραμα, κάθε χάραμα. Και όλες οι μέρες ξεκινάνε απ'το τέλος. Λάμπον όμμα, ρηχή αναπνοή, ιδρώλουσμα, ο φόβος του θανάτου. Και όλες οι μέρες ξεκινάνε απ'την αρχή.

Πίσω από τις επικλινείς στέγες, πίσω από τα λιγνά φουγάρα και τους ανεμόμυλους, πίσω από τις πλατφόρμες του πετρελαίου είναι μια ίνα κρύας θάλασσας που μου πλημμυρίζει το κεφάλι. Ο γιακάς είναι η λαιμητόμος. Γελάω μόνος μου στο κουζινέτο, ένας σακάτης στα γκουλάγκ σπάει πέτρες με το νευρολογικό σφυρί. Το ξινό τσάι κουνιέται στη ρηχή κούπα που έκλεψα από το ρεστωράν και με πιτσιλάει στη στολή, ανάθεμά το. Στο στόμα έχω ακόμα τη γεύση της σάπιας μπανάνας. Η ανάσα μου μυρίζει σκουπίδια. Οι συνεννοήσεις γίνονται με λέξεις των δυο συλλαβών και συναιρέσεις. Οι κουβέντες είναι προσωρινές, μετέωρες, ασήμαντες σαν άμμος. Προχτές στο σουπερμάρκετ βρήκα το φίλο μου τον ουρακοτάγκο και καθόταν με τα χέρια κρεμασμένα πάνω από το μισοάδειο σταντ. Τον χάιδεψα για λίγο. Ήταν κετσεδιασμένος. Το τρίχωμα είχε γίνει αψύ από τη σκόνη. Ένιωσα οίκτο. Ένιωσα, τι αρχέγονο σφάλμα, τι αυταπάτη.

Τα βλέφαρά μου καίνε. Οπισθοχωρώ και προσδοκώ να βρω κόντρα στη ζέστη ενός κορμιού. Αυτό είναι θετικό Ρόμπεργκ. Η γυναίκα το Μέγα Σάββατο βούτηξε δυο δάχτυλα στο αίμα της και μου'δωσε να φιλήσω. Η γυναίκα το Μέγα Σάββατο! Όλες οι αρρώστιες της, όλοι οι καημένοι περασμένοι απελπισμένοι εραστές της στα πληγιασμένα χείλια μου. Ό,τι πλύθηκε και ξεπλύθηκε μ'εκείνο το ιερό ζουμί κατέληξε δικό μου.

Στο ημερολόγιο του έτους, ημερολόγιο ευτυχίας, τραβάω μια γραμμή πάνω σε κάθε μέρα της καταδίκης για ζωή, και περιμένω πότε θα σε λιώσω στην αγκαλιά μου στο Μαντούκι στη ζέστη τη σεπτεμβριανή. Τα πριν και τα μετά είναι αδιαπέραστα, ύπουλα και απειλητικά όπως τα γαλάζια σκοτάδια του Ιονίου. Απέναντι ο Αρίλλας, η θάλασσα ως το λαιμό, τα πόδια θαμμένα στη λάσπη του νησιού, το βάρος της ιστορίας μου πλάκωσε το στέρνο, η θάλασσα ως το κούτελο, η δροσιά μέσα στ'αυτιά, εκείνο το σκαλί λευκής άμμου πάνω στο κεραμιδένιο κατακάθι, ο κόσμος πέρα, ο φόβος του θανάτου. Έχυσα άφθονα, άφθονα πηχτά δάκρυα πάνω στα πλακάκια από τερακότα του Άγιου Σπυρίδωνα, χωρίς λυγμούς, χωρίς άλλες αδυναμίες, δάκρυα που δε θα παραγραφούν ποτέ.

Η Κέρκυρα δεν είναι αλληγορία.

Ο παπάς Ροδίτης και τρελός όπως όλοι οι νησιώτες όταν έψελνε ήταν άλλος, μια σκιά Χριστού που μια φορά με κοίταξε ίσια μέσα στα μάτια και με φαντάστηκε γυμνό. Είπε θα σου φέρω εκείνη την εικόνα που της μοιάζεις και θα προσευχηθώ για σένα. Έπειτα πέρασε όλη τη νύχτα στα γόνατα στο ξωκλήσι απέναντι απ'το γιατρείο και το άλλο πρωί συνήρθε. Κάποιος άλλος ίσως υπέφερε βδομάδες για λογαριασμό του, ποιος είμαι όμως για να πω; Η όστρια φέρνει κόλλα. Η βάρκα και το καράβι γράφουν παράξενους πλισέδες στα νερά. Στις δυο το μεσημεριανό, το δείπνο στις εννιά. Ο Ερωτόκριτος καπετανεύει ισόβια την κολοκύθα της γραμμής κι εγώ κρατώ σφιχτά το μυστικό του. Οι τοίχοι όλοι στικτοί απ'τα σαμιαμίδια. Οχτώ η ώρα του βραδιού και θα νυχτώσει. Ακούω τη φωνή της μάνας μου στο τηλέφωνο, πίσω απ'το βουητό των καλωδίων, και λέει τραγουδιστά, καλησπέεερα σου, πώς είιισαι; και με ζώνει η ερημιά, με σκίζει ο φόβος του θανάτου.

Νησί τρίμμα ιριδίζοντος οστράκου, μαϊστραλάδα, Ναυσικά γυναίκα του Σαββάτου

μονοπώλιο όλων μου των απιστιών, σύνοψη των λαθών μου,

σ'αγαπώ

where we can only pray that we’ll never be found

+

Οι βόλτες στα καντούνια στο τέλος του καλοκαιριού δύσκολα θα μ'αφήσουν. Θυμάμαι κάθε μια τρύπα και γυαλάδα του πλακοστρώτου εκεί στο στενό πριν το καπνοπωλείο το ίδιο καθαρά σα να είναι τώρα. Οι ρυτίδες των πολλών βροχών στα ντουβάρια των ταλαίπωρων κτιρίων, οι μικρές στενές αψίδες στο ένα πλαϊνό, ο κοσμηματοπώλης που ίδρωνε στο κατώι στη σκιά του. Το σούρουπο της φλόγινης εποχής που φεύγει, τα πρώτα νυχτοπούλια στις αναγνωριστικές τους πτήσεις, η εξαπλούμενη ερημιά. Σε εκείνο το στενό μια τρίχα από την Αννουντσιάτα κοντοσταθήκαμε για να ανάψω την πίπα. Σάπιο Σκανδιναβίκ αρωμάτικ και ένας αναπτήρας που είχε ξεχάσει ένας από τους δύστροπους ασθενείς μου στο γραφείο. Τράβηξα δυο τζούρες, έσβησε ξανά. Έψαξα τα κλειδιά του αυτοκινήτου που έχουν και το πατητήρι στο μπρελώκ, στη δεξιά, στην αριστερή τσέπη, και ψάχνοντας με χτύπησε μια ξαφνική διαύγεια τόσο να και κατακούτελα σαν εμβολή. Εκεί σε εκείνο το στενό μια τρίχα από την Αννουντσιάτα, δυο λεπτά ανηφορίτσα από την πλατεία με τα σύννεφα σαν ουρανό ανατολής φτιαγμένα από ανθοπέταλα (οι βουκαμβίλιες ολοστόλιστες και το δέντρο της υπομονής, η γιακαράντα), την τρίτη μέρα του Σεπτέμβρη, ήρθα πραγματικά στον ΚΟΣΜΟ.

Το σπίτι μας περίμενε στο Τζάβρο νταντεμένο στα έμπειρα χέρια της νοικοκυράς του, το ράθυμο βήμα του συζύγου, το γκαράζ με τα νεογέννητα γατιά μες στο κουτί τους, ο άλλοτε ένδοξος φοίνικας στο νεκροκρέβατό του, τα σεντόνια με τη δική τους μυρωδιά, η πολυλογία, η φασαρία της τηλεφωνογραμμής, το δίπορτο ψυγείο, το πλαστικό τραπεζομάντηλο, τα σουβενίρ απ'την Αμερική, οι φωτογραφίες εκατό παιδιών, οι μικρές άσπρες πετσέτες ρολλά στο πανεράκι, οι ροδαλές σατέν κουρτίνες, ο γρανίτης στις πατούσες, τα σκαλιά και οι σκύλοι των γειτόνων, η στρωματσάδα της αρετής, όλα στη θέση τους, το σπίτι μας περίμενε στο Τζάβρο σπίτι, σπίτι, σπίτι. Εικοσιοχτώ χρόνια ήμουν αφοσιωμένος στο νησί, εικοσιοχτώ χρόνια ήμουν ταγμένος, εικοσιοχτώ ολόκληρα χρόνια! Και πήρε μια στιγμή -μια κοντή στιγμή σ'εκείνο το στενό μια τρίχα από την Αννουντσιάτα- για να σβηστούνε όλα. Όλα!

Τα χέρια της μικρής είχαν ροδίσει στις ράχες από τα ψαροντούφεκα και από κάτω ήταν χλωμά, Χαλκιδικιώτικα, κι ανέδιδαν τη μαλακιά θάλπη που έχει το πρωινό κρεβάτι όταν με έπιασαν από τα δυο πλάγια του λαιμού, και έφερε το πρόσωπό της βόλτα από όλες τις άκρες της Ελλάδας, και μ'έγλειψε στα χείλια δίπλα από την πίπα που κρεμόταν, και σταμάτησα να ψάχνω για τα κλειδιά, Θεέ μου κι αν σταμάτησα να ψάχνω για τα πάντα. Εικοσιοχτώ χρόνια ψυχή και σώμα δωσμένα στο νησί -τι βγήκε από αυτήν την ισόβια ιστορία; Το πρόδωσα βίαια, το πρόδωσα αμετανόητα, το πρόδωσα για πάντα. Το μόνο που θέλησα να κάνω, και το μόνο που έκανα τελικά, ήταν να πιάσω την πίπα και να τη βάλω στην τσέπη, για να έχω ελεύθερο το στόμα, σα να ετοιμαζόμουν να φάω το δρομάκι, τους περαστικούς, τα μαγαζιά και όλον τον Σεπτέμβρη. Ήμουν αδύναμος σα μωρό, σκέτη σκόνη, νερό. Δεν ήμουν άπειρος, αυτή δεν ήταν ένα αθώο κοριτσούλι όπως έμοιαζε στην όψη, δεν ήμασταν καμιάς φύσεως ξένοι, η Κέρκυρα δεν ήταν οι δυτικές Ινδίες, δεν ήμασταν εξερευνητές.

Τα σκουπίδια που λιάζονταν τρεις μήνες και είχαν βρέξει όλα τα πεζοδρόμια και όλα τα στενά με τα βρωμερά ζουμιά τους, οι αυξομειώσεις τάσης, η επικίνδυνη στροφή στο ύψος του Λαζαρέτου, η ζέστη που πίνει όλες σου τις ανάσες, ο δαχτυλοκόφτης στο γκάζι, το αλάτι της Παλιοκαστρίτσας στα ρούχα και στο κορμί, ο Σαλονικιός, η αυτοκτονία στους Περουλάδες, το σκοτείνιασμα της βλάστησης στα βορειοδυτικά, η κρητική έρημος του νότου, οι γύφτοι της Λευκίμμης, το Φύκι του μικρού νησιού και όλα τα βουνά από φύκια στα λιμάνια, ο Παντοκράτορας, τα κύματα στα ρηχά του Αρίλλα, οι ομίχλες που δεν τις κόβει ούτε φωτιά, ο ήλιος που βουτάει στο πούσι της Ηγουμενίτσας, οι ατέρμονες στροφές, το στριμωξίδι στο χωριό αυτών που τρων βατράχια, όλοι οι κόκκοι του μαύρου χώματος όλων των αγρών στους Κυνοπιάστες, η νύχτα στο Μαντούκι με άμμο τα πεφταστέρια, το κουμκουάτ, το τουρισταριό, οι γεωτρήσεις, ο άγιος τους Σπυρίδωνας άγιος Σπυρίδωνάς τους, όλες οι υφές και οι ραφές όλου αυτού του κόσμου τρίφτηκαν πάνω στα γυμνά μου σωθικά

και πάνω στα υγρωμένα μάτια, εμπρός από τη θέρμη των αμφιβληστροειδικών αρτηριών που έσφυζαν σφυγμό γεμάτο και αργό, με έγδαρε τυφλό η γυναίκα του Θερμαϊκού, το αραιό της αίμα, οι διαλεγμένες λέξεις, οι βρισιές της, η παραλίμνια προφορά της, τα καστανά μαλλιά με τις χρυσές κλωστές τους, το μπλε φουστάνι με τα μικρά λουλούδια, το νευρικό βήμα με εκείνα τα ποδαράκια, οι απαλές γάμπες, τα ασύμμετρα βυζιά της πάνω από τις γνήσιες πλευρές, ο παλμός της αορτής της στην κοιλιά της, το τρυφερό μουνί της που φτάνει να χαϊδέψεις με φτερό, το βραχιόλι μου στον καρπό της, ο πορσελάνινος λαιμός, η δροσερή της γλώσσα, το τέλος μου, η μικρή αγάπη της ζωής μου,

η Κέρκυρα κυπαρισσιά και μόνιμα δακρυσμένη από δροσιά 

αν μπορούσε θα με σκότωνε η πεθύμια.

Πες μου γιατί δε σ'έβλεπα μέσα από τα μάτια εκείνου του αναθεματισμένου Κερκυραίου;

Και τι στην ευχή να κάνω με αυτό το μισό και βάλε τάληρο χιλιάδες χωρισμού

τι στην ευχή

απ'το νησί μου στο νησί

η θάλασσα μακραίνει και μακραίνει και ρηχαίνει

τι ομίχλη πίνει την ησυχία, από σκόνη λάσπη και ψυχή

κάτω από τη στέγη των κλαδιών ανθίζουν οι χαμένοι

οι κορμοί είναι πετρωμένοι τους σπρώχνεις και δεν τρίζουν

τα φύλλα χύνουν ζουμί παράξενο σα μέλι

ζώα δεμένα απ'το λαιμό ξερνούν τα σωθικά τους

ζώα μεταναστευτικά διψώντας μαθαίνουν τη χολέρα

οι κυνηγοί στήνουν χορό ντέφι βαράν οι ρόγχοι των αρρώστων τους στις ρίζες

σε κάθε κνήμη και από ένα ηλιοβασίλεμα και από ένας πυρετός

στα μάγουλα ντροπή και κάψα ερυσιπελατοειδής

ένα κομμάτι παραδείσου σε μια πνοή μαϊστραλάδας τον Ιούλη

γρήγορη λήθη και η έβδομη εντολή μαζί και μια σταγόνα στον κουβά

λερό νερό γουλιές βρύα και κουνούπια πέτσα στην ποτίστρα

ο αέρας αέρας εγκλεισμού οι τοίχοι λαμαρίνα σαγρέ λαδομπογιά

ακόμα κι εδώ στα σκοτεινά μάνα σε παρτίδα με έναν παίχτη όλα μέσα

μπλόφα και απελπισία ξέπλυμα ντροπές και μαλακίες το θαλασσί των σεντονιών

δίχρωμη πορσελάνη σκιές στην αορτή το χρώμα αδειάζει χείλη μάτια αμμοβολή

μια παροδική βροχή μια ξαφνική φουσκονεριά κάνε υπομονή κι άσε ό,τι έχεις να βραχεί

ανάμεσα σε ζωντανούς και πεθαμένους

A

I wish I could build a fire 

in you that would never go out

K. R.

-Μωρίς - είμαι ηλίθιος.

-Μείνε ηλίθιος, είπε ο Μωρίς και τον μετέφερε πάνω, τον έγδυσε και τον έβαλε στο κρεβάτι.

Forster

Δακρύζω από τον αέρα. Πηγαίνω σκυφτός για να του πάω κόντρα. Ό,τι και να φορέσω το κρύο με ξεντύνει. Η δισδιάστατη γεωγραφία εξηγεί τα δυο μέτρα της ζωής. Η θάλασσα θα καταπιεί τα πάντα. Όλο της το νερό θα είναι στενοχώρια και όλο της το αλάτι, όλο της το αλάτι θα είναι το αίμα που με μύησε στο μικρό, στρογγυλωπό της σώμα.

Προχτές έκοψα την απτική επιφάνεια του δείκτη κόβοντας το ψωμί. Το επόμενο πρωί, πέρασα την πληγή πάνω από τις ρώγες της, κάτω από τα σκεπάσματα. Με αγκάλιασε από το λαιμό, τράβηξε το χέρι μου και το'βαλε στη θέση για να πιάσω αυτό που έμελλε να γεννήσει αργά και μαλακά, τη νέα ζέστη του μηνός.

Μου πήρε την ιδεολογία, μου πήρε τις αρχές. Δεν πονούσε όπως τις προηγούμενες φορές. Ήταν μια σιωπηλή εμμηναρχή, ένα γλίστρημα από τα εκεί στα εδώ.

Από γυναίκες σαν αυτή γεννιούνται μόνο απαντήσεις.

῾Ηδὺ θέρους διψῶντι χιὼν ποτόν, ἡδὺ δὲ ναύταις ἐκ χειμῶνος ἰδεῖν εἰαρινὸν Στέφανον·

ἥδιον δ᾿, ὁπόταν κρύψιη μία τοὺς φιλέοντας χλαῖνα καὶ αἰνῆται Κύπρις ὑπ᾿ ἀμφοτέρων.

Το ψιλόχιονο πέφτει και λιώνει αμέσως πάνω στους λεπτούς της ώμους. Ξεπλένει σταλάζοντας το αίμα. Αυτή η χειμωνιάτικη σιωπή δεν αποκαλύπτει τις ώρες της ακατανόητης αγωνίας της που σχεδόν με παραλύουν. Της έχω κρατήσει τα χέρια στα σιωπηλά ώσπου οι συσπασμένοι μύες της να παραιτηθούν. Έχει σκουπίσει τις μύξες της στο στέρνο μου. Είναι μια ατίθαση μικρή και μου αρέσει ανυπόφορα.

-

Γιατί τόσο μίσος για το ασήμαντο κορμί; Γιατί τόσο μίσος για αυτή την ημιτέλεια;

Η φλόγα της ζωντάνιας μου είναι ο θυμός, η πρώτη ύλη όλων των λίγων συναισθημάτων σου, όπως μου είχε πει κάποτε μια διάττουσα γυναίκα. Μια θαμπή φωτογραφία 35χιλ. από το 1987 ενώ εκκολαπτόμουν μέσα στη θυμωμένη κοιλιά που μ'έφερε στον κόσμο ήταν το πρώτο μου πορτραίτο. Η γύρα του κόσμου μέσα από τις γέφυρες των κρουαζιέρων ήταν μια ζωή ατέρμονης οργής, θεέ μου πόσα κώμπλεξ έχω κι έγινα μεταναστευτικός όχι για να..., αλλά επειδή... Ο θυμός είναι κι αυτός κληρονομήσιμος: η μάνα μου πολύ πριν από εμένα έκαιγε τις φωτογραφίες μιας ξεχασμένης γκόμενας του πατέρα μου στην αυλή του σπιτιού που τότε νοίκιαζε στο Στάντε χορεύοντας σαν πνεύμα γύρω από τη φωτιά, βγάζοντας άναρθρες κραυγές. Η ζήλεια είναι μια άλλη αμαρτία, από την οποία με έσωσε ευτυχώς το πρώιμο τελετουργικό. Η ζήλεια της χωρούσε στη φωτιά, ενώ ο θυμός της ξεχείλισε στις δυο χαρακιές που αλφάδιασε με το αντικλείδι του σπιτιού στον πήχη του τότε εραστή της (τώρα εκείνος μετανιώνει που δεν έμεινε σημάδι). 

Τα γυαλιά μου κόστισαν μισό χιλιάρικο. Το θυμάμαι όταν προσπαθείς να με αγκαλιάσεις, αλλά πάντα το ξεχνώ όταν με τιμωρώ. Πέφτουν στο πάτωμα και αναπηδούν χλιαρά ή ξεκρεμιώνται από το ένα αυτί και μισοκάθονται στο μάγουλο που έχει παντζαριάσει. Το δεξιό αυτί, αυτό από το οποίο συνήθως ξεκρεμιώνται, αντιστοιχεί στο δεξιό το χέρι που είναι πιο δυνατό. Ακούω ένα βουητό και ζαλίζομαι και παραπατώ. Κάθομαι πάνω στη ράχη του καναπέ, κοιτιέμαι στον καθρέφτη και δε βλέπω καθαρά, αλλά γελώ με ό,τι μαντεύω και μου ρίχνω άλλη μια, ή δυο, ή τόσες μέχρι να κουραστώ ή να σκοτεινιάσουν όλα. Στο βάθος κάπου ανησυχώ νευρωτικά αν έσπασε ένα μικρό αγγείο στα κροταφικά εδάφη, γιατί σ'αυτήν την περίπτωση θα με χωρίσει η γλώσσα, και τι θα είμαι, αν είμαι στερεμένος από λόγια;

Είμαι ντυμένος με αυτή τη "συναινετική" βία. Γιατί το ίδιο σάλιο που καταπίνει κάποιος όλη μέρα, γίνεται βρωμιά όταν το φτύσει στο πρόσωπο ενός άλλου; Μετά απ'όλα και μέσα στη βραδινή μου ησυχία, όταν παίζει το βινύλιο του 1977 για τη ζούγκλα της Μαλαισίας και έχω ήδη πιει τη σόδα μου, ανακαλώ το πώς τραβιέσαι φοβισμένη όταν κινώ τα χέρια μου για να σε πιάσω, για να σε χαϊδέψω. Κάποτε, όχι μια φορά ή δυο, με τα ίδια χέρια, στο ίδιο κρεβάτι, σε έχω πονέσει έστω λίγο. Hei, ich hau dich mal nicht., σου λέω προς μαλακισμένη υπεράσπισή μου, και γελάς, γιατί γελάς; Du tust's einfach so, langsam, denn es gefällt dir so sehr, wenn ich Angst hab'. Το παράπονο στη φωνή σου... Μπορεί να έχω καιρό να σε χτυπήσω, αλλά δεν είναι πως δεν το επιθυμώ πολύ, δεν είναι πως δε βρίσκω άλλους δρόμους για τη "συναινετική" μας βία (αν και πάντα είναι υπέροχα να επιστρέφω στα παλιά). Η βία πίσω από τα καθαρά σιδερωμένα ρούχα και τη μάσκα του πολιτισμού, δηλαδή το ότι ακούω μόνο τρίτο πρόγραμμα και NDR Kultur και διαβάζω όλα εκείνα τα βιβλία που διαβάζουν μόνο οι πούστηδες και οι γκόμενες, μαγειρεύω, δεν έχω τρίχες στην κοιλιά, μιλάω λίγο, γράφω πήματα και γοητεύομαι από αμελητέες αηδίες, είναι το ίδιο γελοία με την "απρόσμενη" βία, δηλαδή τη βία που ζει τους δημοσιογράφους και τους ήρωες του κώλου, και το ίδιο τρομοκρατική: ένα ανάξιο ζώο που μ'ένα κρακ του λαιμού δε θα είναι ποτέ πια, να αποκτά τόση σημασία.

Η συμπάθειά μου για τη βία λερώνει τα πάντα σαν το μελάνι της σουπιάς, αλλά δεν είναι τίποτε άλλο παρά απάτη. Το ίδιο μου το σώμα είναι απάτη. Όφειλε να ομολογεί ειλικρινά τα όσα κρύβει, δηλαδή τις ασύμφορες ιδεολογίες, τις διαστροφές, την εγωπάθεια, την πλαδαρή βαλβίδα και το νευροστόμαχο. Σπάνια μόνο καταρρέει λίγο και διακριτικά: όταν έπαιρνα τα αντιπηκτικά στο δεύτερο έτος, συνειδητοποίησα πως ο λαιμός και το ένα μου μάγουλο ήταν στικτά από μικροσκοπικές σκούρες φακίδες. Μα εγώ δεν είχα ποτέ φακίδες. Δεν ήξερα ακόμα πολλά από ιατρική, και ο Β. Ε., που τότε ήταν έκτο έτος και νεοναζί, και τώρα είναι νεοναζί και καρδιολόγος, μου είπε, Αυτά ρε συ είναι πετέχειες. Χτύπησες πουθενά; Για λίγους μήνες αναγκάστηκα να εγκαταλείψω τις αγαπητές μου πρακτικές. Η εποχή εκείνη συνέπεσε με μια ατυχή συγκυρία (ξέρεις καλά ποιος είσαι και σε χαιρετώ) που με σύστησε στο νέο κόσμο της μεταβατικής βίας, μια αληθινή Αμερική. Οι σανίδες του διαμερίσματος της παλιάς πολυκατοικίας στο παράκεντρο της πόλης ήρθαν κοντά στο πρόσωπό μου. Ήμουν τόσο πολύ θυμωμένος που απομνημόνευσα με ακρίβεια τα νερά, τις πληγές και τους λεκέδες των σανιδιών που χωρούσαν στο οπτικό μου πεδίο. Πιαστήκαμε μουγκρίζοντας στα χέρια. Στο τέλος είχαμε και οι δυο τα ρούχα μας σκισμένα. Έφυγα τρεχάτος και ο άλλος βρόντηξε πίσω μου την πόρτα. Κατεβαίνοντας τη σκάλα τον άκουσα που φώναξε Καριόλη!. Αγόρασα μια μπύρα ΚΕΟ από το μαγαζάκι της γωνίας που τώρα έχει κλείσει και την ήπια μονορούφι. Το επόμενο απόγευμα ξαναβρεθήκαμε στο διαμέρισμα με καλύτερες διαθέσεις. Μ'αρέσει πολύ να υπονοώ... τι; Ό,τι υπονόησα κι εδώ. Αυτό το κείμενο είναι παραδοχή συστηματικού λάθους. Η μάνα μου ήταν έγκυος το καλοκαίρι του 1987 και τράβηξε αυτή τη θαμπή φωτογραφία με την Κάνον που έχω τώρα εγώ, χωρίς να έχω καταφέρει να βγάλω ούτε μια με την ίδια τρυφεράδα.

-

Η κακοκαιρία στο μικρό νησί μπορεί να σε στραγγαλίσει. Ο αέρας σκίζει το αλάτι απ'το νερό και το πετάει σαν άμμο πάνω στα θολωμένα τζάμια. Στη σκοτεινιά δεν ξεχωρίζει το χιόνι από τις στάλες του ιδρώτα. Τα λίγα δέντρα προσκυνάνε. Η λάμπα τρεμοπαίζει. Ο δρόμος είναι κολυμπήθρα. Το κατώι έχει κρυφτεί. Οι κουβάδες κάτω από τις γνώριμες τρύπες της σκεπής σιγοντάρουνε το χάος. Κι έπειτα βρισκόμαστε στο μάτι. Μια ανάπαυλα σιωπής, μια ιστορία αγάπης.

Manchmal vergesse ich wo ich hingehöre

unter einer Menge Sprachen Stummer, unter Brüdern Einzelkind

immer noch erinnert mich das Meer an dies:

nur dem Tod gehören wir

x

YDRE

INDRE

Η ήπειρος που κείται ανάμεσά μας είναι η ετοιμοθάνατη χοντρή που ξεψυχάει στα χέρια μου κι εγώ δε βρίσκω φλέβα. Ο θεός με βλέπει και με γαργαλά με τον ιδρώτα ανάμεσα στις ωμοπλάτες. Το σώμα της θα το φυλάξουμε εγώ και η σκόνη του σπιτιού μου σομερίμ ώσπου να έρθει ο γείτονάς μου ο παπάς και να τη στείλει να βρει το χώμα πάλι. Οι συγγενείς της είναι όλοι στις Αμερικές και θα έρθουνε μετά. Στο μεταξύ ένα εικοστετράωρο θα την έχω πεθαμένη να κοιτά την αφίσα με τα καράβια της ναυτικής εκπαίδευσης.

Στα οχτώ ολόκληρά της χρόνια της χηρείας, είχε προλάβει και είχε δοκιμάσει όλους τους παντρεμένους του νησιού. Είχε να δείχνει ένα μουστάκι τουρκικό και δυο μπράτσα ένα μπούτι έκαστο μοσχαρίσιο. Δεν πένθησε ποτέ αλλά τίμησε τον φυτεμένο ζηλευτά, ξέρει αυτή πώς και εσωτερικά. Έπλεκε ζακέτες για τον τεράστιο εαυτό της για να είναι μακρυές και μου είχε φέρει λουκουμάδες δυο φορές. Αυτή ήταν η ετοιμοθάνατη χοντρή, νυν νεκρή. Η χηρεία της ξεκίνησε εκείνον το Σεπτέμβρη που έτυχε κι έπαιξες το κακό χαρτί και έχασες τέσσερα χιλιάρικα κορώνες και την αξιοπρέπειά σου, στα οχτώ ολόκληρά της χρόνια χηρεμένη, εμείς προχωρήσαμε αργά προς τα ενδότερα του κώλου. Όσα συνέβαιναν εκεί, στο νησί, στο Φλένσμπουργκ, στο Όσλο, στη Σαλονίκη, κι όσα συνέβαιναν εδώ, στην Κέρκυρα, στη βραχονησίδα, στο κατωχώρι, στο "ντράφο" από πίσω, στο σπίτι της με τις πέτρες, ήταν από το '87 γραμμένο να ανακατευτούν και να μη βρίσκουμε άκρη.

Οι φασιανοί έχουν φωλιάσει πίσω από το γιατρείο. Τουφέκισέ τους να φάμε δείπνο μυστικό! Τουφέκισέ τους αλλιώς θα τους τουφεκίσω εγώ! μου λέει ο αλογατζής στο καφενείο. Το πρωί οι κοτοπουλίσιοι γείτονές μου κρώζουν και κορδώνονται με το γυαλιστερό τους φτέρωμα και μου ρίχνουν βλέμματα τόσο αθώα και περίεργα πίσω από τη τζαμαρία που θέλω να τους πάρω έναν σε κάθε μασχάλη και να φύγω τρέχοντας για την Ιταλία και από εκεί το τραίνο και γραμμή για το διαμέρισμα στο Χάμπουργκ - Φέντελ όπου θα είμαστε εγώ και οι φασιανοί μου. Πριν συμβούν όμως αυτά, πρέπει να μεσολαβήσουν άλλα, απρόσμενα, και κάποια σχεδιασμένα μα κρυφά. Πρέπει να αφήσεις το αρκουδάκι σου στην ακριβή σπηλιά που έχετε υποθήκη και να μου φέρεις τα καπνά και να σε κεράσω μπράντυ Πιλάβα με καφέ και άλλα τέτοια φιλικά και αντρικά αρκεί να το θέλει και ο καιρός αρκεί να το θέλει και ο θεός

γαμώ, γαμώ, γαμώ...

Now at least I know I picked the wrong path...

by morning she is gone